Tíminn - 08.09.1990, Blaðsíða 6
14
HELGIN
Laugardagur 8. september 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Þetta er aðelns hlutl af unga fólkinu sem fórst í brunanum. Af þeim sem getið er í greininni förust einnig Teresa og María.
Hann var
ástfanginn
af stúlkunni
í fata-
geymslunni
en þegar
hún lét
fleygja hon-
um út fýrir
ólæti ákvað
hann að
hefna sín.
Var fleygt út af
skemmtistað
/ : ■ r
og brenndi 87
Hann keypti bensín á ■ ■ ■ |MM9 IM ■ Ml
brásaog lllCX kom aftur... inns in ni
Þær miklu kenndir sem stjóma lífi mannanna,
gott og illt, sorg og sæla, velgengni og vesöld, eru
ekki jafnaðskildarog ætla mætti. Þannig ergang-
ur lífsins. Enginn veit hversu langt velgengnin
nær, hvenær sorgin ber að dyrum eða hvenær
næsti harmleikur verður.
Enginn var í svona háspekilegum hugleiðingum
laugardagskvöldið 25. mars 1990. Skemmtistað-
urinn „Sælureiturinn" í Bronx—hverfinu í New
York var troðfullur út úr dyrum, tónlistin var ær-
andi og allir dönsuðu eftirföstum taktinum.
I augum fastagesta staðarins var
hann tákn þess lands sem þeir höfðu
gert að föðurlandi sínu. Þeir voru
flestir frá hinu bláfátæka Hondúras,
yfirleitt ungt fólk sem barðist við að
koma undir sig fótunum í landi
tækifæranna.
Þeir sem ekki stunduðu vinnu á
daginn fóru á knattspymuvöllinn,
enda er knattspyma nánast þjóðard-
ella meðal Hondúrasmanna. Að
hittast á Van Cortland—vellinum til
að sparka bolta var álíka fastur liður
í lífi þessara innflytjenda og að fara
i Sælureitinn um helgar og blanda
geði við sina líka. Fá önnur tækifæri
buðust til að umgangast fólk. Fáir
töluðu ensku nema að litlu leyti og
vinnutíminn var oft langur í leið-
indaverkum fyrir léleg laun. Spar-
kið og Sælureiturinn vom hápunkt-
ar vikunnar og tilvemnnar fyrir
megnið af þessu fólki.
Þar sem staðurinn hafði ekki vín-
veitingaleyfi og uppfyllti heldur
ekki margar reglur yfirvalda um út-
búnað slíkra staða i borginni,
fékkst allt ódýrt þar og innflytjend-
umir höfðu því ráð á að sækja
Sælureitinn. Hann var ekki bara
ódýr og annað heimili, heldur stór-
um betri en nokkuð sem fólkið
haföi átt völ á í heimalandi sinu.
Eigendur gerðu sér far um að þókn-
ast fastagestunum og buðu upp á
bjór ffá Hondúras, smárétti og tón-
list sem allir könnuðust við að
heiman. Salsa og lambada vom vin-
sælustu dansamir.
I augum ókunnugra var Sælureit-
urinn ósköp subbulegur og lítt að-
laðandi utan ffá en fastagestir
klæddust sínu finasta pússi þegar
þeir fóm þangað að dansa. 16 mán-
uðum effir að yfirvöld höfðu fyrir-
skipað lokun staðarins vegna ófull-
nægjandi öryggisbúnaðar, var enn
jafntroðfullt þar um hverja helgi.
Hálfu ári áður hafði eigandinn verið
handtekinn fyrir að selja áfengi án
leyfis. Hvemig sem yfirvöld fóm að
hélst Sælureiturinn alltaf opinn.
Fastagestir fagna
Orbin Garbutt var sonur þekkts
knattspymumanns í Hondúras.
Hann haföi sparkað bolta með vin-
um sínum mestallan laugardaginn.
Hann þráði heitast af öllu að verða
atvinnumaður í hafnabolta. Nú
hafði hann verið valinn í lið og átti
að fara í æfingabúðir i Dóminík-
anska lýðveldinu innan skamms.
Hann leit á þetta sem tækifæri lífs
síns. Þessi laugardagur var einn
þeirra síðustu sem hann hefði tæki-
færi til að spraka sér til gamans með
vinum sfnum og eyða síðan nóttinni
á Sælureitnum.
Annar fastagestur, Israel Antonio
Bulnes, var sérlega ánægður þennan
dag. Hann hafði hlakkað til alla vik-
una af þvi nú átti Maria vinkona
hans afmæli. Israel fór í nýjan,
svartan bol með skrautlegu mynstri,
nýjar, svartar buxur, greip armband-
ið sem hann ætlaði að gefa Maríu og
fór í samkvæmið sem vinir Maríu
héldu henni á heimili hennar. Þar
bjó hún ásamt foreldrum sínum og
stórum systkinahópi. Þegar Israel
kom þangað var þröng á þingi og
fólkið drakk og dansaði eftir marg-
breytilegri tónlist.
