Tíminn - 19.05.1990, Blaðsíða 10

20
HELGIN
Laugardagur 19. maí 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
KOSTAÐI FIMM
MANNSLÍF
Um eittleytiö aðfaramótt sunnudagsins 12.
október 1986 rak dauðinn út úr sér tunguna
framan í hinn 25 ára gamla Juergen Tammler
en hvarf svo á braut. Juergen vissi ekki hversu
hætt hann var kominn og taldi að hér hefði ver-
ið um að ræða drukkinn mann eða ruglaðan.
Claudia Schneider hefði ef til vill lifað af ef hún hefði notað sætisbeltíð í
aftursætinu.
Juergen var í bíl sínum við gatna-
mót í bænum Nuertingen, ekki langt
frá Stuttgart og beið þar eftir grænu
ljósi. Enginn annar bíll var sjáanleg-
ur en Juergen var löghlýðinn borgari.
Skyndilega skaust hvítur VW Rabb-
it GTI eftir götunni hægra megin við
hann á hraða sem Juergen taldi ekki
undir 160 km/klst. Ökumaðurinn
sinnti ekki rauða ljósinu og ók á
röngum helmingi götunnar. Þegar
hann skaust framhjá bíl Juergens rak
hann tunguna út úr grettu andlitinu
fyrir opnum glugga en hvarf svo eins
og leiftur.
Juergen var bæði smeykur og
hneykslaður en hélt síðan áfram ferð
sinni heim. Hann var að koma af ráð-
stefhu lyfjadreifenda í Munchen og
vildi komast sem fyrst í háttinn. Eftir
á var hann gagnrýndur fyrir að gera
lögrgelunni ekki viðvart en hún hefði
ekki heldur getað gert mikið. Enginn
vissi hvert hvíti bíllinn stefndi eða
hvað gekk að ökumanninum. Jafhvel
eftir að málinu var lokið gat enginn
skilið þann hugsanagang að leggja
viljandi á ráðin um dauða fjögurra
ókunnra manna án þess að græða
nokkuð á því sjálfur.
Einu mátti þó slá fostu. Ökumaður-
inn hafði hvorki verið geðbilaður né
drukkinn. Það hefði kannski verið
betra þvi þá er næsta víst að honum
hefði mistekist eitthvað af áætlun
sinni.
Juergen Tammler átti ekki langt
heim en jafhvel áður en hann hafði
sett bílinn inn í bílskúr var hvíti bíll-
inn kominn tíu km leið eftir hrað-
brautinni E 11 og inn á stórt bílastæði
við bensínstöð og bitastað í útjaðri
þorpsins Wendlingen sem stendur
viðE 11.
A stæðinu var aðeins einn bíll. Hann
átti Harald Mueller, tvítugur piltur
sem bjó hjá foreldrum sínum i Nuert-
ingen en var að koma af stjómunar-
námskeiði í bænum Ulm. Hann og
þrítugur bróðir hans, Dietmar, vom í
þann veginn að opna tölvufyrirtæki.
Dietmar var kerfisfræðingur og ætl-
aði að sjá um tæknihliðina en Harald
um stjómunina.
Harald Mueller dó af því hann hafði
dmkkið of mikinn bjór og þurfti að
losa sig við eitthvað af honum. Þess
vegna stansaði hann við bitastaðinn
og var á leið að bíl sínum aftur þegar
hvíti Fólksvagninn bmnaði inn á
stæðið og tók tvær beygjur á miklum
hraða svo iskraði í hjólbörðunum.
Hjónin sluppu
naumlega
Hvað Harald hugsaði á því andar-
taki veit enginn því hvíti billinn tók
stefnuna beint á hann úr síðari beygj-
unni. Lögreglan taldi seinna að hrað-
inn hefði ekki verið innan við 120
km. Ljósin blinduðu Harald og hann
hafði engan tíma til að bregðast við.
Bíllinn skall beint á honum og hann
hentist 13 metra leið sem auðvelt var
að mæla því höggið hafði kippt hon-
um upp úr skónum sem stóðu eftir
með slitnar reimar nákvæmlega þar
sem bíllinn hafði fyrst snert hann.
Harald var látinn þegar hann skall
niður á malbikið aftur.
Ökumaður hvíta bílsins skellihló
þegar hann geystist út af stæðinu aft-
ur, ók gegnum grindverk á miðlínu
hraðbrautarinnar og síðan á röngum
vegarhelmingi til suðurs. Harald Mu-
elller hafði látist um kl. 3.15.
Tíu mínútum síðar voru Walter og
Marta Schreiber á leið norður eftir E
11 á leið heim til sín í Stuttgart. Þau
sáu ljós á bíl sem kom á móti þeim á
ofsahraða. Þau gerðu auðvitað ráð
fyrir að hann væri á hinni reininni en
sáu ekki fyrr en á síðustu stundu að
svo var ekki. — Guð minn góður,
Walter, æpti Marta. — Þetta er
draugabíll.
