Tíminn - 18.08.1990, Side 7

Laugardagur 18. ágúst 1990
HELGIN
15
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
það sem hann var sannfærður um að
væri lausn gátunnar um hvarf Heal-
ey-fjölskyldunnar.
Lausnin var i neðri hillu borðsins
sem sjónvarpið stóð á og leit út eins
og venjuleg myndbandsspóla, raunar
fleiri en ein og allar voru eins merkt-
ar: „Veldi og fall Reginalds Perrin“.
Eitt atriði, sem einkum olli Atkin-
son heilabrotum, var að Hk Healeys
hafði ekki fundist. Af fötum hans á
ströndinni mátti ráða að þau höföu
ekki verið þar nema skamma stund,
annars heföu sjávarföll náð til þeirra.
Sjórinn haföi verið spegilsléttur og á
þessu svæði eru engir sterkir straum-
ar. Heföi Hkið verið þama heföu leit-
armenn fimdið það mjög fljótlega en
hvorki fannst tangur né tetur af Heal-
ey. Ef myndböndin höföu enga þýð-
ingu, átti að fínnast lík.
Nokkrum árum áður höföu þættim-
ir um Reginald Perrin verið afar vin-
sælir í breska sjónvarpinu. Söguhetj-
an var duglegur sölumaður, sem liföi
í vellystingum praktuglega, en var
samt skelfmg óánægður með lífið.
Hann langaði til að breyta öllu og
byija að nýju. Loks fann hann ráð til
þess. Hann ákvað að setja dauða sinn
á svið með því að skilja fötin sín eft-
ir á auðri strönd með kveðjubréfi í
vasanum. Þetta komst hann upp með
og hóf nýtt líf.
Þótt ótrúlegt mætti virðast vom
þetta gamanþættir og einstaklega
fyndnir. Hins vegar var ekkert fyndið
við hvarf Roberts Hayley og fjöl-
skyldu hans. Því meira, sem Atkin-
sons gróf í málið, því minna fyndið
varð það raunar.
Healey var ökukennari en fyrir
nokkmm dögum haföi hann selt
vinnutæki sitt, bílinn, vini sínum.
Vinurinn greiddi jafnvirði 40 þúsund
króna í reiðufé fýrir. Að því búnu fór
Healey og tók út úr bankanum spari-
fé sitt, jafhvirði 7.000 króna. í fötun-
um á ströndinni fundust aðeins fáein-
ir smáir seðlar og mynt, innan við
300 krónur.
Hvar voru
mæögurnar?
Það þurfti glöggan mann eins og
Atkinson til að sjá samhengi milli
myndbandanna og bókar einnar í
skáp Healeys. „Dagur sjakalans“ ger-
ist í Frakklandi og snýst um hryðju-
verkasamtök og tilraun þeirra til að
ráða De Gaulle forseta af dögum.
Samtökin leigja morðingja til verks-
ins og i bókinni segir nákvæmlega
hvemig honum tókst að verða sér úti
um fæðingarvottorð annars manns og
síðan vegabréf.
Atkinson var orðinn viss um að Ro-
bert Healey haföi sett dauða sinn á
svið í þeim tilgangi að byija nýtt líf
undir nýju nafhi og haföi beitt þeim
aðferðum sem lýst var i bókinni og á
myndböndunum til þess. Það var
staðfest nokkmm dögum seinna þeg-
ar i ljós kom að Robert Healey haföi
fengið útgefið vegabréf á nafn mágs
síns.
Þegar þar var komið haföi Atkinson
fengið annað áhyggjuefni. Skýrslur
tæknimanna, sem rannsökuðu húsið,
bentu til að ástæða væri til að óttast
um öryggi Greebu Healey og dóttur
hennar. Hvomg þeirra haföi sést síð-
an Robert hvarf og Atkinson fékk
sterklega á tilfinninguna við lestur
skýrslunnar að þær sæjust ekki fram-
ar ... á lífi.
Í henni kom fram að blettimir á
veggjum svefnherbergisins vom
mannsblóð. í herberginu haföi verið
mun meira blóð þótt reynt heföi ver-
ið að þvo það burt. Blóð þvæst ekki
svo auðveldlega burt, nema af sjón-
arsviðinu.
Einnig fannst blóð i öðm herbergi
sem af veggskreytingum að dæma
gat aðeins hafa verið herbergi Maríu.
Rúmfötin þar vom tárhrein og óbæld.
Greinilega haföi verið skipt á rúminu
síðan sofið var I þvi síðast. Þegar þau
vom fjarlægð og dýnan rannsökuð,
fundust í henni leifar nýlegs sæðis.
