Tíminn - 21.02.1990, Qupperneq 14

14 Tíminn
Miðvikudagur 21. febrúar 1990
l»* íþrótta- og tómstundaráð
Reykjavíkur
'Ir Laus staða hjá
Reykjavíkurborg
Staða forstöðumanns félagsmiðstöðvarinnar
Frostaskjóls er laus til umsóknar. Menntun á sviði
æskulýðs- og félagsmála æskileg og jafnframt
reynsla af stjórnunarstörfum.
Laun skv. kjarasamningi borgarstarfsmanna.
Upplýsingar veitir æskulýðs- og tómstundafulltrúi,
Fríkirkjuvegi 11, sími 622215.
Umsóknum ber að skila til Starfsmannahalds
Reykjavíkurborgar, Pósthússtræti 9, 5. hæð, á
sérstökum eyðublöðum sem þar fást, fyrir kl. 16:00
föstudaginn 2. mars 1990.
Þessi bátur er til söiu
Tæp 2 tonn að stærð, byggður 1980, sjósettur
1986, þá með nýrri Volvo Penta dieselvél, vökva-
stýri, áttavita, mílumæli, talstöð og dýptarmæli.
Ekki sjósettur 1989.
Verð kr. 500.000.- eða kr. 400.000.- stgr.
Upplýsingar í síma 91-680001 til kl. 17.00 eða í
síma 91-41224 eftir kl. 18.00 og um helgar.
Orðsending til bænda
á fjárskiptasvæðum
Þeir bændur, sem eiga rétt á að taka upp
sauðfjárhald að nýju haustið 1990 eftir samnings-
bundið fjárleysi, þurfa að leggja inn skriflega
pöntun á líflömbum fyrir 15. mars n.k.
Aðeins þeir bændur koma til greina sem lokið hafa
fullnaðar sótthreinsun á húsum og umhverfi.
Sauðfjársjúkdómanefnd ákveður hvaðan líffé
verður tekið.
Reykjavík, 19. febrúar 1990.
Sauðfjárveikivarnir,
Rauðarárstíg 25,
150 REYKJAVÍK
R ■ I
Utboð
Innkaupastofnun Reykjavíkurborgar, f.h. byggingadeildar borgar-
verkfræöings, óskar eftir tilboðum í frystikerfi fyrir skautasvell í
Laugardal.
Útboösgögn eru afhent á skrifstofu vorri, Fríkirkjuvegi 3, Reykjavík,
frá og með fimmtudeginum 22. febrúar, gegn kr. 10.000,-
skilatryggingu.
Tilboðin veröa opnuö á sama stað, fimmtudaginn 29. mars 1990, kl.
11,00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Frikirkjuvegi 3 - Simi 25800
Illlllllllllllllll minning 'l'illlllllM^^ !''MMIIIIIIII^^^ HHIIIIIIIIIIIIM ' ................................................................................
Eyjólfur Kristjánsson
Vinur okkar og velgerðarmaður,
Eyjólfur Kristjánsson, lést að hjúkr-
unarheimilinu Skjóli hinn 11. des.
sl. eftir um tveggja mánaða veru
þar. Eyjólfur naut þar góðrar
umönnunar og var farinn að kunna
vel við sig á þessu nýja heimili. Hann
beið þess þó með óþreyju að Guðrún
kona hans kæmi og byggi þarna með
honum eins og fyrirhugað var. En til
þess kom þó ekki. Þegar Eyjólfur
stóð upp frá eftirmiðdagskaffinu 11.
desember síðastliðinn, sagðist hann
ætla að fá sér bíl og fara heim á
Bergstaðastræti en hné svo út af. Þar
með var Eyjólfur Kristjánsson kall-
aður burt úr þessum heimi.
Eyjólfur fæddist 24. ágúst 1904 að
Holtastaðaeyri (daglega nefnd
Strönd) við Reyðarfjörð. Foreldrar
hans voru Kristján Eyjólfsson, út-
vegsbóndi þar, og kona hans, Aðal-
borg Kristjánsdóttir. Þau eignuðust
sex börn sem nú eru öll látin. Tvær
stúlkur, sem báðar hétu Sæbjörg,
dóu í bernsku. Jón lést rúmlega
tvítugur. Um veturinn 1919 féll
snjóflóð á íbúðarhúsið á Strönd og
bar það með sér út á sjó. Þeir
bræður, Eyjólfur og Kristinn, björg-
uðust út um glugga á kvistherbergi
og gátu náð í hjálp. Þarna fórst
Ragnheiður, systir Eyjólfs, en annað
heimilisfólk bjargaðist. Má gera sér
í hugarlund hve átakanleg reynsla
þetta hefur verið fjölskyldunni. Það
mátti m.a. merkja 46 árum síðar
þegar Eyjólfi barst sú frétt að sonar-
dóttir væri fædd og þar væri komin
Ragnheiður. Eyjólfur varð innilega
hrærður og glaður og sagði við
Gunnu sína: „Getur þetta bara verið
satt?“ Það voru því aðeins Kristinn
og Eyjólfur sem komu til fullorðins-
ára af Strandarsystkinunum. Krist-
inn lést 16. apríl 1986, 83ja ára
gamall.
