Tíminn - 16.06.1990, Blaðsíða 12

,24 .Tíminn
Ingibjörg Sigfúsdóttir
Arskógum 11, Egilsstöðum
Fædd 17. mars 1952
Dáin 10. júní 1990
Nú er tími gróðurs, skammt í sól-
stöður og náttúran skartar öllu sínu
besta, fegursti tími ársins framundan.
Sl. sunnudagur, sjómannadagurinn,
rann upp. hlýr og góður dagur hér í
Hafnarfirði. og leið að kvöldi. Sím-
inn hringir og mér verður ljóst að
enn. nú eftir tveggja áratuga hlé, hef-
ur sláttumaðurinn mikli með Ijá sín-
um slegið ótímabært högg í röð nán-
ustu fjölskyldu minnar.
Ingibjörg Sigfúsdóttir. frænka mín
og góður vinur. var látin. langt um
aldur fram. Oftast er andlátsfrétt
óvænt. en þó sérstaklega er um svo
ungt fólk er að ræða. hvað þá jafn at-
orkusama konu og hana, svo hlaðna
af dugnaði og drift, sem hafði ánægju
af lífinu og naut þess út i æsar að
byggja upp framtíð sina og sinna.
Mér er brugðið. minningamar leita á;
jól á Blönduósi. lítil hnellin 8 ára
stúlka sem sótti i fang frænda síns,
stolt og glöð táningsstúlka sem á
milli sundtíma ók bamavagni og virti
fyrir sér undur höfuðborgarinnar.
Vagninn geymdi dóttur mína og
frænku hennar, létt spaug hennar; því
væri sú litla ekki nafna hennar og svo
gleði hennar þegar nafna hennar kom
síðar í heiminn. Aðeins eldri minning
er um heimsóknir Ástu og hennar til
mín í nýbyggingu foreldra sinna á
Blönduósi og gleði þeirra yfir sérher-
bergjum, sem var þó örlítið blandin
svo samrýndar sem þær vom alla tíð.
Ingibjörg átti glaða æsku á Blöndu-
ósi, hélt síðan í heimavistarskóla að
Reykholti þar sem hún undi sér vel,
átti margar góðar minningar þaðan
eins og við svo mörg, sem þekkjum
það form skólahalds. Á þeim ámm
kom hún ofl á heimili mitt, vor og
haust, og dvaldi þá um lengri eða
skemmri tíma, okkur öllum til
ánægju, ekki síst ffænkum hennar
litlum.
Ingibjörg var þriðja í aldursröð fjög-
urra bama hjónanna Auðbjargar
Ámundadóttur og Sigfúsar Þorsteins-
sonar er vom búsett að Blönduósi í
bemsku Ingibjargar, en fluttust síðar
austur á Egilsstaði. Þá skömmu síðar
kynntist ég frænku minni að nýju, en
nú sem ungri konu er hugði að stofn-
un heimilis, að mér þótti af kjarki og
þeirri rólegu íhugun sem mér fannst
einkenna allt hennar líf.
Þau Guðjón Sveinsson gengu í
hjónaband 29. desember 1973, en
höfðu raunar hafið búskap nokkm
fyrr. Gleði þeirra var mikil er Sveinn
einkasonur þeirra kom í heiminn á
afmælisdegi hennar 17. mars 1974
eftir mjög erfitt tímabil, veikindi
hennar og langa sjúkrahúsvist er á
meðgönguna leið. Þau reistu sér
heimili samhliða því að koma sérupp
eigin atvinnurekstri, stóðu að því svo
einbeitt og samhent að unun var á að
horfa. Við þennan sameiginlega
rekstur þeirra hjóna var allur hennar
vettvangur síðan; verksvið hennar
var vítt, spannaði jafnt matseld fyrir
stóran hóp manna, sem launabók-
hald, ásamt öðm því sem fýlgir að
standa fyrir verklegum framkvæmd-
um, á stundum langt utan alfaraleiða.
