Tíminn - 01.09.1990, Blaðsíða 6

16
HELGIN
Laugardagur 1. september 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKi
Joanne og Charles Forsee virtust lifa góöu lífi á að kaupa og selja gamalt skran.
Það kostaði þau hins vegar lífið aö borga ekki starfsbróður sínum.
VEGNA SKULDAR
í fyrstu vissi enginn að
morð hefðu verið fram-
in. Um miðnættið 11.
ágúst 1986 var hringt
til slökkviiiðsins í
Farmers Branch, hverfi
skammt frá Dallas í
Texas. í símanum var
örvæntingarfull, gömul
kona sem bjó í par-
húsi. Aðeins veggur
skildi að heimili hennar
og Forsee-hjónanna,
Charles og Joanne,
sem voru um fimmtugt.
Þar var kviknað í.
Þetta kvöld var eins og
heppnin væri með
gömlu konunni og syni
hennar sem bjó hjá
henni. Venjulega voru
þau löngu farin að sofa
á þessum tíma en nú
voru þau vakandi, ann-
ars hefðu þau eflaust
látið lífið.
Slökkviliðsmenn voru líka heppnir.
Varla munaði hársbreidd að eldurinn
væri óviðráðanlegur þegar komist varð
að honum í sveínherbergi
Forsee—hjónanna. Loft herbergisins
var fallið og eldurinn tekinn að sleikja
þaksperrumar. Heíðu þær farið sundur
hefði allt húsið hrunið. Sem betur fór
tókst fljótt að ráða niðurlögum eldsins.
í þriðja lagi var heppnin með rann-
sóknarlögreglunni. Hefði húsið brunn-
ið var næsta vist að sannanir þær sem
leyndust í húsinu um að morð hefði
verið framið, hefðu farið forgörðum.
Charles og Joanne Forsee vom hins
vegar óheppin. Enginn vafi lék á að
þau höfðu verið myrt og morðinginn
síðan kveikt í til að leyna verknaði sín-
um. Charles lá á hliðinni á gólfinu við
rúmið en kona hans uppi í rúminu.
Bæði vom brennd en Charles öllu verr.
Lík hans var óþekkjanlegt og öll fot
brunnin utan af því. Joan var hins veg-
ar aðeins brennd á bakinu.
í fyrstu var gert ráð fyrir að slys hefði
orðið, ef til vill hefðu hjónin reykt í
rúminu. Eftir að reykurinn hjaðnaði og
hægðist um kom hins vegar annað í
ljós. Einn slökkviliðsmannanna fann
hlut sem líktist sprengju, silfurhólk
með kveikjuþræði, á gólfinu í herberg-
inu.
Annar slíkur hlutur fannst svo ffamar
í ganginum, rétt við baðherbeigisdym-
ar. Þá rann upp fyrir mönnum að hér
væri líkast til morðmál á ferðinni.
Lögreglulið flykktist á staðinn ásamt
sprengjusérffasðingum, rannsóknar-
lögreglumönnum frá Dallas
og fjölmennu tækniliði. Yfirumsjón
með rannsókninni var í höndum LaD-
on Richardsson.
Óheiöarleg viöskipti?
Nákvæm rannsókn leiddi í ljós að
hólkurinn úr svefnherberginu var hluti
af neyðarblysi síðan úr seinni heims-
styrjöldinni en það hafði verið aukið og
endurbætt til að verða sprengja. Auk
þess fúndust notaðar eldspýtur á gólf-
inu í grennd við báðar sprengjumar.
Þær bentu til að morðingjanum hefði
gengið illa að kveikja og að hann hefði
þurft að koma sér burt áður en hann
hætti að ráða við eldinn í svefnherberg-
inu. Seinna kom í ljós að hann hafði
tekið reykskynjara hússins úr sam-
bandi.
Hefði allt farið eftir áætlun morðingj-
ans, hefði enginn náð til Richard-
son—hjónanna i tíma. Hitt var svo ráð-
gáta hvemig hann hafði komist inn til
þeirra og yfirbugað þau. Hvorugt hafði
verið bundið og engin merki vom um
átök. Við krufhingu kom hins vegar
sitthvað í ljós sem breytti rannsókn
málsins töluvert.
