Tíminn - 23.06.1990, Blaðsíða 12

cS rifiími
24 Tíminn
06Gi' ini'i .00 uieebiBQUBJ
Laugardagur 23. júní 1990
MINNING

Guðlaugur Magnússon
Fæddur31. ágúst 1893
Dáinn 8. júní 1990
Þann 18. júní síðastliðinn var til
moldar borinn Guðlaugur Magnús-
son frá Kolsstöðum í Dalasýslu.
Hann fæddist 31. ágúst 1893, að
Gunnarsstöðum í Hörðudal. Langlífi
átti Guðlaugur ekki langt að sækja
því móðir hans varð hundrað ára.
Hún andaðist á 101. aldursári.
Foreldrar Guðlaugs voru hjónin
Ingigerður Kristjánsdóttir og Magn-
ús Magnússon, bóndi á Gunnarsstöð-
um. Magnús mun hafa verið fjölhæf-
ur og mjög athafnasamur. Hann var
gildur bóndi, stundaði jámsmíði og
rak sveitaverslun um 30 ára skeið.
Guðlaugur ólst upp í föðurgarði og
stundaði að sjálfsögðu hin hefð-
bundnu sveitastörf og nam jámsmíði
af foður sínum. Snemma mun hans
handlagni hafa komið í ljós. í þá daga
var ekki auðvelt að verða sér úti um
menntun, hvorki til munns né handa.
Guðlaugur fór ungur til Reykjavíkur
og vann við söðlasmíði hjá hinum
þekkta söðlasmið Baldvini Einars-
syni. í Reykjavík kynntist hann
glæsilegri mannkostakonu, Jóhönnu
Magnúsdóttur, frá Bálkastöðum í
frá Kolsstöðum
Hrútafirði. Þann 16. júní 1921 gengu
þau í hjónaband og hófú búskap á
Gunnarsstöðum.
Arið 1925 keyptu þau hjónin jörð-
ina Kolsstaði í Miðdölum í Dalasýslu
og bjuggu þar í 22 ár eða til ársins
1947.
Kolsstaðir var annálað rausnarheim-
ili og þar var oft mikill gestagangur.
Þau hjón vom líka samtaka í því að
rétta hjálparhönd þeim sem vom
minni máttar og þurfitu á hjálp að
halda.
Um árabil fjölmenntu Hrútfirðingar
ríðandi á hið árlega hestamannamót
að Nesodda. Margir gistu þá á Kols-
stöðum. Þá var margt skrafað og glatt
á hjalla. Veitingar vom bomar fram
af mikilli rausn og ekkert til sparað
að gera sem best við gestina. Ég veit
að margir eldri Hrútfirðingar minnast
Kolsstaðaheimilisins með þakklátum
huga.
Ég held að blómaskeið þeirra hjóna
hafi verið á Kolsstöðum. Þar fæddust
böm þeirra og af gömlum kunningj-
um vom þau alltaf kennd við Kols-
staði.
Fyrir nærri hálfri öld, á fögm hausti
1941, var undirritaður kominn á nýj-
ar slóðir til að takast á við nýtt verk-
Marmaralegsteinar
meö steyptu inngreyptu eða upphleyptu letri. Einnig
möguleiki með innfellda Ijósmynd.
Marmaraskilti með sömu útfærslum.
Sólbekkir, borðplötur, gosbrunnar o.m.fl.
Sendum um allt land. Opið 9-18, laugard. 10-16.
—
r' Marmaraiðjan
Smiðjuvegi 4E, 200 Kópavogi
Sími 91-79955.
Kransar, krossar, kistu-
skreytingar, samúðarvendir
og samúðarskreytingar.
Sendum um allt land á opnunartíma
frá kl. 10-21 alla daga vikunnar
Miklubraut 68 @13630
t
Maðurinn minn, faðirokkar, tengdafaðirog afi
Halldór Laxdal
forstjóri,
til heimilis að Löngubrekku 12, Kópavogi
sem lést hinn 16. júní síðastliðinn, verður jarðsunginn frá Langholts-
kirkju þriðjudaginn 26. júní kl. 13.30.
