Tíminn - 21.04.1990, Blaðsíða 11

Laugardagur 21. apríl 1990
HELGIN
21
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
mynd af Genny og þaö spurt hvort það
hefði séð hana, kannski í mat fyrir hálf-
um mánuði eða svo.
Yfirmaðurinn horfði vandlega á
myndina en hristi höfuðið. Einn þjón-
anna kvaðst hins vegar muna vel eftir
henni. Hann sagðist hafa þjónað henni
til borðs fyrir um það bil hálfum mán-
uði. Spurður um félaga hennar, gat
hann aðeins sagt að það hefði verið
karlmmaður en ekki lýst honum neitt.
Hann mundi að það hafði verið rigning
og að hafa hringt á leigubíl. Frændi
hans ræki leigubílastöð.
Náð var í leigubílstjórann sem mundi
aðeins óljóst eftir karlmanninum en
ekkert eftir konunni. Hann fór yfir
bækur sínar og sagðist geta farið aftur á
áfangastað parsins. Hann var viss um
að þekkja húsið þegar hann sæi það.
Það reyndist einbýlishús en þar var
enginn heima.
Ferðin í sumarbústaðinn
í næsta húsi var hins vegar ljós og þar
var heima maður sem virtist gramur yf-
ir trufluninni. Hann var þó reiðubúinn
að hjálpa þegar hann heyrði erindið.
Húsið sem lögreglan spurðist fyrir um
var í eigu málafærslumanns. Hann var
einhleypur og bjó í Edinborg. Heimilis-
fang þar var ekki vitað en hægt væri að
ná til hans á skrifstofunni. Hann hefði
sárajaldan komið í húsið undanfama
mánuði. Nágranninn hafði séð hann
síðast í ágúst en þó hefði verið þar ljós
eitt kvöldið fyrir hálfum mánuði eða
svo. Maðurinn væri einkar fámæltur og
hlédrægur. Minnugir ffamburðar vika-
drengsins á hótelinu spurði lögreglan
hvort hann heyrði kannski illa en ná-
granninn kvaðst ekki þekkja hann nóg
til að vita slíkt.
Þama var varla meira að hafa og dag-
inn eftir fóm lögreglumenn á skrifstofu
lögmannsins í Edinborg. Hann var
greinilega undrandi á heimsókninni en
svaraði öllum spumingum greiðlega og
stóðst prófið án þess að vita það. Svör
hans fullvissuðu lögregluna um að
hann kannaðist ekki hið minnsta við
Genevieve Munro.
—Þetta varðar bústaðinn þinn, var
honum þá sagt. —Við vitum að þú
varst þar fyrir hálfum mánuði. Af
hveiju ferðu þangað að haustlagi?
Lögmaðurinn hugsaði sig um. —Fyr-
ir hálfum mánuði? Það er rétt að hálfu
leyti. Við það tækifæri lánaði ég sam-
starfsmanni mínum bústaðinn. Hann
vísaði lögreglumönnum fram ganginn
og að annarri skrifstofu þar sem fyrir
var virðulegur maður bak við skrif-
borð. Örlitlar spmngur komu þó í
virðuleikann þegar nafn Gennyjar
Munro var nefnt. Hann kom hreinlega
af Qöllum.
—Dáin? endurtók hann. —Veslings
Genny. Mér var hlýtt til hennar á minn
hátt. Ég skil áhuga ykkar á mér við
þessar aðstæður. Ég kynntist henni í
klúbbnum þar sem hún vann. Hann
upplýsti að þau Genny hefðu hist alloft
á tveimur árum við þau tækifæri að
hann gat gefið konu sinni trúlega skýr-
ingu. Þann 16. september hafði hann
hringt heim til Gennyjar og þá verið
búinn að fá Iánaðan bústaðinn. Hún
hafði þegið boðið með þökkum og dag-
inn eftir fóm þau með lest til Glasgow.
Hann kvaddi hana þegar hún fór út úr
leigubílnum heima hjá sér.
Allt benti til að ntaðurinn segði satt
og hann líktist heldur ekki á nokkum
hátt manninum sem kallaði sig Emest
Jones og starfsfólk hótelsins hafði lýst
vel.
Þegar þessi vísbending var úr sög-
unni virtist rannsóknin komin í blind-
götu en menn þráuðust þó við og bám
saman bækur sínar. Einhver hafði skrif-
að niður að Genny hefði starfað á veit-
ingastað áður en hún hóf störf í kvöld-
klúbbnum. Akveðið var að ræða við
eiganda veitingastaðarins.
Áfengissjúklingur
Hann hristi höfuðið dapur á svip.
—Hún var efnileg og hefði getað náð
langt, sagði hann. —Því miður hugsaði
hún mest um að skemmta sér og njóta
lífsins. Ég ætlaði að láta hana fara en
hún tók af mér ómakið.
—Hætti hún þá sjálf?
—Ekki beinlínis. Það var hringt til
mín ffá sjúkrahúsi og mér sagt að hún
væri sjúklingur þar.
Þegar bækumar vom athugaðar kom
í ljós að Genny hafði verið leyst frá
störfum á staðnum 13. janúar 1987.
Maðurinn sagðist hafa sent ávísun fyrir
launum hennar til sjúkrahússins sem
við nánari athugun reyndist vera af-
vötnunarstöð fyrir drykkjufólk.
1 skrám stöðvarinnar kom fram að
Genny hafði verið lögð inn að kvöldi
12. janúar og dvalið í sex vikur. Yfir-
maðurinn ntundi vel eftir henni.
