Tíminn - 01.12.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 1. desember 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK>
OLDRUÐ EKKJA
MYRT Tl L FJÁR!
Það var eldsnemma á laugardagsmorgni þann 25. júní 1983 að
kona ein í Walla Walla í Washington-ríki leit út um glugga og sá op-
ið garðshlið og nethurð í næsta húsi. Henni fannst þetta einkar
óvenjulegt, því Christine Zacharías, 88 ára gömul grannkona henn-
ar, lokaði undantekningarlaust dyrum sínum með nethurðinni og
hlið hennar stóð aldrei opið, ekki einu sinni meðan hún fékk sér
stutta gönguferð meðfram næstu húsum.
- Mér datt helst í hug aö hún hefði
skroppið í gönguferð, sagði konan
seinna við lögregluna. - Ég hringdi í
konuna í húsinu hinum megin við
Christine til að spyrja hvort hún hefði
séð hana á gangi, en svo var ekki.
Þegar hliðið og nethurðin voru enn
óhreyfð um hádegið fannst konunni
hún þurfa að gera eitthvað, svo hún
hringdi til bestu vinkonu gömlu kon-
unnar, en sú bjó handan götunnar,
allnokkru neðar. Klukkan var rétt
rúmlega eitt þegar vinkonan fór að
heiman frá sér og gekk yfir götuna að
húsi Christine. Hún ákvað að fara eld-
húsdyramegin og kom þar að opnum
dyrum. Hún kallaði á Christine en
fékk ekkert svar. Þá læddist hún var-
lega inn, en ekki leið nema andartak
þar til hún kom hlaupandi út, fór rak-
leitt í næsta hús og hringdi á sjúkra-
bíl.
- Christine er meidd og þarfnast
hjálpar, sagði hún grannkonunni.
Hún vissi hins vegar ekki að enginn
mannlegur máttur gat lengur hjálpað
Christine. Það hefði ekki verið útilok-
að ef hún hefði komið á vettvang svo
sem 16 tímum fyrr.
Dan Seese hjá slökkviliðinu kom
fyrstur á staðinn og sá þegar í stað að
gamla konan hafði verið látin í að
minnsta kosti hálfan sólarhring.
Blóðugt lík hennar lá á rúminu í
svefnherberginu sem vissi út að göt-
unni. Seese fór þegar inn í stofu til að
hringja á lögregluna. Hann vildi ekki
nota talstöðina í sjúkrabílnum, því
hann vissi að öll samtöl þar voru hler-
uð, ekki aðeins af blaðamönnum
heldur ýmsum áhugamönnum sem
áttu nauðsynleg tæki. Hann vildi
vekja sem minnsta athygli á málinu.
Hins vegar reyndist síminn hafa verið
slitinn úr veggnum þannig að Seese
neyddist til að nota talstöðina.
Walla Walla er í suðaustanverðu
Washington-ríki, skammt frá landa-
mærum Oregon-ríkis, og þar eru rík-
isfangelsin. Hins vegar er fátt um
glæpi í bænum og morðið á gömlu
konunni varð fólki mikið áfall, eink-
um nágrönnunum.
Nágrannar sáu ekkert
Mike Kyle frá rannsóknarlögregl-
unni og tæknimaðurinn Steve Ruley
voru kallaðir út af heimilum sínum
og sérfræðingum rannsóknarstof-
unnar í Kennewick gert viðvart. Lög-
reglulæknirinn kom á vettvang og
kvað óhjákvæmilegt að meinafræð-
ingur í Seattle annaðist krufningu
líksins.
Ekki var hægt á staðnum að ákvarða
nákvæmlega dánarorsökina, en svo
virtist sem Christine hefði verið bar-
in, ef til vill með krepptum hnefum
eða sljóu barefli, og hugsanlega hafði
henni verið misboðið kynferðislega.
Blóðslettur voru á veggjum og í lofti
herbergisins en mestar þó á rúllu-
tjaldinu fyrir glugganum, en hann
var við höfðagafl rúmsins.
Meðan Ruley kannaði aðstæður og
leitaði sönnunargagna, ræddi Kyle
við nágrannana. Fyrst hitti hann kon-
una sem leit út um gluggann sinn
klukkan sex um morguninn. Hún
sagði að þótt þær Christine hefðu
ekki verið nánar vinkonur hefðu þær
stundum litið inn til hvor annarrar
og spjallað saman þegar þær hittust
úti í samliggjandi görðum sínum.
Konan kvaðst fyrst hafa reynt að
hringja til Christine um hálftíuleytið,
en ekkert svar fengið. Upp úr hádeg-
inu hefði hún síðan hringt til vin-
konu gömlu konunnar og beðið hana
að athuga málið. Það var vinkonan
sem fann líkið.
Þar sem ljóst þótti að Christine hefði
verið myrt kvöldið áður spurði Kyle
konuna hvort hún hefði veitt nokkru
óvenjulegu athygli þá. Hún sagðist
hafa haft öll böm sín og fjölskyldur
þeirra í heimsókn; að hjá sér hefðu
því verið 15 til 20 manns og því eng-
inn tími aflögu til að fylgjast með
neinu utanhúss.