Ljóst var að samfarir höföu átt sér
stað í rúmi hinnar 13 ára Maríu. Ef til
vill var hún annar aðilinn, ef til vill
ekki. Að svo stöddu var engin leið að
segja um það. Samt virtist það rök-
réttast og einnig að Robert Healey
væri hinn aðilinn. Ásamt blóðinu
benti þetta til að hann væri annað og
meira en draumóramaður sem vildi
hefja nýtt lif. Hann var þá líka mgl-
aður og hættulegur.
Nú varð það fyrsta mál á dagskrá að
finna Maríu og móður hennar.
Greeba átti bláan Vauxhall Chevette-
bíl sem virtist líka horfmn. Það þurfti
að finna hann sem fyrst. Atkinson
ákvað að leita til fjölmiðla og boðaði
til fréttamannafundar 5. ágúst.
Hönd upp úr
jöröinni
Fréttamenn gripu þegar á lofti sam-
likinguna og kölluðu málið „Reggie
Perrin-leyndardóminn“ upp frá því.
Lýsing á bílnum var birt í blöðum og
sjónvarpi og þremur dögum seinna
fannst hann, yfirgefinn í almennings-
garði í Birmingham, 170 km frá
heimili fjölskyldunnar.
Ekki þurfti rannsókn til að leita að
blóði í bílnum, þvl aftursætið var ein
blóðstorka. Blóð haföi lekið nánast í
gegnum sætið og engin tilraun verið
gerð til að hreinsa það, enda von-
laust.
Sérfræðingar fundu fljótt að um var
að ræða sams konar blóð og fannst í
húsinu. Nú þóttist Atkinson viss um
að hann væri að rannsaka tvöfalt
morð. Engar tvær menneskjur gátu
lifað af að missa allt það blóð sem i
bílnum var. Nú breyttist leitin af
Greebu og Maríu í leit að tveimur lík-
um.
Hins vegar reyndist allt annað en
auðvelt að finna þau. Þau gátu verið
hvar sem væri milli Stockport og
Birmingham. Ef til vill voru þau jafn-
vel í óbyggðum Norður-Wales. Um
það gat enginn sagt. Vísbendingar
voru engar. Lögreglan leitaði á lík-
legustu svæðunum með aðstoð her-
liðs og hundruða sjálfboðaliða.
Dagamir liðu án þess að nokkur
merki fyndust um Greebu og Maríu
Healey. Atkinson varð óþolinmóður
og til að bæta gráu ofan á svart fannst
ekki heldur tangur eða tetur af Robert
Healey.
Það kom fram í september og frysti
um nætur. Það var ekki mikið en nóg
til að minna íbúa þorpanna í Norður-
Wales á að sumarið væri að kveðja
og bráðum settist vetur að. Lauf voru
tekin að gulna og þorpið Caerwys
undir hlíðinni var eins og á póstkorti.
Það var aðeins um 12 km sunnan við
Prestatyn en samt var eins og tíminn
heföi staðið þar í stað lengi. Þetta var
staður sem haföi ekki breyst 1 manna
minnum. Þar gerðist aldrei neitt en
það átti eftir að breytast innan
skamms.
Á köldum septembermorgni ákvað
77 ára gamall þorpsbúi að fá sér
gönguferð í hæðunum ofan við þorp-
ið. Hann var ekki nema rétt kominn
inn milli tijánna þegar hann sá eitt-
hvað standa þar upp úr jörðinni. Þeg-
ar hann athugaði þetta nánar sá hann
að það var mannshönd sem teygðist
beint upp í loftið. Það tók gamla
manninn nokkrar mínútur að jafha
sig svo hann gæti gengið til baka og
gert lögreglu viðvart.
Innan skamms flykktist lögregla að
og afgirti höndina. Hópur manna
hófst handa með skóflum og eftir
tvær klukkustundir voru komnar upp
á yfirborðið leifar tveggja kvenlíka.
Leitinni að Greebu og Mariu Healey
var lokið. Líkin voru flutt til krufh-
ingar í Manchester.
Óvænt
uppákoma
Um morguninn var ljóst að Greeba
haföi látist af miklum höfuðhöggum
svo höfuðkúpan var mölbrotin. Mar-
ía haföi verið kæfö. Einhver haföi
kropið á bringu hennar og haldið ein-
hveiju svo fast að andlitinu að stórsá
á því og hálsinum. Báðar höföu haft
samfarir skömmu fyrir dauða sinn og
það við sama manninn. Hvort hann
haföi nauðgað þeim eða ekki var
ómögulegt að segja.
