Tíminn - 02.02.1990, Blaðsíða 14

14 Tíminn
Föstudagur 2- fpbrúar 1990
MINNING
Guðbjarni
Sigmundsson

Fæddur 2. apríl 1897
Dáinn 24. janúar 1990
Látinn er í hárri elli Guðbjarni
Sigmundsson, ívarshúsum á Akra-
nesi. Útför hans verður gerð í dag
frá Akraneskirkju.
Guðbjarni fæddist í Arnþórsholti
í Lundarreykjardal 2. apríl 1897.
Foreldrar hans voru hjónin Vigdís
Jónsdóttir og Sigmundur Guð-
bjarnason. Að ívarshúsum á Akra-
nesi fluttu þau árið 1900. Þar var
Guðbjami alinn upp og þar bjó hann
lengst ævinnar. Ungur að árum verð-
ur hann fyrirvinna móður sinnar því
faðir hans andaðist mjög fyrir aldur
fram árið 1914. Guðbjarni naut í
æsku venjulegrar barnafræðslu
þeirra tíma og var síðan einn vetur í
unglingaskóla á Akranesi. Hafði
hann af því mikil not.
Strax kom í ljós dugnaður Guð-
bjarna og kjarkur, vinnugleði og
lífskraftur sem yfirvann alla erfið-
leika. Hann bjó einnig yfir góðri
greind og einbeittum vilja. Guð-
bjarni var einnig líkamlega vel á sig
kominn. Fram eftir ævi var hann hið
mesta hraustmenni. Dugnaðarfork-
ur að hverju sem hann gekk og
sívinnandi. Langa ævi var hann ým-
ist sjómaður, verkamaður, síldar-
matsmaður og jafnframt stundaði
hann búskap. Ivarshús var grasbýli á
Akranesi, sem einnig átti land að
sjó, þar sem síðar var byggð höfn.
Aðstaða var því góð, bæði til bú-
skapar og útræðis. Hún var notuð til
ívarshúsum, Akranesi
hins ítrasta með dugnaði og útsjón-
arsemi.
Guðbjarni var á vinnumarkaðin-
um í 65 ár og hætti þar rétt áður en
hann varð 80 ára. Síðustu 16 árin
vann hann í Sementsverksmiðju
ríkisins og þar áður mjög lengi í
S.F.A. á Akranesi. Hann var hjá
mörgum aflasælum formönnum á
Akranesi og eftirsóttur sjómaður.
Guðbjarni var ágætur féíagsmála-
maður og starfaði fram eftir ævinni
í verkalýðshreyfingunni og sam-
vinnufélögum. Hann var einn af
stofnendum Verkalýðsfélags Akra-
ness 1924. Átti lengi sæti í stjórn
félagsins og samninganefndum.
Hann var ötull baráttumaður, fastur
fyrir í skoðunum og lét ógjarnan
deigan síga. Var hann þar vel metinn
af störfum sínum.
Guðbjarni kvæntist þann 24. júní
1922 Guðnýju Magnúsdóttur bónda
á Iðunnarstöðum í Lundarreykjar-
dal Gunnlaugssonar, mikilli dugnað-
ar- og myndarkonu sem alls staðar
naut álits og virðingar. Með þeim
hjónum var mikið jafnræði um and-
legt og líkamlegt atgervi, þótt ólík
væru að ýmsu leyti. Þau lifðu í
farsælu hjónabandi í 62 ár, en Guðný
andaðist 18. nóvember 1984. í>au
eignuðust 11 börn, 2 dóu í bernsku
en 9 eru á lífi - 4 synir og 5 dætur -
sem öll hafa stofnað heimili. Þau eru
þessi talin í aldursröð: Sveinn,
verkamaður á Akranesi, Fjóla, hús-
móðir á Akranesi, Vigdís, húsmóðir
á Akranesi, Lilja, húsmóðir í

t
Útför systur, mágkonu og frænku okkar
Karitasar Guðmundsdóttur
Bjarnastíg 2,
verður gerð frá Akureyrarkirkju, miðvikudaginn 7. febrúar kl. 13.30.
