Tíminn - 18.04.1990, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 18. apríl 1990
Tíminn 7
AÐ UTAN
Austur-Þjóðverjar á faraldsfæti
Austur-Þjóðverjar fagna nýfengnu ferðafrelsi og þyrpast nú
hver sem betur getur í ódýrar ferðir til Vesturlanda. Ekki þætti
öllum vestrænum ferðamönnum mikið til þægindanna koma,
enda eru austur- þýskir flestir með lítinn vestrænan gjaldeyri
milli handanna. Der Spiegel fylgdist með einum slíkum ferða-
mannahópi sem brá sér í helgarferð til Parísar.
„Skítugra hér
en heima“
Út af kafTihúsunum berst ilmur af
kaffi, nýbökuðu brauði og svörtu
tóbaki. Vindurinn feykir pappírs-
sneplum yfir steinlagðar götumar, í
rennusteininum hefur saíhast saman
úrgangur næturinnar, rónamir depla
augum gegn morgunsólinni.
En ferðalangamir sem stíga upp í
tvílyfta strætisvagninn á þessum
laugardagsmorgni hafa lítið auga
fyrir þessum unaði. „Það er skítugra
hér en heima,“ segir bankadama frá
Erfurt. „Ég hafði ekki ímyndað mér
að þetta liti svona út.“
Parísarferðir
uppseldar til maíloka
Alger tilviljun réði því að þessi
kona er komin í ferðaskrifstofufag-
ið. Þegar hún var í heimsókn hjá ætt-
ingjum í Nordrhein-Westfalen
negldu ferðaskrifstofumennimir
Manfred Welter og Wolfgang
Willms hana niður. Síðan hefur
þessi ffamtakssama kona sett á fót
litla ferðaskrifstofu í Erfurt og nú
ganga viðskiptin svo vel að hún
verður að fá son sinn og eiginmann
til liðs við sig. „Þetta er eins og vit-
leysingahæli,“ stynur hún. „Parísar-
ferðir em uppseldar til maíloka.“
Eftir að hafa dúsað á bak við múr
og gaddavír í 40 ár em borgarar
Austur-Þýskalands nú á faraldsfæti.
Samkvæmt sameiginlegri könnun
Ferðamálastofnunar Freiep Uni-
versitat í Berlín og Samgöngumála-
skólans í Dresden einkennast austur-
þýskir borgarar af áköfum
ferðaáhuga. 83,3% sextán milljón-
anna sem þar búa ætla að ferðast til
Vestur-Þýskalands á þessu ári,
66,6% áætla a.m.k. smáfrí í ein-
hveiju landi sem ekki hefur lotið
kommúnistastjóm.
Vestur-þýskar ferðaskrifstofur
bjóða ffarn langferðabílaflota sína
til að sjá til þess að þetta ferðaglaða
fólk fari rétta leið. Ferðaskrifstofa í
Traunstein hafa komið umboðs-
manni sínum fyrir í hjólhýsi við
jámbrautarstöðina Dresden-Neust-
adt og þar er alltaf biðröð.
Fyrstu ferðimar tvær til Austurrík-
is og Efra Bæjaralands, sem kosta
hvor um sig 99 vestur-þýsk mörk
með gistingu og morgunverði vom
uppseldar áður en vika var liðin.
Helgina þar á eftir stóðu 33 rútubílar
í miðborg Dresden tilbúnir til að
flytja farþega í Alpaferð.
Feröahungriö
geysimikiö
Ferðafólkið austur-þýska hlakkar
til borgarferðanna í Munchen eða
þegar stansað er til að virða fyrir sér
útsýnið í Zillertal, eins og smáböm
við jólatréð, segir yfirmaður ferða-
skrifstofunnar. Hann ætlar að halda
„ferðaveislu" í menningarhöllinni í
Dresden i aprílbyijun til að æsa upp
ferðalöngunina vegna þess að Aust-
ur- Þjóðverjar em ferðamenn fram-
tíðarinnar og ferðahungrið geysi-
mikið að hans sögn.
99 vestur-Þýsku mörkin em til-
boðsverð, segir hann og eðlilega
niðurgreitt. Samt sem áður ætlar
hann að auka starfsemina og koma
sér líka fyrir í Leipzig. Hann hyggst
koma sér upp keðju ferðaskrifstofa í
Austur-Þýskalandi. Fyrirhyggju-
samur hefur hann slegist i bandalag
með öðmm suður-þýskum ferða-
skrifstofum og sameiginlega hafa
þær til umráða 350 til 400 lang-
ferðabíla.
