Tíminn - 08.09.1990, Síða 7

>J 9 =
M' ) ) ^ • r / t»r J i » » l' ii| ^ ' I * ' iC ? ^ • ■ ^ . - | J r » -
Laugardagur 8. september 1990 HELGIN 15
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Nokkur hótunarorö sem vitnl heyiöl vísuöu lögreglunni á Julio Gonzalez.
af húsinu og koldimmt inni. í ógáti
lenti hann inni í fatageymslu en þar
sem hann var kunnugur húsinu rat-
aði hann fljótlega á dymar sem Car-
men og hafnaboltamennimir höfðu
sloppið út um.
Meðan á því stóð var Peter að
brjótast út úr plötusnúðsbúrinu og
gegnum mannfjöldann. Stiginn var
nú alelda en Peter var stór og
hraustur og lét sig hafa það að vaða
gegnum eldhafið. Hann beit á jaxl-
inn þegar húð hans fór að brenna.
Þegar hann kom út um sömu dyr og
hin, vom fot hans alelda. Félagi
hans þekkti hann aðeins af gull-
keðju sem hann bar jafhan um úln-
liðinn. Hann rauk til og reif af hon-
um skyrtuna.
Líkami Peters skalf eins og lauf í
vindi þegar honum var vafið inn í
dauðhreinsað lak og sérstakri upp-
lausn hellt yfir til að kæla hann.
Siðan var ekið með hann í snatri á
sjúkrahús.
Slökkvilið dreif nú að en strax var
ljóst að lítið var hægt að gera. Eld-
urinn var svo útbreiddur og skíðlog-
andi að útilokað væri að reyna að
ráðast til inngöngu i húsið.
Uppi á loftinu vom 87 manns í
gildru sem bráðlega varð hreinlega
að gasofni. Vistarveran var ekki
stór, aðeins 7x17 metrar og lágt
undir loft. Þama vom engir gluggar
eða nein útgönguleið önnur en stig-
inn og súrefnið þraut fljótt. Margir
hnigu niður og dóu á nokkmm sek-
úndum. Þeir sem reyndu að fara
niður stigann hnigu niður vegna eit-
urgassins sem lá í loftinu.
Slökkviliðsmenn dældu vatni á
dymar og byrjuðu að rjúfa gat á
vegg efri hæðarinnar með keðjusög
en það var of seint. Sjúkralið sem
kom á vettvang til bjargar mannslíf-
um jafnffamt slökkvistarfinu fékk
það eina verkefni að telja líkin.
Þetta varð mannskæðasti eldsvoði
í New York síðan 1911 þegar 146
saumakonur bmnnu inni á vinnu-
stað sínum vegna þess að öllum
neyðardymm hafði verið rammlega
læst. Fyrir kaldhæðni örlaganna bar
bmna Sælureitsins upp á sama dag,
25. mars, og fómarlömbin vom flest
innflytjendur, rétt eins og sauma-
konumar sem flestar vom ítalskar
eða gyðingar.
Þegar loksins varð komist upp í
danssalinn þar sem 87 manneskjur
lágu liðin lík, varð ljóst að fólkið
hafði kafnað. Eldurinn náði aldrei til
þess. Haft var eftir slökkviliðsmanni
að engu væri líkara en allir svæfu.
Félagi hans sem kom inn líka sagði
að sér hefði skyndilega verið kippt
20 ár aftur f tímann og til annarrar
heimsálfu. —Mér fannst ég vera
kominn til Víetnam, sagði hann.
—Það var óhugnanleg reynsla sem
ég hafði aldei orðið fyrir áður.
Hver kveikti í?
Strax við fyrstu athugun á aðstæð-
um kom upp gmnur um að kveikt
hefði verið í og þar sem manntjón
hafði orðið var málið sent morð-
deild lögreglunnar í 48. umdæmi og
James Malvey hafði yfimmsjón
með rannsókinni. Hann var vakinn
upp af væmm blundi og tilkynnt að
hann fengi morðmál í hendumar þar
sem fómarlömbin væm yfir 80.
Hann hélt að sér hefði misheyrst en
þegar svo var ekki, stökk hann í föt-
in og dreif sig á staðinn.
Á leiðinni hugsaði hann með sér að
nú hefðu hlutimir heldur betur
breyst. Það sem af var árinu höfðu
aðeins 12 morð verið framin í um-
dæmi hans og hann verið hreykinn
af svo lágri tölu. Nú var ekki ástæða
til hreykni lengur. Þegar hann kom
á staðinn og leit í kringum sig, sagði
hann við fréttamann að á þeim 20
ámm sem hann hefði verið í starfi
hefði hann séð flest en aldrei neitt
sem kæmist i hálfkvisti við þennan
hrylling.
