Tíminn - 25.08.1990, Blaðsíða 6

14
HELGIN
Laugardagur 25. ágúst 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK
Sé skórinn mátulegur
er morðinginn fundinn
Oft nægir að nefna orð eða orðatiltæki í samræð-
um við fréttamenn til að þeir hendi það á lofti og
noti. Þannig varð það til dæmis að hvarf og dauði
laglegu, velsku kennslukonunnar í Frakklandi var
þekkt sem „Öskubuskumálið" í fjölmiðlum. Það
átti ekki alls kostar við.
Fiona Jones fór út að hjóla og hvarf. Hálft ár leið þar til lík hennar
fannst f grunnri gröf f skóginum.
Hin 26 ára Fiona Jones var engin
öskubuska sem að jafnaði klæddist
tötrum og hún var ekki að hraða sér
heim af dansleik þegar hún hvarf. Að
visu kom skór við söguna og hann átti
eftir að hafa mikla þýðingu í lausn
málsins en Fiona átti ekki skóinn og
svo sannarlega var ekki um neinn
heillandi prins að ræða í sögunni. Hins
vegar má til sanns vegar færa að um-
hverfið var ævintýralegt.
Áðumefhdur skór var af morðingja
Fionu sem fannst loks eftir eina um-
fangsmestu rannsókn sem um getur í
Frakklandi og þar með afsannaðist rétt
einu sinni það sem allt of oft heyrist:
Að franska lögreglan geti ekki leyst
glæpamál þótt gltepurinn sé framinn
við nefið á henni.
Fiona Jones fór í sumarleyfisferð til
Frakklands ásamt eiginmanni sínum í
ágúst 1989. Bóndi hennar var vel met-
inn ráðgjafi í íþróttamálum, með golf
sem sérgrein, auk þess sem hann rak
verslun með íþróttavömr skammt fiá
Birmingham í Englandi. I leyfinu var
hann eigendum glæsihótels í Oise inn-
an handar við hönnun golfvallar.
Þau Fiona fóm til 16. aldar kastalans
Bellinglise sem er um 17 km ffá gömlu
borginni Compiegne sem á rætur að
rekja allt til tíma Rómveija og söfn þar
em víðfræg. Ráðhús boigarinnar var
byggt árið 1502 og þar sem Fiona var
mikil áhugamanneskja um sögu, lang-
aði hana að skoða ráðhúsið og fleiri
merkisstaði. Jóhanna af Örk kom við
sögu borgarinnar, þar sömdu Þjóðveijar
um vopnahlé 1918 og Frakkar tilkynntu
þar uppgjöf sína fýrir Hitler 1940.
Fiona og maður hennar komu sem
heiðursgestir til kastalans síðdegis
sunnudaginn 13. ágúst, viku fyrir
fýrsta brúðkaupsafmæli sitt. Þessi vika
í Frakklandi átti að vera eins konar
önnur brúðkaupsferð en þau ætluðu að
fagna brúðkaupsafmælinu sjálfii
heima. í kastalanum er nú glæsilegt
fjögurra stjömu hótel í einkar fogm
umhverfi skóga og vatna.
Á mánudagsmorguninn svaf Fiona
enn þegar maður hennar fór á morgun-
verðarfimd þar sem teikningar af golf-
vellinum vom til umræðu. Kvöldið áð-
ur höfðu þau ákveðið að Fiona leigði
sér hjól og færi til Compiegne á söfn.
Við nánari athugun fannst henni það of
langt að hjóla svo hún ákvað að skoða
næsta nágrenni kastalans á meðan
maður hennar væri á fiindum.
Hún ætlaði að vera komin aftur vel
frá. Um það bil stundarfjórðungi yfir
12 hjólaði hún gegnum næsta þorp,
Marest—sur—Matz, og hún hlýtur
einnig að hafa farið gegnum Rimberli-
eu því ökumaður sá hana handan þess,
þar sem hún stóð við hjólið og teygaði
vatn úr flösku, hálfþreytuleg að sjá.
Allir þessir staðir og kastalinn líka em
í Compiegne—skógi sem er sá næst-
stærsti í Frakklandi en fer nú hrað-
minnkandi vegna bygginga og beitar-
svæða fyrir búfénað.
Nú sást ekki til Fionu um tima enda
em Frakkar inni yfir heitasta tíma
dagsins og þessi dagur var vissulega
heitur og sólríkur. Næst þegar sást til
hennar var hún á leið til baka í Rim-
berlieu klukkan hálfþijú. í þorpinu býr
einkum vel stætt fólk, læknar og lög-
ffæðingar sem starfa í Paris, svo og
flugmenn og starfsfólk flugvallarins
skammt ffá. Húsin standa alllangt frá
götum og vegum og á bak við hávaxin
tré og limgerði. íbúar Rimberlieu
borga vel fyrir að vera í ffiði og því sá
enginn Fionu hjóla um. Síðast sást til
hennarkl. 14.33.