Eyjólfur kvæntist 28. maí 1935
móðursysturokkar, Guðrúnu Emils-
dóttur frá Stuðlum í Reyðarfirði, f.
20. apríl 1913. Foreldrar hennar
voru Emil Tómasson og kona hans
Hildur Þuríður Bóasdóttir. Sama ár
fluttust þau til Reykjavíkur og áttu
síðan heima þar og í Kópavogi.
Lengst af bjuggu þau á Brúarósi í
Kópavogi, en svo nefndu þau hús
sitt sem þeir bræður Eyjólfur og
Kristinn byggðu sumarið 1945 og
flutti fjölskyldan þar inn um haustið.
Þetta var reisulegt hús á tveimur
hæðum og kjallara. Eyjólfur var
mikill áhugamaður um gróður og
garðrækt. Hann setti skipulega niður
trjáplöntur og blóm og hafði allan
sinn búskap á Brúarósi stóran kart-
öflugarð og ræktaði rófur, gulrætur
og grænmeti langt umfram þarfir
heimilisins. Þar rak hann um árabil
hænsnabú á Brúarósi og fleiri skepn-
ur ól hann stundum, enda einkar
natinn við dýr. Allt var þetta gert af
miklum myndarskap, þar sem snyrti-
mennska, fyrirhyggja og vinnusemi
tryggðu góðan árangur.
Þau Guðrún og Eyjólfur eignuð-
ust tvo syni. Emil Hilmar, f.
9.11.1935, kennari í Lyon í Frakk-
landi, og Kristján, f. 19.08. 1942,
læknir í Reykjavík. Auk þess ólu
þau upp sonarson sinn, Eyjólf Kjalar
Emilsson, lektor í heimspeki við
Háskóla íslands. Afkomendur Ey-
jólfs og Guðrúnar eru nú átján, allt
gott og mannvænlegt fólk.
Það var alla tíð mannmargt á
heimili þeirra Eyjólfs og Guðrúnar.
Þar áttu fjölmargir skjól og athvarf
um lengri eða skemmri tíma. Þeir
Emil, afi okkar, og Kristinn, bróðir
Eyjólfs, áttu þar heimili frá því þeir
fluttust suður um og fyrir stríð og
meðan báðir lifðu - en Emil lést
1967. Afasystir okkar, Sigríður
Tómasdóttir, dvaldi á heimili þeirra
síðustu æviár sín og þar til hún dó
1949. Móðursystkini okkar dvöldu
mörg langtímum saman á heimili
Eyjólfs og Guðrúnar. Já, þeir voru
margir sem nutu einstakrar velvildar
og rausnar þeirra Eyjólfs og Guðr-
únar á Brúarósi. Oft var líkara því
að á Brúarósi væri hótel en hcimili
ef taldir voru þeir sem gistu, borð-
uðu og drukku. Það virtist aldrei
neitt mál að bæta við einum eða
fleirum, þar voru allir velkomnir og
fundu það. Þessa nutum við systkin-
in í ríkum mæli. Við dvöldum þar öll
oftar en tölu verður á komið um
lengri eða skemmri tíma og stöndum
í ómetanlegri þakkarskuld við þau
heiðurshjón, Eyjólf og Guðrúnu.
Það sama gilti um börn okkar, þau
fundu sig alltaf velkomin á heimili
þeirra. Þau elstu, Birgir og Ragna,
dvöldu hjá þeim um tíma og áttu þar
athvarf þegar þau voru að byrja að
standa á eigin fótum í lífinu, fjarri
foreldrum sínum.
Einhverja tilsögn fékk Eyjólfur
hjá einkakennurum eftir barna-
skólanám, en lengri varð skólagang-
an ekki. Þó var öllum ljóst sem
kynntust honum að hann var af-
burðagreindur og menntaður
maður. Eyjólfur naut því ekki skóla-
göngu svo sem hæfileikar gáfu tilefni
til. Aldrei vottaði þó fyrir neinni
beiskju hjá honum af þeim sökum.
Það var ekki eðli hans að sýta orðinn
hlut eða leggjast í dagdrauma. Hann
vann allt það sem hann tók sér fyrir
hendur af áhuga og trúmennsku.
Fyrst eftir að hann flutti hingað
suður vann hann hvaðeina sem til
féll. Árið 1946 varð hann verkstjóri
hjá Reykjavíkurborg og gegndi því
starfi til 1955 að hann réðst sem
verkstjóri hjá Kópavogskaupstað.
