Tíminn - 08.09.1990, Blaðsíða 6

Tíminn - 08.09.1990, Blaðsíða 6
14 HELGIN Laugardagur 8. september 1990 SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL Þetta er aðelns hlutl af unga fólkinu sem fórst í brunanum. Af þeim sem getið er í greininni förust einnig Teresa og María. Hann var ástfanginn af stúlkunni í fata- geymslunni en þegar hún lét fleygja hon- um út fýrir ólæti ákvað hann að hefna sín. Var fleygt út af skemmtistað / : ■ r og brenndi 87 Hann keypti bensín á ■ ■ ■ |MM9 IM ■ Ml brásaog lllCX kom aftur... inns in ni Þær miklu kenndir sem stjóma lífi mannanna, gott og illt, sorg og sæla, velgengni og vesöld, eru ekki jafnaðskildarog ætla mætti. Þannig ergang- ur lífsins. Enginn veit hversu langt velgengnin nær, hvenær sorgin ber að dyrum eða hvenær næsti harmleikur verður. Enginn var í svona háspekilegum hugleiðingum laugardagskvöldið 25. mars 1990. Skemmtistað- urinn „Sælureiturinn" í Bronx—hverfinu í New York var troðfullur út úr dyrum, tónlistin var ær- andi og allir dönsuðu eftirföstum taktinum. I augum fastagesta staðarins var hann tákn þess lands sem þeir höfðu gert að föðurlandi sínu. Þeir voru flestir frá hinu bláfátæka Hondúras, yfirleitt ungt fólk sem barðist við að koma undir sig fótunum í landi tækifæranna. Þeir sem ekki stunduðu vinnu á daginn fóru á knattspymuvöllinn, enda er knattspyma nánast þjóðard- ella meðal Hondúrasmanna. Að hittast á Van Cortland—vellinum til að sparka bolta var álíka fastur liður í lífi þessara innflytjenda og að fara i Sælureitinn um helgar og blanda geði við sina líka. Fá önnur tækifæri buðust til að umgangast fólk. Fáir töluðu ensku nema að litlu leyti og vinnutíminn var oft langur í leið- indaverkum fyrir léleg laun. Spar- kið og Sælureiturinn vom hápunkt- ar vikunnar og tilvemnnar fyrir megnið af þessu fólki. Þar sem staðurinn hafði ekki vín- veitingaleyfi og uppfyllti heldur ekki margar reglur yfirvalda um út- búnað slíkra staða i borginni, fékkst allt ódýrt þar og innflytjend- umir höfðu því ráð á að sækja Sælureitinn. Hann var ekki bara ódýr og annað heimili, heldur stór- um betri en nokkuð sem fólkið haföi átt völ á í heimalandi sinu. Eigendur gerðu sér far um að þókn- ast fastagestunum og buðu upp á bjór ffá Hondúras, smárétti og tón- list sem allir könnuðust við að heiman. Salsa og lambada vom vin- sælustu dansamir. I augum ókunnugra var Sælureit- urinn ósköp subbulegur og lítt að- laðandi utan ffá en fastagestir klæddust sínu finasta pússi þegar þeir fóm þangað að dansa. 16 mán- uðum effir að yfirvöld höfðu fyrir- skipað lokun staðarins vegna ófull- nægjandi öryggisbúnaðar, var enn jafntroðfullt þar um hverja helgi. Hálfu ári áður hafði eigandinn verið handtekinn fyrir að selja áfengi án leyfis. Hvemig sem yfirvöld fóm að hélst Sælureiturinn alltaf opinn. Fastagestir fagna Orbin Garbutt var sonur þekkts knattspymumanns í Hondúras. Hann haföi sparkað bolta með vin- um sínum mestallan laugardaginn. Hann þráði heitast af öllu að verða atvinnumaður í hafnabolta. Nú hafði hann verið valinn í lið og átti að fara í æfingabúðir i Dóminík- anska lýðveldinu innan skamms. Hann leit á þetta sem tækifæri lífs síns. Þessi laugardagur var einn þeirra síðustu sem hann hefði tæki- færi til að spraka sér til gamans með vinum sfnum og eyða síðan nóttinni á Sælureitnum. Annar fastagestur, Israel Antonio Bulnes, var sérlega ánægður þennan dag. Hann hafði hlakkað til alla vik- una af þvi nú átti Maria vinkona hans afmæli. Israel fór í nýjan, svartan bol með skrautlegu mynstri, nýjar, svartar buxur, greip armband- ið sem hann ætlaði að gefa Maríu og fór í samkvæmið sem vinir Maríu héldu henni á heimili hennar. Þar bjó hún ásamt foreldrum sínum og stórum systkinahópi. Þegar Israel kom þangað var þröng á þingi og fólkið drakk og dansaði eftir marg- breytilegri tónlist. Israel var dálítið óstyrkur. Hann var ekki viss um að María kynni að meta armbandið. Þegar hún loks fékk það, varð hún yfir