Fjölskyldan.
t
Elskulegur eiginmaður minn
Ólafur Ingi Þórðarson
mjólkurfræðingur,
Borgarbraut 45, Borgarnesi,
andaðist í Sjúkrahúsi Akraness, miðvikudaginn 31. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Guðbjörg Ásmundsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi
Hallgrímur Pétursson
Dalalandi 14
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju föstudaginn 2. febrúar kl. 13.30.
Krlstín Salómonsdóttir
Gústav Óskarsson
Sigrún Þóra Óskarsdóttir
Rut Hallgrímsdóttir
Anna Hallgrímsdóttir
ína Salóme Hallgrímsdóttir
Elsa Haraldsdóttir
Emil Ágústsson
Arngrímur Hermannsson
Gunnar Borgarsson
og barnabörn
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu samúð og hlýhug við
fráfall og útför eiginmanns míns
Bjarna Jónssonar
Bjamarhöfn.
Guð blessi ykkur.
Laufey Valgeirsdóttlr
og fjölskylda.
Reykjavík, Ema, húsmóðir í
Reykjavík, dr. Sigmundur, rektor
Háskóla íslands, Kópavogi, Svein-
björn, kerfisfræðingur í Reykjavík,
Sturla, bóndi og oddviti, Fossatúni í
Borgarfirði, og Hannesína, húsmóð-
ir í Reykjavík. Börn þeirra hjóna
eiga mikinn fjölda afkomenda -
mannvænlegur hópur - sem gegnir
hinum fjölbreyttustu störfum í þjóð-
félaginu.
Fátt sýnir betur dugnað þeirra
hjóna og ráðdeild en að ala upp með
miklum sóma 9 börn á hinum svo-
nefndu kreppuárum við betri efna-
hagsleg skilyrði en algengt var. Þau
leituðust við að börnin fengju þá
menntun sem hugur þeirra stóð til
og létu sér á allan hátt annt um
uppeldi þeirra. Árið 1930- í upphafi
heimskreppunnar - lét Guðbjarni
sig ekki muna um að byggja veglegt
íbúðarhús sem þá var meðal hinna
stærstu á Akranesi. Umhyggja Guð-
bjarna fyrir heimilinu og síðar börn-
um sínum og afkomendum þeirra
var sterk og einlæg.
Ég hef sagt frá því á öðrum stað
að Guðbjarni var meðal þeirra fyrstu
sem ég kynntist á Akranesi er ég
flutti þangað vorið 1954. Þau kynni
urðu með óvenjulegum hætti.
Bæjarstjórnin hafði 5 árum áður
boðið ríkinu ókeypis land undir
sementsverksmiðju, yrði hún stað-
sett á Akranesi. Guðbjarni átti veru-
legan hluta þess lands, en hvorki var
búið að greiða honum landið né
komast að niðurstöðu um verð á því,
enda þótt bygging verksmiðjunnar
væri þá að hefjast. Við áttum því
marga og stranga fundi um kaup
þessi fram eftir árinu 1954 þar til
samningar tókust um haustið og
sennilega báðir óánægðir. Mér varð
strax ljóst að Guðbjarni var stál-
greindur og harðsnúinn málafylgju-
maður sem hélt fast og einarðlega á
málstað sínum. Á eftir varð mér

ennfremur ljóst að Guðbjarni var
víðsýnn drengskaparmaður, því
aldrei lét hann mig gjalda þess
persónulega þótt ég reyndi af
fremsta megni að gæta hagsmuna
bæjarins gagnvart kröfum hans.
Þvert á móti tókst með okkur vinátta
upp frá þessu sem aldrei bar skugga
á. Síðan átti ég eindreginn stuðning
hans í langri baráttu. Fyrir þetta var
ég Guðbjarna ævinlega mjög þakk-
látur og mat hann því meir sem ég
kynntist honum betur. Hann var
sjálfstæður í orðum og athöfnum og
Iét engan segja sér fyrir verkum.
