Tíminn - 24.03.1990, Blaðsíða 10

18
r-
HELGIN
Laugardagur 24. mars 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
semhló
Vikulegur ástarfundur í skógar-
lundi var mæddrí húsmóður eina til-
breytingin í lífinu. Það varð líka bani
hennar.
Ári síðar var karlmaður myrtur við
svipaðar aðstæður.
Hver var það sem stakk niður fólk
og hló að öllu saman?
I nokkra mánuði olli gluggagæg-
ir nokkur ótta meðal ástfanginna para
sem lögðu bílum sínum við ástar-
brautir í borginni Stockport, útborg
Manchester í Englandi.
Það hófst 17. ágúst 1987. Klukk-
an sjö um kvöldið fór Mary Gibson
húsmóðir með dóttur sinni til sauma-
konu. Mary var fertug, lagleg og vel
vaxin og vildi gjaman líta vel út.
Nýi sumarkjóllinn sem Mary
hafði pantað var úr rósóttu siffoni,
með þröngri blússu og víðu pilsi.
Þegar hún var komin í kjólinn sagði
hún við dóttur sína: — Hann fer mér
vel og ég held að ég verði bara í hon-
um í kvöld.
Mary Gibson fór vikulega að
heimsækja gamla vinkonu sína sem
bjó í næsta bæ. Telpan hafði oft velt
fyrir sér af hverju móðir hennar
eyddi svo miklum tíma í að klæða sig
og greiða fyrir þessar heimsóknir. En
Mary vann mikið og fór sjaldan út
svo það var kannski bara eðlilegt að
hana langaði stundum til að vera fín.
Mary leit á klukkuna. — Farðu
bara heim vinan, sagði hún við telp-
una. — Vagninn fer að koma. Segðu
pabba þínum að ég komi heim um
miðnættið eins og venjulega. En
Mary kom aldrei heim framar.
Klukkan tæplega tíu um kvöldið
geystist miðaldra maður inn á lög-
reglustöðina í Stockport. — Kallið á
sjúkrabíl, hrópaði hann. — Það er
kona í Bramhall—garðinum. Hún
var stungin og ég held að hún sé að
deyja.
Varðstjórinn greip símann og
hringdi til sjúkrahússins. Síðan gerði
hann morðdeild lögreglunnar viðvart
og maðurinn sem sagt hafði frá fór
með í bílnum á staðinn. Á leiðinni
sagði hann sögu sína: — Eg ók að
garðinum og fór þar út til að fá mér
gönguferð. Það var nær aldimmt. Eg
var ekki kominn langt þegar ég
heyrði konu æpa. Ég gekk á hljóðið
og sá þá hvar maður stakk sér inn á
milli runnanna. Svo kom ég auga á
særðu konuna. Hún lá þama meðvit-
undarlaus og svo mikið særð að ég
þorði ekki að hreyfa hana.
Myrt á ástafundi
Þegar lögreglumennimir komu á
staðinn benti maðurinn þeim inn á
stíg milli lágra tijágreina. í fjarska
heyrðist í vælum sjúkrabílsins og
einn lögreglumannanna fór til móts
við hann. Hinir héldu inn á stíginn og
fylgdu honum eftir Iækjarbakka. Þar
lá hin ólánsama kona á bakinu á gras-
bletti, umluktum mnnum. Augljóst
var að hún hafði orðið fyrir árás
manns með hníf. Blússa rósótta
kjólsins var gegndrepa af blóði.
Leiðtogi lögreglumannanna
þreifaði eftir æðaslætti en fann eng-
an. Andartaki síðar kom áhöfn
sjúkrabílsins með bömr. Læknirinn
sem var með í for skoðaði konuna
lauslega og lýsti hana síðan látna. —
Að minnsta kosti tvær stungur fóm
gegnum hjartað, sagði hann. — Ekk-
ert hefði getað bjargað henni.
Nú hljóp lögreglumaður aftur að
lögreglubílnum og kallaði til stöðv-
arinnar í Stockport og innan skamms
var meinafræðingur lögreglunnar
lagður af stað í Bramhall—garðinn.
Eftir stutta rannsókn sagði hann að
auk stungnanna sem fóm gegnum
hjartað hefði konan verið stungin að
minnsta kosti 12 sinnum í bringuna
með löngum rýtingi.
— Þetta er mjög áhrifamikið
vopn, bætti hann við. — Blaðið er
þungt og hárbeitt. Þetta er hermanna-
hnífur eða eitthvað svipað. Enginn
gengur með slíkt á sér til vemdar.
Eigandinn hlýtur að hafa ætlað sér að
beita honum.
Veski konunnar lá við hlið líks-
ins. í því var nokkuð af peningum og
silfurskartgripir sem morðinginn
hafði ekki snert. Þar vom líka skilríki
konunnar sem reyndist heita Mary
Gibson og búa í nágrenni Stockport.
Þá var komið að því leiða verki að til-
kynna ættingjunum um dauða henn-
ar.
Nú snera lögreglumenn sér affur
að manninum sem fúndið hafði kon-
una. Hann vel klæddur og augljós-
lega í uppnámi. Einu höfðu lögreglu-
menn þegar tekið eftir: Við munn
hans var bleik klessa sem ekki gat
verið neitt nema varalitur.
— Við viljum að þú segir okkur
sannlcikann, sagði lögregluforinginn
alvarlegur. — Þú varst með konunni,
er það ekki? Komuð þið ekki hingað
saman í bíl þínum?
