Tíminn - 18.08.1990, Side 6

14
r
HELGIN
Laugardagur 18. ágúst 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Meiríhluti sumaríeyfisgesta, sem koma á
hverju sumrí til Prestatyn í Norður-Wales,
er frá borgunum Liverpool og Manchester
og nágrenni þeirra.
Eftir 40 mínútna akstur er þetta fólk komið frá heimil-
um sínum í þéttbýlinu og á einn fallegasta stað á Bret-
landseyjum. Prestatyn er í jaðrí Snowdonia-þjóð-
garðsins þar sem straumharðar ár renna úr fjöllunum
í gegnum skóglendi og sandQörumar em breiðar og
mjúkar.
Baðströndin í Prestatyn er einkar vinsæl og sumar-
langt krökk af fólki. Heimamenn takmarka not sín af
ströndinni og fara þangað ekki nema snemma morg-
uns meðan ferðamenn sofa enn á sitt græna eyra.
Þannig var það klukkan sex að
morgni 30. júlí 1986. Allt útlit var
fyrir að dagurinn yrði sjóðheitur eins
og þeir næstu á undan. Einn heima-
manna rölti eftir ströndinni og hugs-
aði ekki um neitt sérstakt nema
kannski verkefhi dagsins. Augu hans
staðnæmdust ósjálfrátt við ójöfnu
framundan sem stakk illa í stúf við
umhverfið.
Maðurinn ákvað að gá hvað þetta
væri og stefndi að því.
Þegar hann kom að hrúgaldinu sá
hann að það voru karlmannsfot, al-
klæðnaður allt ffá jakkafotum til
nærfata og hálsbindis. Allt var það
vandlega samnanbrotið og ffágengið.
Það fyrsta, sem heimamaður ímynd-
aði sér, var að einhveijum hefði dott-
ið í hug að notfæra sér góða veðrið
og mannauða ströndina til að fá sér
sundsprett. Hann skimaði út yfir
spegilsléttan sjóinn en þar sást ekk-
ert.
Hrollur fór um manninn. Það hvarfl-
aði að honum að eitthvað hefði kom-
ið fyrir eiganda fatanna á sundinu og
enginn verið nærstaddur til að hjálpa
honum. Líklega væri hann drukknað-
ur. Hann gerði lögreglunni viðvart.
Lögreglumennimir tveir sem komu
á staðinn voru sammála manninum.
Ekki var heldur óalgengt að fólk
drukknaði þama, svo dapurlegt sem
það nú var. í vasa á fotunum fundust
skilríki hins 38 ára Roberts Healey,
ökukennara í Stockport, skammt ffá
Manchester. Strandvörðum var til-
kynnt að maðurinn hefði að líkindum
drukknað og leitað var að líkinu eins
og venja var en þegar það fannst ekki
var leit hætt og Healey talinn af.
Lögreglan hafði góða ástæðu til að
ætla að Healey fyndist ekki lífs þar
sem í vasa fatanna hafði líka verið
miði, augljóslega ætlaður móður
hans. Þar gaf hann í skyn þann ásetn-
ing sinn að stytta sér aldur. —Ég veit
ekki lengur hvað gera skal svo ég get
allt eins dáið núna. Þetta var skrifað
skýrri, styrkri rithönd.
Heimilið mannlaust
Prestatyn-lögreglan hringdi til
starfsbræðra sinna í Stockport sem
aftur fóm til heimilis Healeys. Þeir
gátu ekki fúllyrt að hann væri látinn
því líkið var ófúndið. Verkið var samt
óþægilegt, ekki síst vegna miðans þar
sem Healey hafði gefið í skyn að
hann ætlaði ekki að lifa lengur.
Laust eftir hádegi hringdu tveir lög-
reglumenn dyrabjöllunni á litla hús-
inu sem var heimili Roberts Healey.
