Tíminn - 08.12.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 8. desember 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÍj
Varö sjónarvottur að
morði en þagði í tvö ár
Lengi vel leit út fyrir að morð hinnar 22 ára Kimberiey
upplýstist aldrei. Loks þegar vitnið þorði að tala var því
tæplega trúað og hrossakaup urðu til þess að morðing-
inn hlaut dóm sem talinn var allt of mildur.
Kefth Woyciechowski var sannfærður um að moröið á unnustu hans
upplýstist aldrei.
Lengi vel leit út fyrir að morð hinn-
ar 22 ára Kimberley Yates yrði aldrei
upplýst. Raunar var vitni að morð-
inu, en lögreglan vissi ekkert um
það. Vitnið þagði yfir því sem það sá
og þorði ekki að segja neitt í meira
en tvö ár.
Kimberley átti heima í smábænum
Wilmington, skammt frá Joliet f 111-
inois. Síðast sást til hennar mánu-
dagsmorguninn 1. júní 1987 þegar
hún ók inn á bflastæðið hjá General
Electric í Morris í Grundy-um-
dæmi. Hins vegar kom hún aldrei
til vinnu sinnar á skrifstofu verk-
smiðjunnar þar sem hún starfaði
sem ritari. Seinna um morguninn
veitti starfsfélagi Kimberley því at-
hygli að bflstjórahurðin á Escort-bfl
hennar lá að stöfum og skellti henni
aftur.
Laust eftir hádegið hringdi unnusti
Kimberley, hinn 33 ára Keith
Woyciechowski sem hún var í sam-
búð með. Honum var sagt að Kim-
berley hefði ekki komið til vinnu.
Keith vissi að hún hafði farið í vinn-
una svo hann fékk lánaðan bfl í
vinnunni hjá sér og ók yfir að verk-
smiðjunni. Hann skoðaði bfl Kim-
berley og þegar hann hafði gengið
úr skugga um að hún væri hvergi
innandyra á vinnustaðnum, gerði
hann lögreglunni viðvart um hvarf
hennar.
Terry Marketti yfirmaður og fleiri
lögreglumenn fóru á staðinn og
spurðu starfsfélaga Kimberley. Eng-
inn minntist þess að hafa séð hana
eftir að hún ók inn á bflastæðið um
áttaleytið.
- Þetta var eitt það einkennilegasta
sem ég hafði fengið til meðferðar,
sagði Marketti. - Ég trúði ekki að
manneskja gæti horfið svo gersam-
lega á þessum tíma dags án þess að
nokkur tæki eftir því.
Keith afhenti lögreglunni mynd af
Kimberley og lét þess getið að þau
ætluðu að gifta sig í september. -
Kim er lágvaxin og grönn, sagði
hann. - Hún er dökkhærð með sítt,
slétt hár og brún augu. Þegar hún
fór að heiman í morgun var hún
klædd svörtum samfestingi, svört-
um skóm og með fjóra hringa á
hvorri hönd.
Hann fór síðan með lögreglunni að
bflnum og skýrði frá því að í hann
vantaði kaffifant sem Kim hefði tek-
ið með sér til að dreypa á á leið til
vinnu. Svarta veskið hennar væri
líka horfið.
Klukkan hálfþrjú um daginn var
maður frá hreinsunardeildinni að
tína upp rusl við þjóðveginn til
Dwight um 30 km sunnar. fruslinu
var innihald kvenveskis dreift með-
fram veginum. Þar á meðal voru
peningaveski og skilríki Kimberley
Yates og greiðslukort, en engir pen-
ingar. Keith staðfesti að hún hefði
haft peningaveskið í svarta veskinu.
Nú þótti lögreglunni augljóst að um
mannrán væri að ræða og mannafli
var efldur til muna.
Barín tíl dauðs
Bfll Kimberley var dreginn á rann-
sóknarstöð lögreglunnar þar sem
leitað var að fmgraförum á honum.
Engin fundust nema eftir Kim sjálfa,
Keith sem einnig notaði bflinn og
starfsstúlkuna sem skellti bflhurð-
inni fyrr um daginn.
Morguninn eftir leitaði Marketti til
almennings eftir upplýsingum um
týnda ritarann. Hann sendi út lýs-
ingu á Kimberley og bað alla þá að
hringja sem hefðu ef til vill séð eitt-
hvað. Keith kom einnig fram í sjón-
varpi og bað alla að hjálpa sér að
finna unnustuna.
Leitin beindist einkum að svæðinu
við þjóðveginn umhverfis staðinn
þar sem veskið fannst. Þetta var í
annað sinn á einni viku sem ung
kona hafði verið numin á brott í
norðanverðu Illinois. Þann 27. maí
fór hin 19 ára Timmy TYacey að
bóna bflinn sinn. Daginn eftir fann
lögreglan bflinn læstan við bónstöð-
ina. Engin merki voru um átök og
Tammy fannst hvergi.
