Tíminn - 15.09.1990, Blaðsíða 6
16 Tíminn
Laugardagur 15. september 1990
SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Var
vitni 3Ö
bmabiAi
mOrOI
A KÖF BARSMÍÐ á bakdymar, snemma morguns
þann 17. júlí 1985, olli frú Foster í Waterloo í
#% lowa óróa, einkum af því fjölmörg innbrot
höfðu verið framin í borginni undanfarið. Hún hafði
læst að sér allan sólarhringinn. Þegar hún gægðist út
um rúðuna í hurðinni sá hún sér til léttis að hér var að-
eins á ferðinni sex ára sonur Voss-hjónanna í næsta
húsi. Hún opnaði og hleypti honum inn.
— Ég get ekki vakið mömmu,
kvartaði drengurinn og var greinilega
í uppnámi.
— Hún er bara þreytt og vill líklega
lúra lengur, sagði fhí Foster í hugg-
unartóni.
— Hún er ekki í rúminu, hún liggur
á gólfinu, svaraði snáðinn.
Frú Foster leist ekki alls kostar á
þetta og ákvað að fara yfir um með
drengnum. Eitthvað gæti hafa hent
móður hans. Svefnherbergishurðin
var í hálfa gátt og hún gægðist inn
fyrir.
Dianne Voss lá á grúfú við rúmið og
morgunsloppur manns hennar var
breiddur yfir nakinn líkamann. Skelf-
ingu lostin hringdi frú Foster á lög-
regluna og sagði símaverðinum að
hún hefði fúndið lík grannkonu sinn-
ar. Hún var beðin að vera kyrr á
staðnum þar ti! lögreglan kæmi.
Þegar lögreglumenn komu byijuðu
þeir á að leita að lífsmarki með kon-
unni en ekkert benti til að hún væri á
lífi. Á úlnliðum og ökklum voru för
sem bentu til að hún heföi verið
bundin. Eftir bláum förum á hálsin-
um að dæma virtist dánarorsökin
kyrking.
Litli drengurinn var spurður en hann
kvaðst ekki hafa heyrt neinn óvenju-
legan hávaða úr herbergi móður sinn-
ar um nóttina. Hún aðgætti alltaf á
kvöldin hvort dymar væru læstar en
þegar hann hljóp yfir til frú Foster
um morguninn voru bakdymar gal-
opnar.
Frú Foster sagði lögreglunni frá
högum Dianne. Hún var 26 ára og
átti þrjá litla drengi. Hún starfaði á
vöktum hjá ljósmyndastofú og ffú
Foster gætti drengjanna iðulega ef
hún þurfti að taka aukavaktir.
Nú var aðalstöðinni tjáð að um
morð væri að ræða svo meira lið og
tæknimenn komu á staðinn, girtu
húsið af og hófú leit að visbending-
um. Gengið var í næstu hús og íbúar
spurðir hvort þeir heföu heyrt eða séð
eitthvað óvenjulegt um kvöldið eða
nóttina og sérstaklcga var spurt um
ókunna bíla. Fátt varð um svör. Eng-
inn virtist hafa séð neitt.
Dularfullar hringingar
Einnig var rætt við vini, ættingja og
samstarfsmenn Voss—hjónanna.
Eiginmaður Dianne var ljósmyndari
og starfaði hjá sama fyrirtæki og hún.
Nú var hann staddur í Des Moines á
mikilli ráðstefhu ljósmyndara. Þaðan
ætlaði hann til Washington i Iowa til
að taka myndir af kirkjumunum en
það var sérgrein hans. Þangað átti
hann að vera kominn 16. júlí. Lög-
reglunni í Washington var gert við-
vart og hún haföi samband við hann
siðdegis þann 17. og tilkynnti honum
lát konu hans.
Þegar hinn sorgmæddi eiginmaður
kom heim sagði hann lögreglunni að
konan hans heföi verið blíðlynd og
umhyggjusöm, guðhrædd móðir. Þau
höföu gifst fyrir tveimur árum og hún
þá átt tvo unga syni af fyrra hjóna-
bandi. Þau áttu síðan einn son saman,
hálfs annars árs.