Israel var dálítið óstyrkur. Hann
var ekki viss um að María kynni að
meta armbandið. Þegar hún loks
fékk það, varð hún yfir sig hrifin og
brast i grját. Hún var sannfærð um að
þessi gjöf væri meira en afmælis-
gjöf. Þau dönsuðu og Israel hélt
henni þétt að sér. Yngri bróðir henn-
ar, sem sá um tónlistina, hafði augun
hjá sér og valdi fremur róleg lög.
Þegar leið á kvöldið lifnaði yfir,
tónlistin varð hraðari og fólkið óró-
legt því bjórinn var á þrotum. Þá var
ákveðið að færa veisluna yfir í
Sælureitinn. Þar væri nógan bjór að
fá, fleira fólk að hitta og Peter Sier-
alta sá um fjölbreytta tónlist.
Peter var plötusnúður Sælureitsins.
Hann var hávaxinn og karlmannleg-
ur og heillaði margar stúlknanna.
Hann var þægilegur í framkomu og
allir voru vinir hans. Samt var það
tónlistin sem átti mestan þátt i vin-
sældum hans. Plötusafn hans var
með ólíkindum, hann átti allt sem
hugsanlegt var að nokkur vildi
hlusta á og hafði lag á að raða lög-
unum þannig að alltaf var troðið á
dansgólfinu.
Um leið og Peter sá Maríu, Israel
og vini þeirra koma inn ásamt vina-
hópnum, setti hann lambada—plötu
á fóninn og dreif alla á gólfið. Sú
tónlist hafði um nokkra hríð verið
nýjasta dellan meðal fólks af suð-
rænum kynþáttum í New York.
Hreyfmgamar em þokkafullar og
nánd dansaranna mikil þannig að
parið flækist nánast saman. María
og Israel vom fljót út á gólfið og
veifuðu glaðlega til Peters.
Alelda á andartaki
Orbin Garbutt fór lika að dansa.
Hann hafði komið mun fyrr og sat
yfir bjór ásamt þremur vinum sín-
um. Einn þeirra, Teresa, var döpur
af því Orbin var á fömm og hún
vissi ekki hvort þau sæjust framar.
Hún var sannfærð um að hann færi
og öðlaðist fé og frama. Að vísu
myndi hann aldrei snúa baki við
uppmna sínum, en Teresa óttaðist
að allt breyttist við brottför hans.
Teresa óskaði þess að þau heföu
kynnst fýrr, þá hefði allt farið á ann-
an veg. Ef hún segði honum núna
hvaða hug hún bæri til hans, héldi
hann bara að hún væri að því vegna
þess að hann ætti kost á auð og
frægð. Nú dönsuðu þau og nálguð-
ust hvort annað hættulega mikið.
Kannski gætu draumar hennar ræst,
þrátt fyrir allt.
Enga gat órað fyrir því að Sælureit-
urinn breyttist brátt í logandi víti.
Lögin sem inni dunuðu fjölluðu að
vísu um eitthvað eldheitt en það var
annars eðlis og bara notalegur ylur í
samanburði við það sem bráðum yrði.
Án nokkurrar viðvömnar braust
eldurinn út og æddi af miklum
hraða því gólfteppi, veggir og inn-
réttingar var eldfimt og skraufþurrt.
Tveir liðsmenn hafnaboltaliðs
vom á leið út. Þeir þurftu á æfingu
um morguninn og vildu sofa vel áð-
ur. Eftir að hafa dansað í fjóra tíma
uppi fóm þeir niður til að sækja yf-
irhafnir sínar til Carmen Serrano i
fatageymslunni.
Þá sá annar þeirra eldinn og æpti
eins og hann hafði rödd til. Félag-
amir hlupu að aðaldymnum en þá
kom eldurinn æðandi á móti þeim.
Carmen þekkti húsaskipan vel og
hljóp með þá að bakdymm sem
reyndust læstar þegar til átti að taka.
Hurðin var þó allt of lítil í karminn,
þannig að rifa var milli stafs og
hurðar og tókst grennri manninum
að smeygja sér þar út og utan frá gat
hann ýtt upp jámrimlatjaldi sem
stækkaði riftma svo Carmen og fé-
lagi hans sluppu út.
Þau hlupu að næsta peningasíma
sem reyndist bilaður og heimtaði
ókjör af peningum áður en samband
náðist við neyðamúmerið 911. Þá
var eldurinn orðinn óviðráðanlegur
og lögreglan þegar komin á staðinn.
Inni í Sælureitnum þaut dyravörð-
urinn upp stigana og hrópaði „eld-
ur“ eins og raddböndin þoldu. Fólk-
ið á dansgólfinu stirðnaði i sporun-
um af skelfingu. Dyravörðurinn
þaut út á gólfið i leit að vinkonu
sinni en Peter tók til að kalla á
spænsku í hátalarakerfið og gefa
fólkinu leiðbeiningar um hvemig
það gæti komist út.
Öngþveitið var slíkt að fólkið stóð
ráðvillt og þjappaðist síðan ósjálfr-
átt saman við barinn. Flestir reyndu
að ná sambandi við vini sína áður
en þeir leituðu til eina útgangsins af
efiri hæðinni, stigans.
87 manns létust
Aðstoðarplötusnúðurinn þaut nið-
ur stigann en nú var rafmagnið farið