Tíminn - 13.10.1990, Qupperneq 7
Laugardagur 13. október 1990
HELGIN
15
J
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Valeríe Middleton sagði vinum og ættingjum að hún sæi enga leið til að losna við ofbeldishneigðan elskhuga
sinn. Loks sagði hún honum að öllu værí lokið og hann brást við með þvf að myrða hana.
lambið væri látið.
Þann 22. febrúar 1990, sjö árum
eftir morð Júlíu, stóð Keith Ward
aftur fyrir rétti og sagði sögu sína.
Hann lýsti sig saklausan af morðinu
á Valerie. Það væri manndráp sem
afleiðing af grófri ögrun, rétt eins og
í fyrra sinnið.
Christopher Holland saksóknari
sagði kviðdómi að Keith hefði feng-
ið helgarleyfi úr fangelsinu og notað
það til að myrða konuna sem hann
hefði búið með þar til í ágúst 1988
að hann var fangelsaður fyrir að
misþyrma henni. Daginn sem hann
átti að fara aftur í fangelsið hefði
hann hringt til lögreglunnar og til-
kynnt að hann hefði orðið Valerie
Middleton að bana. Líkið fannst á
heimili hennar með molaða höfuð-
kúpu.
Holland sagði engan vafa leika á að
Keith hefði myrt Valerie en að það
væri verkefni kviðdóms að ákvarða
hvort um manndráp eða morð væri
að ræða. Varðandi ögrunina bætti
hann því við að Valerie hefði verið
með tveimur mönnum meðan Keith
var í fangelsinu og sá síðari hefði
haft í hyggju að búa þeim framtíð
saman.
Drakk ákaft og fór
heim aftur
Saksóknari sagði að á morðdaginn
hefði Keith komið á krá í hverfinu
og verið í miklu uppnámi. Þar drakk
hann viskí ákaft og nefndi við vin-
konu Valerie á barnum að samband-
inu væri víst lokið. Klukkan sjö um
kvöldið hringdi hann síðan til lög-
reglunnar og kvaðst hafa drepið
konuna sína.
Eftir að hafa sagt kviðdómi að hann
teldi þetta ekkert annað en morð,
lauk Holland ræðu sinni og tók að
kalla vitni. Fyrsta vitnið var lyrrum
framkvæmdastjóri kráar við White-
hall Road. Hann sagði að meðal
fastagesta þar hefði verið par sem
hann þekkti sem Val og Keith. Þann
13. mars, daginn sem Val var myrt,
sagði maðurinn að Keith hefði kom-
ið inn, þambað viski og kvartað yfir
að Val væri búin að fá sér annan.
Næsta vitni var vinkona Valerie
sem vann á barnum. Hún sagði að
föstudaginn 10. mars hefði Val og
Keith komið á barinn og allt sýnst í
lagi. Daginn eftir hefði hún einnig
hitt þau og þá hefði Keith sagt að
hann biði eftir svari frá Valerie um
hvort hann ætti að koma til hennar
þegar hann losnaði úr fangelsinu.
—Val sagði að svo einfalt væri það
ekki, sagði vitnið. —Hún sagðist
ekki hafa neina tryggingu fyrir því
að hann misþyrmdi sér ekki aftur.
Stúlkan kvaðst hafa sagt Keith að
þetta væri erfið ákvörðun og Valerie
yrði aö taka tillit til barnanna.
Um hádegið á mánudeginum hefði
svo Keith komið enn á barinn og
viljað tala við stúlkuna. —Hann var
í miklu uppnámi og skalf allur, sagði
hún. —Hann sagðist ekki vilja fara
aftur í fangelsi og að hann elskaði
Val.
Á sjötta degi réttarhaldanna eftir að
lögreglumenn og meinafræðingur-
inn höfðu meðal annars borið vitni,
tók ákæruvaldið sér hlé og verjandi
hófst handa. Hann setti Keith sjálf-
an í vitnastúkuna til að segja sögu
sína og lýsa yfir sakleysi. Keith
kvaðst vissulega hafa myrt Valerie í
baðkerinu heima hjá henni en ekki
muna neitt eftir því. Þau hefðu
þekkst í 11 ár, búið saman í þrjú og
hann hefði elskað hana.
Þegar hann kom heim í hetgarleyf-
ið vildi hann vita hvort samband
þeirra Val ætti að halda áfram. Þau
hefðu farið á krána, sofið saman og
elskast. Á mánudagsmorguninn
hefði Valerie verið í uppnámi og ekki
viljað að hann færi aftur. Hann fór
út og ætlaði í fangelsið en kom við á
kránni og skipti um skoðun, fór aft-
ur heim til Valerie og þau töluðu
saman. Á eftir ætlaði hann í bað en
rifrildi upphófst þegar Valerie fann
nafn annarrar konu á miða í jakka-
vasa hans. Þá fór hún að hæla sér af
samböndum sínum við aðra karl-
menn.
Kenndi ögrunum um
Keith kvaðst gera ráð fyrir að hann
hefði barið Valerie en allt sem hann
myndi væri að hann hefði „rankað
við sér“ í svefnherberginu. Verjand-
inn spurði Keith um móttökurnar
hjá Valerie og hann svaraði því til að
hún hefði fagnað sér ástúðlega og
um helgina hefðu þau rætt framtíð
sína saman.