Þegar rætt var við samstarfsfólk Di-
anne á ljósmyndastofúnni kom í Ijós
að þrisvar haföi verið hringt og beðið
um hana í símann milli sjö og átta að
kvöldi þess 16. en hún hætti að vinna
kl átta. Dianne haföi áhyggjur af
þessu því sá sem hringdi sagði ekki
orð, andaði bara í símann og lagði
svo á. Enginn haföi hugmynd um
hver maðurinn var.
Við athugun í húsinu kom í ljós að
sitt af hveiju vantaði, til dæmis lökin
og koddaverin úr hjónarúminu, bað-
mottu, mikið af fötum Dianne úr
skápnum og öll undirföt hennar úr
skúflúm i svefnherberginu, ásamt 30
dollurum í smámynt úr kaflibauk.
Lögreglumenn áttu erfitt með að
skilja af hveiju morðinginn haföi tek-
ið einmitt þessa hluti, nema hann
æairi
eðc
fjarvistarsannanir. Þar með virtist
málið staðnað. Engar vísbendingar
sem höfðu fúndist í húsinu bentu til
veru neins tiltekins manns þar og
enga ástæðu væri að sjá fyrir morð-
inu.
Fyrrum granni í
heimsókn
Allt húsið var flnkembt í leit að
minnstu vísbendingu. Tekin voru
mannshár af húsgögnum, svo og
trefjarúr fatnaði, sýni af ryki ogjarð-
vegi sem kynni að hafa borist inn á
gólf á skóm morðingjans. Tvö fingra-
för fúndust, annað á stormhurðinni
bakdyramegin og hitt á skúffú í
svefnherberginu. Þá voru tekin sýni
af blóði, hári og húðleifúm í svefn-
herberginu, ásamt því sem var undir
nöglum líksins.
Er ferill Dianne Voss var rannsakað-
ur kom í ljós að hún haföi verið vel
liðin af öllum sem þekktu hana. Hún
tók þátt í starfí kirkjunnar og skól-
anna og var góð móðir. Enginn vissi
til að hún ætti fjandmenn og hún
sagði aldrei styggðaryrði um nokk-
um mann.
Maður hennar sagði að þegar hann
kom heim úr stuttu ferðalagi þann 14.
júlí heföi Dianne sagt sér að einhver
heföi reynt að bijótast inn í húsið
kvöldið áður. Neðra spjaldið í storm-
hurðinni bakdyramegin haföi verið
brotið. Dianne var hrædd við inn-
brotsþjófa og haföi jafnan vandlega
læst að sér og bömunum.
í viðtölum við nágrannana kom
ffam að einn þeirra haföi raunar séð
mann fara inn um bakdymar á Voss-
húsinu síðdegis 16. júlí. Konan gat
ekki lýst honum að gagni enda haföi
hún bara séð hann rétt í svip en gisk-
Þessi maður var viss um að lög-
reglan hefði meiri áhuga á öðrum
grunuðum en hann var morðing-
inn.
hann byggi í Evansville núna.
Steven Hepperle var sóttur og við-
urkenndi hann fúslega að hafa barið
að dyrum hjá Dianne 16. júlí þegar
bíllinn hans bilaði. Dianne þekkti
hann og leyföi honum að hringja á
bílaverkstæðið. Hann kvaðst hafa
farið strax aftur. Til vonar og vara
vom fingraför hans tekin eftir yfir-
heyrsluna og send i rannsókn.
Krufning á líkinu leiddi í ljós að
dánarorsökin var kyrking með belti
Hvort sem var, fannst konan myrt í herbergi
sínu og tveir menn, sem ekkert þekktust,
viðurkenndu að hafa verið á staðnum.
Hvor laug og hvor var morðinginn?
væri kynferðislega brenglaður. Ef rán
var tilgangurinn vom mun verðmæt-
ari hlutir ósnertir fyrir allra augum í
húsinu.