Enginn svaraði. Þeir hringdu aftur en
allt var kyrrt. Þeir gengu umhverfis
húsið og komust að þeirri niðurstöðu
að enginn væri heima. Þá ákváðu þeir
að ræða við nágrannana og reyna að
verða einhvers vísari um Robert He-
aley.
Grannamir vom hjálplegir. Þeir
sögðu að Healey byggi f húsinu
ásamt Greebu eiginkonu sinni og
Maríu, 13 ára dóttur hennar ffá fyrra
hjónabandi. Fjölskyldan var hæglát
og hafði lítil samskipti við nágrann-
ana. Svo virtist sem enginn hefði ver-
ið heima i nokkra daga þótt nágrann-
amir minntust þess ekki að hafa séð
neinn fara. Nú átti lögreglan ekki
annars úrkosti en bijótast inn í húsið
og leita þar.
Allir hlutir virtust þar i röð og reglu
og engin merki um neitt óvenjulegt
nema litlir blettir á einum veggnum í
svefnherberginu. Þeir vom rauðir og
líktust blóði. Einnig fúndust fleiri
bréf eins og miðinn ffá Healey. I einu
þeirra sem stílað var til Greebu stóð:
—Þú segir meira að segja að ég geti
ekki elskað þig rétt. Lifi mínu er lok-
ið. Ég vil ekki lifa lengur.
Á litlu borði í anddyrinu lá annað
bréf. Það virtist ffá Greebu hl manns
hennar: —Bob, ég elska þig. Vertu
sæll.
Svo virtist sem hjónunum hefði ekki
samið og Greeba þvi ákveðið að fara.
Kannski átti hún sér vin og kannski
var hún einfaldlega búin að fá nóg.
Það eina, sem var víst, var að hún var
farin. Healey hafði ekki getað tekið
skilnaðinum og ffamtíð án Greebu
svo hann skrifaði miða og fór til
Prestatyn þar sem hann gekk í sjóinn
og skildi fot sín eftir.
Allt virtist þetta liggja ljóst fyrir en
samt einum of ljóst. Lögreglumenn-
imir fengu á tilfmninguna að einhver
væri að gabba þá og beina þeim í
ranga átt. Þeir gerðu skýrslu en f
henni var mikill efsemdatónn. Þann-
ig var það sem Clive Atkinson hjá
lögreglunni í Manchester fékk málið
og þá var það enn venjuleg rannsókn
á sjálfsvígi.
Undarleg kveðjubréf
Eftir að Atkinson hafði svipast um á
heimili Healeys varð hann sammála
félögum sínum að ekki væri allt með
felldu. Honum fannst undarlegt að öll
þessi kveðjubréf skyldu liggja á
Hann
skildi eftir
kveðjubréf
og gekk í
sjóinn.
Lík hans
fannst
ekki en
hins vegar
tvö önnur.
Hvað um hinn
látna? Var hann
kannski fórnar-
lamb líka eða
alls ekki látinn?
Robert Healey skrifaði kveðjubréf og setti sjálfsvíg sitt á svið en eitthvað
stangaðist þar á.
glámbekk. Talaði þetta fólk aldrei
saman? Fyrst Greeba skrifaði manni
sínum að hún væri farin því skrifaði
hann henni þá að hann ætlaði að fyr-
irfara sér? Hver var tilgangurinn?
Varla yrði Greeba heima til að lesa
miðann?
Ef á hinn bóginn Hayley hefði skrif-
að Greebu fyrst að hann ætlaði að
stytta sér aldur, var þá heil brú í að
hún settist ósköp róleg niður og svar-
aði með öðm béfi um að hún væri
farin?
Atkinson velti þessu fyrir sér meðan
hann gekk um húsið og fylgdist með
rannsóknum tæknimanna. Þeir
grandskoðuðu hvert herbergi. Niðri í
dagstofúnni heyrði hann umgang
þeirra uppi í svefnherbergjunum.
Skyndilega beindust augu Atkinsons
að ákveðnum hlut og það var eins og
hann fengi hugljómun. Hann starði á