Tíminn - 23.06.1990, Blaðsíða 7

Laxá í Þingeyjarsýslu. Ljósm.: Kristján Logason
frostkaldan júnídag í norðlensku
hvítasunnuhreti. Þannig segisí
Stefáni Jónssyni frá:
Drottning silungsáa
„Ég hef kallað hana bestu sil-
ungsá í heimi, og það veit ég að
hún er. Ég hef rætt við ágæta
málsmetandi veiðimenn, sem
ferðast hafa vítt um heiminn til sil-
ungsveiða og segja mér að engin á
standist samjöfhuð við hana.
Sjálfur hef ég veitt í þeim silungs-
ám Suðvestur-Englands sem
söguffægastar eru í bókmenntum
stangarveiðinnar, allar götur ffá
dögum Izaaks Waltons, og liðast
enn kristaltærar um skógarlundi
og engi, kvikar af vænum urriðum
sem taka þurrflugur og púpur
glaðlega er þær eru bomar fyrir þá
af þekkingu og höfðingsskap. Fal-
legar eru þær, og hjá þeim er dvöl-
in undur skemmtileg og góð í
blíðviðrinu. En þær em ekki nema
svo sem þokkafúllar dándismeyjar
i samanburði við drottningu fýrir
norðan. Hún gerir strangari kröfur
til lagsmanna sinna, en þeim sem
standast þær veitir hún unað i
veiðigleði sem hvergi fæst önnur
eins á jarðarkringlunni. En okkur
hefur ekki gengið nógu vel að
kynna hana fyrir þeim tiltölulega
fáu veiðimönnum sem em hennar
verðir, og því er nú það sem lá-
varðar bollaleggja aðgerðir til að
breyta henni í hversdagslega
markaðsá sem láti að grófari ynd-
isþörfum laxveiðimanna.
Ég hafði að vísu óttast það dálít-
ið að sérstakir lyndisþættir fyrr-
nefhdrar drottningar kynnu að
reynast jafhvel hinum áhugasöm-
ustu og bestu fluguveiðimönnum
fullstríðir, svo sem norðanáhlaup-
in og mývargurinn, en hann sann-
færði mig um það hann Nóel Rice,
sá sem kenndi mér að veiða á
þurrflugur, að ekki þyrfti ég að
hafa áhyggjur af því.
Við veiddum fyrst saman fyrir
sautján árum. Það hefur gerst ár-
lega síðan. Kunningsskapurinn
hófst með þeim hætti að hann
skar upp auga á syni mínum úti í
London og kom upp í tali þeirra
að Nóel væri áhugasamur sil-
ungsveiðimaður sem eyddi gjam-
an fritíma sínum við lindámar
tæm vestur af London frá föstu-
dagseftirmiðdegi til sunnudags-
kvölds. I staðinn fékk hann þá
sögu að ég væri býsna ástríðu-
fullur fluguveiðimaður sem fynd-
ist hvergi vera paradís á jörðu
nema við Laxá í Þingeyjarsýslu
ofan virkjana þar sem ég héldi að
væri besta silungsveiði í heimi.
Upp úr því tali kom svo bréf ffá
Nóel þar sem hann reifaði þann
möguleika að ég tæki hann með
mér í siliugsveiði nokkra daga á
góðum tíma þama norður í paradís.
Þannig byijaði það nú.
Þeir sem kæra sig um þess hátt-
ar vitneskju geta lesið um augn-
lækninn Noel Rice í breskum
heiðursmannaskrám, en það
kemur i minn hlut að skrifa um
afrek hans í stangarveiði og
þekkingu hans á því sporti.
Ég tók á móti honum á Aðal-
dalsflugvelli og átti alls ekki von
á góðu þar sem ég sá hann koma
út úr flugvélinni því svona skafið
snyrtimenni i klæðaburði fannst
mér líklegt til annars konar dáða
en þeirra sem hæfa urriðunum í
Veraldarofsa og Steinsrassi. En
það skyldi enginn leggja enskum
manni til lasts að óreyndu þótt
hann gangi sæmilega til fara dag-
farslega, og Nóel hefur dugað
framúrskarandi vel við íslenskar
aðstæður allt frá upphafí, sem
varð með svofelldum hætti:
Flugulínan frýs
í lykkjunum
Þetta var 1. júní sem við byijuð-
um að veiða, eftir góðviðriskafla,
en hafði brugðið til norðanáttar
um nóttina með kólnandi veðri
og úrkomu. Við áttum Geldinga-
eyjarveiðamar þennan dag og
byijuðum snemma með ákvörðun
um að hittast suður við brýmar
um hádegisbilið þar sem við
geymdum kaffið okkar í bílnum.