Charles Forsee hafði brunnið til bana
og ekki var útilokað að morðinginn
hefði fyrst slegið hann í rot. Kona hans
hafði hins vegar verið kæfð áður en
eldurinn náði til hennar. I koki hennar
fannst hvitur plastpoki, hnoðaður sam-
an i þétta kúlu.
Lögreglan afgirti að sjálfsögðu húsið
ásamt allstóru svæði í kring og það var
utanhúss sem lögreglumenn gerðu at-
hyglisverða uppgötvun. A jörðinni
milli tveggja bíla í bílskýli
Forsee—hjónanna að húsabaki fannst
hálfs annars metra langur spotti úr næl-
on— og bómullarblöndu. Á öðrum
endanum var hnútur en lykkja á hinum.
í fyrstu fannst öllum þetta torkenni-
legur spotti en þegar farið var að ræða
við fleiri menn kom í ljós að um var að
ræða svokallað ,JcáIfahaft“ sem þraut-
reiðarkappar og kúrekar nota til að
hefta í snatri kálfa sem þeir snara.
Gegndi spottinn einhveiju hlutverki í
sambandi við morðin og þá hveiju?
Enginn vissi það og það kom heldur
aldrei í ljós. Hins vegar varð spottinn
seinna mikilvægt sönnunargagn gegn
morðingjanum.
Fyrsta verkefhi Richardsons var að
finna ástasðu fyrir morðunum og í þvi
skyni hafði hann samband við ættingja
hjónanna. Einn þeirra sagði að Charles
heföi rekið viðskipti með „nánast allt“.
Hann keypti og seldi og kona hans
hjálpaði honum. Hjónin voru ckki auð-
ug en vel stæð. Raunar kom í ljós að
Charles hafði ekki alltaf verið sem
heiðarlegastur í viðskiptum og slíkir
menn verða gjaman fyrir hefndarað-
gerðum.
Ættinginn sem orðaði þetta gat hins
vegar ekki gefið neinar vísbendingar
um hver hefði viljað Forsee—hjónin
feig. Rannsókn þótti sýna að morðing-
inn hefði ekki komið að hjónunum sof-
andi. Joanne var með alla skartgripi á
sér og náinn ættingi sagði að hún hefði
alltaf tekið þá af sér fyrir háttinn.
Heljarmenni
meö valbrá
Eins og morðin væru ekki nógu
hörmuleg svona hefði getað farið enn
verr. Áðumefndur ættingi sagði Iög-
reglunni að sjö ára dóttir sín hefði eytt
morðdeginum hjá Forsee—hjónunum
og endilega viljað gista hjá þeim. Móð-
ir hennar aftók það hins vegar af því
telpan þurfti í skólann morguninn eftir.
Heppnin var með telpunni þvi hún kom
heim til sín um áttaleytið, fáeinum
klukkustundum fyrir morðin. Enginn
veit hver örlög hennar hefðu annars
getað orðið.
Venjulegar viðræður við fólk í næstu
húsum vom gagnlegar. Sumir höfðu
séð eitthvað óvenjulegt. Þegar frásagn-
ir vom bomar saman, beindist athyglin
að stórvöxnum manni með gleraugu
sem margir höfðu veitt athygli á órækt-
aðri, auðri lóð við götuna. Það var eins
og maðurinn fylgdist með húsi
Forsee—hjónanna og fleiri húsum
þama. Einkenni á manninum var all-
stór valbrárblcttur ofan við hægri
augnabrún. Sumir töldu sig hafa séð
sama mann á hvítum pallbíl í hverfinu
og hefði hann að minnsta kosti einu
sinni stöðvað bílinn gegnt húsi
Forsee—hjónanna. Því miður hafði
engum dottið í hug að setja á sig númer
bílsins.