Maðurinn hikaði andartak. — Ég
hefði átt að segja sannleikann strax
en ég hafði mínar ástæður. Við frú
Gibson vomm gift en ekki hvort
öðm. Ég kom hvergi nálægt dauða
hennar og vil helst ekki láta blanda
mér í málið.
Ljós rykfrakki
— Segðu okkur nákvæmlega
hvað gerðist, báðu lögreglumennim-
ir.
Maðurinn herti upp hugann. —
Við Mary höfðum verið nánir vinir
um nokkurt skeið og hittumst reglu-
lega. Ég sótti hana á vagnstöðina og
við ókum hingað. Héma við lækinn
er friðsælt og við gátum verið ein.
Við spjölluðum saman og elskuð-
Lucas Swann lá í leynum með
hnífinn og horfði á ástaleiki fólks.
Límbandsrúlla kom upp um
hann.
sannanir sem studdu sögu elskhug-
ans um gluggagæginn þótti ekki
ástæða til að gmna hann um neitt
misjafnt, að minnsta kosti ekki að
svo stöddu.
Morðinginn hló
Hann var beðinn að rifja upp aft-
ur allt sem hann hafði séð til manns-
ins en sagði að það hefði verið svo
dimmt að hann hefði ekki séð meira
en það sem hann sagði. Hins vegar
rifjaðist upp fyrir honum að þar sem
maðurinn hafði staðið yfir Mary þá
hló hann illkvittnislega. Þetta þótti
lögreglunni benda til að á ferðinni
væri geðbilaður náungi.
Elskhuginn fékk því næst að fara
heim en lögreglumenn snem sér að
því að fletta í skýrslum um þekkta
gluggagægja á svæðinu.
Eiginmaður og dóttir Mary vom
fengin til að bera formlega kennsl á
líkið. Sorgmæddur maðurinn gat alls
ekki skilið að kona hans hefði verið
myrt á ástarfúndi með öðram manni
en dóttirin sagðist nú skilja hvers
vegna móðir hennar hefði viljað vera
i nýjum kjól þetta kvöld sem hún
sagðist ætla í heimsókn til vinkonu
sinnar.
Lögreglan fékk heimilisfang vin-
konunnar og heimsótti hana. Hún var
vel metin húsmóðir og hafði heyrt
um morðið í útvarpinu og brostið í
grát. — Ég vissi auðvitað hvað Mary
umst í tæpa tvo tíma. Þá þurfti ég í
bílinn til að sækja sígarettur en Mary
varð kyrr. Þegar ég var nær kominn
til baka þá heyrði ég hana æpa. Það
var skelfilegt. Ég tók á rás og sá í
svip hvar maður með hníf stóð yfir
Mary. Hann snerist á hæli og hvarf
milli mnnanna en Mary lá þama og
blóðið spýttist úr bringu hennar. Ég
þorði ekki að hreyfa við henni. Það
fór hrollur um manninn við að rifja
þetta upp aftur.
— Geturðu lýst manninum? vildi
lögreglan vita.
— Hann var dökkhærður, líklega
um þrítugt og fremur þéttvaxinn.
Hann var í síðum, Ijósum regnfrakka
með hermannabelti. Meira sá ég
ekki.
Meðan á þessu gekk höfðu aðrir
lögreglumenn kannað umhverfið og
leitað að einhverju sem gæti gefið
visbendingu um morðingjann. Nú
kallaði einn þeirra: — Hér er eitt-
hvað.
Hann beindi kastljósi sínu að
einkennilegu hrófatildri úr sprekum
og greinum, sem gat líkst skýli því
sem andaveiðimenn gera sér þegar
þeir Iiggja í leynum. Að baki þess var
grasið troðið niður í svörðinn og þar
vom allnokkrir sígarettustubbar og
sælgætisbréf.
Hér var greinilega um að ræða
umbúnað „gluggagægis“. Þama gat
hann óséður virt fyrir sér pör sem
komu á þessar slóðir til að njóta ásta.
Bælt grasið og ný sælgætisbréfm
bentu til að hann hefði verið á vett-
vangi þetta kvöld.
Lögreglumenn könnuðust við
slíka menn til margra ára. Þeir em
allmargir í hveiju samfélagi sem
virðast hafa sérstaka ánægju af ásta-
leikjum annarra. Vitað var að þeir
biðu stundum tímunum saman eftir
gmnlausu pari. Fæstir þessara manna
era nauðgarar en margir þeirra hafa
framið morð, flestir með hnífúm.
Gerald Corbitt fékk sér oft gönguferð í vinnulok á kvöldin. Hann fannst
stunginn í skógarlundi.
Meðan leitinni að morðingja
Mary Gibson var haldið áfiram í
grenndinni var líkið flutt burtu til
krafningar. Flestir lögreglumann-
anna fóm síðan aftur á stöðina og
tóku elskhugann með sér. I Ijós kom
að hann var kaupsýslumaður af
staðnum og fór af honum mjög gott
orð.
Þar sem lögreglan hafði fúndið
var að gera en mig gmnaði aldrei að
það endaði svona, sagði hún. —
Raunar hafði ég ekki séð hana i
nokkra mánuði. Hún bað mig að
segja manninum sínum, ef hann
skyldi spyija, að hún hefði verið í
heimsókn hjá mér á tilsettum tíma
þótt ég vissi vel að hún átti þá leyni-
fúndi með öðmm manni.
— Mér var ekki vel við þetta en