Síðar á ævinni áttum við oft eftir að
rifja upp okkar fyrstu kynni og
henda gaman af þeim, þvf Guðbjarni
gat verið glettinn og gamansamur.
Guðbjami var greindur vel og
stálminnugur. Átti auðvelt með að
segja frá og var vel að sér um marga
hluti. Hann las mikið, fylgdist vel
með almennum málum og hafði
skoðanir á þeim. Nokkuð gerði hann
af því að kasta fram vísum við ýms
tækifæri, sér og öðrum til yndis og
ánægju. Átti hann talsverðan kveð-
skap í fórum sínum. í æsku hefði
Guðbjarni átt margra kosta völl,
hefði hann þá notið þeirrar
menntunar sem nú stendur öllum til
boðar. Hann átti sér framtíðarsýn
um betri daga og bættan hag þjóðar-
innar með aukinni tækni.
Fyrir mörgum árum skrifaði ég
niður tvo viðtalsþætti við Guðbjarna
í blaðið Magna á Akranesi. Sá fyrri
var um fyrstu ár verkalýðshreyfing-
arinnar á Akranesi og lífsbaráttuna
á 3. og 4. tug aldarinnar. Hinn var
um ferðalag hans til Detroit í Banda-
ríkjunum sumarið 1967, en dr. Sig-
mundur sonur hans var þá prófessor
þar vestra. Þeir héldu síðan á heims-
sýninguna í Montreal í Kanada sem
haldin var um þær mundir. Viðtal
þetta hét: Frá ívarshúsum til Mon-
treal. Bæði þessi viðtöl lýsa vel
ágætum frásagnarhæfileikum Guð-
bjarna og næmri athyglisgáfu.
Bandaríkjaförin varð honum mikill
sólskinsblettur á lífsleiðinni sem ylj-
aði honum næstu 20 árin. Það voru
börn hans og tengdabörn er gáfu
honum ferð þessa er hann varð 70
ára.
Nú hefur kempan Guðbjarni í
ívarshúsum kvatt samtíð sína.
Langri og viðburðaríkri ævi er lokið.
Sementsverksmiðjan raular sitt lag í
túnfætinum á ívarshúsum og malar
gull í þjóðarbúið en búskapurinn er
horfinn á braut. Gömlu fjárhúsin,
heyhlaðan, geymslumar og steinhús-
ið mikla frá 1930 sjást ekki lengur.
Þar sem bærinn í ívarshúsum stóð í
aldir er nú grasflöt sem hallar mót
sólinni. Flötin er grænni en aðrir
blettir í bænum og boðar komu
vorsins áður en vetri lýkur. Á henni
stendur steindrangur hár og og veg-
legur. Hann á að minna ókomnar
kynslóðir á það að hér stóð bær.
Löng saga er bak við steininn sem
nær aftur í aldir. Örlagasaga margra
kynslóða. Guðbjarni Sigmundsson
var síðasti bóndinn í ívarshúsum.
Hann var tengdur þessum bletti í 90
ár og jafnan við hann kenndur.
Hann elskaði þennan stað. Hér sleit
hann barnsskónum. Hér stofnaði
hann heimili sitt. Hér var erfið en
sigursæl lífsbarátta háð, allt þar til
ævisólin tók að síga bak við hin
fjarlægu fjöll. í dag er hann kvaddur
með þakklæti og virðingu. Ekki
aðeins af stórum hópi vandamanna,
heldur og samtíðarmönnum sínum
almennt. Merkið stendur þótt mað-
urinn falli.
Daníel Ágústínusson
GunnarJóhannesson
fyrrverandi póstfulltrúi
Fæddur 20. júlí 1905
Dáinn 26. janúar 1990
Aðfaranótt 26. janúar sl. andaðist
á Borgarspítalanum Gunnar Jó-
hannesson, fyrrverandi póstfulltrúi.
Gunnar var fæddur í Undirtúni í
Helgafellssveit á Snæfellsnesi 20.
júlí 1905. Foreldrar hans voru Jó-
hannes Einarsson og Guðbjörg Jóns-
dóttir sem þar bjuggu.
