Tíminn - 06.10.1990, Blaðsíða 8

16
ffi'TÍELGIN
„Millistykki" á öld kærleikans
Sú lokkafagra kynslóð sem
fagnaði hinni nýju „öld Vatns-
berans" í söngleiknum „Hair“
fyrir mörgum árum, hefur nú
fýrir löngu skert hár og skör og
í því hári sem er eftir er hið gráa
tekið að gægjast fram á stöku
stað. Álfalíkamarnir eru teknir
að þrekna og ennisbönd og
armhringir safna ryki, sé góss
þetta þá ekki löngu týnt og
tröllum gefið. En þessi er víst
vegur alls holds. „Hair“ kyn-
slóðin boðaði að ný öld ástar og
friðar meðal manna væri að
renna upp og mundi standa um
árhundruð, eða uns himin-
tunglin hverfðust inn í eitthvert
annað teikn dýrahringsins í
störnugeiminum.
Og viti menn — á sína vísu
virðist svo sem þetta fólk hafi
hreint ekki verið svo óspá-
mannlega vaxið. Hvort sem
menn nú vilja þakka það „öld
Vatnsberans" eða öðru, þá verð-
ur að segjast að samkomulag
hefur verið í skaplegra lagi með
þjóðum síðustu áratugi og virð-
ist fara óðum batnandi. Gömlu
risaveldin nenna ekki lengur að
ógna hvort öðru með djöfli og
dauða og beislinu hefur verið
sleppt af undirokuðum lýðum
og þeim sagt að gera bara það
sem þeim sjálfum sýnist. Þegar
friðspillir á borð við forsetann í
írak ætlar að raska þessum
Fróðafriði með yfirgangi leggja
allar þjóðir (svo að segja) saman
í púkk að benda honum á að
þetta gangi bara ekki og vilja
ekkert með svona nokkuð hafa.
Hvert sem stjórnkerfið er eða
trúarbrögðin, þá virðast allir
nokkuð einhuga í þessu. Og á
fimmtudag var Þýskalandi
slengt saman í eitt, svo að segja
án fyrirvara — húrra og Hale-
lúja! Á „öld Vatnsberans" verða
Gordíonshnútar heimspólitík-
urinnar „ekkert mál“, eins og
börnin hafa að orðtaki nú til
dags.
Ástinni er auðvitað ætlaður
heiðurssess í þessu umhverfi
friðar og umburðarlyndis,
hverju nafni sem hún nefnist.
Það er t.d. „ekkert mál“ lengur
að vera kynhverfur (sem þótti
hið versta fyrirbrigði fyrir ekki
svo löngu) og þeir sem á ein-
hvern hátt eru af göflunum
gengnir, andlega eða líkamlega,
eiga sér ötula talsmenn hvar-
vetna og eru uppáhaldsfólk fjöl-
miðla og almennings — að
minnsta kosti lætur enginn
annað uppiskátt. Sennilega má
leiða rök að því að kærleikurinn
hafi aldrei átt meira gengi að
fagna en um þessar mundir og
tvímælalaust gengur hann á
ýmsum sviðum lengra en þeir
þorðu að predika Kristur og
Páll postuli. En getur kærleik-
urinn nokkurn tíma orðið of
mikill? Nú svari hver fyrir sig.
Ástin og kærleikurinn eru
sterk öfl, sem kunnugt er, og
því ekki að kynja að menn eru
teknir að veita þessum kröftum
útrás á nótum kraftaverkanna.
Sjónvarpið hefur sýnt myndir af
fólki sem er svo þrungið af því
góða og blessunarríka að það
læknar fjölda meina með því að
leggja hendur yfir meðbræður
sína og systur. Athyglivert er að
á hátækniöld þora menn síður
en nokkru sinni að gera gys að
þessum furðum, eins og t.d.
ýmsir aldamótamenn gerðu, en
í þá daga kallaðist þetta
„straum- og skjálftalækningar"
(sbr Þórunni í Kömbum). í dag
heitir það „heilun" og „reiki“.
Vorir nýju straum- og skjálfta-
læknar eru að sjálfsögðu raun-
sæisfólk og kannast ekki við að
hér sé um að ræða kraftaverk í
hinum gamla skilningi orðsins.
