Tíminn - 24.11.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 24. nóvember 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Myrti ófríska konu
ogbam tilaðkoma
sök á vinnufélaga
27. september 1989 var ósköp venjulegur dagur í lífi
Lanmans nokkurs framkvæmdastjóra hjá bygginga-
verktakafýrírtæki í Belleville í lllinois. Hann ók áleiðis
heim til sín í úthverfinu Villa Medera. Konan hans ætl-
aði að hafa kvöldverðinn til þar sem þau ætluðu til
bænagerðar strax eftir matinn.
Á leiðinni fór Lanman að hugsa
um söluna á húsi þeirra. Hann
hafði verið framkvæmdastjóri
ákveðins verkefnis fyrirtækisins í
þrjú ár en nú var því verkefni að
ljúka og atvinnuleysi blasti við
innan fárra vikna.
Lanman var ættaður frá Decatur
í Illinois og var viss um að fá
vinnu ef hann sneri aftur þangað
en það yrði erfitt. Jolaine kona
hans var komin fjóra mánuði á
leið og Kenneth sonur þeirra var
þriggja ára. Það yrði ekkert
áhlaupaverk að finna nýtt heimili,
taka sig upp og ílytja en það yrði
að gerast.
Lanman ók upp heimreiðina að
grábláa, einnar hæðar einbýlis-
húsinu. Hundurinn hans Snuffy
kom hlaupandi yfir flötina og
fagnaði honum. Lanman gekk inn
í húsið og kallaði: —Ég er kom-
inn. Er maturinn til? Eg er ban-
hungraður. Hann fékk ekkert
svar.
Þá fór hann fram í eldhúsið.
Engir pottar voru á eldavélinni og
ekki var búið að leggja á borðið.
Honum datt í hug að kona hans
hefði kannski veikst og flýtti sér
inn í svefnherbergið. Jolaine virt-
ist ekki vera þar heldur.
Þá fór hann inn í herbergi
drengsins en Kenneth var ekki
þar. Hins vegar kom Lanman auga
á eitthvað á gólfteppinu sem líkt-
ist blóði. Drengurinn hlaut að
hafa meitt sig og Jolaine farið
með hann á sjúkrahús eða til
læknis. Því hafði hún þá ekki
hringt til hans í vinnuna eða skil-
ið eftir miða? Lanman fór aftur
inn í svefnherbergið til að leita
einhverra vísbendinga um hvar
kona hans og sonur gætu verið.
Hann sá að rúmteppið hafði ver-
ið dregið til á rúminu þannig að
hluti af því var í hrúgu á gólfinu.
Hann lyfti því upp í rúmið og rak
þá augun í torkennilegt hrúgald á
gólfinu.
Jolaine og Kenneth voru undir
rúminu, vafin í alblóðug rúmföt-
in. Lanman reif í lökin og fletti
þeim frá. Hann tók andköf af því
sem við honum blasti. Hár konu
hans og sonar og föt þeirra var
gegndrepa af blóði þeirra sem
gusast hafði úr gapandi skurðun-
um nær eyrnanna milli á báðum.
Lanman gat varla staðið á fótun-
um þegar hann náði að símanum
og hringdi í neyðarnúmerið.
—Einhver myrti konu mína og
son, sagði hann rámri röddu og
átti erfitt um mál. —í Guðs bæn-
um sendið einhvern.
Skoðaði hús til söiu
Umferðarlögreglumenn á eftir-
litsferð í grenndinni komu nær
strax á vettvang og á hæla þeim
sjúkrabfll. Sjúkraliðið staðfesti
strax verstu grunsemdir Lanmans:
Jolaine og Kenny litli voru bæði
látin.
Húsið var girt af með gulum lög-
regluborða og síðan var beðið eftir
mönnum frá morðdeildinni.
Justus lögreglustjóri kom sjálfur
með þeim á vettvang og ræddi við
Lanman. Hann taldi líklegt að
kona sín hefði verið að skipta á
rúminu þegar ráðist var á hana.
Hann hafði ekki minnsta grun um
hver gæti hafa framið verknaðinn
eða hvers vegna.
Justus bað sjúkraliðið að fara
með Lanman á sjúkrahúsið til að-
hlynningar og sendi lögreglu-
mann með ef Lanman kynni að
jafna sig nógu mikið fljótlega til
að muna eftir einhverju sem að
gagni gæti komið.
Tæknilið kom fljótlega og tók að
leita sönnunargagna í húsinu.
Meðan á því stóð biðu lögreglu-
menn úti fyrir. Þá kom kona úr ná-
grenninu til Justusar lögreglu-
stjóra og tjáði honum að hún
hefði verið heima um tvöleytið
þegar maður nokkur kom og bað
um að fá að skoða hús hennar sem
var á söluskrá, rétt eins og hús
Lanman-hjónanna.