Ekki að taka eigi það bókstaflega
heldur nota Þjóðveijar orðið (Geist-
erfahrer) yfir bíla sem aka á röngum
vegarhelmingi. Þótt slíkt sé ekki
mjög algengt er það eitt það skelfi-
legasta sem kemur fyrir bílstjóra að
mæta slíkum, einkum á hraðbrautum.
Draugabílstjórar eru nær alltaf fólk
sem er drukkið eða ruglað af öðmm
ástæðum. Það getur hafa tekið ranga
beygju við flókin gatnamót en áttar
sig oftast og tekur U—beygju. Afar
sjaldan er það ætlun draugabílstjóra
að stytta sér aldur á þennan hátt.
Walter Schreiber sá þó ekki betur en
að þessum náunga væri sama um allt.
Þegar Walter beygði inn á framúr-
akstursreinina, gerði sá hvíti slíkt hið
sama. Þá tók Walter það til bragðs að
aka í stómm hlykkjum og loks mætt-
ust bílamir þannig að varla var hárs-
breidd á milli þeirra. í leiftursýn sá
Walter að ökumaðurinn glotti ferlega
og svo var hann horfinn.
Walter var í svitakófi eftir þetta og
hélt svo fast um stýrið að daginn eft-
ir vom marblettir á höndum hans.
Þau Marta óku áfram að næsta neyð-
arsíma og tilkynntu atvikið. Neyðar-
símar em með jöfnu bili meðfram
þýskum hraðbrautum, handa fólki
sem lendir í óhöppum eða er á bens-
ínlausum bílum. Símavörðurinn
sendir ýmist dráttarbíl eða bíl með
bensín á staðinn en sé um alvarlegri
Bemard Shwarz unni bíl sínum
heitar öllu ööru. Þegar lögreglan
tók bílinn um stund, umhverfðist
hann.
hlut að ræða gerir hann lögreglu við-
vart.
Þetta var ekki slys en engu að síður
alvarlegt. Símavörðurinn hringdi
strax til lögreglunnar í Ulm sem var
næsta stöð og tilkynnti um draugabil
á leið suður hraðbrautina og að hann
hefði viljandi reynt að aka á bíl sem
kom á móti.
Bfll sem morðvopn
Enginn lögreglubíll reyndist á ferð á
svæðinu en við stöðina var bíll og
hann fór þegar á staðinn. I honum
voru Karl Lippert og Helmut Ti-
schler. Nokkrum mínútum síðar kom
annað kall frá neyðarsímaverðinum.
Otto og Emma Peukert, roskin hjón
sem verið höfðu í heimsókn hjá
bamabömum sínum í Kempten,
höfðu mætt draugabílnum. Þau
sluppu lifandi af því Otto ók yfir
miðlínuna og gerðist draugabílstjóri
sjálfúr. Þegar hvíti bíllinn var farinn
framhjá á ofsahraða ók Otto yfir á
réttan helming og að næsta neyðar-
síma.
Upplýsingamar vom sendar til lög-
reglubílsins sem geystist með bláum
ljósum og væli eftir hraðbrautinni að
nýjustu staðarákvörðun. Lippert
reiknaði í huganum. — Hann hlýtur
að aka á 160 km hraða, sagði hann í
forundran.
— Ættum við að kalla á þyrlu?
spurði Tischler. — Við náum honum
aldrei á þessum hraða.
— Það er of seint, svaraði Lippert.
— Ef hann ætlar að drepa sig þá
verður hann búinn að því áður en
hann næst. Hann var varla búinn að
sleppa, orðinu þegar ný tilkynning
barst. Hún var um Harald Mueller
sem augljóslega hafði verið ekið á af
bíl sem kom inn á stæðið af öfúgum
vegarhelmingi. Þeir Lippert og Ti-
schler fengu nú leyfi til að beita byss-
um sínum ef með þyrfti. — Þetta er
öllu ffernur bijálaður maður en
draugabílstjóri, sagði Lippert um leið
og hann athugaði byssuna. — Von-
andi verðum við ekki of seinir.
Sama vonaði símavörðurinn í Ulm
sem kallaði fyrirmæli til lögreglubíla
í sjónmáli við hraðbrautina um að
stöðva draugabílinn með öllum til-
tækum ráðum.
Morðdeild lögreglunnar í Stuttgart
rannsakaði aðstæður á stæðinu við
bitastaðinn í Wendlingen. Augljóst
var að ekið hafði verið á Harald af
ásettu ráði. Um slys gat ekki verið að
ræða við þessar aðstæður.
— Hér er á ferðinni morðingi sem
notar bíl sem morðvopn, sagði Rod-
ensky lögregluforingi. — Hvað gæti
honum gengið til?