Upp úr miðjum morgni var
komið frost með snjókomu og
herti heldur vindinn. Um tíuleyt-
ið var svo orðið illveiðandi fyrir
kuldaþví flugulínan fraus í lykkj-
unum. Ég rölti þá norðan yfír
eyna með tvo þriggja punda
urriða i poka mínum, bjó nota-
lega um mig í bílnum og bjóst við
að sjá Nóel hið bráðasta. Það
varð ekki. Vindinn herti með vax-
andi snjókomu og klukkan tólf
var frostið komið ofan i sex stig
og enn bólaði ekki á Engilsaxan-
um, en þá var nú skyggnið heldur
ekki orðið upp á marga fiska.
Það var ekki fyrr en klukkan hálf-
eitt að ég sá móta fyrir þúst á
hreyfingu úti í kófmu, og átti þá
skammt ófarið að bílnum þegar
sást á henni mannsmynd, berhent
með flugustöng i vinstri hendi, en
kippu með fimm vænum silung-
um í hinni og hægrihandarfing-
umir undir snærislykkjunni fíla-
beinshvítir á litinn. Ég spurði
hvem andskotann hann hefði ver-
ið að gera svona lengi í frostinu.
Hann ansaði mér ekki fyrr en hann
var búinn að leggja veiðina snyrti-
lega frá sér í plastkassann í skott-
inu, súpa á viskíflöskunni sinni og
farinn að nudda finguma. Þá sagði
hann mér stillilega að silungamir
hefðu enn verið á ferðinni og elt
fluguna niðri á Hagatá þegar hann
fór þaðan, og hann hefði haldið
flugulínunni og lykkjunum þíðum
með því að dýfa stönginni ofan í
ána milli kasta.
Við veiddum ekki lengur þann
dag. Um nóttina brá til sunnanátt-
ar með hlýviðri og klukkan átta
um morguninn sáust alls engin
ummerki eftir hvítasunnuhretið.
Þurrfluguveiði
í Laxá
Um tíuleytið sléttlygndi, mý-
vargurinn byijaði að fljúga upp af
mikilli atorku og fágætum blóð-
þorsta og stóm urriðamir á Ær-
helluflóa og Þuríðarflóa að taka
flugur á yfirborðinu og með því
hófst þurrfluguveiði mín í Laxá.
Við köstuðum stórum svörtum
flugum, bitmýslíkingum og
svörtum Zooluflugum sem við
slitum af rauða skottið. Ég nefhi
flugumar í fleirtölu því Nóel
missti hvem físk með flugunni í
byrjun af því að hann gat ekki
fengið sig til að trúa því að urrið-
amir purpuðu sundur tíu punda
tauma strax í tökunni og notaði
því 018 og 022 millimetra tauma.
Ég var með 035 millimetra taum
og sleit í engum físki.
Þetta var þegar tólfbröndu há-
markið gilti við ána og eins og nú
fór ffam þóttumst við vissir um
að ná skammtinum þótt við
slepptum öllum silungum undir
þremur pundum. Það hefðum við
nú samt ekki átt að gera því nú
létti til um hádegið og gerði
glampandi sólskin með suðvest-
an golu sem snerist í snarpa haf-
golu með ennþá skærara sólskini
um nónbilið og þá dró úr kætinni
hjá silungunum. Um náttmál
hafði ég ekki náð nema fimm af
vænu silungunum tólf.