Eftir ffumrannsókn á líkinu sagði
lögreglulæknirinn að Dianne hefði
verið bundin á höndum og fótum og á
hálsinum væm för sme bentu til að
hún heföi verið kyrkt með vír eða
snúm. Hún heföi að líkindum látist
Iaust eftir klukkan hálfellefú að
kvöldi 16. júlí.
Fréttamenn græddu lítið á að tala
við Iögregluna, annað en að nokkrir
grunsamlegir menn heföu verið yfír-
heyrðir en allir reynst hafa óyggjandi
aði á að hann væri um þrítugt.
Sex ára sonur Dianne mundi atvik-
ið. — Hann bankaði á bakdymar og
bað mömmu að leyfa sér að hringja
af því hann þyrfti að kalla á viðgerð-
armann. Bíllinn hans vildi ekki fara í
gang. Hann hringdi tvisvar, þakkaði
fyrir og fór svo, sagði drengurinn.
— Var það daginn áður en þú fannst
mömmu þína á gólfinu? spurði lög-
reglumaður. — Ertu viss um það?
Drengurinn kvaðst alveg viss. —
Þið getið bara spurt Hepperle. Hann
segir ykkur það sama. Síðan sagði
hann að Hepperle þessi heföi búið í
grenndinni en sagt mömmu hans að
af baðsloppi, sokk eða einhveiju
álíka. Hendur og fætur höfðu einnig
verið bundin með fatnaði eða beltis-
Gluggagægir á ferð
Lögreglan færði nokkra gmnaða
menn á stöðina, einkum eftir að fólk
hafði hringt og bent á þá en allt kom
fyrir ekki. Allir höfðu fjarvistarsönn-
un. Ekkert gerðist næstu dagana og
lögreglan gat ekkert nema beðið og
vonað að eitthvað gerðist sem færði
henni næstu vísbendingu.
Þá kom það öllum á óvart að Kenn-
eth nokkur Jordon tjáði lögreglunni
að hann heföi gægst inn um glugga í
Voss-húsinu kvöldið sem Dianne var
myrt. Hann kvaðst hafa verið á heim-
leið frá vini sínum um miðnættið og
þá séð ljós í svefnherberginu. Hann
heföi tvisvar áður prílað upp í tré úti
fyrir, gægst inn í herbergið og séð Di-
anne. í annað skiptið sá hann hana
klæða sig og í hitt skiptið horföi hann
á ástarleik hjónanna.
Nú þegar hann sá ljósið, kleif hann
tréð einu sinni enn og komst upp á
þakið yfir anddyrinu. Dregið var fyr-
ir gluggann svo hann sá ekkert inn en
hann heyrði konu kveina lágt og karl-
mann segja: — Þetta er allt í lagi. Þú
jafnar þig alveg. Hann þekkti ekki
rödd mannsins.
Þessi framburður var sannarlega
óvæntur og nú vöknuðu enn fleiri
spumingar. í fyrsta lagi hnekkti það
staðhæfingu læknisins um að Dianne
heföi látist um klukkan hálftíu um
kvöldið. Ef Jordon sagði satt yrði
nánast að byija alla rannsóknina að
nýju, út ffá öðmm forsendum.
Annar möguleiki var fyrir hendi,
sem sé sá að Jordon heföi sagt satt að
vissu marki en þegar hann var kom-
inn upp á litla þakið heföi hann getað
farið inn um baðherbegisgluggann,
ffamið glæpinn og reynt svo að koma
sökinni á einhvem annan. Því meira
sem menn veltu fyrir sér ffásögn
hans, því ruglingslegra varð málið.
Nú varð ekki betur séð en tveir menn
væm grunaðir og hvomgan yrði hægt
að tengja morðinu án traustra sann-
ana. Fingraför vom tekin af Jordon
og send rannsóknarstofúnni.
Það sem studdi sögu Jordons var að
kona skammt ffá haföi tilkynnt um