Sigríður Axelsdóttir Laxdal,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginkona mln
Þorgerður Jóna Ámadóttir
Hlööutúni
lést á Landspítalanum aðfaranótt fimmtudagsins 21. júní.
Fyrir hönd aðstandenda
Guömundur G. Brynjóffsson
efni. Ég var ráðinn farkennari í Mið-
dölum í Dalasýslu. Ég er afar þakk-
látur öllum Miðdælingum fyrir hve
vel þeir tóku mér og vildu ætíð allt
fyrir mig gera. Guðlaugur kvaddi
þennan heim síðastur þeirra bænda er
þá bjuggu í Miðdölum.
A Kolsstöðum byrjaði ég minn
kennsluferil. Aldrei get ég fúllþakk-
að þá miklu umhyggju og uppörvun
sem ég fékk á því heimili.
Fyrsta búskaparárið á Kolsstöðum
lenti Guðlaugur í mikilli þrekraun.
Framan af vetri var einmunatíð og
féð var frammi í svonefndum Geld-
ingadal. Skyndilega snemma í des-
ember (6. des.) skipast veður í lofti
og síðdegis brestur á norðan stórhríð.
Guðlaugur fór ásamt eldri manni,
Þorsteini Daðasyni, að reyna að
koma fé í hús. Þeir félagar voru
komnir langleiðina heim er Þorsteinn
gafst upp og ekki um annað að ræða
en að láta skefla yfir hann. (í þessu
ofsaveðri urðu a.m.k. tveir Dalamenn
úti.) Guðlaugur vakti alla nóttina yfir
félaga sínum og reyndi að halda hon-
um vakandi. Um morguninn rofaði
til og Guðlaugi tókst að koma Þor-
steini heim ósködduðum. Þama
sýndi Guðlaugur mikla karlmennsku
og þrautseigju. En ör bar hann eftir
þennan atburð alla ævi því hann kól í
andliti.
Guðlaugur hafði yndi af hestum og
kunni á þeim góð tök og ekki sparaði
hann við þá fóður. Mér er minnis-
stætt hvað mér fannst reiðhestar á
Kolsstöðum vera stríðaldir.
Áriö 1928 var hestamannafélagið
„Glaður" í Miðdölum stofnað og var
Guðlaugur meðal stofnfélaga. Hann
vann mikið fýrir það félag og sá m.a.
í mörg ár um veitingar á hestamanna-
mótum að Nesodda. Guðlaugur var
gerður að heiðursfélaga hestamanna-
félagsins 1972.
Eins og áður hefúr komið fram vann
Guðlaugur við söðlasmíði áður en
hann hóf búskap. Hann var sérlega
handlaginn og smíðaði töluvert af
hnökkum og gerði við ýmsa hluti fyr-
ir nágrannana. Einnig var hann góður
jámsmiður og smíðaði mikið af
skeifúm. Þessi aukavinna kom sér
vel þegar mæðiveikin illræmda tók
að höggva stórt skarð í bústofninn.
Árið 1947 bregða Kolsstaðahjónin
búi og flytja til Reykjavíkur. Fyrst
vann Guðlaugur við uppsetningu
landbúnaðarsýningar sem haldin var
þá um sumarið. Þegar því verkefni
var lokið fór hann að vinna í frysti-
húsinu Herðubreið og síðar inni á
Kirkjusandi hjá Afúrðasölu Sam-
bandsins. Eftir að hann hætti um sjö-
tugt hjá Afúrðasölunni vann hann
mörg ár hjá Reykjavíkurborg.
Jóhanna, eiginkona Guðlaugs, and-
aðist 1979. Síðustu tvö árin átti hún
við mikla vanheilsu að stríða, en lá
lengst af heima. Það var aðdáunar-
vert hvemig Guðlaugur annaðist
hana og hversu vel honum háöldmð-
um fómst heimilisstörfin úr hendi.
Jóhanna og Guðlaugur eignuðust tvö
böm; Mögnu, f. 1928, d. 1969, en
hún var gift Þorleifi Bjömssyni sím-
virkja, og Jóhann, f. 1930, bifreiða-
stjóri, giftur Steinunni Magnúsdóttur.
