Tíminn - 21.04.1990, Blaðsíða 10
20
HELGIN
Laugardagur 21. apríl 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Hún vildi njóta lífsins
en týndi því fyrir vikiö
Þeman fór upp á fjórðu hæð á Barker—hótelinu í
Glasgow og kom að herbergi 407 klukkan hálftíu að
morgni. Það var 18. september 1987 og stúlkan hafði
verið að búa um rúm og taka til síðan hún kom á vakt-
ina klukkan átta.
Hin fallega Genevieve Munro naut félagsskapar karlmanna og það
varð henni að fjörtjóni.
Hún bankaði létt á hurðina að venju
en þegar hún fékk ekkert svar þá opn-
aði hún með höfuðlykli og fór inn.
Dagsbirtan féll í rákum inn um mjóar
rifur milli gluggatjaldanna og í skím-
unni mátti greina að kona lá í tvíbreiðu
rúminu. Það var svo sem ekki óvenju-
legt að öðru leyti en því að konan var
allsnakin og nöpur haustgolan
streymdi inn um opinn gluggann ásamt
dagsbirtunni.
— Afsakið, frú mín, sagði þeman
hikandi en hreyfingarlaus konan í rúm-
inu svaraði engu. Stúlkan steig nær og
rétti fram höndina. Húð nöktu konunn-
ar var ísköld.
Þeman æpti og hljóp út úr herberg-
inu. Nokkmm mínútum síðar kom hún
aftur ásamt hótelstjóranum og af-
greiðslustjóranum sem þegar í stað
kölluðu á lækni hótelsins.
— Hún er látin, tilkynnti læknirinn.
— Eg tel það af eðlilegum orsökum en
að sjálfsögðu rannsaka yfirvöld þaö.
Hótelstjórinn var því sammála því af
gestalistanum sá hann að herbergi 407
hafði verið leigt hjónum kvöldið áður
og þar sem eiginmanninn var hvergi að
finna, var málið næsta undarlegt.
Rannsóknariögreglumenn komu á
vettvang innan skamms og þeman og
hótelstjórinn skýrðu aðstæður fyrir
þeim eftir getu. Hin myrta var vel vax-
in og stælt og varla mikið eldri en þri-
tug, ljóshærð og sólbrún.
Dæld í koddann við hlið hennar gaf
til kynna ásamt krumpuðum sængur-
fotum að þar hefði einhver annar legið.
Hins vegar fúndust ekki minnstu merki
þess annars staðar í herberginu. Allir
hlutir sem þar vom tilheyrðu greinilega
konunni. Það var blár hattur á snyrti-
borðinu, vel sniðin, svört dragt, hvít
blússa, undirfot og sokkar á stól við
rúmið og bláir, hælaháir skór á gólfínu
til fóta. I náttborðsskúffunni var veski í
sama bláa lit og skómir og hatturinn.
Lögreglumaður opnaði veskið og
hvolfdi úr því á snyrtiborðið. Þar var
greiða, snyrtiveski, næfúrþunnur vasa-
klútur, hálfur sígarettupakki og lítið
peningaveski úr svínsleðri. i því var
nokkuð af peningum og niiði sem á
stóð: „Eign Genevieve Munro“ og
heimilisfang í Glasgow.
í gestabókinni stóð hins vegar að ibú-
ar herbergis 407 væm Jones—hjónin
frá London. Hvað var þá orðið af Er-
nest Jones? Nú þótti mönnum ráðlegast
að kalla til meinaffæðing lögreglunnar
til að athuga líkið nánar.
Var Jones
heymardaufiir?
Meðan beðið var effir honum töluðu
lögreglumenn við það starfsfólk hótels-
ins sem verið hafði að störfúm kvöldið
áður. Af því fékkst sæmilegt yfirlit yfir
athafnir Jones—hjónanna á hótelinu ef
það var þá hið rétta nafn þeirra. Þau
komu um hálftólfleytið og höfðu engan
farangur meðferðis. Jones útskýrði að
þau hefðu tafist í Glasgow og misst af
síðustu lest til London.