—Ég sagði honum að hann yrði
að ræða fyrst við fasteignasalann,
sagði konan. —Maðurinn minn
varaði mig við því að hleypa
nokkrum inn sem ekki væri í fylgd
með fulltrúa fasteignasalans.
Maðurinn sagðist vera búinn að
ræða við fasteignasalann. Sá hefði
sagt að hann fengi að skoða húsið
en þegar konan spurði um nafn
fasteignasalans vissi maðurinn
það ekki. Hún harðneitaði ^ð
hleypa honum inn svo hann fór.
mm''
Lík Jolaine Lanman og Kenneths sonar hennar fúndust vafin í lök undir hjónarúminu.
Justus bað konuna um lýsingu á
manninum. Konan sagði hann
hafa verið lágvaxinn og þéttan á
velli, um það bil fertugan, dökk-
hærðan og með sólgleraugu.
Hann hafði ekki sagt til nafns.
Einkum hafði henni þótt hann
tortryggilegur vegna stórrar tösku
sem hann bar í ól um öxlina.
Ekki kvaðst konan hafa séð neinn
bfl en svo tók hún andköf. —Guð
minn góður. Ef hann hefur myrt
Jolaine og drenginn hefði hann
kannski drepið mig ef ég hefði
hleypt honum inn.
Justus spurði hvort Lanman-
hjónin hefðu húsið í sölu hjá fast-
eignasala. Konan sagðist halda að
svo væri ekki. Jolaine hefði ein-
hverntíma sagt að þau ætluðu að
reyna að selja milliliðalaust til að
spara sölulaunin.
Vísað til annars morðs
Nú sagði lögreglustjóri mönnum
sínum frá þessu og bað nokkra
þeirra að ganga í hús og spyrja
hvort fólk hefði séð ókunnan
mann með pokatösku á ferðinni.
Alls óvíst var að maðurinn væri
sekur en framkoma hans við kon-
una var að minnsta kosti nógu
undarleg til að lögreglan vildí hafa
tal af honum.
Einn tæknimanna kom nú út og
gaf bráðabirgðaskýrslu. Hann
sagði að engin merki fýndust um
að brotist hefði verið inn í húsið
eða að leitað hefði verið í því.
Frumrannsókn á líkunum sýndi
að bæði fórnarlömbin höfðu verið
barin í höfuðið. Spotti var um háls
konunnar og bæði virtust hafa
verið stungin með skærum, að
minnsta kosti fundust blóðug
skæri á gólfinu. Konan hefði látist
nokkru á undan drengnum. Bæði
líkin voru fullklædd.
Nokkur fingraför höfðu fundist
en auðsýnt þótti af blóðklessum
víða að morðinginn hefði verið
Maðurinn var haldinn sjúklegum áhuga á morðum og
safnaði alls kyns aftökubúnaði.
Loks ákvað hann að láta til skarar skriða og hefna sín
rækilega á fyrrum vinnufélögum sem komið höfðu upp
um misferli hans í starfi.
með hanska. Annað sem fundist
hafði þurfti nánari rannsókn á
rannsóknarstofu.
Tíminn var mikilvægur. Strax og
líkin höfðu verið flutt burt til
krufningar var hringt frá sjúkra-
húsinu og sagt að Lanman hefði
náð sér það vel af áfallinu að hann
þyldi að fara á stöðina til frekari
viðræðna.
Rátt á eftir kom einn lögreglu-
mannanna og með honum kona
sem bjó í hverfínu. Hún sagði að
húsið sitt væri einnig til sölu. Hún
minntist þess að fyrir fjórum eða
fimm dögum hafði maður komið
og beðið um að fá að skoða húsið.
Konan sagðist hafa orðið hálf-
smeyk meðan hún sýndi honum
herbergin, hann hefði verið svo
einkennilegur í framkomu. Svo
kom vinkona hennar í heimsókn
og maðurinn fór.
Justus bað þessa konu einnig um
lýsingu á manninum og reyndist
hún nánast eins og lýsing hinnar
konunnar sem hafði hús í sölu.
Hún hafði líka veitt athygli tösku-
pokanumn. Auðvitað gerði hún
ráð fyrir að maðurinn hefði verið á
bfl en kvaðst ekki hafa séð bflinn.
Maðurinn sagði ekki til nafns en
lét þess getið að hann kæmi aftur.
Nú kom lögreglumaður út úr
Lanman-húsinu og sýndi Justusi
miða sem fundist hafði á borði í
svefnherberginu. Svo virtist sem
fórnarlambið hefði skrifað þetta.