Tveimur dögum effir að rannsóknin
hófst hringdi maður til lögreglunnar,
afar óstyrkur í tali. Hann hélt því fram
að hann vissi hver morðinginn væri.
Hann vildi ekki tala við neinn nema yf-
irmann rannsóknarinnar og gerðar voru
ráðstafanir til að Richardson sæti við
símann daginn eftír.
Maðurinn hringdi en neitaði að segja
til nafns. Hann kvaðst eiga heima í
Grand Prairie, úthverfi Dallas, nokkr-
um húsum ffá manni að nafhi Herb
King sem hann teldi morðingjann og
færði nokkur rök fyrir því. Hann kvaðst
hafa þekkt King í nokkur ár og King
seldi byssur, önnur vopn og alls kyns
búnað í sprengjur og blys.
Maðurinn sagði að fyrir mánuði eða
svo hefði King leitað til sín um greiða.
Hann átti að fara með silfúrpening til
Charles Forsee og fá kvittun hans fyrir
móttökunni. King gaf þá skýringu að
Forsee skuldaði honum peninga og að
þetta væri upphaf áætlunar um að fá þá
greidda. Hann tók fram að maðurinn
fengi 10 þúsund dollara fyrir að af-
henda peninginn.
Maðurinn neitaði að gera King þenn-
an greiða þar sem honum fúndust laun-
in fyrir svona smáviðvik grunsamlega
há og óttaðist að þama byggi eitthvað
alvarlegt undir.
Þegar hann ffétti síðan að
Forsee—hjónin hefðu verið myrt með
sprengju, búinni til úr blyshólki, datt
honum strax Herb King í hug, kunn-
ingsskapur þeirra Forsees og skuldin.
Gæti King verið morðinginn?
Óttasleginn kunningi
Maðurinn kvaðst hafa hringt til Kings
og sagt honum ffá morðunum. Það setti
að honum hroll við svarKings: „Svona
er stórborgarlífið." Þá kvaðst maðurinn
hafa orðið viss um að King væri morð-
inginn og óttast hvað hann kynni að
gera næst. Hann óttaðist um líf sitt og
afféð ioks að hafa samband við lög-
regluna áður en King áttaði sig á að
hann vissi um samskipti þeirra Forsees
og yrði kannski „óæskileguri'.
Sagan virtist rökrétt og maðurinn
hafði greinilega þekkingu á ýmsum at-
riðum málsins en Richardson vildi
samt vera alveg viss. Hann stakk upp á
því við manninn að hann gerði raðstaf-
anir til að afhenda lögreglunni hluta af
blysum sem King verslaði með. Slíkt
gæti hjálpað til við að staðfesta tengsl
Kings við málið.
Maðurinn samþykkti þetta og bauðst
til að koma blyshólki í ákveðna blaða-
sölu í stórverslun í Farmcrs Branch.
Símtalið var rakið til símaklefa í sömu
stórverslun og þegar maðurinn lagði á
var hann eltur heim til sín en lögreglan
reyndi ekki að hafa samband við hann.
Daginn eftír kom hann blyshólknum
til skila ásamt kveikjuþræði og rann-
sókn leiddi í ljós að um sams konar
hluti var að ræða og morðtólin.
Skömmu síðar hringdi Richardson til
mannsins, kvaðst vita hver hann væri
og bað hann að hitta sig. Hinn féllst á
það, þeir hittust á kaffistofú og Ri-
chardson fékk enn að vita heilmikið
um Herb King. Þá var tekið að rann-
saka feril Kings.
Eins og Charles Forsee keypti hann og
seldi nánast allt milli himins og jarðar.
Hann átti vöruskemmu þar sem hann
geymdi dótið. Að útliti til var King eins
og náunginn sem nágrannar Forsee-
hjónaxuia höfðu séð á vappi í grennd
við húsið. Hann var 45 ára, tveir metr-
ar á hæð, 140 kíló að þyngd og með
valbrárblett yfir hægri augnabrún.
Hann var heljarmenni að burðum og
hafði stundað lyftingar sem keppnis-
grein til margra ára.