Hundruð sjálfboðaliða leituðu nú
Kimberley á svæðinu umhverfis GE-
verksmiðjuna. Talið var útilokað að
mannræninginn hefði farið langt
með hana af ótta við að sjást um há-
bjartan daginn. Strjál byggð er á
svæðinu og landslagið úfið og óslétt.
Olson lögreglustjóri lét þau orð falla
að svo virtist sem viðkomandi hlyti
að vera vel kunnur svæðinu næst
verksmiðjunni.
Leitin að Kimberley Yates tók enda
á laugardagsmorgun um það bil 5
km frá verksmiðjunni. Bóndi einn
var á leið á akra sína og gekk þá fram
á líkið hálffalið undir runnum í
brenninetlubreiðu, aðeins 2 metr-
um frá afleggjara af veginum til
Morris.
Höfuðið var nánast molað. Líkið
var fullklætt að öðru leyti en því að
annan skóinn vantaði. Ekkert benti
til nauðgunar. Líkið var flutt til
krufningar í Morris og reyndist dán-
arorsökin höfuðáverkinn.
- Hún var barin með sljóu barefli,
ef til vill hafnaboltakylfu, sagði
læknirinn. Auk þess fannst byssu-
kúla í bringu hennar.
- Við erum þá ekki að leita að kyn-
ferðisglæpamanni, sagði Olson. -
Ástæðan gæti verið rán eða að þetta
var látið líta út sem rán til að villa
um fyrir okkur. Við verðum að at-
huga alla möguleika.
Ákveðið var að skýra fréttamönn-
um frá því að Kimberley hefði verið
banað með sljóu barefli, en nefna
ekki að hún hefði líka verið skotin.
Aðeins morðingi hennar og lögregl-
an vissu það og þær upplýsingar
skyldu geymast þar til farið væri að
yfirheyra einhvern grunaðan. Það
hjálpaði Iíka til við að útiloka hvern
þann sem kynni að vera nógu rugl-
aður til að koma og játa morðið á
grundvelli þess sem hann hefði lesið
í blöðunum en oft kemur slíkt fyrir.
Þekkti hún
morðingjann?
Hvernig á því stóð að veski Kim-
berley hafnaði meira en 30 km frá
líkinu var enn leyndardómur. - Við
þekkjum engan í Dwight eða þar í
grennd, sagði faðir Kimberley. Þetta
er allt svo ruglingslegt. Kimberley
var vel liðin og átti enga óvini.
Nú var leitað vandlega á svæðinu
umhverfis verksmiðjuna, en hvorki
fundust skórinn, veskið, bfllyklarnir
né kaffifanturinn.
Læknirinn sagði fréttamönnum að
Kimberley hefði að líkindum verið
myrt á mánudeginum og ekki á
þeim stað sem líkið fannst. Enginn
færi að halda kyrru fyrir í brenni-
netlubreiðu. í mesta lagi væri hægt
að fleygja líki þar.
Marketti þóttist viss um að Kim-
berley hefði þekkt morðingja sinn
og farið fúslega með honum þegar
hún yfirgaf bflinn. - Ekkert benti til
átaka umhverfis bflinn eða í honum,
sagði hann. - Hún hefði heldur ekki
tekið kaffið með sér nema hún
þekkti viðkomandi. Ekkert hafðist
upp úr viðtölum við ættingja henn-
ar og vini. Enginn gat ímyndað sér
nokkra ástæðu fyrir morðinu. Kim-
berley hefði verið elskuleg stúlka,
heimakær og lítt gefin fyrir hið ljúfa
líf. Allir hölluðust að því að morð-
inginn hefði vitað gjörla um ferðir
hennar og því hlyti hún að hafa
þekkt hann.
Nú var samband þeirra Keiths
skoðað niður f kjölinn. Þau höfðu
kynnst rétt eftir að Kimberley lauk
stúdentsprófi og verið saman síðan.
Þau höfðu búið saman í Wilmington
í fjögur ár, en ætlað að gifta sig með
haustinu. Rækileg leit í íbúð þeirra
leiddi ekkert í ljós og greining á
blóðslettum sem þar fundust var
neikvæð.
Útför Kimberley fór fram og unn-
usti hennar keypti veglegan leg-
stein. Hann hét því að hefna fyrir
dauða hennar, en nokkru síðar
hætti hann rekstri bifreiðaverk-
stæðis síns og flutti til Flórída til að
byrja nýtt líf.
Lögreglan gafst ekki upp á málinu,
þótt engar vísbendingar fyndust og á
næstu tveimur árum var rætt við
meira en 300 manns, suma oftar en
einu sinni. Þrátt fyrir það kom ekk-
ert fram sem máli skipti. Safnað var
meira en 13 þúsund dollurum til að
veita þeim sem gefið gæti upplýs-
ingar er leiddu til handtöku morð-
ingjans, en allt kom fyrir ekki.