Ekki varð hjá því komist að Eyjólfur
yrði kallaður til ýmissa trúnaðar-
starfa þótt hæverskur væri. Hann
var deildarstjóri við kaupfélag Hér-
aðsbúa 1930-36. f skólanefnd Kópa-
vogs 1948-55 og í fræðsluráði Kópa-
vogs 1956-62. í stjórn Sjúkrasamlags
Kópavogs frá 1954 og í bæjarstjórn
Kópavogs og var fyrsti forseti hennar
frá 1955-62. Hann gegndi ennfremur
ýmsum öðrum trúnaðarstörfum fyrir
Kópavogskaupstað. Þá var Eyjólfur
gjaldkeri Garðyrkjufélags íslands
1957-64 og í stjórn Sambands eggja-
framleiðenda frá 1963.
Þegar litið er til baka er margs að
minnast af kynnum okkar við Eyjólf,
þar sem aldrei bar á skugga. Eftir-
minnilegt er þegar Eyjólfur og Guðr-
ún komu norður á Gjögur 1949 til að
vera viðstödd skírn Guðrúnar Emil-
íu hinn 24. ágúst en jafnframt var
haldið upp á 45 ára afmæli Eyjólfs
þennan sama dag. Þau fóru frá
Reykjavík til Hólmavíkur með rútu
og þaðan áfram með flóabátnum
Hörpu sem á sumrin gekk vikulega
til Gjögurs og fleiri „þéttbýlisstaða"
í Árneshreppi. Var ætlunin að þau
stoppuðu í viku og færu síðan á sama
hátt heim aftur. „Kóngurvill siglaen
byr hlýtur að ráða.“ Vegna veðurs
komst flóabáturinn ekki og þegar
þau höfðu verið á Gjögri í tíu daga
var brugðið á það ráð að fara á báti
inn í Naustvík en þaðan á hestum
yfir Trékyllisheiði. Hrepptu þau hið
versta veður, rigningu og hvassviðri,
á heiðinni. Með í ferðinni var
Kristján, sonur Eyjólfs og Guðrún-
ar, þá nýorðinn sjö ára. Allir urðu
blautir og hraktir enda ekki þá til
jafngóð hlífðarföt og nú. Kom þama
sem oftar, bæði fyrr og síðar, í góðar
þarfir athygli og hyggindi Eyjólfs.
Hann fór af hestinum af og til og lét
Kristján ganga sér við hlið. Var mál
manna eftir á að þarna hefði getað
farið verr ef úrræða Eyjólfs hefði
ekki notið við. Þótt Eyjólfur hafi
ekki farið nema þessa einu ferð
norður í Árneshrepp, stoppað þar í
tíu daga og aðeins farið um hluta
hreppsins þá mundi hann, ekki bara
bæjarnöfnin, heldur líka hverjir
bjuggu á hverjum bæ og í hvaða röð
þeir voru. Sama var ef rætt var um
jarðir og ábúendur á Héraði og
víðar á Austurlandi, Eyjólfur vissi
um þetta allt af undra mikilli ná-
kvæmni.
Við systkinin höfum spurt okkur
þeirrar spurningar hvort Eyjólfur
kunni okkur nokkrar þakkir fyrir að
minnast hans á þann hátt sem hér er
gert. Hann var ekki fyrir orðagjálf-
ur. Hins vegar lét hann fólk njóta
sannmælis og þess viljum við líka
láta Eyjólf njóta. Við minnumst að
honum ofbauð stundum skrumið og
sýndarmennskan og hafði þá yfir
eftirfarandi erindi úr Passíusálmun-
um:
Erfisdrykkjur og ónýtt prjál
ekki á skylt við þetta mál.
Heiðingja skikkjan heimskuleg
hæfir kristnum á engan veg.
Viljum við gjarnan vera innan
þeirra marka sem þarna koma fram.
Elsku Gunna frænka. Það hlýtur
að vera mikið tómarúm og söknuður
sem fráfall Eyjólfs skilur eftir, þið
sem áttuð að baki rúmlega 54 ára
farsælt hjónaband. Við biðjum að
góður Guð gefi þér styrk og þrek til
að komast farsællega í gegnum þetta
eins og hann hefur gert hingað til.
Öðrum aðstandendum Eyjólfs vott-
um við innilega samúð og biðjum
þeim blessunar Guðs.
Blessuð sé minning Eyjólfs Krist-
jánssonar.
Hilmar F. Thorarensen
Guðbjörg K. Karlsdóttir
Guðrún E. Karlsdóttir
Emil Thorarensen og fjölskyldur

hRm\
TÖLVU. NOTENDUR
Við í Prentsmiðjunni Eddu
hönnum, setjum og prentum
allar gerðir eyðublaða fVrir tölvuvinnslu.
Við höfum einnig úrval af tölvupappír á lager.
Reyníð víðskíptín.
rKtN I SMIOJAN ■)
[C^ddci
Smiðjuvegi 3,
200 Kópavogur.
Sími 45000