sig hrifin og brast i grját. Hún var sannfærð um að þessi gjöf væri meira en afmælis- gjöf. Þau dönsuðu og Israel hélt henni þétt að sér. Yngri bróðir henn- ar, sem sá um tónlistina, hafði augun hjá sér og valdi fremur róleg lög. Þegar leið á kvöldið lifnaði yfir, tónlistin varð hraðari og fólkið óró- legt því bjórinn var á þrotum. Þá var ákveðið að færa veisluna yfir í Sælureitinn. Þar væri nógan bjór að fá, fleira fólk að hitta og Peter Sier- alta sá um fjölbreytta tónlist. Peter var plötusnúður Sælureitsins. Hann var hávaxinn og karlmannleg- ur og heillaði margar stúlknanna. Hann var þægilegur í framkomu og allir voru vinir hans. Samt var það tónlistin sem átti mestan þátt i vin- sældum hans. Plötusafn hans var með ólíkindum, hann átti allt sem hugsanlegt var að nokkur vildi hlusta á og hafði lag á að raða lög- unum þannig að alltaf var troðið á dansgólfinu. Um leið og Peter sá Maríu, Israel og vini þeirra koma inn ásamt vina- hópnum, setti hann lambada—plötu á fóninn og dreif alla á gólfið. Sú tónlist hafði um nokkra hríð verið nýjasta dellan meðal fólks af suð- rænum kynþáttum í New York. Hreyfmgamar em þokkafullar og nánd dansaranna mikil þannig að parið flækist nánast saman. María og Israel vom fljót út á gólfið og veifuðu glaðlega til Peters. Alelda á andartaki Orbin Garbutt fór lika að dansa. Hann hafði komið mun fyrr og sat yfir bjór ásamt þremur vinum sín- um. Einn þeirra, Teresa, var döpur af því Orbin var á fömm og hún vissi ekki hvort þau sæjust framar. Hún var sannfærð um að hann færi og öðlaðist fé og frama. Að vísu myndi hann aldrei snúa baki við uppmna sínum, en Teresa óttaðist að allt breyttist við brottför hans. Teresa óskaði þess að þau heföu kynnst fýrr, þá hefði allt farið á ann- an veg. Ef hún segði honum núna hvaða hug hún bæri til hans, héldi hann bara að hún væri að því vegna þess að hann ætti kost á auð og frægð. Nú dönsuðu þau og nálguð- ust hvort annað hættulega mikið. Kannski gætu draumar hennar ræst, þrátt fyrir allt. Enga gat órað fyrir því að Sælureit- urinn breyttist brátt í logandi víti. Lögin sem inni dunuðu fjölluðu að vísu um eitthvað eldheitt en það var annars eðlis og bara notalegur ylur í samanburði við það sem bráðum yrði. Án nokkurrar viðvömnar braust eldurinn út og æddi af miklum hraða því gólfteppi, veggir og inn- réttingar var eldfimt og skraufþurrt. Tveir liðsmenn hafnaboltaliðs vom á leið út. Þeir þurftu á æfingu um morguninn og vildu sofa vel áð- ur. Eftir að hafa dansað í fjóra tíma uppi fóm þeir niður til að sækja yf- irhafnir sínar til Carmen Serrano i fatageymslunni. Þá sá annar þeirra eldinn og æpti eins og hann hafði rödd til. Félag- amir hlupu að aðaldymnum en þá kom eldurinn æðandi á móti þeim. Carmen þekkti húsaskipan vel og hljóp með þá að bakdymm sem reyndust læstar þegar til átti að taka. Hurðin var þó allt of lítil í karminn, þannig að rifa var milli stafs og hurðar og tókst grennri manninum að smeygja sér þar út og utan frá gat hann ýtt upp jámrimlatjaldi sem stækkaði riftma svo Carmen og fé- lagi hans sluppu út. Þau hlupu að næsta peningasíma sem reyndist bilaður og heimtaði ókjör af peningum áður en samband náðist við neyðamúmerið 911. Þá var eldurinn orðinn óviðráðanlegur og lögreglan þegar komin á staðinn. Inni í Sælureitnum þaut dyravörð- urinn upp stigana og hrópaði „eld- ur“ eins og raddböndin þoldu. Fólk- ið á dansgólfinu stirðnaði i sporun- um af skelfingu. Dyravörðurinn þaut út á gólfið i leit að vinkonu sinni en Peter tók til að kalla á spænsku í hátalarakerfið og gefa fólkinu leiðbeiningar um hvemig það gæti komist út. Öngþveitið var slíkt að fólkið stóð ráðvillt og þjappaðist síðan ósjálfr- átt saman við barinn. Flestir reyndu að ná sambandi við vini sína áður en þeir leituðu til eina útgangsins af efiri hæðinni, stigans. 87 manns létust Aðstoðarplötusnúðurinn þaut nið- ur stigann en nú var rafmagnið farið

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.