Tíminn - 14.07.1990, Blaðsíða 6

14
HELGIN
Laugardagur 14. júlí 1990
I
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Myrti aöeins miö*
aldra vændiskonur
Hann pyndaði þær hroðalega og fleygði lík-
unum í vegarskurði án þess að skilja eftir
minnstu vísbendingar. Það var ekki fyrr en
með áttunda fórnarlambinu að hann breytti
út af venjunni og það nægði til að fella hann.
F
JÓRIR dagar voru liðnir síð-
an hin 48 ára Annunziata
Pafando hafði komið á
vinnustað sinn og starfssystur hennar
voru orðnar áhyggjufullar. Annunzi-
ata vann hættulegt starf. Hún var
vændiskona og svæði hennar var
þjóðvegunnn milli Torino og Novara
á Norður-Ítalíu.
Síðdegis þann 13. febrúar 1985
hringdi ein starfssystir hennar til lög-
reglunnar í Torino án þess að láta
nafns síns getið. Þrátt fyrir það var
hún tekin alvarlega því dánartíðni
vændiskvenna er há á Ítalíu sem í
öðrum löndum. Konan sagðist hafa
farið heim til Annunziötu en enginn
þar hefði séð hana síðan á laugardag.
— Hún hefúr eflaust lent illa í því,
sagði lögreglumaðurinn Paolo Daria.
Með því átti hann við geðbilaða
menn eða fikniefnaneytendur sem
vantaði peninga fyrir næsta skammti.
Helstu fómarlömb slíkra voru vænd-
iskonumar í Torino sem em æði-
margar í borg með yfir milljón íbúa.
— Athugaðu hvar hún hafði bæki-
stöð sína, sagði Luigi Marinelli lög-
regluforingi. — Vittu hvort hinar
stúlkumar geta ekki sagt þér eitt-
hvað. Þær starfa venjulega í sjónmáli
hver við aðra.
Daria fór og kom fljótlega aftur með
þær upplýsingar að Annunziata hefði
síðast sést um áttaleytið laugardags-
kvöldið 9. febrúar þegar hún var að
stíga inn 1 vörubíl. Vinkonur hennar
vissu ekki hvort hún hafði þar fengið
viðskiptavin cða var á heimleið á
puttanum. Svo virtist sem Annunzi-
ata hefði lifað erfíðu lífí og hún Ieit út
fyrir að vera eldri en hún var. Slíkt
var slæmt fyrir viðskiptin.
— Að vísu var hún vændiskona,
sagði Daria. — Einhverjar verða að
vera það en svo virðist sem hún hafi
verið mesta gæðakona. Starfssystur
hennar og keppinautar hafa ekkert
nema gott um hana að segja og til
slíks þarf dýrling í þessari starfsemi.
— Er engin lýsing á bílnum? vildi
Marinelli vita.
— Hann var stór, svaraði Daria. —
Umferð var mikil og stúlkumar önn-
um kafnar. Engin veitti þessu sér-
staka athygli. Eitthvað hlýtur þó að
hafa komið fyrir hana. Stúlkumar
segja að hún svelti í hcl ef hún vinni
ekki í fjóra daga.
— Biddu umferðardeildina að að-
gæta í vegarskurðum alla leið til Chi-
vasso, fyrirskipaði Marinelli.
Svo var gert og það vom umferðar-
lögreglumenn sem fúndu Annunzi-
ötu Pafando um tíuleytið morguninn
eflir. Hún lá í skurði rétt fyrir utan
Chivasso og eftir að hafa virt líkið
fyrir sér hringdu mcnnimir í morð-
deildina í Torino. Þeir sögðu að Ann-
unziata liti út eins og hún hefði verið
í sláturhúsi heila nótt.
Ótrúlegar pyndingar
— Óhætt er frekar að segja nokkra
sólarhringa samflcytt, leiðrétti lög-
reglulæknirinn sem kvaddur var á
staðinn. — Konan hefur verið pynd-
uð kerftsbundið í nokkra daga. Allt
þetta er ekki hægt að gera á einu
kvöldi.
Marinelli sem stóð á skurðbakkan-
um kinkaði kolli. Hann sá hvergi
blóð á þunnum snjónum sem þakti
klakann í skurðbotninum, þrátt fyrir
það að fómarlambið væri alblóðugt.
— Það má flytja hana strax í líkhús-
ið, sagði læknirinn þegar hann kom
upp. — Morðið var ekki firamið
héma. Ekki var þó hægt að íjarlægja
líkið fyrr en tæknimenn vom búnir
að rannsaka nánasta umhverfi þess.
Afar kalt var í veðri og þeir vom
fljótir að komast að raun um að engar
vísbendingar var þama að finna.