Þeir kveðast aðeins vera „milli-
stykki" einhverra ósýnilegra
krafta. Hvaðan skyldu þeir vera
komnir? Því hefði doktor Helgi
Pjeturss sjálfsagt hæglega getað
svarað, en margt bendir til að
kenningar hans séu að ganga í
endurnýjun lífdaganna og furð-
ar engan. Helgi leiddi rök að því
að kraftar af þessu tagi væru
komnir ekki skemmri veg en frá
öðrum sóikerfum og má ætla að
á „öld Vatnsberans" séu þeir al-
veg einkar öflugir, eins og „Ha-
ir“ kynslóðin hafði spáð.
Já, Guð láti gott á vita, eins og
þeir gömlu og vísu menn
sögðu. Enn lifa aldir eftir af öld
Vatnsberans og haldi svo fram
sem horfir er ekki margt að ótt-
ast. Nema það setji örlítinn ugg
að einhverjum um að verða á
endanum hreinlega étinn af ást
og kærleika.
» J VV- O — i----
Laugardagur 6. október 1990
Gettu nú
Myndin er spurt var
um héma í hominu
fyrir viku var úr Hörg-
ardal. Við erum enn
stödd norðanlands
og kannske er drana-
urinn hér að ofan ekki
nema fyrir Norðlend-
inga að bera kennsl
á. Hvað skyldi hann
heita og hvar er
hann?
n J E *
L öT É T r* ~o X Ul .
z ZL <s> O' C_I r" r
i > El V cT 3T ■
pT □ 5 r o ■ u> ~2. > a :x> 3 S sn □ B B —
s ~Z. 7= c o E n Fö 3 B
Xa 73 — £T> a FT
c- Od 2> V <" 2 EJ 10 21
e 3 ci" N a 2> >T < —* cT ■ rT B Q —
c □ rT ÍA a j F (7> Lr> B s Oi s □
2 2 3 T_ LZ. — s\ m 2 s\ □
M O' c. |S o rl > "o! B
M V> V FT cT 9
r r a B >3 zT 'cv ’öj" 1 a -1 ’ss* B X- TxT V co a a s —
</> a rT T 7F "F •3 Q I
2 * v T Tj' 'Z
□ a 3 * — -i n _ r Í>' B
3 sa O) is> m |§ 3 ri F * O-' a 2
KROSSGÁTA
1 ' ■ ~ T V£TN1 MAGUR fcL loc ljÆr" ~* ‘ i\rr SÁL áKÍSK goKa ^ 4 J’ORN kyrrd & BfíÐJÐ KON/1 tfÁZ- - \f
ytoL i
STfíND- t/R
X rr. I I ► . 3 UTÐfí 2 2
\\f\m V/NNU- véi* Ll'KflN BDRÐ/1 5 /IKAf/K 5
■ \ m Sii u SVERA
\t. -J 3 1 m
SlGlÍ T 7 j'l T r i fc. LlTlD M6J/I H
Á: FiEWA T
• 1 L£K/ f i PÆL
HRÓFA röér
Wfl/VÁS AfirW ' ▼ "KyÁT VV)KM/ V >’h . IB.IO - INDfl - TÚK 1 5
HRÚfi/l
SKKÚT - Í/R T?öÐ k£y/?/i V£ IM K)ND 6
ekk; , V/hV/M S£FA þUMB- fíRft
ruÓTR- flR \oo wr* C 'ATT I
Jas Bf'SLJ
DflfJSA 8 ToNS K.V/'K á J á- 7
SUMT j?£vk; /IbSNl ‘FLUCA
LflHÐ SVFOJfl BRAÍ>- LyVDA ■ L£ST 6RimR - T 8
lcjt f 'Jffi'-
nuN NöfiL
VEíN >sr VÁ*- þRDSKI TÁSU aop 9
LÍffVU?! F/Sk/I SEM
S'C, Lfí i» 1 •/. EINN S7SFN/) H'fí b HE5T /o
mrríZ1 «l*w TLIGL- 1NN KU&6A
c /3 > ... « sré>K- VELVI HULtllJ- MfíNN KUGU fí
S/tM- S77EVlR LYfr/- VOFT
f VÆSJlV L£6T Vf/TN HXBSS - r/V<3 /o 'AK SPÚJ 11
fuó T TÍu
jrARRfll GRÆN LlTfi h ^LM £ JTVíS/ r/ÍJf- GOÆL© SfíMT. SEi/uJ fíSTc/R /3
Xss Á'CT’ KÓPftV.
p k • H Sfíifl _ RtéVl 11
—