Ökumaður sem geystist ffamhjá sá
stúlku i bleikum stuttbuxum og hvítri
blússu standa við veginn en hann sá
engin merki um hjólið hennar. Hvar
var það?
Um það bil 20 minútum síðar kom
maður Fionu upp á hótelherbergið og
bjóst við að finna þar konu sína tilbúna
í ökuferðina. Hún var þar ekki og hjól-
ið hennar var ekki úti fyrir. Hann gat
ekki annað gert en skilið eftir miða til
hennar og ekið vini sínum á völlinn
eins og um var samið. Kvöldverðurinn
í Paris yrði að bíða betri tíma.
Dagurinn leið og umferð um vegina
var eins og venjulega. Þegar eiginmað-
urinn kom heim á hótelið um hálfsjö-
leytið var Fiona ekki komin enn og
enginn á hótelinu hafði séð hana eða
lögreglumenn, hermenn og sjálfboða-
liðar. Ster lögregluforingi kynnti sér
feril Jones—hjónanna sem venja er í
svona tilvikum. Brátt komu ættingjar
einnig á vettvang til að hjálpa til við
leitina.
Ungu hjónin höfðu þekkst frá bam-
æsku og gengið í sama skóla í Norð-
ur—Wales. Báðum gekk vel að læra
og þau stunduðu íþróttir af kappi,
einkum golf. Þann 20. ágúst 1988 giftu
þau sig og hófii búskap í lítilli íbúð í
Kingsbuiy við Birmingham. Eigin-
maður Fionu stofnaði áðumefnt fýrir-
vegabréf, það væri allt á hótelinu enn-
þá.
Leitin að Fionu Jones stóð yfir í
marga daga og tók yfir mikið svæði.
Fréttamenn alls staðar að úr Evrópu
komu á staðinn og málið vakti þar af
leiðandi mikla athygli. Smátt og smátt
tóku vísbendingar að berast og Ster
lögrgeluforingi lét þær ekki allar uppi
strax af ástæðum sem hann skýrði
seinna.
Það fýrsta var lykillinn að hótelher-
berginu sem fannst á hveitiakri rétt við
veginn, skammt ffá Rimberlieu, við
Ung og lagleg kennslukona frá Wales
var myrt í sumarleyfi í Frakklandi.
Morðinginn missti af sér sérkennilegan
skó á morðstaðnum og franska lögreglan
kallaði þetta Öskubusku-málið.
fýrir hálfijögur því þá ætluðu þau að
aka samstarfsmanni hans á De
Gaulle—flugvöllinn við París og
borða síðan kvöldverð í borginni.
Sást víða hjólandi
Ljóst er að Fiona, klædd hvítri blússu
og bleikum stuttbuxum, hjólaði á bláu
hjóli ffá hótelinu um kl. hálftólf, eftir
síðbúinn morgunverð. Garðyrkjumað-
ur hótelsins minntist þess að hafa séð
hana hjóla rólega niður heimreiðina
sem er með háum tijám á báða vegu.
Hún hjólaði líka gegnum þorpið El-
incourt—St. Marguerite. Það er stað-
fest af verkamönnum á ökrum skammt
hjólið siðan um morguninn. Hún hafði
ekki hringt eða sent nein boð. Nú varð
eiginmaðurinn alvarlega smeykur,
hringdi til lögreglunnar í Compiegne
og tilkynnti hvarf konu sinnar.
Jean—Philippe Ster, sem tók að sér
málið, hringdi strax á öll sjúkrahús í
grenndinni en það bar engan árangur.
Þá var lýst efir Fionu og allir beðnir að
gefa sig ffam sem hefðu séð hana yfir
daginn. Þar fengust þær upplýsingar
sem getið er hér að ffaman.
Umfangsmikil leit
Leit var hafin og tóku þátt í henni
tæki sitt í félagi við vin sinn og Fiona
var bamakennari í öðru útverfi Birm-
ingham.
Ster lögregluforingi sá fljótlega að
hér var um að ræða ung, hamingjusöm
hjón sem áttu enga fjandmenn i öllum
heiminum. Margir hefðu eflaust öf-
undað hann af laglegu, greindu eigin-
konunni sem vann sér aðdáun allra á
kasatalahótelinu með ljúfmannlegri
ffamkomu og nær lýtalausri frönsku
við komuna þdngað.