Slíkan ferðakost geta keppinaut-
amir Willms og Welter í Nordrhein-
Westfalen aðeins látið sig dreyma
um enn sem komið er. Nú einbeita
þeir sér að tveggja daga ferðunum til
Parísar á hótelbílunum sínum 7, þar
sem leggja má sætin niður og sofa
yfir nóttina. Þeir selja ferðina og
fullt fæði á 109 vestur-þýsk mörk og
ferðimarbera sig, ef bíllinn er fullur.
Ferðimar em líka hagstæðar Aust-
ur-Þjóðveijum, því að skv. núver-
andi lögum má hver Austur- Þjóð-
verji skipta 200 austurmörkum í
gjaldeyri eða vestur-þýsk mörk á ári,
helminginn á jöfnu gengi og hinn
helminginn á genginu 1:5. Þannig er
ferðakostnaðurinn 100 vesturmörk
hverjum og einum viðráðanlegur.
„Eftirspumin eftir Parísarferðunum
er gífurleg,“ segir Ute Jacobi, um-
boðsmaður Welter og Willms í
Dresden. „Fólkið hefur aldrei á æv-
inni komið til Parísar," segir kærast-
inn hennar, Sven Haug, af tilfinn-
ingu, en hann hefur heldur aldrei til
Parísar komið. Hann hefur til þessa
verið vömbílstjóri.
Síminn réði velgengni
fyrirtækisins
Þetta unga ffamtaksama fólk, sem
Á slíkum hótellangferðabílum flykkjast Austur-Þjóðverjamir í Parísarferðir. 15 tíma seta í bílnum og ófull-
nægjandi hreiniætisaðstaða fæla fólk ekki frá.
lega í París. „Þeir em ekki enn búnir
að skilja nauðsyn þess að hafa ná-
kvæmt bókhald“.
Erfitt feröalag
til Parísar
Fyrir farþegana væri nákvæm
skráning farþega meira en æskileg.
Austur-þýskum ferðamönnum þykir mikið ævintýri að koma tii Parísar.
tilviljun réði að kynntist ferðaskrif-
stofumönnunum í Nordrhein- West-
falen, var í þeirri öfundsverðu að-
stöðu að hafa yfir að ráða síma, sem
austur-þýskir borgarar verða annars
að bíða eftir í 15 ár. Tveim vikum
eftir að þau höfðu í fyrsta sinn sam-
band við langferðabílafyrirtækin,
settu þau fyrstu auglýsinguna í stað-
arblaðið. Tveim dögum síðar renndi
fýrsti bíllinn af stað með 52 farþega
innanborðs.
Ute Jacobi er ásamt Willms eigandi
fyrirtækisins Jacobi-Reisen-Gmbh.
Hvor eigandi lagði fram 50.000
mörk, Vestur-Þjóðverjinn vestur-
þýsk og Austur-Þjóðverjinn austur-
mörk.
Núna rejma Jacobi og Haug að
skipta um farþega á hveiju íostu-
dagssíðdegi um kl. hálfljögur. Það
gengur að vísu ekki alltaf sem skyldi
því að Haug, sem vinnur upp á pró-
sentur, hefur tilhneigingu til að yfir-
bóka vegna eftirspumar. „í þetta
sinn vorum við 5 of mörg,“ segir
vesturlandahluthafinn Willms reiði-
Því að eflir 15 stunda ferðalag, verð-
ur eilítið loftlaust í bílnum, ekki síst
þegar sætin eru sett í legustöðu fýrir
nóttina. Vatnið á saleminu um borð,
sem ekki er of vel útilátið, er löngu
gengið til þurrðar áður en á ákvörð-
unarstað er komið.
Langferðabílamir úr Austur-þýska
alþýðulýðveldinu fara nú orðið með
farþegana til morgunsnyrtingar á
Austurjámbrautarstöðina. Þar ráfa
Austur-Þjóðvcijamir um ganga jám-
brautarstöðvarinnar og völundarhús
neðanjarðarinnganganna langt í
jörðu niður — þar til þeir reka sig á
vcgg sem þeir verða að gefast upp
fyrir. Þar kostar sturta 18,50 franka,
bað í kari 27 franka, afnot af hand-
klæði 7 franka og 13 franka kostar
að þvo sér um hendumar i vaski.
Þeldökk afgreiðslustúlka er jafn-
undrandi og róninn, sem hefur
hreiðrað um sig á steinsyllu í bið-
salnum. Þetta hafa þau aldrei upplif-
að fýrr, peningalausa Þjóðverja!