Nú kölluðu blöðin málið „Leitina að
Reggie Perrin—morðingjanum" og
ýmsar getgátur voru uppi um dvalar-
stað Roberts Healey. Sum blöð töldu
að hann væri flúinn til Spánar, önnur
töldu víst að hann væri í Frakklandi.
Öll kváðust hafa vitni sem heföi hitt
Healey erlendis. Öllum skjátlaðist
þeim þó.
í subbulegu leiguherbergi í Kensal
Rise í London sat Robert Healey og
las í blöðunum um líkin. Hann strauk
skeggið sem hann haföi safnað und-
anfarið og varð djúpt hugsi. Nokkr-
um mínútum síðar stóð hann upp,
greip stóra, rauða lausblaðamöppu
og gekk til dyra. Hann ætlaði ekki
langt.
Eftir nokkra göngu staðnæmdist
hann úti fyrir húsi úr rauðum múr-
steini og leit á skiltið fyrir ofan dym-
ar. Þetta var lögreglustöðin.
Varðstjórinn haföi lítið að gera á svo
rólegum degi en hann vissi að þannig
yrði það ekki alltaf. —Get ég liðsinnt
þér? spurði hann þegar Healey kom
að borðinu.
—Já, svaraði Healey lágt. —Ég
heiti Robert Healey og held að þið
séuð að leita að mér.
Hvað sem varðstjórinn hugsaði þá
stundina þá leyndi hann því einkar
vel. Engin svipbrigði sáust þegar
hann gaf varðmanni merki um að líta
eftir öllu meðan hann færi að finna
yfirmenn sína og bauð slðan Healey
sæti.
Varðstjórinn kom að vörmu spori
með tvo rannsóknarlögreglumenn.
Healey stóð upp. —Ég ætlaði ekki að
gera það, sagði hann óðamála. —Það
var slys. Ég skrifaði það allt niður.
Það er héma í möppunni. Hann rétti
fram möppuna. Mennimir virtu hann
fyrir sér. Þeim fannst hann lfkjast
leikara sem kunni hlutverkið en gat
ekkert leikið.
Þessir lögreglumenn höföu lítinn
áhuga á möppunni og eigandanum.
Þeirra verk var fýrst og ffemst að
koma hvom tveggja í hendur Atkin-
sons í Stockport. Það var gert
snemma morguninn eftir og þá hitt-
ust loks Healey og maðurinn sem
haföi leitað hans svo lengi.
Atkinson fletti möppunni sem Heal-
ey sagði að væri dagbók yfir hugsan-
ir hans og tilfinningar, ásamt lýsingu
á því sem gerst haföi og leitt til dauða
konu hans og stjúpdóttur.
Rauða dagbókin
Atkinson trúði ekki orði af því.
Hann taldi Healey hafa skrifað bók-
ina á þeim tíma sem liðinn var frá
morðunum. Allt efni hennar miðaðist
við að sýna Healey sjálfan sem besta
mann og fómarlamb slæms hjóna-
bands. Hann haföi gert sitt besta til
að laga það en Greeba haföi ekki
áhuga. Hún notaði hvert tækifæri til
að gera grín að honum ffammi fýrir
fólki og heima fýrir stríddi hún hon-
um fýrir tilburði hans 1 rúminu. Hún
var alltaf að bera hann saman við þá
menn sem hún svaf hjá.
Kvöldið örlagaríka höföu þau notið
ásta og effir á hló Greeba og sagði að
hann væm aumingi. Hann missti
stjóm á sér og hóf að beija hana.
Greeba æpti og þá kom Maria hlaup-
andi og vildi skakka leikinn. Healey
sló ffá sér og hitti Maríu í andlitið
svo hún féll við og rak hnakkann f
vegginn í fallinu.
Maria lá grafkyrr á gólftnu. Healey
þreifaði eftir púlsi en fann cngan.
Hann trúði ekki neinn gæti dáið af
einu einasta höggi. Þegar Greebu
varð ljóst að Maria var dáin tók hún
að æpa að hann væri morðingi. Þá
varð Healey hræddur. Hann yrði að
þagga niður í henni, annars vekti hún
nágrannana. En þvf meira sem hann
bað, þeim mun hærra æpti hún. Hann
tók að beija hana en hún þagnaði
ekki. Þá missti hann alla stjóm á sér,
geip eitthvað sem hann mundi ekki
hvað var og tók að lumbra á henni
með því. Loks heyrðist ekki meira 1
henni.
Healey leit niður á hana og sá strax
að hann haföi gengið of langt.
Greeba var látin.