Eiginmaðurinn sagði Ster að hann
hefði þurft á fiindi og að Fiona hefði
aðeins haft litla peninga á sér. Hún
hefði hvorki tekið með sér skilriki né
staðinn þar sem Fiona hafði síðast sést
standa, greinilega án reiðhjólsins. Ster
sagði fjölmiðlum að hann teldi bældan
gróður á akrinum ekki visbendingu.
Þama væru dýr oft á beit og legguðust
gjaman í mesta hita dagsins.
Leitað var með þyrlum úr lofti og
mörg hundmð manns, margir með
hunda, flnkembdu akra og skóglendi
og ffoskmenn leituðu í óteljandi smá-
vötnum á svæðinu. Margar kenningar
komu ffam um hvarf Fionu, meðal
annars að hún hefði misst minnið af
völdum sólstings. Lengi vel varhaldið
i þá kenningu að Fionu hefði verið
rænt en enginn krafðist lausnargjalds
og mannræningi hefði varla þurft að
nota hjólið sem var líka horfið.
Hvítur Fólksvagn
Engrar annarrar manneskju var sakn-
að á svæðinu og hafði ekki verið óra-
lengi. Sjálfboðaliðum fjölgaði óðum
við leitina og síminn hjá lögreglunni
hringdi stöðugt. Sumir vildu ekki láta
nafhs síns getið og flest vom símtölin
gagnslaus. Ein manneskja sem hringdi
kvaðst vera skyggn og sjá að Fiona
lægi á botni vatns, innan um rústir
gamalla bygginga. Það gagnaði lítið
því ekki er vitað til að neins staðar séu
sokknir mannabústaðir í Compi-
egne—skógi.
Hins vegar em þar nokkrir drungaleg-
ir og sérkennilegir staðir og þeir vom
athugaðir gaumgæfilega.
Norður af Rimberlieu em fomar kalk-
námur með miklum neðanjarðarhvelf-
ingum. Þær vom notaðar sem her-
sjúkrahús í báðum heimsstyijöldun-
um. Þrátt fýrir ítarlega leit fannst Fiona
ekki þar.
Meðan fréttamenn, sem varla höfðu
ráð á að bíða miklu lengur og vom auk
þess orðnir slappir af þungmeltu en
ódým sveitafæði bændanna, hjóluðu
ffam og affur sömu leið og Fiona, beið
Ster lögregluforingi átekta. Hann hafði
fengið athyglisverðar upplýsingar.
Lykillinn að hótelherberginu var ráð-
gáta og er raunar enn því enginn veit
hvemig hann komst inn á hveitiakur-
inn þar sem hann fannst. Gerðar vom
ýmsar tilraunir með að kasta honum en
hann lenti aldrei nálægt staðnum.
Upplýsingamar sem Ster hafði fengið
vom frá bakara sem átti leið um Rim-
berlieu um þijúleytið daginn sem Fi-
ona hvarf. Þá skaust hvitur VW Golf
ffá hliðarvegi og beint í veg fýrir bak-
arann en ók svo á hvínandi hjólbörð-
um í átt til Compiegne. Bakarinn náði
ekki bílnúmerinu en sagði að maður-
inn sem ók hefði verið skelfingin upp-
máluð í ffaman. Fengin var skrá yfir
alla eigendur slíkra bíla á svæðinu sem
vom ófáir því bæði bíllinn og liturinn
em vinsælir þar.
Enn mikilvægara reyndist atriði sem
einn af mönnum Sters bókstaflega datt
um þegar hann leitaði í annað sinn á
stað skammt utan við Rimberlieu. Það
reyndist karlmannsskór, næstum nýr,
en skórinn á móti var hvergi sjáanleg-
ur. Skammt ffá höfðu þegar fundist
fleiri vísbendingar, svo sem slitin háls-
festi Fionu og armbandsúr mannsins
hennar sem hún hafði haft á sér. Vörð-
ur var hafður um staðinn ef vera kynni
að sá sem átti skóinn kæmi að leita
hans en svo varð ekki. Raunar hafði
eigandinn komið áður en ekki firndið
skóinn og reyndi ekki ffekar.
Sérkennilegur skór
Skórinn var sérkennilegur, úr vínrauðu
og mosagrænu rúskinni, og ekki af
ffanskri gerð. Hann var númer 44 og
fokdýr. Innan við þúsund pör höfðu
verið flutt inn og þar af 180 í þessu
númeri. Nú hófst um allt landið leitin
að eigandanum og það var lögreglu-
foringi einn, (þó ekki Ster) sem hafði á
orði að þetta væri eins og í Öskubusku.
Rannsakað var hvemig skómir hefðu
dreifst um landið og það tók sinn tíma.
Þá var það að í Dieppe við Ermasund
fannst greiðslukortsnóta með ná-
kvæmlega þeirri upphæð sem svona
skór kostuðu og þeir fengust einmitt í