Tíminn - 31.03.1990, Blaðsíða 8

Laugardagur 31. mars 1990
GETTU NÚ
„Hvað ert‘ aðéta?!“
Svo sem máske var að vænta er
nú komið í ljós að agasamt mundi
verða með ýmsum snauðum lýðum
er Iokið væri við að slíta ofan
plusstjöld í húsum sællífiskarla og
babýlonshóra, er létust ætla að leiða
þjóðir sínar til ævarandi veisluborðs
á ódáinsvöllum sameignar og bróð-
urþels. Þannig hafa Rúmenar, eftir
að hafa starfað á skrokki Chausescu
að vild sinni, farið að líta í kring um
sig eftir öðrum óuppgerðum sökum,
sem hlotið höfðu að liggja í láginni
á dögum ofríkisins, en voru engan
veginn gleymdar. Þeir hafa nú eign-
ast óaldarflokka, sem fara um sem
urrandi rakkar og hafa í höndum
spýtukefli og lagvopn. Drepa þeir
Úngverja, sem hjá þeim eru ígildi
Armena meðal Azera og eru þær
aðfarir allar mjög hroðalegar að
vonum.
Þetta er ekki fyrsta dæmið um að
ekki er allt sem sýnist í fyrstu. Svona
meiri frelsanir eru víst ckki neinn
tertubardagi, þar sem menn sieikja
af sér rjómaklessurnar á eftir, heldur
kosta þær járn og fer og margur má
súpa blóð. Hefur farið um ýmsa,
sem talið höfðu að í Rúmeníu væri
þetta Ifka elskulega fólk, sem ekki
gerði flugu mein og væri alsælt í nýja
frelsinu og baðaði sig í bjarma sjón-
varpskamera heimsbyggðarinnar.
En hvorki frelsi né frægð virðist
óbrigðul formúla til að hafa fólk í
Rúmeníu ánægt og til friðs. Það má
víst vera Ijóst héðan af. Málin eru
sýnilega flóknari en svo. Ekki er oss
kunnugt um hvað Ungvcrjar hafa á
hluta þeirra gert, en kannske er það
eitthvað, sem yrði skiljanlegra, ef
við fengjum það útskýrt af óvilhöll-
um aðila. Kannske sú skýring bíði
síns tíma.
En meðal annarra orða: Ein er sú
hrelling sem vel er skiljanlegt, svo
ekki þarf að bíða skýringar á, að
Rúmenar muni ekki geta sætt sig við
til lengdar. Þar er átt við ofsóknir
íslenskra sjónvarpsmanna á hendur
þeim. Makalaus eltingarleikur
þeirra við freðskrokka þá sem héðan
voru sendir og heimtað var að
eldaðir yrðu á tilteknum geðveikra-
hælum var hrein fádæmi að sjá.
Myndavélar þeirra virtust elta um-
skipunarflokka og flutningatrukka
um landið þvert og endilengt, uns
leikurinn barst inn í mötuneyti hjá
verksmiðju nokkurri í matartíma
verkafólksins. Myndvélarauganu
var beint ofan á diskana hjá vesal-
ings manneskjunum og lá spurning-
in íloftinu: „Hvaðert'að éta?!“ Það
er sagt að sælla sé að gefa en þiggja.
Hins vegar er komið í illt efni þegar
sæla gefandans fer svo úr böndunum
að vesaling þiggjandinn hlýtur að
missa lystina. Hver íslenskur sjón-
varpsmaður, sem nokkurs er annt
um líf sitt, getur varla þorað að láta
sjá sig innan landamæra Rúmeníu á
næstunni. Rúmenar munu áreiðan-
lega vera til alls vísir fyrir minni
sakir en að svo ósmekklegt grín sé
gert að þrengingum þeirra.
Það var kirkjan i Laufási,
sem spurt var um í síð-
ustu getraun okkar.
Staðurinn sem nú er
um spurt er kunnur vegna
náttúrufegurðar, þar sem
einn fegursta reit landsins
er að finna í skjóli sér-
kennilegra hamrabelta.
IWBCT EEBEieiEE BB
m
m
s?
E
5>e'X
KROSSGÁTA