Læknirinn kom á skrifstofú Marin-
ellis laust fyrir klukkan sex síðdegis til
að gefa munnlega skýrslu um ástand
líksins. Hann þáði kaffi og sígarettu
sem hann naut á meðan hann talaði.
— Þetta er geðveikur glæpamaður,
staðhæfði hann. — Hann hjó af henni
tær og fingur og skar djúpa skurði í
allan líkamann. Þess á milli hafði
hann mök við hana og hann er í blóð-
flokki AB. Dánarorsökin sjálf var
kyrking, að líkindum hæg og meðan á
samforum stóð. Þið verðið að herða
ykkur. Mér þykir líklegt að svona ná-
ungi láti til skarar skriða aftur.
— Það datt mér einmitt í hug þegar
ég sá líkið, svaraði Marinelli og virti
fyrir sér sígarettuna. — Við höfúm
athugað skýrslur um hliðstæð mál.
Ekkert svona slæmt hefúr borið við í
heilt ár.
— Þá gerist það á þessu ári, fúllyrti
læknirinn og lauk við kaffið. — Þú
mátt bera mig fyrir því.
Engum kom á óvart að hann reynd-
ist hafa rétt fyrir sér. Menn Marinell-
is gerðu sitt besta en sunnudaginn 21.
apríl vom þeir enn engu nær um
morðið á Annunziötu Pafando. Þá
hvarf Addolorata Benvenuto.
Þessar tvær konur áttu margt sam-
eiginlegt. Addolorata var ári yngri en
Annunziata en leit samt út fyrir að
vera eldri. Hún var líka vændiskona
og starfssvæði hennar var þjóðvegur
út ffá Torino, þó ekki sá sem lá til
Novara.
— Biddu umferðardeildina að svip-
ast um í vegarskurðunum, sagði Mar-
inelli, rétt eins og í fyrra skiptið. Svo
var gert en Addolorata fannst ekki.
Farið var að vora og skurðimir vom
fúllir af vatni.
Þar kom að því að lík Addolorötu
fannst I skurði, en ekki við þjóðveg-
inn heldur u.þ.b. 30 km norðan við
Torino, við afleggjara að þorpinu Ri-
varolo Canavese.
Tvær vændiskonur
hverfa
Það vom tveir drengir í leit að ffosk-
um í skurðinum
sem fúndu líkið og köstuðu þegar í
stað upp hádegisverðinum sem þeir
höfðu nýlega borðað. Addolorata
hafði verið pynduð enn svakalegar en
Annunziata og þar sem líkið hafði
legið í skurðinum um nokkum tíma
var það tekið að rotna. Bara nályktin
Cielia Mollo var 58 ára og ætlaði
bráðlega endanlega af götunni.
Hún eyddi ekki ellinni í ruggustól.
nægði til þes að reyndum mönnum
varð óglatt, hvað þá 10 ára drengjum.
Læknirinn sagði að lokinni kmín-
ingu að þetta væri svipað og í hitt
skiptið nema hvað dánarorsökin sjálf
væri önnur. Addolorata hefði fengið
höfúðhögg með einhvetju þungu og
grófgerðu, ef til vill steypuhnullungi
eða htjúfúm steini. — Það var eina
miskunnarverkið sem hann vann á
henni. Hún hefur nánast verið bútuð
niður lifandi.
Marinclli svaraði engu en var
áhyggjufúllur á svip. Vísbendingar í
sambandi við þetta morð vom engu
fleiri en hið fyrra. Enginn hafði séð
neitt og enginn var viss um hvenær
konan hafði horfið.
— Maðurinn hlýtur að vera í vinnu,
Líf Annunziötu Pafando var átak-
anlegt og dauðinn óhugnanlegur.
Limlest lík hennar fannst í vegar-
skurði. Þar með hófust „hóru-
monðin".
sagði Daria. — Bæði morðin virðast
ffamin um helgi.
— Ætli það séu ekki um 700 þúsund
manns í vinnu á svæðinu, svaraði
Marinelli þurrlega.
Daria varð hugsi. Hann velti fyrir
sér hversu miklu lengur hann héldi
sínu starfi. Morðmálin vom erfið og
höfðu vakið andúð almennings í garð
lögreglunnar. Ef ekki færi eitthvað að
ganga gat jafnvel Marinelli átt á
hættu að verða settur í annað starf.
Andrúmsloftið á lögreglustöðinni
var því allt annað en létt þetta sumar
og daglega var búist við nýrri til-
kynningu um hvarf eða morð á mið-
aldra vændiskonu. Hins vegar var
komið haust þegar það gerðist.