Ég fýlgdist með aðdáun, þann tíma er
við vomm samtímis fyrir nokkmm
ámm í vinnubúðum, með vinnu-
brögðum hcnnar, skipulögðum og
markvissum, sem og komst ekki hjá
að sjá hve góð áhrif hún hafði á alla í
návist sinni. Örþreyttir, skapstirðir
menn fundu hvíld í viðmóti hennar,
virtu hana mikils og treystu henni til
alls.
í frístundum síðustu ára stundaði
hún nám við Menntaskólann á Egils-
stöðum og lauk því um síðustu ára-
mót, en var brautskráð þaöan nú 19.
'Láugardagtjr 16. júni lððO
f.m., aðeins 21 degi fyrir andlát sitt.
Við hittumst í síðasta sinn á útmán-
uðum sl. vctrar í stuttu kafTíspjalli,
bæði i önn dagsins. Þá fann ég vel
gleði hennar yfir áfanganum og eins
það hversu miklar væntingar hennar
vom til lífsins og framtíðarinnar, þar
sem nú væm kaflaskifti. Hún ræddi
um skógræktarbrautina við skólann
sem hún hafði lagt stund á frá ára-
mótum, sér til mikillar ánægju, og þá
möguleika sem námsbrautir á há-
skólastigi opnuðu á stað sem Egils-
stöðum, og það að hafa áhugaefnið
að valgrein.
Örlög sín veit enginn fyrir, — ckki
forum við saman á Snæfell, eins og
við göntuðumst með þessa ögur-
stund.
Ingibjörg var kona fríð sýnum, björt
yfirlitum og bauð af sér góðan þokka,
hafði Ijúfa og glaða lund cn var þó
karlmenni í skapi og æðraðist ekki
þótt fýrir þyngdist í starfi cða lcik.
Hún bjó sér og sínum glæsilcgt heim-
ili og þar var gott gcstum.
Ingibjörg bar mér kært ömmunafnið
sitt með mikilli prýði og var mikill
vinur vina sinna. Hafi hún þökk fyrir
allt.
Megi hún hvíla í friði.
Þorst. Þráinn Þorsteinsson.
Kolbeinn Jóhannsson
Fæddur 8. nóvember 1909
Dáinn 8. júní 1990
Þegar blessað vorið er sem óðast að
setja út grænu grösin sín í tún og
haga og laufga trén og loftið ómar af
söng fugla. þá mitt í þessari dásemd
allri kom fréttin um lát Kolbeins Jó-
hannssonar á Hamarsholti eins og
kaldur gustur til okkar sem höfðum
átt hann að vin og félaga allt frá
æskuárum. Röddin hans gamansöm
og hlý var þögnuð og við munum
ekki sjá hann. sjá hýra brosið í aug-
um hans en minningamar um hann
og störf hans munu lifa lengi, já mjög
lengi, svo einstakur var Kolbeinn í
allri sinni framkomu og öllum sínum
störfum.
Hann þurfti ekki að láta aðra velja
sér veginn, svo sjálfstæður var hann
og hugmyndaríkur. Það sýndi hann á
unga aldrei þegar hann ásamt Erlendi
bróður sínum virkjaði bæjarlækinn á
Leiðrétting
Sl. fimmtudag urðu þau leiðu mis-
tök að nafn misritaðist í minningar-
grein. Yfir greininni stóð Bryndís
Halldóra Stefánsdóttir en átti að vera
Bryndis Halldóra Steindórsdóttir.
Tíminn biður þá sem hlut eiga að
máli innilega afsökunar.
Hamarsheiði þannig að þeir smíðuðu
allt heima varðandi virkjunina annað
en sjálfan rafalinn.
Það var því ekki að undra þótt Kol-
beinn færi út af alfaraleið jtear hann
valdi sér sjálft lífsstarfið. Á þeim ár-
um voru hvers konar vélar og verk-
færi að bytja að koma út í sveitimar
til hjálpar við búskapinn. Kolbeinn
var fljótur að sjá að með tilkomu vél-
anna þurfti að vera aðstaða til við-
gerðar á þeim í hverri sveit. Hann réð
því í það stórræði að byggja verk-
stæðishús og kaupa í það hin ýmsu
tæki og tól.