Þótt venjan sé að bóka ekki gesti án
farangurs þá gerði afgreiðslumaðurinn
undantekningu í þetta sinn, ekki síst
vegna virðulegrar framkomu hjónanna.
Jones skrifaði í gestabókina og borgaði
herbergið fyrirffam. Eftir lýsingu af-
greiðslumannsins var Jones á fertugs-
aldri og örlítið tekinn að grána fyrir
hæmm. Hann var í meðallagi hávaxinn
og klæddur vel sniðnum rykfrakka,
tweed—jakkafötum og hélt á gráum
flókahatti með svörtum borða.
Hjónin fóm strax upp á herbergi í
fýlgd vikadrengsins sem kvaðst hafa
prýðilega ástæðu til að muna eftir
þeim. —Ég fékk mjög gott þjórfé,
sagði hann. —Svo var það þetta með
drykkinn. Konan spurði hvort barinn
væri opinn og svo bað hún um tvöfald-
an viskí. Ég spurði manninn hvort hann
vildi eitthvað en hann heyrði ekki. Ég
spurði hann aftur en hann svaraði engu.
Þá spurði konan hann. Líklega hefúr
hann verið heymarlaus á eyranu sem að
mér sneri, því hún var hinum megin og
um leið og hún nefndi drykk, þá æsti
hann sig upp.
—Enga drykki, sagði hann. —Hér
drekkur enginn neitt og allra sist þú. Þú
veist að þú átt ekki að drekka. Svo var
eins og hann færi hjá séryfir upphlaup-
inu, en hann rétti mér seðlinn og ég fór.
Eftir því sem lögreglan komst næst
var vikadrengurinn sá síðasti sem sá
hinn hverfúla Jones. Lyftuvörðurinn
mundi eftir aö hafa flutt hjónin og vika-
drenginn upp en hvorki hann né sá sem
tók við um morguninn höföu flutt hann
niður aftur. Þá var einungis um að ræða
að Jones heföi lætt sér niður stigana og
út um annan af tveimur hliðarútgöng-
um hótelsins.
Meinafræðingurinn kom á hótelið
um 11-leytið og hálftíma síðar haföi
hann rannsakað líkið eins og unnt var á
vettvangi og komist að ákveðinni nið-
urstöðu.
—Það er morð, tilkynnti hann.
—Konan var kyrkt með berum hönd-
um. Það eru greinileg fingraför á hálsi
hennar. Hún lést milli klukkan tvö og
fjögur í nótt. Astæðan er ykkar vanda-
mál en þetta var ekki af kynferðisleg-
um orsökum þótt ljóst sé að konan
haföi mök við karlmann skömmu áður
en hún lést.
Fjölmargir aðdáendur
Læknirinn bað um að líkið yrði sent
til krufningar sem allra fyrst og síðan
tóku tæknimenn til við athuganir sínar.
Menn voru sendir til heimilisfangsins
sem fannst í veski hinnar myrtu. Það
reyndist vera í einu þeirra fjölmörgu
glæsihýsa ffá aldamótum sem breytt
haföi verið í fjölbýlishús með litlum
íbúðum.
A dyrabjöllunni stóð G. Munro og
nafn annarrar konu. Rödd í dyrasíma
bað lögregluna að koma upp á þriðju
hæð og þegar þangað var komið tók á
móti þeim ung, ljóshærð stúlka. Hún
bauð mönnum inn en hvarf síðan til að
klæða sig í eitthvað staðbetra en næfúr-
þunnan sloppinn. Þegar hún korn fram
aftur hlustaði hún á lýsingu á myrtu
konunni og skoðaði fötin sem fundist
höföu á hótelinu.
—Það er Genny, sagði hún óttasleg-
in. —Hvað gerðist? Henni var sagt það
og síðan var hún spurð um samband
Genny við Emest nokkum Jones.