Bamabömin em 7, allt drengir. Mér
er minnisstætt að siðustu skiptin sem
ég heimsótti Guðlaug á Dalbraut þá
fannst mér hugur hans snúast mikið
um bamabömin, duglegu drengina.
Með glampa í augum og bros á vör
talaði hann um velgengni þeirra.
Það var mikið áfall þegar Magna,
hin glæsilega, þróttmikla kona, and-
aðist í blóma lífsins. Við þetta mót-
læti sýndu þau hjón mikinn sálar-
styrk.
Fljótlega eftir að hann varð ekkju-
maður fékk hann inni á Dvalarheim-
ili aldraðra að Dalbraut. Þar undi
hann hag sínum vel. Hann var nægju-
samur og þakklátur fyrir allt sem íýr-
ir hann var gert.
Þegar ég spurði hann um aðhlynn-
ingu og starfsfólk, brosti hann sínu
sérkennilega brosi og sagði: „Það
getur ekki verið betra og ég held það
sé ekki til betra fólk.“ Þetta lýsir
Guðlaugi vel, hann var sáttur við allt
og alla og yfir honum hvíldi innri
friður og ró.
Guðlaugur var gæddur mikilli
seiglu og styrk sem kom best í ljós
þegar mest á reyndi. Það kom fram í
líkamlegri þrekraun í bylnum forðum
og miklum sálarstyrk í þungum
harmi við ffáfall dóttur og eiginkonu.
Guðlaugur var sérlega heilsuhraust-
ur fram á tíræðisaldur. En síðustu ár-
in voru kraftar þrotnir og hann hættur
að geta tjáð sig. Þá naut hann góðrar
umönnunar á hjúkrunarheimilinu
Skjóli.
Að leiðarlokum vil ég þakka Guð-
laugi fyrir einlæga vináttu og allt sem
hann gerði fyrir mig. Ég kveð þennan
hógværa, iðjusama og þrautseiga
öldung með virðingu og jjökk. Að-
standendum færi ég samúðarkveðjur.
Þorsteinn Ólafsson.
Sæmundur
Fríðríksson
Fæddur 22. mars 1962
Dáinn 3. maí 1990
/ harmanna helgilundum
hugur minn unir sér.
Þar líða í laufmu bleika
Ijóðin sem kvað ég þér.
Að œskuimaryndisfegurð
var enginn líki þinn.
I gáskans léttúð og leiki
þú leiddist seinna inn.
I harmanna helgilundum
hugur minn unir sér.
Eg krýp þar á hverju kvöldi
í kyrrðinni og bið fyrir þér.
(Tómas Guðmundsson)
Ég votta ástvinum hans einlæga
samúð og þakka Sæma af heilum hug
fyrir vináttu og kynni.
Elfa K. Sigurðardóttir
Jóhann Hannesson
frá Bárufelli
Fæddur 31. júlí 1925
Dáinn 11. maí 1990
Kveðja frá bamabömum.
/ nálægð enn við heyrðum klukkur kalla
þá komin var hans stund er kveðjum hér.
Svo óvænt stundum fölna tré og falla,
er fara stormar geyst um vegferð alla.
Þá Ijóst má sjá hve lífið hverfult er.
Nú Ijós er dáið, öll þín ævisaga,
þó eftir lifi myndin björt og skír.
Við áttum saman yndisbjarta daga,
þá okkar brek þú jafnan vildir laga.
/ bjarma vorsins birtist heimur nýr.
Við þakka viljum þessar gleðistundir,
við þökkum Guði von er glœddir þú.
Þá sungum við um tún og grænar grundir
og glatt þá raddir vorsins tóku undir
á landi því sem litum við í trú.
Þitt markmið var að vernda vinaböndin,
i vorsins birtu lifir minning þín.
Við látum hugann leika um draumalöndin,
þig leiðir nú Guðs eilíf náðarhöndin
i himinn þar sem Ijósið lifsins skin.
J.S.