Um þetta leyti giftist Kolbeinn eftir-
lifandi konu sinni, Halldóru Stur-
laugsdóttur, og áttu þau saman eina
dóttur, Guðbjörgu að nafni. Ýmsum
þótti í upphafi að Kolbeinn væri full-
djarfur að fara út á þessa áhættusömu
braut og það í dreifbýli sem gæfi
máske óöruggari atvinnu. En bjart-
sýni og framsýni Kolbeins héldu
engin bönd og reyndin varð önnur en
menn spáðu. Verkefnin hlóðust svo á
Kolbein að hann þurfti stundum að fá
sér aðstoðarmann til þess að geta
komið öllu heilu í höfn. Og þó veit ég
að hann vann flestum mönnum leng-
ur og betur, enda var gott að eiga við-
skipti við hann Prúður og ljúfur sem
hann var í framgöngu allri og ekki
síður vegna hæfileika hans til þess að
leysa hvers manns vanda. Og ekki
fældi það viðskiptamenn frá að kom
heim til Halldóm í mat og kaffi í einn
eða fleiri daga í röð. Vom þær stund-
ir óviðjafnanlegar, eins og punt upp á
viðskiptin. Og svo var nú þetta að
Kolbeinn var svo vægur í gjaldtöku
fýrir vinnu sína að manni brá í brún
þegar gert var við verkfæri á öðmm
verkstæðum. Að verða að liði, það
var hans metnaður.
Kolbeinn á Hamarsholti var mikill
gæfumaður. Auk þess að skapa sér
álit og virðingu almennings var fjöl-
skyldulíf hans með þeim ágætum að
óvíða sást betri heimilisbragur en þar
á bæ. Sannast þar hið foma að að
hver er sinnar gæfu smiður. Hafi svo
Kolbein á Hamarsholti mikla þökk
fýrir allt sem hann hefur gefið frá sér
til samferðafólks síns á lífsleiðinni.
Við hjónin biðjum konu hans og dótt-
ur allrar blessunar.
Ásólfur Pálsson
Allt hefur sinn tíma er manni sagt og
þá tjóar víst ekki annað en að trúa því
þótt ofl geti það reynst erfitt. Við
reynum meira af vilja en mætti að
viðurkenna að Kolli frændi sé ckki
lengur einn af okkur föstu punktum í
tilvemnni. Hann var hluti af bemsku
okkar og frá því að við munum fyrst
eftir okkur var hann á sínum stað í
landslaginu, notalegur og sjálfsagður
rétt eins og Miðfell, fjallið fyrir ofan
Hamarsholt.
Kolli ól allan sinn aldur í Gnúp-
verjahrcppi en þó má segja að hann
hafi gert víðreist — hann las óhemju
mikið, var samræður meistari og gat
haldið uppi fjömgu spjalli á öllum
nótum en dægurþras var honum fyrst
og fremst krydd í tilvemna. Ekkcrt
var honum jafnfjarri og að fjasa um
fánýta hluti og yfirleitt leiddust sam-
ræður við hann út í rökræður um
óhlutbundin málefni.
Ellimörk vom aldrei nein á Kolla og
stórframkvæmdir vom honum að
skapi alla tið. Þess er skemmst að
minnast þegar hitaveitan var lögö um
sveitina fyrir nokkmm ámm. Þá stóð
Kolli ungu mönnunum fyllilega á
sporði, lagöi sinn skerf af mörkum
og ríflega það. Hann smitaði aðra
með ótrúlegri vinnugleði og tröllatrú
á verkefninu og gildi þess fyrir fram-
tíðina.
Þegar við systumar vomm litlar,
fylgdumst við nákvæmlcga með
ferðum Kolla niðri á verkstæði. Ef
hann sást í nágrenni við bcnsínskúr-
inn, hlupum við niður cftir og snigl-
uðumst í kringum hann í von um að
hann gæfi okkur gos. Hann sá hvað
okkur lcið og þóttist ævinlcga vcrða
jafnhissa þegar hann heyrði hvað við
vomm þyrstar. „Lagsmaður," sagöi
Kolli og hló að okkur. Þctta vom af-
skaplcga mcrkilegar stundir.
