Tíminn - 03.03.1990, Blaðsíða 12

20
HELGIN
Laugardagur 3. mars 1990
FÓLK
Sérstæður málarekstur í Frakklandi:
Sonur kærir móöur sína
fyrir að hafa yfirgefið
sig og vill skaöabætur
gifst 17 árum fyrr og skipt um nafn.
Hann þrælaðist í gegnum síma-
skrána og loks tókst honum að
komast að því hvar hún býr. En
þegar loks rann upp það augnablik
sem hann hafði beðið eftir alla ævi,
urðu vonbrigðin enn sárari en allt
sem á undan var gengið. „Ég á eng-
an son,“ sagði móðirin og skellti
símanum á.
Bréfum hans var ekki svarað.
Hann fór til Bretagne i janúar 1988
og bankaði upp á hjá henni og
manni hennar, sem nú er kominn á
eftirlaun. Þegar Joel loks sá móður
sína augliti til auglitis brast hann í
grát.
„Ég var sem lamaður. Ég gat ekki
talað. Ég beið eftir að hún sýndi
einhver viðbrögð, tæki skref í áttina
til mín, og þá hefði ég verið ánægð-
ur. En hún gerði það ekki,“ segir
Joel. Maðurinn hennar sakaði Joel
um að vera bara að fara fram á að fá
peninga en það segir hann að hafi
aldrei hvarflað að sér.
Hefndarhugurinn vaknar
En það var þessi ásökun um pen-
ingana sem loks varð til þess að Jo-
el fylltist hefndarhug í garð móður
sinnar. Sérfræðingar segja að þó að
ekkert lagalegt fordæmi sé fyrir því
að sonur ákæri móður sína skv.
frönskum lögum, megi höfða mál á
hendur sérhveijum þeim sem veld-
ur annarri persónu skaða.
I janúarmánuði sl. fóru fram yfir-
heyrslur í málinu og þar flutti lög-
fræðingur þá vöm móðurinnar að
hún hefði ekki verið fær um að ann-
ast bamið. Hún hefði ekki átt ann-
arra kosta völ en að skilja það eftir
hjá systur sinni.
Móðir Joels hefur ekki verið til-
leiðanleg að ræða þetta sérstæða
mál við blaðamenn en hefúr þó gef-
ið í skyn að sonur hennar sé að gera
úlfalda úr mýflugu, að hennar áliti,
og að hún geri sér vonir um að
dómaramir komist að sömu niður-
stöðu þegar þeir fella úrskurð í mál-
inu. Þegar þau mæðginin sáust fyrst
fyrir tveim ámm sagði hún: „Þú
fékkst fóstur. Hvaða máli skiptir
það þig hver mamma þín var? Þetta
kemur fyrir fjöldann allan af böm-
um.“
„Alltof auðvelt fyrir mæður
að yfirgefa böm sín“
Það er einmitt þetta sem skelfir
Joel Coutant. Á hverju ári em þús-
undir barna yfirgefin og vita aldrei
hveijir foreldrar þeirra em. „Það er
alltof auðvelt fyrir mæður að yfir-
gefa böm sín,“ segir hann.
Það skiptir hann engu máli hvort
hann vinnur eða tapar í málarekstr-
inum. Joel Coutant bíður þessarar
lífsreynslu aldrei bætur. Hann segir
þennan málatilbúnað ekki vera í
sína eigin þágu. „Enginn dómsúr-
skurður getur nokkum tíma gefið
mér aftur það sem ég hef aldrei átt,“
segir hann.
Það var hatur en ekki ást sem rak Joel
Coutant loks til þess að hitta móður sína
augliti til auglitis eftir 37 ár. Þegar hann
var kornabarn hafði hún yfirgefið hann,
þegar hann var orðinn fullorðinn hafn-
aði hún honum. Nú er í uppsiglingu dóms-
mál sem á eftir að komast í sögulegar
lagabækur. Joel hefur ákært móður sína
fýrir að hafa valdið honum sársauka og
kvöl í æsku — og reyndar alla ævi.
Skilinn eftir 9 mánaða gam-
all í umsjá móðursystur
Coutant er póstmaður í Tours í
Frakklandi og eftir því sem tímar
hafa liðið hafa sárindi hans vaxið
fremur en hitt. Hann var aðeins níu
mánaða gamall þegar móðir hans
skildi hann eftir í umsjá systur sinn-
ar. Síðan hann komst til vits og ára
hefúr hann varið tímanum í að leita
uppi móður sína, sem hann reyndar
átti alltaf von á að kæmi einn góðan
veðurdag til að sækja hann.