Nú fýrst fékk Healey vemlegar
áhyggjur. Hann varð ekki hræddur
heldur gersamlega yfirkominn af ein-
manaleika og örvæntingu. Allt sem
komst að í huga hans var að hylja
slóð sína og stinga af. Þetta var
sjálfsbjargarhvötin, eigingjöm en
fýllilega eðlileg. Hann leit 1 kringum
sig. Allt var atað blóði, jafnvel vott-
aði fýrir því í loftinu.
Næstu fimm klukkustundimar var
hann að þrífa. Hann hreinsaði gólf og
veggi, skipti á rúmum og róaðist
smám saman. Hann fór að hugsa
skýrar og brátt mótaðist áætlun 1
huga hans. Hann ætlaði að grafa lík
Greebu og Mariu á afskekktum stað
þar sem þau fýndust líklega aldrei og
setja síðan dauða sinn á svið. Með
heppni kæmist hann upp með það og
gæti byijað nýtt líf á nýjum stað.
Hann ákvað að losa sig við líkin 1
Norður-Wales. Hann þekkti vel til
þar og fýndi áreiðanlega hentugan,
fáfarinn stað. Hann stakk því líkun-
um í aftursæti bílsins og ók af stað.
Við hlið hans í ffamsætinu vom fötin
hans ásamt skilríkjum og kveðjubréfi
sem benti til að hann heföi drekkt sér.
Var dóttirin
ástæöan?
Allt fór samkvæmt áætlun. Líkin
vom grafin og fötin skilin eftir á
ströndinni í Prestatyn. Síðan ók hann
til Birmingham, skildi bílinn eftir og
tók áætlunarbíl til London þar sem
hann haföi verið æ síðan.
Atkinson hlustaði á frásögn Healeys
en sannfærðist ekki. Sagan var allt of
götótt. Healey gat ekki skýrt samfar-
imar í herbergi stjúpdóttur sinnar og
heldur ekki gefið ástæðu fýrir þvl að
hann seldi bílinn upp úr þurrn og
tæmdi bankareikning sinn rétt áður
en Greeba og Maria vom myrtar.
Þetta kom ekki heim og saman. Atk-
inson ákvað að ákæra Healey form-
lega fýrir morðin.
Healey var margyfirheyrður og ekki
lék nokkur vafi á að hann haföi myrt
mæðgumar en hann játaði sig ekki
sekan um meira en manndráp.
Ákæmvaldið vildi hafa það morð að
yfirlögðu ráði og vel undirbúið.
Leveson saksóknari byggði sókn
sína á að Healey heföi staðið f ástar-
sambandi við stjúpdóttur sina. Þegar
stúlkan hótaði að segja móður sinni
það ákvað Healey að losa sig við þær
báðar. Morðkvöldið haföi hann sam-
farir við Maríu og kæföi hana svo,
fór síðan til Greebu og barði hana til
dauðs eftir samfarir.
Leveson gat kallað til vitni, fjöl-
skylduvin sem verið haföi á megin-
landinu i leyfi með Healey-fjölskyld-
unni mánuði fyrir morðin. Vitnið bar
að Healey heföi sýnt Maríu mikla
umhyggjusemi, sifellt verið við hlið
hennar og hvíslað i eyra henni. Eitt
sinn heföi stúlkan sagt reiðilega til
svars: —Af hveiju alltaf ég? Þvi ekki
mamma? Healey haföi einnig tekið
fjölmargar myndir af Mariu fá-
klæddri á ströndinni.
Hann elti hana meira að segja þegar
hún fór í sturtu.
Konan sagðist ekki hafa viljað segja
frá þessu af þvi hún vildi ekki láta
saka sig um afskiptasei.:i. Hins vegar
viðurkenndi hún fuslega að sér heföi
aldrei geðjast að Healey og það væri
gagnkvæmt.
Mánudagsmorguninn 30. mars 1987
ávarpaði dómarinn kviðdóm:
—Sannanir em fýrir samfóram f her-
bergi telpunnar og ákæmvaldið telur
að það sé lykillinn að þessu máli.
Hins vegar hafið þið heyrt ákærða
neita öllu slíku. Þið hafið heyrt lesið
úr dagbók hans og fiamburð hans
sjálfs. Vom morðin fýrirfram ákveð-
in? Höföu sjónvarpsþættimir um
Reginald Perrin áhrif á gerðir
ákærða? Þetta em atriði sem aðeins
þið í kviðdómi getið skorið úr um.
Það tók kviðdóm aðeins þijár
klukkustundir að komast að sam-
hljóða niðurstöðu um að Robert He-
aley heföi myrt bæði Greebu og Mar-
íu. Hann laut höföi og grét þegar les-
inn var yfir honum dómur um lffstíð-
arfangelsi.