Allar árstiðir vom annatímar hjá
Kolla. Ekki urðum viö systurnar þó
varar við það, því að alltafhafði hann
tíma til þess að hjálpa okkur að gera
við biluð reiðhjól, stýrislausa kassa-
bíla og annað sem aílaga fór.
Kolli hafði áhuga á öllu sem var að
gerast bæði i nágrenni og fjarlægð.
Jafnvel löngu cftir að við vorum
fluttar aö hciman vissi hann ná-
kvæmlcga hvað við höföum fyrir
stafni þótt oft liði langur tími milli
þess að viö hittumst. Löng fjarvera
virtist því aldrci hafa verið nema
nokkrir dagar. Þótt við höfum allar
búið lendi í Noregi kom ekki á óvart
að Kolli var betur að sér í norskum
bókmenntum en við og gat aukið við
fróðleik okkar á þvi sviöi. Nýlega
bcnti hann okkur á norskan rithöfund
sem hann hafði mætur á en við þekkt-
um aðeins af afspurn.
Það tíðkast ekki að segja aö fóli á ní-
ræðisaldri hafi veriö kippt burt i
blóma lífsins cn það finnst okkur
samt um Kolla. Þetta segjum viö vel
vitandi um þá staöreynd að ekki
verða allir þeirrar gæfu aðnjótandi að
komast á níræðisaldurinn jafnheilsu-
hraustir og lífsglaðir og Kolli. Það
var reisn yfir honum Kolla og þeirri
reisn glataði hann aldrei, ekki heldur
í crfiðum veikindum síöustu vikna.
Viö vottum Halldóru, konu hans, og
Guðbjörgu, dóttur hans, innilegustu
samúð okkar á þcssum erfiðu stund-
um.
Björg Eva, Vigdís og Magga
Sigurjón Sigurðsson
Grænanesi
Með minningargrein um Sigurjón Sigurðsson eftir Svövu Pétursdóttur
átti að fylgja kvæði, sem varð viðskila við greinina. Hér er bætt úr því.
Sigrún Ólafsdóttir
Éý fn/kkci þér af heilum huf’
hlýjuna gegnum úrin
Alwldshfinciin almáttuf*,
ávallt f’ru úir sárin
Nú ertu iflaóur of’ hress,
i sœlurÍKum heimi.
Af alhuff heitt ég óska þess,
aó Guó þig œtió gevmi
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar á afmælis- og eða minningar-
greinum í blaðinu, er bent á, að þær þurfa að berast
a.m.k. tveim dögum fyrir birtingardag. Þær þurfa að
vera vélritaðar.
Sigrún Ólafsdóttir, eða Rúna í
Álftagerði eins og hún varávallt köll-
uð, lést þann 6. júní sl.
Ég kynntist Rúnu fyrst fyrir tæpum
50 árum þegar ég sem barn var send í
sveit til Péturs móðurbróður míns og
Rúnu, cn þau voru þá að byrja búskap
í Alftagcrði og nýbúin að eignast sinn
fyrsta son, en bömin uröu flciri og
það urðu sumrin líka sem ég dvaldi
hjá þcim í svcitinni.
Árin líða og það kcmur að því að
hugsa fyrir sumardvöl fyrir mínar
dætur.
Ég minnist sumranna hjá Rúnu og
Pétri í Skagafirðinum og betra gat ég
ekki kosið fyrir þær, því í Álftagerði
var gott að vera og þar hafði glcðin
völd.
Pétur frændi var mjög góöur söng-
maður og lék cinnig á harmonikku og
var oft tekið lagið. Hann lést fyrir
nokkrum árum.
Börn þeirra Péturs og Rúnu uröu
sex, fimm synir og cin dóttir. En þó
heimiliö yrði stórt hafði Rúna alltaf
pláss fyrir flciri og nóg var af hjarta-
hlýju. Hrafnhildur dóttir mín var hjá
þeim eitt sumar, en Þórunn min í
fimm sumur og minnast þær þeirra
hjóna mcð sama þakklæti og ánægju
og ég.
Meö þcssum fáu orðum vil ég þakka
Rúnu og hcnnar afkomendum fyrir
allt scm þau hafa gert fyrir mig og
mína.
Ólöf Klemensdóttir