Stúlkan hristi bara höfúðið. Þótt hún
væri greinilega sorgmædd þá virtist
hún ekki vera mjög undrandi á aðstæð-
um. —Emest Jones, endurtók hún.
—Ég hef aldrei heyrt það nafn áður í
sambandi við neinn sem Genny þekkti.
Hún var gift en ekki þessum manni.
í Ijós kom að Genevieve Munro haföi
verið gift manni að nafni Munro sem
Falleg stúlka
fannst kyrkt á
hótelherbergi.
Jones, fylgi-
sveinn hennar
frá kvöldinu áð-
ur var gufaður
upp.
Margir karl-
menn komu við
söguna en
þrautseigja lög-
reglunnar bar
loks árangur.
bjó í Leeds en þau höföu verið skilin að
borði og sæng árum saman og ekki sést
lengi. Hún haföi átt marga karlmenn að
vinum, of marga að áliti vinkonu sinn-
ar sem aldrei haföi þó heyrt Jones
nefndan. Nánasti ættingi virtist vera
systir sem var gift í Hounslow.
Genevieve haföi starfað við að láfa fara
vel um gesti í kvöldklúbbi.
Þær stöllur höföu kynnst í samkvæmi
fyrir hálfú ári og ákveðið að lækka hús-
næðiskostnað sinn með því að flytja
saman. —Ég segi eins og er, sagði
ljóskan, —að þótt ég sé engin tepra þá
ofbauð mér stundum hegðan Gennyjar.
Karlmenn vom stöðugt hringjandi og
hún var alltaf á þeytingi.
—Hvaða menn vom þetta? vildi lög-
reglan vita.
—Ég kannast ekki við þá alla og
heyrði raunar aldrei ættamöfnin. Einn
var Willy og annar Tom, einn kallaði
sig „höfuðsmanninn" og nýlega kom
Bert til sögunnar. Hann hringdi oftar en
hinir upp á siðkastið. Ég vorkenndi
honum. Genny fór bara út með honum
þegar enginn betri bauðst. Ég veit ekk-
ert um Tom en hún var að tala við hann
síðast þegar ég sá hana. Það var á
fimmtudag en þá fór
ég að heiman fýrir hádegi.
Stúlkan kvaðst vinna sem Ijósmynda-
fýrirsæta og hcföi verið að fara þegar
síminn hringdi. Það var Tom að spyija
eftir Genny og hún heyrði svo mikið af
samtalinu að vita að þau ætluðu til
sveitabústaðar Toms.
Nafnlausir símavinir
Meira vissi stúlkan ekki sem gæti
leitt til Toms, annað en að röddin var
góðleg og afar kurteisleg. Að því hún
best vissi haföi Genny ekki komið
heim aftur síðan og hún haföi því talið
að þau Tom væm saman í bústað hans.
Ekki vissi hún hvort Genny haföi far-
ið út í svörtu dragtinni á fimmtudegin-
um því þegar hún skildi við hana var
hún nýkomin úr baði og talaði í símann
I baðsloppnum einum. Við leit í eigum
Genny kom í ljós að hún átti mikið af
fötum og tilheyrandi en virtist ekki
hafa skrifað hjá sér stafkrók um neitt.
Hvorki fúndust bréf, minnisbók né
dagbók. Fötin vom ffá dýmm ffamleið-
endum og skartgripimir vom allir ekta.
Vísast þótti að dauði Gennyjar stæði
í beinu sambandi við lífshætti hennar
en vandinn var sá að engin leið var að
vita hveijir þeir menn vom sem hún
haföi þekkt og umgengist. Eina leiðin
til þeirra var um símann. Þar af lciðandi
var sett sólarhringsvakt um símann.
Lögreglumenn fóm og ræddu við
vinnuveitanda Gennyjar í klúbbnum.