Þegar hann loks fann móðurina í
litlu þorpi á Bretagne-skaga, þar
sem hún býr nú gift og hefúr byggt
upp nýtt líf, varð fátt um kveðjur.
Nú er Joel sjálfúr giftur og á þrjú
böm, en hann hefúr gert kröfúr um
~ að fá skaðabætur sem nema sem
svarar rúmlega hálfri milljón ís-
lenskra króna frá þessari rosknu
konu sem hann heldur fram að hafi
eyðilagt líf hans. Það eru ekki pen-
ingamir sem hann er að sækjast eft-
ir, ef hann vinnur málið ætlar hann
að gefa féð til góðgerðastarfsemi
fyrir böm. í staðinn vill Coutant
vekja athygli á því hvaða afleiðing-
ar það hefúr fyrir einstakling að
vera hafnað. Hann er líka að leita
að ástæðunni til síns eigin dapur-
lega og bitra lífs.
Dreymdi stöðugt um endur-
fundina við móðurina
Þegar Joel Coutant var bam vissi
hann ekki annað um móður sína en
það sem hann sá á gamalli ljós-
mynd, þar sem hann segir að hún
hafi verið bráðfalleg, „alveg eins
og Marilyn Monroe". Marie-Josep-
hine Coutant var ógift þegar hann
fæddist og vann fyrir sér sem af-
greiðslustúlka á bar. Þegar hún fór
burt lofaði hún systur sinni að hún
kæmi aftur til að sækja soninn.
í mörg ár trúði hann staðfastlega
að einn daginn myndi hún birtast til
að taka hann að sér. Hann dreymdi
stöðugt um þá endurfúndi. Þégar
hann var lítill hljóp hann vongóður
að glugganum í hvert skipti sem
hann heyrði bíl nálgast. Skólagang-
an varð fyrir stöðugum truflunum
og töfum og hann slóst við krakka
sem sögðu honum að mamma hans
kæmi aldrei aftur. Þegar komið var
ffarn á unglingsár sannfærði hann
sjálfan sig um að móðir hans væri á
sjúkrahúsi eða í fangelsi og gæti
þess vegna ekki heimsótt hann,
þrátt fyrir að móðursystir hans
legði fast að honum að gleyma
henni.
Fékk andúð á móðursystur
sinni
Hann snerist m.a.s. svo öndverð-
ur gegn móðursystur sinni fyrir
þessa ráðleggingu að hann fór að
fyrirlíta hana, þó að hún hefði fætt
hann og klætt og veitt honum ástúð.
„Nú geri ég mér grein fyrir að ég
hefði í staðinn átt að fyrirlíta móður
mína sem yfirgaf mig, ekki frænku
mína sem gerði allt það fyrir mig
Joel Coutant er giftur og á sjálfur
þrjú böm. En sú staðreynd að
móðir hans vildi aldrei hafa neitt
með hann að gera hefur valdið
honum sálarangist alla ævi.
Móður Joels finnst hann gera úlfalda úr mýflugu. Hún segir það sama
koma fýrir fjöldann allan af bömum og hann varð fyrir.
sem lítil efni hennar leyfðu," segir
hann og röddin brestur af geðshrær-
ingu. „En það eina sem mig langaði
til var að finna mömmu.“
Hugsunin um að hafa upp á móð-
ur sinni leitaði stöðugt á hann, en
það var ekki fyrr en Joel var orðinn
18 ára að honum varð eitthvað
ágengt. Þá náði hann sambandi við
lögfræðing sem hafði unnið fyrir
móður hans. Joel bað lögfræðing-
inn fyrir bréf þar sem hann sagði
mömmu sinni hvað hann saknaði
hennar mikið og þarfnaðist hennar.
Hann fékk aldrei svar.
Þegar lögfræðingurinn sagði hon-
um^ð hún hefði enga löngun til að
hitta hann gerði hann tilraun til að
fremja sjálfsmorð, aðeins 19 ára
gamall. Jafnvel á meðan hann Iá á
sjúkrahúsinu var honum gefið sama
ráðið og fyrr — einfaldlega að
gleyma henni. En þegar hér var
komið sögu var leitin að móðurinni
orðin að óviðráðanlegri þráhyggju.
Hann segir að vitneskjan um að
hann ætti móður einhvers staðar, en
sem hann hefði samt sem áður aldr-
ei séð og verið hindraður í að hitta
hefði verið orðin óbærileg.
„Ég á engan son“
Fyrir þrem árum komst Joel Cout-
ant svo að því að móðir hans hefði