Þetta síðdegi höföum við Hofs-
staðaveiðamar og Nóel steðjaði á
undan mér niður og norður úr
öllu, og þar sá ég ekki djarfa fyrir
honum fyrr en klukkan að ganga
ellefu um kvöldið, og leið drjúg
stund áður en ég þekkti með
vissu að þar færi maður. Þá haföi
dregið fyrir sólu og stórþýfður
móinn ofan með ánni, sem var
reyndar ekki meira en svo grænk-
aður, brá yfír sig mosagrænum
felulit gegnum sinuna með dökk-
um skomingablettum á milli. Nú
var Keltinn þannig búinn að yst-
an klæða bar hann regnfrakka
mógrænan og gljálausan hattkúf
grábrúnan og vaðstígvél samlit
kápunni. I þessum búnaði rann
mynd hans saman við feluliti
beitilyngs og.þúfnaskominga, því
hvergi bar hana við loft né vatn.
Til að sjá var limaburður þessarar
vem í stórþýfínu hvergi nærri
með því sniði sem hæft gæti af-
komanda gelískra konunga og fór
þó tilhlýðilega hægt yfir völlinn.
Upp stökk urriði...
Enn bar hann fímm væna sil-
unga í kippu, en hafði smeygt
henni yfir öxl sér þessu sinni.
Þegar hann hafði losað sig við
hana settist hann hjá mér í móann
og sýndi mér kóniska flugutaum-
inn sinn. Sá haföi nú heldur betur
gildnað þegar leið á daginn. Nú
var hann að minnsta kosti 050
millimetrar þar sem hann hafði
slitnað eigi að síður um það er
lauk. Atburðinum lýsti veiðimað-
ur á þá lund að það hefði orðið
sprenging í hylnum um leið og
stóra Black Wulf þurrflugan lenti
á vatninu. Upp stökk urriði, sem
Nóel haföi aldrei séð annan eins
og reyndar ekki lesið um heldur,
og dansaði tvisvar yfir hylinn á
sporðinum, hóf sig svo enn á lofi
fast upp við hinn þakkann og yfír
granna blaðvana víðigrein sem
skagaði fram í strauminn og þar
slitnaði taumurinn. Honum var
það huggun harmi gegn að eng-
inn var viðstaddur og vonandi
ekki í heyranda hljóði sem borið
gæti vitni um angistarópið sem
hann rak upp og svo orðbragðið
sem fylgdi á eftir.
Ég veitti því athygli, meðan
hann skrúfaði tappann af viskí-
flöskunni sinni, að fingumir sem
voru fílabeinshvítir í gær voru nú
orðnir marínbláir á litinn. Hann
sá tillitið og sagði sem svo að
þetta skipti ekki máli, hann not-
aði þessar hendur eiginlega bara
við fluguveiðar og svo til þess að
skera upp augu á fólki, en það
væri ekki átakavinna.
A síðkvöldinu því ama ályktaði
ég sem svo, þama á bakka Brota-
flóa, að hann mætti blása býsna
napurt af íshafínu og bíta fast
mývargurinn daginn eftir áður en
þeir kveinkuðu sér við veiðamar,
þessi andskotans Keltar.
Og síðan hef ég verið óhræddur
um það að veðurfar eða mývargur
fæli góða fluguveiðimenn frá
urriðasvæðinu í Laxá, og reyndar
em það engir aðrir en þess háttar
menn sem eiga skilið að fá að
veiða þar.“
lived happily
ever after“
Þannig lýsir Stefán Jónsson
starfsdegi tveggja stangveiði-
manna í silungsánni Laxá i Þing-
eyjarsýslu snemmsumars fyrir
næstum 20 ámm. Annar veiði-
maðurinn er útlendingur, vanur
veiðiskap í ágætum silungsám í
sumardýrð Suður-Englands, hinn
innfæddur veiðinautnamaður og
öllum veðmm vanur og ekki
guðsbamablíðunni einni saman.
Sá íslenski vissi að áin sem rann í
íshafið var drottning allra sil-
ungsvatna. Bretinn, sem kunnur
var skapgóðum silungslækjum,
sem síga með hægð ofan til hlý-
sjávarins undan suðurströnd Eng-
lands, lét sér ekki bregða þótt
flugulínan frysi hjá honum, þegar
hann mynntist við drottningu
veiðivatnanna — og ákvað að
eiga hana upp ffá því.