—Ég sagði henni að ég hefði lært
mína lexíu í fangelsinu, sagði Keith.
Hann sneri þó ekki aftur til fangels-
isins vegna þess að hann var ekki
búinn að fá ákveðið svar frá Valerie
um hvort þau tækju aftur upp sam-
búð þegar hann yrði látinn laus eftir
hálft ár.
Eftir nokkra drykki á kránni fór
hann því aftur til Valerie til að ræða
málin frekar. Hann sagði að rifrildið
hefði hafist vegna annarra karla og
kvenna. Hún hefði æpt og skammast
og skipað honum að fara en síðan af-
klætt sig til að fara í baðið og sagt
um leið: —Hérna sérðu af hverju þú
missir. Hún hefði síðan haldið áfram
að tala um aðra karlmenn sem hún
ætti vingott við. Það næsta sem
Keith kvaðst svo muna var að hafa
komið til sjálfs sín í svefnherberg-
inu. —Mig svimaði og mér var
óglatt. Ég kallaði á Val en fékk ekk-
ert svar, sagði hann.
—Ég fór fram og fann hana í bað-
kerinu. Fyrst reyndi ég að vekja
hana og lyfta henni upp en gat það
ekki. Síðan sagðist Keith hafa náð í
snúruna af ryksugunni, tekið ein-
angrunin af öðrum endanum, vafið
vírunum um fótleggi sína og stung-
ið klónni í samband í þeim tilgangi
að fyrirfara sér. Væri sú saga sönn
hefði honum tekist það, því húsaraf-
magn í Englandi er með 240 volta
spennu.
Saksóknari spurði Keith hvort
sannleikurinn væri ekki bara sá að
þegar Valerie hefði verið treg til að
fallast á að halda sambandinu áfram
hefði hann orðið svo afbrýðisamur
að hann gat ekki hugsað sér að hún
héldi lífi. Keith svaraði því til að Val-
erie hefði aldrei gefið í skyn að sam-
bandinu væri lokið. Hann hefði ekki
skilið það þannig. Hún hefði bara
verið í leiðu skapi.
Þótt farið væri eftir ströngum regl-
um um að kviðdómur skyldi ein-
ungis byggja úrskurð sinn á þeim
sönnunum sem fram kæmu við rétt-
arhöldin, fengu kviðdómendur ekki
að vita að Keith hafði áður verið
dæmdur fyrir manndráp. Þeir vissu
það eitt að hann hafði setið inni fyr-
ir að misþyrma Valerie.
í lokaræðu sinni fór verjandinn
fram á manndrápsákæru á þeim for-
sendum að Keitii hefði verið ögrað
sterklega og þar að auki drukkinn.
Sækjandi hafði hins vegar mikið fyr-
ir að lýsa persónuleika Keiths og
sagði meðal annars: —Þetta er eig-
ingjarn maður og afbrýðisamur sem
lætur tilfinningar sínar í ljós með
ofbeldi ef þörf gerist.
Mildur dómur
Hann hefði vitað á mánudagsmorg-
uninn þegar hann átti að fara aftur í
fangelsið að Valerie hefði vísað hon-
um á bug. Hún var að hefja nýtt
starf, börnin voru farin í skólann og
helginni var lokið. Það væru ekkert
nema ósannindi að hún hefði slengt
framan í hann sögum um reynslu
sína með öðrum karlmönnum.
—Því skyldi hún segja slíkt þar sem
hún lá nakin í baðinu og átti sér ekki
undankomu auðið? Hún hefði aldrei
sagt neitt, annað væri bara ímyndun
Keiths og tilraun til að skýra það
óskýranlega, sagði Holland sak-
skóknari. —Enginn hafði tækifæri
til að trufla atburðarásina og því
náði Keith sér í þungt barefli sem
aldrei fannst og læddist aftan að Val-
erie í baðkerinu.
Þann 1. mars 1990 dró kviðdómur
sig í hlé og var aðeins 45 mínútur að
komast að þeirri niðurstöðu að
Keith Ward væri sekur um morð að
yfirlögðu ráði. Fagnaðarlæti brutust
út f salnum, fólkið klappaði og
blístraði.
Dómarinn ávarpaði Keith og sagði:
—Þú hefur verið fundinn sekur um
þann glæp sem aðeins ein refsing er
til við, lífstíðarfangelsi, og þú skalt
hljóta hana.
Éngin svipbrigði sáust á Keith þeg-
ar hann hlýddi á úrskurðinn og síð-
an dóminn. Raunar hafði hann ekki
látið í ljós neinar tilfinningar alla þá
daga sem réttarhöldin stóðu og síst
iðrun.
Kviðdómendur fengu nú fyrst að
heyra um fyrra morðið þegar lög-
reglumaður las upp allar fyrri sakir
Keiths. Undir lestrinum sat Keith
fölur og hreyfmgarlaus en greip
einu sinni fram í þegar lögreglu-
maðurinn sagði að Valerie hefði ver-
ið saumuð 10 spor í höfuðið. —Það
voru bara sjö spor, sagði hann.