Það var sunnudaginn 13. október að
„umboðsmaður" vændiskvennanna
Maríu Galfer og Maríu Corda hringdi
óvenjulegasta símtal sitt á ævinni.
Hingað til hafði hann forðast sam-
skipti við lögregluna eins og heitan
eldinn en nú hringdi hann til glæpa-
deildar lögreglunnar I Torino og til-
kynnti að Maríumar væm týndar.
Þær vom báðar orðnar 44 ára gamlar
en vom ennþá duglegar að vinna.
Hann hafði gefið þeim ffí á laugar-
deginum til að skreppa á útihátíð í
Borgone sem var við þjóðveginn um
17 km vestur af Torino. Þær vom
ókomnar aftur og þar sem hann hafði
lesið um afdrif hinna tveggja var
hann áhyggjufúllur.
Ahyggjur hans vora þó öllu minni
en Marinellis og Daria sem báðir áttu
frí þcssa helgi og vom kallaðir út.
Þeir hröðuðu sér til Borgone ásamt
aðstoðarmönnum sem notaðir vom
við leitina. Þetta átti nógu margt sam-
eiginlegt með hvarfi hinna kvenn-
anna til að bregðast hart við. Nú vora
sumir fjölmiðlar famir aö tala um
„hómmorðingjann".
Óþekkt, ungt
glæsimenni
Marinelli vonaði að önnur Marian
kynni að hafa sloppið lifandi en sú
von var næsta tæp. Lík þeirra beggja
fúndust á víðavangi í tveggja km
fjarlægð frá þorpinu. Þær höfðu bók-
staflega verið barðar til dauðs með
svipu eða einhveiju slíku.
— Þær hafa verið hengdar upp á
úlnliðunum í keðjum eða handjám-
um, eftir fomnum að dæma, sagði
læknirinn. — Eg hef aldrei áður séð
manneskju sem hefúr verið banað
svona. Tóntegundin bar vott um að
hann gæti alveg hugsað sér að vera
án þess að sjá slíkt affur.
— Vora þær ekki kyrktar, stungnar
eða barðar í höfúðið? spurði Marin-
elli. Hann reyndi að forðast að hugsa
um hvað konumar hefðu máh þola
klukkustundum saman. Læknirinn
hristi höfúðið.
Daria hafði ræh við fólk í Borgone.
— Þær vom á hátíðinni, tilkynnti
hann Marinelli. — Þær era báðar
uppmnnar í Borgone og flestir
þekktu þær. Við reynum að komast
að hvort nokkur sá þær fara með ein-
hveijum.
— Haldið því áffam, skipaði Marin-
elli. — Það gæti verið eina von okkar
áður en fjölmiðlanir tæta okkur gjör-
samlega í sig.
Daria hafði upp á 19 manneskjum
sem hitt höfðu Maríumar á hátíðinni.
Allir sögðu að þær hefðu verið kátar
og hressar en ekki dmkknar. Þær
höfðu sést drekka bjór með ungum,
myndarlegum og vel klæddum manni
en enginn hafði beinlínis séð þær fara
með honum. — Hann var ókunnugur
á staðnum, sagði Daria. — Enginn
sem ég talaði við minntist þess að
hafa séð hann áður.
— Það er rökréh, svaraði Marinelli.
— Hann færi varla að myrða fólk á
stað þar sem allir þekktu hann.
Komdu með vitnin og fáðu teiknar-
ann til að reyna að koma saman
mynd af náunganum eftir lýsingu
þeirra. Við verðum að vinna hratt.
Enginn veit hvenær hann finnur
næsta fómarlamb.
Raunar gafst góður tími ffam að
næsta morði en það gagnaði samt
ekki. Þóh vitnin segðu að mynd
teiknarans væri Iík manninum bárast
aðeins viðbrögð ífá fjóram aðilum
eftir að henni var dreift. Nánari at-
hugun leiddi í ljós að tveir aðilar
vildu koma einhveijum í vandræði,
einum urðu á mistök og sá fjórði var
svo greinilega tmflaður á geðsmun-
um að lögreglunni dah helst í hug að
hann gæti sjálfúr verið morðinginn.
Hann reyndist saklaus af morðunum
þóh hann hefði sitthvað annað á sam-
viskunni.
Nú vora engar vísbendingar til að
rekja. Allgóð lýsing var að vísu til á
„hórumorðingjanum“ og vitað var að
hann var ástríðuglæpamaður. Engin
ástæða var til að ætla að hann væri í
fastri vinnu, því ekki höfðu öll morð-
in verið ffamin um helgi. Ekkert var
hægt að gera nema bíða átekta.
65 ára fórnarlamb
Af ástriðuglæpamanni að vera þóhi
þessi fremja glæpi sína nokkuð