Flestir snúa við án þess að fá af-
greiðslu sinna mála og margir fá sér
morgunsnyrtinguna í gosbrunninum
fyrir framan jámbrautarstöðina.
Stúdent einn frá Dresden notar í
neyð sinni salemið í bílnum, þó að
búið sé að banna aðgang að því
vegna vatnsleysis. Bílfreyjan, sem
nú á að bera fram morgunverð,
hverfur nú til eldhússkápsins og
tautar „Þetta er næstum því von-
laust“.
Þessar niðurlægjandi aðstæður
fýlgja ferðamannahópnum í skoðun-
arferðina til Versala. Enginn austur-
þýsku ferðamanna gerir sig líklegan
til að fá sér smámatarbita fyrir 87
franka á veitingastað við bílastæðið
við Versalahöll. Og m.a.s. gefst
póstkortasalinn frá Senegal upp við
að fá fólkið til að kaupa vaming
Greinarmunur gerður
á vestur- og austur-
þýskum ferðamönnum
Á veitingahúsunum er gerður grein-
armunur á þýskum ferðamönnum
eftir því hvort þeir koma frá Vestur-
þýska sambandslýðveldinu eða
Austur-þýska alþýðulýðveldinu.
Þjónustufólkið hefur komist að því
að þeir síðamefndu gefa ekki þjórfé.
Ferðamennimir frá DDR hafa
minni peninga meðferðis en lögin
leyfa. Því að í raun ætti hver sá sem
inn í Frakkland kemur að austan að
hafa í höndunum þegar við landa-
mærin pantað hótelherbergi og 150
franka reiðufé fýrir hvem dag sem
dvölin í landinu stendur, auk vega-
bréfsáritunar frá ffanska sendiráðinu
í Berlín, sem tekur a.m.k. 10 daga að
fá afgreidda.
Til þessa hefur vestur-þýsku rútu-
bílstjómnum tekist að koma farþeg-
um sínum klakklaust yfir landamær-
in. Manfred Welter komst fýrst
óárcittur um hliðið sem ætlað er
gestum frá Vestur-Þýskalandi með
því að hrópa „Allir Þjóðverjar". Fé-
laga hans, Willms hefur ekki gengið
eins vel. Hann segir Frakkana vera
yfirleitt fýlulega og hafa m.a.s. fýrir
skömmu stöðvað 40 bíla. Fyrir
skömmu tókst honum þó að þrýsta
niður verðinu á hópáritun úr 10
frönkum í 3. Hann hefur ekki mikla
trú á anda sameinaðrar Evrópu.
Ferðaskrifstofan „Job-Tours“ í Es-
sen, sem rekur tvo tveggja hæða
langferðabíla á Ieiðinni Leipzig—
Frakkland, hefur fundið aðra lausn á
málinu. Þar lætur fararstjórinn ein-
faldlega farþega sína skrá sig sem
vestur-þýska borgara á vegabréfa-
skrifstofum á leiðinni. En upp á síð-
kastið eru komnar einhverjar vomur
á margar þessara skrifstofa að af-
greiða slík mál á færibandi og taka
slíkum óskum ekki vel.
Hrifnæmir og áhuga-
samir feröamenn
Sameiginlegt eiga þó ferðaskrif-
stofumennimir að þeir fagna þessum
nýju farþegum. Vestur- Þjóðverjun-
um finnst ánægjulegt að fýlgjast
með því hvað þetta óvana ferðafólk
lætur í ljós mikla undrun og hrifn-
ingu á því sem fýrir augu ber. Þeir
segja það ákaflega þakkláta ferða-
menn og menningaráhuginn sé slík-
ur að það gefst á endanum upp við
að taka við meiru.
Þegar frjáls stund gefst á ferðalag-
inu halda ausur-þýsku ferðamenn-
imir hópinn af gömlum vana.
Iþróttakennslukona sýndi þó þá cin-
staklingshyggju að ganga ein frá
Sigurboganum til Champs-Elysées,
fram og aftur. Ekki gat hún þó leyft
sér að kaupa kaffibolla, en hcnni
fannst veitingamar í rútubílnum,
pylsur og dósagos, mikill munaður.
„Á fyrri ferðum okkar um Austur-
Evrópulöndin, til Ungveijalands eða
Búlgaríu, urðum við að taka allt með
okkur sjálf, kartöflur, lauk, salt,
allt,“ segir hún. Hún segir að þá hafi
sá gjaldeyrir sem austur-þýsk yfir-
völd leyfðu að væri færður úr landi
ekki einu sinni nægt fyrir tjaldstæð-