Þar næst fór Kyle til konunnar sem
bjó í húsinu við hina hlið húss Christ-
ine. Hún hafði búið þar síðan 1943 og
þær Christine sátu iðulega á verönd-
inni hvor hjá annarri og spjölluðu
saman. Konan sagði að Christine
hefði vissulega ekki verið ljúf í um-
gengni oft á tíðum. Hún hefði verið
ákaflega vanaföst, dómhörð og for-
dómafull og látið hvem sem var heyra
skoðanir sínar óþvegnar.
- Ef hún var hjá mér og sagði eitt-
hvað sem mér Iíkaði ekki, bað ég hana
bara að fara heim til sín og hún gerði
það, sagði konan. - Hún kom oftast
aftur eftir einn eða tvo daga og spurði
hvort hún mætti tala við mig núna.
Við settumst á pallinn og gátum átt
góðar samræður þar til hún byrjaði
að tala um eitthvað sem mér líkaði
ekki. Þá bað ég hana bara að fara
heim.
Þannig var samband þeirra og þessi
kona gat ekki, fremur en grannkonan
hinum megin, ímyndað sér neinn
sem vildi Christine feiga. Gamla kon-
an var síður en svo auðug, húsgögn
hennar voru gömul og verðlítil og
einu tekjur hennar vom ellilífeyrir-
inn.
Mikið leitað í húsinu
Vinkonan sem fann líkið sagði að
Christine hefði ekki átt bankareikn-
skugga um að klukkan var í besta
lagi.
Tómt veski Christine fannst á borði í
stofunni og skammt frá var síminn
slitinn úr sambandi. Morðinginn
hafði greinilega einnig leitað í stof-
unni, en ekki jafn rækilega og í her-
berginu.
Vírklippur fundust á gólfinu við
rúmið og framan við dymar lá hand-
fang sem virtist vera af kommóðu-
skúffu. Á því var blóð og nokkur grá
hár. Báðir þessir hlutir gátu hafa ver-
ið notaðir sem barefli og í eldhúsinu
var einnig hamar. Blóðugar húðtægj-
ur fundust á stofugólfinu við eldhús-
dyrnar og benti það til að ráðist hefði
verið á Christine í stofunni og hún
síðan dregin inn í svefnherbergið. Á
rúminu lá innihald veskisins en engir
peningar.
Líkið var alklætt, þótt fötin væru öll
úr lagi færð af átökunum. Um hálsinn
var bundinn svartur trefill úr þunnu
efni. Mikið blóð var á rúmfötunum
við höfuð líksins og stór blettur á
koddaveri. Slettur vom um allt her-
bergið.
Einkennilegt ávarp
Gorski sérfræðingur frá Kennewick
kom á staðinn um fimmleytið síðdeg-
is og hóf þegar að gera sér grein fyrir
hvernig glæpurinn hefði verið fram-
inn. Hann var mjög nákvæmur í at-
hugunum sínum og útreikningum.
Hann veitti athygli skrýtna blettinum
á koddaverinu og sagði að blóðugur
hlutur hefði verið lagður á koddann,
Joe Aguilar var verkamaður
þar til hann kynntist Susan
Cummings. Hún taldi hann á
að gerast heldur morðingi.
ing, en geymt peningana sína í hús-
inu, oftast undir mottu eða púða í
hvíldarstól sínum. Hún hefði jafnan
gætt veskis síns vel og yfirleitt van-
treyst öðmm til að fara með peninga
sína. Að því lögreglan komst næst
hafði verið þröngt í búi hjá gömlu
konunni, svo jaðraði við skort.
- Hvemig stóð á að þú fórst til henn-
ar í þetta sinn? spurði Kyle.
- Grannkona hennar hringdi til mín
og sagði að eitthvað hlyti að vera að
hjá Christine, þar sem nethurðin og
garðshliðið stæði hvort tveggja opið.
Þau væm ævinlega lokuð. Þá skrapp
ég yfir til að líta eftir gömlu konunni.
Konan lýsti aðkomunni: - Hún lá
þversum á rúminu og breitt var yfir
hana alla nema höfuðið. Andlitið var
blátt. Ég vissi að hún var dáin og
hraðaði mér út til að kalla á hjálp.
Ruley tæknimaður sagði Kyle að svo
virtist sem morðið hefði verið framið
milli klukkan níu og hálftíu kvöldið
áður. Leitað hefði verið rækilega í
herberginu og rafmagnsklukka slitin
úr sambandi. Hún hafði stansað kl.
9.17 og var því rökrétt að álykta að
morðinginn hefði verið í húsinu á
þeim tíma. Síðar var gengið úr
Susan Cummings tjáöi lögreglunni aö hún hlyti aö vera grunuð,
þar sem hún hafði unniö fyrir gömlu konuna.