Innan við klukkustundu eftir að
Malway kom að Sælureitnum, var
gulbrúnn Labrador—hundur kom-
inn í þyrlu í Albany i New
York—ríki og 90 mínútum eftir að
þyrlan tók flugið var hann kominn á
slóð brennuvargsins. Hundurinn var
þjálfaður til að þekkja lykt af 20
efhum sem algengust vom til að
kveikja eld með. Eftir að hafa
snuðrað þar sem áður var anddyri
Sælureitsins andartak, fann hann
bensínlyktina og innan skamms
tóman brúsa undan ffostlegi sem
reyndist hafa innihaldið bensin
nokkm áður. Menn Malways fóm
þegar í stað að yfirheyra þá fjóra
starfsmenn Sælureitsins sem af
komust. Peter plötusnúð, aðstoðar-
mann hans, Cariþen i fatageymsl-
unni og konu eigandans. Eigandinn
hafði farist í eldinum.
Frásagnir þeirra tengdust smátt og
smátt saman og i ljós kom að einn
maður hafði verið áberandi vegna
þess að hann tók engan þátt í
glaumnum um kvöldið. Julio nokk-
ur Gonzales hafði setið við barinn
og haft allt á homum sér. Hann
drakk bara og agnúaðist en virtist
ekki reyna að skemmta sér. Venju-
lega var hann hrókur alls fagnaðar
og ástæðan til þess að hann sótti
staðinn var einmitt Carmen Serr-
ano. Hún vann i fatageymslunni til
að næla sér í aukatekjur en Julio var
á móti því. Hins vegar kom hann til
að vera í návist hennar.
Carmen sagði að hann hefði oft
skammast yfir að þurfa að vera einn
á kvöldin. Hann kom samt á staðinn
en skapið batnaði ekkert þetta
kvöld. Um tvöleytið fór hann niður
stigann til að spjalla við Carmen en
á leiðinni rakst hann utan i einhvem.
og stofnaði þegar í stað til rifrildis.
Óróasegg fleygt út
Þegar hann kom niður til Carmen
hellti hann yfir hana skömmum en
hún svaraði fullurn hálsi og vildi
ekki þrasa um einkamál i vinnunni.
Þá breyttist tónn hans og hann stakk
upp á að þau fæm að búa saman aft-
ur. Carmen hafði hins vegar um
nokkra hrið haft í huga að slíta sam-
bandi þeirra alveg og vísaði öllum
umleitunum hans á bug. Julio var
sjúklega afbrýðisamur og hélt
áfram að hella sér yfir Carmen.
Þá var það að aðstoðarplötusnúð-
urinn kom inn. Hann gekk ffamhjá
og heyrði að rifrildið var orðið al-
varlegt. Hann gerði ekkert þá en at-
vikið rifjaðist upp fyrir honum eftir
á.
Riffildið stóð nokkrar mínútur enn
en þá æpti Carmen að Julio að hann
skyldi hypja sig út. Dyravörðurinn
kom þá til skjalanna og setti Julio út
á götu. Áður en hann hypjaði sig
hvæsti hann þrjú orð að hinum:
—Ég kem aftur. Það mundi dyra-
vörðurinn mætavel þegar menn
Malways ræddu við hann.
Aðstoðarplötusnúðurinn mundi
riffildi Carmen og Julios vel. Þótt
hann hefði ekki hugsað um það þá,
skildist honum núna hve mikið
hann hafði heyrt og hvílík reiði bjó
undir.
Carmen Serrano hafði hins vegar
fátt að segja við yfirheyrslumar.
Hún var sannfærð um að enginn
vissi um hvað riffildið snerist. Hún
var líka í losti vegna atburðanna og
óttaðist innst inni að hún ætti sök á
öllu saman. Frænka hennar hafði
látist í brunanum. Hvemig gat mað-
ur sem hún þekkti svona vel hafa
gert þetta? Loks kom náinn vinur
hennar til skjalanna og hvatti hana
til að segja allt sem hún vissi. Aðrir
gætu fyllt í glufumar.
Upphaf málsins var átta árum áður
þegar ástarsamband tókst með Julio
Gonzalez, kúbönskum flóttamanni,
og Carmen Serrano, níu ámm eldri
og bráðum ömmu. Julio var feiminn
en Carmen opinská, lifsglöð og naut
þess að skemmta sér.
Eftir nokkum tíma flutti Julio inn
til Carmen sem bjó á 18. hæð i
snyrtilegu fjölbýlishúsi í Bronx.
Þannig varð hann nánast stjúpi
þriggja bama hennar og nokkurra
frændbama sem bjuggu þar líka.
Margir sem þekktu þau vom vissir
um að Julio þætti vænt um Carmen
en á þessum átta áram höfðu þau oft
deilt hart og jafnvel slegist. Julio
vann aldrei nema skamman tíma í
einu og sambúðin gekk skrykkjótt.
Atburðarásin sem leiddi til sam-
bandsslita og síðan voðaatburðanna
hófst þegar Carmen sakaði Julio um
að hafa áhuga á frænku hennar sem
bjó hjá þeim. Bróðir stúlkunnar bar
að Julio hefði reynt að nauðga telp-
unni.