Ættingjar Valerie voru ekki alls
kostar ánægðir með dóminn.
—Hann átti að fá þrjátíu ára fang-
elsi, er haft eftir einum þeirra.
—Lífstíðarfangelsi undir þessum
kringumstæðum þýðir aðeins tíu ár.
Hann verður frjáls maður 44 ára.
Engin kona er örugg fyrir honum.
Við viljum ekki að fleiri fjölskyldur
þurfí að þola það sem við og Stead-
fjölskyldan höfum gengið gegnum.
Ættingi Júlíu Stead sagði: —Ef lög-
reglan hefði sinnt skyldum sínum í
fyrra sinnið hefði þessi harmleikur
aldrei átt sér stað. Tálsmaður lög-
reglunnar svaraði því til að svona
mál væru erfið. Þegar um heimilis-
erjur væri að ræða bæðu konurnar
lögregluna iðulega að gera ekki
neitt. Fjölskylduráðgjafi sem heim-
sótti Valerie mánuði fyrir morðið
sagði að hún hefði látið í ljós þá ósk
að Keith kæmi heim til hennar.
Deilur um dóminn
Samtök til stuðnings konum sem
sættu ofbeldi gáfu út yfirlýsingu þar
sem sagði að ofbeldi á heimili ætti
að teljast glæpur og lögreglan að
taka á því þannig. Það væri vissulega
glæpur að berja aðra manneskju til
óbóta, hvort sem hún væri nákomin
eða ókunnug. Keith Ward hefði átt
að fá að minnsta kosti 25 ára fang-
elsisdóm. Ætti að þurfa að bíða
dauða hans til að konur væru ör-
uggar? Hann væri hættulegur kon-
um og hefði beinlínis verið með leyfi
til að myrða. Réttarkerfið verndaði
ekki konur.
Eftir fyrra morðið hafði Keith
sannfært tvo ættingja sfna um að
þetta væri ástríðuglæpur og hann
virtist svo fullur iðrunar að þessir
ættingjar studdu hann dyggilega
bæði við réttarhöldin og meðan
hann var í fangelsi. Eftir að hann
myrti Valerie sneri þetta fólk við
honum baki og hét því að sjá hann
aldrei framar.
Lífstíðarfangelsi á að þýða það,
sagði annar þeirra. —Það á ekki að
sleppa manninum svo hann geti
myrt enn einu sinni. Ég vil að hon-
um verði aldrei sleppt því ég óttast
að hann geri svona Iagað aftur. Þeg-
ar hann myrti Júlíu var ég fegin að
hann slapp svo vel en nú tel ég að
hann hafi gert það viljandi. Hann er
þjóðfélaginu einskis virði og sjálfum
sér líka. Ég vildi bara að ég gæti
fundið einhver orð til að hugga fjöl-
skyldur kvennanna.
Éinn af ættingjum Valerie sagði að
hún hefði spurt sig 1985 hvort lík-
legt væri að Keith fremdi annað
morð. —Ég taldi það ólíklegt, hann
hlyti að hafa lært sína lexíu. Þegar
hann barði hana síðan til óbóta og
ég sá hvernig hann gat orðið, fór ég
að efast.
Konan sagði að eftir að Keith losn-
aði úr fangelsinu hefði hann aldrei
sýnt minnstu merki iðrunar.
—Hann er illmenni að mörgu leyti
og ég efast ekki um að hann fremdi
enn eitt morð ef hann yrði látinn
laus. Það er erfitt að ræða þetta en
það er satt. Maðurinn er ruglaður.
Spáði morðinu
Fjölskyldur fórnarlambanna hafa
tekið höndum saman um að tryggja
að Keith Ward verði aldrei frjáls
maður. Talsmaður þeirra segir:
—Hann hefur svipt fimm börn móð-
ur sinni og haft slæm áhrif á líf okk-
ar. Við vildum að hann fengi að
minnsta kosti 25 ára fangelsi. Það er
allt of mildur dómur að sleppa
kannski út eftir tíu ár. Engin kona er
örugg fyrir honum.
Vinkona Valerie sem vann á kránni
segist kvíða því að þurfa að gæta að
sér eftir tíu ár. —Keith Ward er
sjúklega afbrýðisamur og hættuleg-
ur konum. Ég þekki hann og veit að
hann munar ekki um að sitja áratug
í fangelsi. Hún bætti við að Keith
hefði eitt sinn sagt sér að honum
væri alveg sama um fangelsisvist.
Sama vinkona sagði einnig að Val-
erie hefði séð dauða sinn fyrir. Um
það bil átta mánuðum fyrir morðið
hefði hún sagt: —Hann myrðir mig,
ég veit það.
Umræður um málið halda áfram.
Margir ættingjar þeirra myrtu vildu
gjarnan sjá Keith Ward hengdan fyr-
ir glæpi sína. Afstaða þeirra byggist
meðal annars á þeirri staðreynd að
síðan 1985 hafa 39 morðingjar verið
látnir lausir úr fangelsi til þess eins
að myrða aftur.