Tíminn - 01.09.1990, Page 1

1.-2. september 1990
Róbert og Dóra fyrir utan einn bjálkakofanna sem þau stoppuðu við á leið sinni eftir Yukon fijótinu f Kanada.
íslenskur heimshornaflakkari með maka, m.a. á hjóli um Nýja-Sjáland og í kanó eftir kanadísku fljóti:
HALF VEROLDIN
Á EINU ÁRI
Að taka sig upp og flakka um heiminn
í ár eða svo er óskadraumur margra.
Flestir láta sér nægja að dreyma en
einstaka halda ótrauðir á vit
ævintýranna.
Eftir að hafa lokið námi í rafmagns-
verkfræði og búið í átta ár í Þýskalandi,
þar af fimm í Vestur-Berlín, tóku Dóra
Hjálmarsdóttir og eiginmaður hennar
Róbert Frank, sem er viðskiptafræðingur,
þá ákvörðun að flytja til íslands. Áður en
að því kæmi vildu þau þó sjá sig um
í veröldinni og afréðu að leggjast í
ferðalög. í janúar á síðasta ári héldu þau
frá Þýskalandi til Tælands, þaðan til
Hong Kong og síðan til Kína. í Kína
dvöldu þau í þrjá mánuði, þar af einn við
tungumálanám. Eftir að hafa ferðast um
landið tóku þau lest frá Peking til
Moskvu og þaðan aftur til Þýskalands.
En ferðinni var ekki lokið. Frá
þýskalandi flugu Dóra og
Róbert til Kaqada, þaðan
héldu þau í kjölfar gullgraf-
ara i Alaska og silgdu kanó niður
Tesslin og Yukon fljótið. Því næst
ferðuðust þau niður Bandaríkin og
flugu þaðan til Nýja Sjálands þar
sem þau hjóluðu um í mánuð. Ferð-
inni lauk síðan á hjóli um suðaust-
urhluta Ástralíu.
Yddaðir olnbogar
Dóra og Róbert höfðu lagt stund á
kínversku í Þýskalandi og við kom-
una til Kína byijuðu þau á mánaðar-
námskeiði til að læra meira í tungu-
málinu. „Þessi timi var okkur mjög
mikilvægur vegna þess að okkur var
ekki eingöngu kennt málið heldur
fræddi kennarinn okkur um daglegt
líf og hugsunarhátt Kínverja. Þann-
ig að við vorum betur undir ferða-
lagið búin en ella,“ sagði Róbert.
Að sögn Dóru voru þau mjög hrif-
in af landinu. „Þama búa margar
þjóðir, andstæðumar em mjög
skarpar og alltaf að aukast. Menn-
ingararíurinn heillar en það er aftur
á móti mjög erfitt að ferðast í Kína.
Bæði koma til tungumálaerfiðleikar
og svo er hugsunarháttur fólksins
allt öðmvísi en Vesturlandabúar
eiga að venjast. Ferðamenn em til
dæmis alltaf að flýta sér til að sjá
sem mest og missa ekki af neinu en
Kínverjamir sjálfir taka lífmu meira
með ró.
Sú mynd sem maður fær á Vestur-
löndum af þessu lítilláta, hlédræga,
iðna og kurteisa fólki, hún breytist
mikið þegar maður kemur til Kína.
Fólksfjöldinn er gífurlegur, fjöldi
íbúa meðalstórra borga er til að
mynda um fimm milljónir. Það er
sannleikanum samkvæmt að Kín-
verjar em mjög iðnir varðandi
ákveðna hluti eins og til dæmis í
námi. En til að komast eitthvað
áfram verður fólk sömuleiðis að
vera mjög hart af sér og það setur
sterkan svip á mannlífið. Biðraða-
menning er ekki mjög þróuð í Kína.
Okkur fannst að vísu skiljanlegt að
sjá fólk troðast til dæmis þegar hálf-
fullan strætisvagn bar að og fjöldi
manns beið efitir fari. Á hinn bóginn
var mjög hlægilegt að fylgjast á
endastöð með tíu, tólf manns hrinda
hver öðmm og troðast sem mest
þeir máttu til að komast inn í tóman
strætisvagn sem tekur fjömtíu
manns í sæti. Þetta er orðinn hluti af
hegðunarmynstrinu þannig að áður
en maður heldur til Kína verður
maður að ydda olnbogana vel og
rækilega, troðast síðan bara með og
hafa gaman af öllu saman.
Mei you til
aö halda andlitinu
Dóra og Róbert sögðu þolinmæði
mikilvæga ef ætlunin væri að ferð-
ast um Kína. Dóra nefndi til dæmis
þann austurlenska sið að ef maður
er spurður einhvers verður að svara.
Ef það er ekki gert missir sá sem var
spurður andlitið sem þykir alveg
ófært. „í staðinn fyrir að svara ekki
gefur fólk því mjög ofl kolrangar
upplýsingar. Eða þá að viðkomandi
hleypur út um allar trissur til að