Hann brást við á svipaðan hátt og sam-
býliskonan, með nokkmm harmi en
ekki undmn. —Mér þykir leitt að heyra
að hún er dáin, sagði hann. —Hún var
vingjamleg og vinsæl, einkum rneðal
karlmanna. Hún var alltaf reiðubúin að
fá sér í glas með þeim, stundum helst til
mörg.
Hann kvaðst siðast hafa séð Genny
þegar hún fór úr vinnu um eittleytið á
miðvikudagskvöldið. Um hádegið
hringdi hún og bað um ffí á fimmtu-
dagskvöld vegna áriðandi stefnumóts.
Hún átti fri á föstudagskvöld en lofaði
að koma á laugardagskvöldið. Að-
spurður hvort Genny heföi átt einhvem
sérstakan vin meðal klúbbgesta neitaði
maðurinn en sagði að oft heföi verið
hringt til hennar í vinnuna.
Lögreglumenn sem fóm að heim-
sækja systur Genny í Hounslow gátu
með því bætt örlitlu við það sem vitað
var um hana. Systirin haföi aðeins hitt
Genny sjaldan á síðustu árum og haföi
ekki hugmynd um hverjir vinir hennar
eða kunningjar vom. Hins vegar gat
hún upplýst mikilvægt atriði, sem var
nafn og heimilisfang eiginmannsins í
Leeds.
Undir kvöld lauk starfi tæknimanna i
herbergi 407 en engin fingraför eða
neitt markvert haföi fúndist. Lögreglan
í Leeds ræddi við eiginmanninn sem
var vel metinn kaupsýslumaður og gat
gefið góða skýrslu um ferðir sínar und-
anfarinn sólarhring. Hann haföi ekki
minnstu hugmynd um hverja kona
hans umgekkst.
Rauöir skór og vasabók
Næstu 12 dagana gerðist nánast ekk-
ert í málinu þrátt fýrir að margir
hringdu og spyrðu eftir Genny. Allir
reyndust þeir virðulegir borgarar og
ræddu við konuna í símanum sem
Genny. Þegar komið var á stefnumóti,
tók lögreglan á móti þeim á umsömd-
um stað.
Allir viðurkenndu að hafa þekkt
Genny og sumir betur en aðrir. Allir
voru jafnhissa á að komast að því að
vera síður en svo eini maðurinn í lífi
hennar.
Að morgni 1. október bar það árang-
ur að hafa lögreglukonu við síma
Gennyjar en þó á allt annan hátt en til
var ætlast. Lögreglukonunni leiddist
setan og hún ákvað upp á eigin spýtur
að athuga herbergi Gennyjar betur. Á
botni klæðaskápsins fann hún rauða
skó og var þurr mold á þeim báðum.
Hún hringdi þegar á stöðina.
Lögreglumenn sem komu töldu víst
að Genny heföi verið í þessum skóm í
sumarbústaðnum en þá hlaut hún að
hafa komið heim til að hafa fataskipti. í
hveiju haföi hún verið áður?
Sambýliskonan var hjálpleg þar. Hún
sagði að Genny heföi keypt skóna sér-
staklega við rauða dragt og í það eina
skipti sem hún heföi áður notað hana
þá heföi hún fengið lánað hjá sér rautt
veski, því hún ætti ekkert slíkt sjálf.
Stúlkan fór í skáp sinn og tók þar rautt
veski upp úr skúffú. Hún opnaði það af
rælni. —Hvað er nú þetta? spurði hún
og dró upp litla minnisbók með silfúrs-
leginni kápu.
Lögreglumaður tók bókina og las upp
úr henni: „Matseðill á Rock and
Brine“. Eigandi klúbbsins haföi einmitt
sagt að Genny heföi áhuga á öllu sem
bætt gæti sterfsemina og heföi iðulega
hugmyndir á reiðum höndum.
Þegar í stað var farið til „Rock and
Brinc" sem reyndist lítill og notalegur
matsölustaður. Starfsfólki var sýnd