Hann hóf störf á Póststofunni í
Reykjavík í ágústmánuði 1937 og
starfaði sem bréfberi til 1942 að
hann hóf starf á Tollpóststofunni og
starfaði þar til 1945, að hann hóf
starf í blaðadeild og síðar í bréfa-
deild Póststofunnar, þar vann hann
þangað til að hann lét af störfum
vegna aldurs, 30. ágúst 1974. Var
það langur og gæfuríkur starfsferill.
Gunnar var mjög þjáll í öllu
samstarfi og einkar lundgóður og
hafði ódrepandi vilja til allra starfa.
Gunnar var mikill félagshyggju-
maður og starfaði ötullega að félags-
málum póstmanna alla tíð.
Hann var kosinn í stjórn Póst-
mannafélags íslands 1941. Þá var
hann um 16 ára skeið formaður
skemmtinefndar félagsins, formaður
byggingarfélags póstmanna um langt
árabil og í stjórn orlofsheimilis
BSRB allan þann tíma sem uppbygg-
ing stóð yfir á sumarbúðum félag-
anna í Munaðamesi. Þá var skák-
íþróttin áhugamál Gunnar, hann
efldi á allan hátt áhuga póstmanna
fyrir þessari merku íþrótt og stóð
fyrir mörgum skákmótum á vegum
Póstmannafélags íslands.
Þau ár sem hann starfaði sem
bréfberi, og einnig eftir það, vann
hann ötullega að bættum kjörum
þeirra. Það var fyrst og fremst verk
Gunnars að vinnuskylda bréfbera á
sunnudögum og öðrum helgidögum
var afnumin á sínum tíma.
Á þeim árum sem Gunnar starfaði
sem bréfberi birtist eftir hann grein
í Póstmannablaðinu, þar sem stóð
meðal annars um kjör bréfbera á
þeim árum: „Engir hvíldardagar og
urðu bréfberar sjálfir að greiða að-
stoð í veikindaforföllum. Krafa okk-
ar hlýtur að beinast að því einu að
okkur verði eftirlátinn einn hvíidar-
dagur í viku hverri. Það er meira en
réttlætiskrafa frá okkar hendi, það
er mannúðarskylda gagnvart heimil-
um og þeim einstaklingum sem við
höfum fyrir að sjá.“
Gunnar vann alla tíð ötullega að
bættum kjörum póstmanna og að
því að gera þau lífvænleg, enda var
ólfkt betur að þeim málum unnið en
gerist f dag.
Á þeim árum sem Gunnar starfaði
í bréfadeild Póststofunnar þurftu
starfsmenn fyrst og fremst að vita
nöfn á sýslum og hreppum, einnig
kaupstöðum og ekki síst þurftu þeir
helst að muna öll bæjamöfn á land-
inu og vera dálítið inni í ættfræði því
sömu ættirnar voru tengdar við sömu
bæina mann fram af manni. Með
tilkomu póstnúmera og einnig við
fækkun bréfahirðinga og póstaf-
greiðslustaða úti á landi hefur þetta
breyst til hægðarauka fyrir starfs-
menn póstsins.
Gunnar var með afbrigðum hjálp-
samur maður. Það væri langt mál að
telja alla þá aðstoð og fyrirgreiðslu
sem hann hefur veitt vinnufélögum
sínum í gegnum árin og er ég sem
þessar línur rita einn af þeim. Frá
kynnum okkar hjónanna af Gunnari
og konu hans, Málfríði Gísladóttur,
eigum við margs að minnast og
mikið að þakka gegnum áratuga
vináttu.
Börn Gunnars og Málfríðar eru
sjö, allt mest myndar- og ágætisfólk.
Ég kveð hann í dag, vel vitandi að
af mér á hann betri eftirmæli skilið
en mér lánaðist að færa í letur. Þess
bið ég ástvinum hans að umhyggja
sú er hann bar fyrir þeim megi verða
þeim styrkur þótt hann sé nú ekki
lengur nærri með sama hætti og áður
var.
Guð blessi minningu vinar míns
Gunnars Jóhannessonar.
Reynir Ánnannsson