Tíminn - 03.11.1990, Blaðsíða 4

12
HELGIN
Laugardagur 3. nóvember 1990
Hún telst ekki mjög fögur kona í vanalegum skilningi orðsins.
I kosning-
unum 1992
ætlar þessi
fræga leik-
kona, sem
unnið hefur
tvívegis til
óskarsverð-
launa, að
bjóða sig
fram fyrir
Verka-
manna-
flokkinn
Glenda Jackson hyggst
komast á þing
Kannske er það Ronald Reagan, sem á sök á því
að svo margir leikarar hafa byrjað afskipti af
stjómmálum upp á síðkastið. Þeir í Carmel í
Kalifomíu kusu Clint Eastwood borgarstjóra
sinn fyrir nokkm og stjaman úr „Fatal Attracti-
on“, Michael Douglas, hefur lýst yfir að hann
langi til að breyta heiminum í stað þess að túlka
hann.
Tvenn óskarsverðlaun
Nýjasta stjarnan, sem vill meira
en aö fetta sig og bretta á leiksviði
og fyrir framan kvikmyndatökuvél-
ar, er Glenda Jackson. Verka-
mannaflokkurinn í Bretlandi hefur
nýlega valið hana frambjóðanda
sinn í Hampstead í N- London í
kosningunum sem fram eiga að
fara sumarið 1992. Þá er ætlunin
að knésetja frú Thatcher, sem ráðið
hefur stefnunni í breskum stjórn-
málum sl. tíu ár.
Það er tilviljun að þakka að stjarn-
an, sem hreppti óskarsverðlaun
fyrir leik sinn á móti George Segal
í „Touch of Class", skyldi hreppa
sætið. Þingmaður Hampstead nú
er íhaldsmaður, en hann situr með
svo naumum meirihluta að ef
skoðanakannanir standast fýkur
hann út í veður og vind.
Fyrir þá sem gaman hafa af smá-
mununum í breskum stjórnmálum
gæti verið spennandi að fylgjast
með því er Elísabet II. flytur há-
sætisræðuna 1992. Þá kynnu tvær
persónur aðrar að keppa um at-
hyglina við hana, en spennan milli
þeirra Thatcher er vel þekkt.
Þrjár „drottningar“
Forsætisráðherrann hefur oft
haft á sér mjög drottningarlegt
snið og hefur hún stundum rætt
um sjálfa sig sem „vér“ - t.d. „vér
erum orðnar amma“. En þegar
Jackson kemur á vettvang harðnar
keppnin. Hún lék Elísabetu I., for-
vera drottningar, í sjónvarpsþátt-
um í BBC og tókst svo afburðavel
að gagnrýnendur hrópuðu af
hrifningu. Vera má að nú verði
menn vitni að átökum milli
drottninga sem ekki eiga sér hlið-
stæðu frá því er þær Elísabet I. og
María Stúart kepptu um völdin á
sextándu öld.
Vinnuþjarkur
En satt að segja á Glenda Jackson
ekki til konungborinna að telja.
Hún er elst fjögurra dætra bygg-
ingaverkamanns í Birkenhead og
konu hans, sem vann að heimilis-
Glenda Jackson og Neil Kinnock.
hjálp. Birkenhead er handan við
Mersey-fljótið gegnt Liverpool og
fram á þennan dag hefur Glenda
verið einlægur stuðningmaður fót-
boltaliðsins þar - Tranmere Rovers
- sem notið hefur mikils gengis að
undanförnu.
Fyrsta starf hennar að loknu
skyldunámi var að selja hægða-
tregðulyf bak við búðarborðið hjá
Boot’s lyfjasölukeðjunni. En hún
vildi verða leikkona en ekki búðar-
stúlka og fyrir harðfengi komst
hún inn í Konunglega leiklistarhá-
skólann (Royal Academy of Dram-
atic Arts), sem hefur komið mörg-
um efnilegum leikurum á sporið.
Líkt og margur sem komist hefur í
fremstu röð varð hún að hafa mik-
ið fyrir árangri sínum. Eftir skól-
ann tóku við löng og þreytandi ár í
leikhúsum með gamaldags verk-
efnaskrá, og enn bætti hún við
kunnáttu sína sem sviðsstjóri hjá
Crew Repertory Company. Móðir
hennar hefur sagt um hana: „Hún
var alltaf snjöll stelpa - en skelfi-
legur þrákálfur". Þessi langi náms-
tími kom henni til góða er henni
var boðið að starfa hjá „Royal
Shakespeare Company” árið 1963.
Tveimur árum síðar sló hún í gegn
í „Marat/ Sade“ eftir Peter Brook er
hún söng „We want a revolution
now“. Eftir það hefur hún ekki
horfið úr skini sviðsljósanna.
Hatar frægðina
Hún er nú 53 ára og ekki fögur í
venjulegum skilningi orðsins. Þeg-
ar hún talar við blöð og sjónvarp er
hún klædd peysum og í gallabuxum
með blettum eftir bleikiefni. „Ég er
drottning bleikiefnisbrúsans,"
sagði hún við blaðakonu nokkra,
sem fannst það í meira lagi ótrúlegt
að fræg leikkona annaðist sjálf
heimilisstörfin. Um frægðina segir
hún: „Ég hata hana, hata hana, hata
hana. Ég tek mjög lítinn þátt í sam-
kvæmislífi. Mér líður alltaf illa inn-
an um fólk sem er að leika, þegar
það er ekki á sviðinu." Samt hefur
hún til að bera fjaðurmagnaðan
glæsileik, eins og köttur, og hún er
stálgreind og einbeitt, sem gerir
það að verkum að það ætti að sópa
að henni á breska þinginu.
„Mér líkar ekki andrúmsloftið í landinu," segir hún um stjómarár Thatc-
her. „Dyrum er skellt og bökum snúið að náunganum."
FeriII hennar hefur verið undar-
leg blanda sigra og ósigra, sem
hafa allir verið fullkomlega heiðar-
legir. Stöku sinnum hefur slegið
alvarlega í bakseglin. Hlutverk
hennar sem orðhvata gálan í
„Touch of Class“ færði henni ósk-
arsverðlaunin í annað sinn - þau
fyrstu fékk hún í hlutverki Gudr-
unar í „Women in Love" eftir Ken
Russell. Russell fer fögrum orðum
um vandvirkni hennar sem leik-
onu: „Hún hefur mjög góða til-
finningu fyrir hvernig hún á að
hegða sér. Næmi hennar er furðu-
legt.“
En það er fátt öfgakennt við
Glendu Jackson. Líf hennar minnir
í fáu á líf prímadonnunnar. Russell
segir: „Rétt áður en hún á að fara
fram fyrir myndatökuvélarnar sit-
ur hún inni í búningsklefanum og
hlustar á kvennaþáttinn í BBC,
reykir sígarettu og skrifar bréf. Það
er engin spenna." Smekkur hennar
enduspeglar almúgalegt uppeldi
hennar.
Margir hafa látið furðu í ljósi yfir
því að svo fræg leikkona vilji binda
enda á feril sinn fyrir nuddið og
jagið sem fylgir starfi þingmanns-
ins. Einn þingmanna Verkamanna-
flokksins hefur sagt: „Það er vafi
hvort þessi fræga leikkona þolir
álagið sem fylgir daglegu lífi okkar
á þinginu. Hún er frábær á sviðinu
og ég skil ekki af hverju hún vill
breyta til fýrir dýflissurnar í