Keypti bensín
á brúsa
Roskin kona sem gerst hafði
ábyrgðarmaður Julios þegar hann
kom frá Kúbu, fyrir tilstilli prests,
leit nú orðið á hann sem kjörson
sinn og sagði að Carmen væri bara
afbrýðisöm. Hún taldi Julio á að
flytja frá Carmen og heim til sín í
bráð en fjótlega útvegaði hún hon-
um herbergi í grenndinni.
Síðustu vikur hafði Julio setið
langtímum við drykkju einn í her-
berginu og íhugað málin. Loks
komst hann að þeirri niðurstöðu að
best væri að fara til Carmen og
reyna að ná sáttum. Hann var illa til
reika, óhreinn, órakaður og markað-
ur af drykkju. Hins vegar sá enginn
hvað innri manninum leið eða gat
ímyndað sér alla þá heift sem smám
saman hlóðst upp.
Hið örlagaríka kvöld, 25. mars, komst
ekki meiri heift fyrir og nú flæddi út af.
Eftir að Julio var fleygt út úr Sælureitn-
um ákvað hann að nú skyldi reiðin fa
útrás í eitt skipti fyrir öll.
Aldrei hefur verið talið öraggt að
vera einn á ferli um Bronx klukkan
þijú að nóttu en Julio Gonzales
kærði sig kollóttan um það. Hann
stefndi að næstu bensínstöð. Óvíst
er hvort hann hafi vitað nákvæm-
lega hvað hann hugðist fyrir en eins
og hann orðaði það: —Djöfiillinn
tók af mér ráðin.
Hann greip upp af götu sinni tóm-
an brúsa undan ffostlegi og kom að
bensínstöðinni laust eftir kl þrjú.
Afgreiðslumaðurinn athafnaði sig
bak við skothelt gler þar sem hann
sá yfir alla stöðina og nokkuð út yf-
ir rasli stráð og niðumítt umhverfið.
Hann var tvítugur háskólanemi sem
drýgði tekjur sinar með þessu starfi
og loks tókst Julio að telja hann á að
bijóta lög og selja sér bensín á tóma
brúsann. Orðaskiptin fóra ffam
gegnum kalltæki, peningamir fóra í
sérstakt hólf og Julio fékk nóg bens-
ín til að komast á spjöld glæpasög-
unnar í því landi sem hann hafði í
tæpan áratug kallað heimaland sitt.
Julio gekk sömu leið til baka að
Sælureitnum, hélt sig í skugganum
úti fyrir og beið færis á að smeygja
sér inn. Hann komst inn í anddyrið
og þegar einhver birtist, þóttist
hann vera að hringja en faldi sig
svo. Nokkram mínútum síðar, þeg-
ar hann var einn, hellti hann úr
brúsanum yfir gólfið í anddyrinu,
fór ffam í dymar og fleygði logandi
eldspýtu inn. Hann hrökklaðist út
þegar eldurinn blossaði þegar í stað
upp.
Hann var viss um að enginn hefði
séð til hans og gekk i róiegheitum
heim til að sofa úr sér áfengið og
reiðina.
Kenndi djöflinum um
Klukkan var tvö eftir hádegi dag-
inn effir þegar James Malway, tveir
rannsóknarlögreglumenn og yfir-
maður í slökkviliðinu börðu að dyr-
um hjá Julio Gonzalez. Hann kom
syljulegur til dyra og angandi af
bensíni. Lögreglan fór beint inn og
það fyrsta sem blasti við vora
iþróttaskór sem bensínstybban stóð
af. Julio Gonzalez tók til máls og
var liðugt um málbeinið.
Hann kom fram eins og ekki væri
um að ræða nema umferðarlagabrot.
Á leiðinni á stöðina bað hann um
sígarettu en var neitað vegna eld-
hættu af bensíngufunum.
Á stöðinni var hann spurður hvað
hann hefði gert kvöldið áður og
ósköp rólega sagði hann ffá öllu
sem hér fer á undan og að það væri
ástæðan. Eftir að hann kveikti í
kvðast hann hafa komið aftur til að
horfa á. Ekki var hægt að sjá eða
heyra neina iðran eða tilfinninga-
semi fyrr en löngu eftir að skýrslan
var undirrituð og frágengin.
Þá brast hnn í grát og hrópaði að
djöfullinn hefði látið sig gera þetta.
Þegar flytja þurfti hann milli húsa
til að ákæra hann formlega var hann
klæddur í skothelt vesti því óttast
var að einhver nákominn fómar-
lömbunum kynni að vilja taka lögin
i eigin hendur.
Julio Gonzalez var formlega
ákærður fyrir íkveikju og 87 morð
og hefur enginn einn maður í sögu
Bandaríkjanna verið ákærður fyrir
fleiri morð.
Samkvæmt stjómarskránni telst
hann þó saklaus af öllum ákæram
þar til sekt hans hefur verið sönnuð.
Á meðan dvelst hann á geðdeild
fangelsisins undir sérstöku eftirliti
vegna hættu á að hann reyni að fyr-
irfara sér.