—Maðurinn sem kom með hana lét sér
mjög annt um hana. Hann bauðst til að
borga alla reikninga.
—-Geturðu lýst honum?
—Hann var meðalhár og bytjaður að
grána.
-—Veistu hvort hann heyrði illa?
—Ég get ekki sagt um það en kannski
veit læknirinn meira.
Enn var gluggað í skýrslur og lög-
reglumennimir héldu áfram að rekja
slóðina sem virtist ætla að verða enda-
laus. Morguninn efkir sátu þeir á skrif-
stofu læknisins. Viðbrögð hans við
nafni Gennyjar Munro vom þau sömu
og áður höfðu sést svo oft.
—Hún var falleg en skelfing veik á
svellinu, sagði hann og hugsaði sig um
þegar hann var spurður um manninn
sem kom með Genny á stöðina. Hann
minntist þess að hafa kannast við hann
i sjón en gat ekki fyrir sitt litla líf mun-
að nafnið. Þegar nefnt var að maðurinn
gæti verið heymardaufúr var eins og
rynni upp ljós fyrir lækninum.
—Auðvitað, sagði hann. —Það var
1986. Þetta var athyglisvert tilfelli
heymardeyfú vegna sprengingar.
Þegar nánar var farið í þetta kom í
ljós að læknirinn hafði þá starfað á að-
alsjúkrahúsinu í Glasgow, einkum við
háls- nef- og eymalækningar og þar hitt
heymardaufa manninn fyrir. Hann
reyndist heita Plopliss og aðgerðin á
Ray Plopliss gabbaði lögregluna
með fölsku nafni og lét sig hverfa
út um bakdyr hótelsins.
eyra hans hafði verið meiriháttar.
Lögreglumenn fóm enn á stöðina,
sannfærðir sem fyrr um að þeir væm á
slóð hins dularfúlla Emest Jones. Eini
maðurinn að nafni Plopliss sem gengist
hafði undir eymaaðgerð á Aðalsjúkra-
húsinu var Ray Plopliss, 32 ára verk-
fræðingur.
Kaus fremur Ijúfia lífið
Sama kvöld fóm lögreglumenn heim
til hans. Húsið var látlaust einbýlishús í
eigu ekkju sem leigði út herbergi.
Leigjandinn var Ray Plopliss.
Þegar lögreglumenn kynntu sig og
erindi sitt, settist Plopliss rólega niður
og virtist létt. —Já, ég svipti Genny lífi,
sagði hann. —Ég hef átt von á ykkur.
Farið var mcð hann á stöðina og dag-
inn eftir rakti hann alla málavöxtu.
Hann hafði kynnst Genny um það bil
ári áður og eins og svo margir aðrir
orðið ástfanginn af henni við fyrstu
sýn. Hann var þó frábmgðinn öðmm
vinum hennar að því leyti að hann vildi
kvænast henni.
Genny tók það alls ekki alvarlega og
vísaði honum góðlátlega á bug í hvert
skipti sem hann orðaði hjónaband.
Loks viðurkenndi hún að eiga eigin-
ntann á lifi en þegar Plopliss stakk upp
á að hún skildi við hann þá yppti hún
bara öxlum.
Jafnframt því sem samband þeirra
þróaðist jókst drykkja Gennyjar. Plopl-
iss tókst loks að fá samþykki hennar
fyrir að fara í afvötnun og hann borgaði
brúsann.
Um leið og hún slapp út þá byrjaði
hún hins vegar að drekka rétt eins og
fyrr.
Plopliss örvænti um afdrif konunnar
sem skipti hann öllu í lífinu og ákvað
að gera lokatilraun til að koma sam-
bandi þeirra á traustan gmndvöll. Hann
hringdi nær daglega í september og
loks tókst honum þann 17. að fá hana
til að hitta sig. Þau borðuðu saman,
fóm í leikhús og loks á hótelið. Þar orð-
aði hann áætlanir sínar en var snarlega
vísað á bug. Hann þráaðist við og brátt
kom til riíFildis. Loks var Genny orðin
svo reið að hún sagði honum fra öllum
hinum mönnunum sem hún var í nánu
sambandi við en hann hafði ekki hug-
mynd um. Hún tilkynnti honum að hún
hefði síst í hyggju að breyta nokkm um
lifnaðarhætti sína.
—Ég hugsaði um þetta, hélt Plopliss
áfram. —A endanunt fannst mér liggja
í augum uppi að hún væri betur kontin
dauð. Hún fór að sofa og ég lá vakandi
með æðisgengnunt hugsununt mínum
fram undir klukkan þrjú. Svo kyrkti ég
hana i svefni með höndunum.
Kviðdómur fann Ray Plopliss sekan
um öll ákæmatriði og þann 18. nóvem-
ber 1987 var hann dæmdur í lífstíðar-
fangelsi.
Vertu öruggur notaðu
LANSING LINDE «
gaffallyftara
Risamir tveir LINDE AG í Vestur Þýskalandi og LANSING LTD í Bretlandi hafa sameinast í eitt
fýrirtæki LINDE WGA GROUP, með aðsetur í Aschafenburg í V-Þýskalandi. Við bjóðum nú
þessa frábæru lyftara í öllum stærðum, bæði rafmagns og díesel.
mmrnr SAMBAND ÍSLENSKRA SAMVINNUFÉLAGA
VELAR
HÖFÐABAKKA 9 112 REYKJAVIK SÍMI 91-670000
SJötunn tií Ciðs við þia