Skór Kimberley, bflíyklarnir, kaffi-
fanturinn eða veskið komu aldrei í
leitirnar, né heldur bareflið sem
henni var banað með.
Sjónarvottur þagði
Hins vegar var það kaldhæðnislegt
að í nær hálft þriðja ár þagði mann-
eskja sem auk morðingjans vissi ná-
kvæmlega hvað komið hafði fyrir
Kimberley Yates.
Kona í Wilmington, Carolyn Bell,
sem þekkti bæði Kimberley og
Keith, hafði séð morðið. Sjónin
hafði slík áhrif á hana að í stað þes
að fara til lögreglunnar, reyndi hún
að útiloka atvikið úr huga sér og lifa
lífinu eins og ekkert hefði gerst.
Það dugði þó ekki. í tvö ár, jafnvel
eftir að Carolyn flutti til annarrar
borgar, hélt hún áfram að fá mar-
traðir þar sem hún sá Kimberley
myrta hvað eftir annað. Loks gat
hún ekki lengur Iifað við samvisku-
kvalirnar og trúði vini sínum fyrir
öllu saman. Vinurinn lét upplýsing-
arnar ganga til fulltrúa saksóknara
sem hann þekkti. Fulltrúinn kom
síðan á fundi Carolyn með lögreglu-
mönnum frá Grundy-umdæmi.
Saksóknari hringdi til Olsons lög-
reglustjóra og tjáði honum að loks
væri séð fram á að morðingi Kim-
berley Yates fengi að svara til saka
fyrir ódæðið. Þegar Carolyn Bell
hitti lögreglumennina, sagði hún
eftirfarandi sögu:
- Ég var á heimleið frá vinnu þann
1. júní og þegar ég kom að vegamót-
um sá ég hvítan Dodge-bfl standa í
vegarkantinum. Ég ók hægt og
horfði á bflinn. Ég þekkti strax Kim-
berley sem sat í framsætinu. Ljóst
var að hún og ökumaðurinn voru í
hávaðarifrildi. Á næsta andartaki
laut hann niður, greip kylfu og barði
hana tvisvar í höfuðið af miklu afli.
Ég sá hana síga niður í sætið.
- Þú sást þetta gerast og þagðir yfir
því þar til núna, sagði Olson þrumu
lostinn.
- Ég var svo hrædd, svaraði Caro-
lyn kjökrandi. - Ég hafði alltaf verið
hrædd við manninn. Nú óttaðist ég
um fjölskyldu mína. Ég veit að hann
er óskaplega skapbráður.
Olson vildi að sjálfsögðu fá að vita
um hvern Carolyn væri að tala. - Ég
þekkti hann og hafði nokkrum sinn-
um hitt hann, svaraði Carolyn. -
Það var Keith Woyciechowski.
Olson trúði varla sínum eigin eyr-
um. Keith hafði aldrei gerst brotleg-
ur við lögin og verið vel liðinn í
samfélaginu. Ekki bar á öðru en
hann hefði hjálpað lögreglunni eftir
megni við rannsókn málsins, jafnvel
komið fram í sjónvarpi og beðið um
hjálp við að finna morðingjann og
gengið úm og safnað peningum til
að launa þeim sem gæti bent á
hann.
- Ef þú segir þetta satt, er maður-
inn besti lygari sem ég hef nokkurn-
tíma komist í kast við, sagði Olson.
Hvíti bíllinn fínnst
Þegar hér var komið sögu var Keith
búsettur einhvers staðar í Flórída.
Lögreglan hafði uppi á honum, en
fyrst varð Olson að byggja upp
ákæru gegn honum. Vitnið sagði að
morðið hefði verið framið í hvítum
Dodge, en ekkert kom fram sem
benti til að Keith hefði átt slíkan bfl.
Hins vegar fannst vitni sem minnt-
ist þess að hafa séð hann á hvítum
Dodge sumarið 1987.
Loks kom upp úr dúrnum að um-
ræddur bfll hafði lent í árekstri og
verið sendur til viðgerðar hjá Keith.
Bfllinn var ótryggður og því hafði
Keith neitað að afhenda hann fyrr
en eigandinn greiddi viðgerðina og
notað hann stöku sinnum.
Um það bil mánuði eftrir morðið
seldi Keith síðan bflinn til að hafa
upp í viðgerðarkostnaðinn og vel
það. Fyrir peningana flutti hann svo
til Flórída.
Nú kom fram vitni, Paul Cohen að
nafni, sem sagði að Kimberley og
Keith hefðu rifist heiftarlega að
morgni 1. júní og haft hátt. Paul
sagði að þeir Keith hefðu verið sam-
an síðar um morguninn, en Keith
skroppið frá í um það bil klukku-
stund.
Haft var uppi á bflnum og farið með
hann til rannsóknar í þeirri viku von
að finna í honum hár af Kimberley
eða trefjar úr fötum hennar en það
kom fyrir ekki. Hálft þriðja ár var