Tíminn - 15.12.1990, Blaðsíða 4

14
HELGIN
Laugardagur 15. desember 1990
Nýlega kom út bókin Haltu
mér — slepptu mér, eftir Eð-
varð Ingólfsson. Þetta er átt-
unda unglingabók Eðvarðs, en
bækur hans eru orðnar þrett-
án. Hann hlaut verðlaun
Skólamálaráðs Reykjavíkur
fyrir bestu frumsömdu barna-
bókina sem út kom 1988,
Meiriháttar stefnumót. Ung-
lingabækur hans hafa selst
mest allra bóka af því tagi und-
anfarin ár. Af þeim má nefna
Fimmtán ára á föstu og Sex-
tán ára í sambúð.
Aðalsöguhetjur í bókinni,
Haltu mér — slepptu mér,
heita Edda og Hemmi. Hún er
sextán, hann sautján. Frá
fyrstu kynnum þeirra er sagt í
2. kafla bókarinnar og fer hluti
hans hér á eftir. Síðan gerist
margt, hratt og óvænt...
2. kafla bókarinnar og fer
hluti hans hér á eftir. Síðan
gerist margt, hratt og óvænt...
Löng röð ungmenna bíður eftir að fá
keypta miða í Laugarásbíói. Miða-
sölugatið er eins og hausingavél í
fiskvinnsluhúsi. Strákarnir mjakast
reglubundið áfram í röðinni. Það
tekur stuttan tíma að afgreiða hvern
haus — og svo næsti, gerið svo vel!
Tveim mínútum áður en myrkrið
hvolfist yfir bíógesti eru strákarnir
búnir að hreiðra vel um sig í góðum
sætum fyrir miðjum sal með kók og
poppkorn. Þeim er ekkert að van-
búnaði að byrja að horfa á myndina.
Hlé er gert í myndinni miðri venju
samkvæmt. Sýningarstjórinn klipp-
ir á spennandi augnablik og skellir
ljósaflóði á óviðbúin augu. Ekki
beinlínis heppilegt að hafa hléið
þarna. Engu líkara en nú eigi að fara
að sýna auglýsingar á amerískri
sjónvarpsrás.
Strákarnir standa upp til að verða
sér úti um meira poppkorn. Þeir
fljóta með straumnum niður í for-
salinn og taka sér stöðu í þvögu fyr-
ir framan sælgætissöluna. Það tekur
ekki langan tíma að fá afgreiðslu. Af-
greiðslustelpurnar eru snarar í
snúningum enda vanar að fást við
óþolinmóða bíógesti.
Þegar strákarnir eru á leið inn í
kvikmyndasalinn aftur undir lok
hlésins rekst Helgi á stelpu sem
vinnur með honum. Vinkona henn-
ar er með henni. Hemmi minnist
þess ekki að hafa séð þær áður. Þær
eru kynntar fyrir honum. Agnes er
sú sem vinnur með Helga en hin
heitir Edda.
Hjartað í Hemma tekur kipp þegar
hann virðir Eddu fyrir sér. Hún er
ekki aðeins falleg heldur miklu
meira. Það er eitthvað við svip henn-
ar, einhver leyndardómur sem bíður
þess að verða upplýstur. Það er sjald-
an sem stelpur hafa haft slík áhrif á
hann við fyrstu sýn.
Hemmi er samstundis viss um að
hann gleymir ekki nafni Eddu hér
eftir. Hann ætlar að sofna með það á
vörunum í kvöld. Hann á þá ósk
heitasta að fá tækifæri til að kynnast
henni betur síðar. Hin stelpan er
ágæt líka — fyrir Helga.
Eftir að Helgi hefur kynnt stelp-
urnar kynnir hann Hemma fyrir
þeim.
— Þetta er greifinn af Grafarbraut
23 í Grafarvogi, Hermann Hannes-
son, segir hann og hneigir sig um
leið með útréttan arminn líkt og
hann sé að kynna konungborinn
mann.
Hemmi kinkar kolli. Hann tekur
eftir að þær mæla hann frá hvirfli til
ilja á sekúndubroti.
Þá stuttu stund sem þau standa
þarna ræða þau um myndina.
Hemmi reynir að koma með einhver
sniðug innskot tl að hann þurrkist
ekki jafnfljótt út úr lífi Eddu og sek-
úndurnar sem þau standa hvort
gegnt öðru. Honum tekst að fá hana
til að brosa tvisvar. Það er góður ár-
angur á stuttum tíma. Kannski veit
það á gott.
Aðvörunarbjalla sýningarstjórans
hringir í síðasta sinn. Þau kveðjast.
Seinni hálfleikur er að hefjast inni í
sal.
— Ég hringi fljótlega og býð í partí,
stelpur, kallar Helgi á eftir þeim og
blimskakkar augunum.
Þær tísta og veifa en svara engu.
— Svona eru stelpur, hvíslar Helgi
að Hemma. Þær vilja láta ganga eft-
ir sér.
— Láttu mig þekkja það, segir
Hemmi og gefur honum olnboga-
skot.
Strákarnir eru rétt mátulega búnir
að finna sætin sín aftur þegar
myrkrið skellur á.
Hemmi er djúpt hugsi. Allt í einu
er myndin ekki spennandi lengur.
Allt þessari Eddu að kenna! Hún er
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
hans. Hún hefur gersamlega heillað
hann upp úr skónum. Hann gerir
sér samt ekki grein fyrir hvað orkaði
svona sterkt á hann. Það voru
kannski þessi fallegu, brúnu augu
hennar. Hann skynjaði svo mikla
dýpt og fegurð í þeim.
Edda kom honum alls ekki fyrir
sjónir sem einhver glanspía, langt í
frá. Hún var öðruvísi falleg, ein-
hvern veginn sem ekki er gott að
lýsa; leyndardómur sem hann yrði
að reyna að ráða í.
En kannski var þetta allt saman
einhver fluga sem hafði stungið sér
niður í kollinn á honum og flogið
burtu jafnskjótt og hún kom.
Æ, af hverju þurfti þessi Edda að
skemma myndina fyrir honum?
Innst inni finnst honum það þó
ekki gera neitt til.
Það er létt yfir borgarbragnum á
heitum dögum. Veðurfræðingarnir
segja þetta sólríkasta júnímánuð í
áratugi. Áhrif veðursins koma fram í
betra mannlífi. Margir ganga um
götur í stuttermabolum og stutt-
buxum. Glaðværð er yfir fólki og það
talar hærra og meira en venjulega.
Alls staðar óma raddir, á öllum
strætum og í öllum húsasundum.
Margir með ís og gosdrykki.
Gamalt fólk tyllir sér á bekki hér og
þar í bænum, flýtir sér hægt, ekkert
liggur á; spáir í mannlífið. Stundum
leiðir það lítil börn; ömmur og afar
að viðra rótarskot sín. Sumir eru
kappklæddir, treysta líklega ekki
veðrinu; hafa lært af reynslunni.
Þessi dagur er ekki ólíkur öðrum
góðviðrisdögum. Blámi á himni svo
langt sem augað eygir. Sólin svo
sterk að erfitt er að horfa beint í
hana.
Hemmi er að aka út vörum fyrir
heildsöluna. Hann silast niður
Laugaveginn. Margir eru á ferð og
umferðin gengur því hægt. Honum
er alveg sama. Hann nýtur þess að
horfa á fólksflóðið streyma upp og
niður gangstéttarnar. Útvarpið er
hátt stillt. Rúðan er niðri hans meg-
in og olnboginn situr á henni.
Hann er með ný speglasólgleraugu
á nefinu og á því auðvelt með að
gjóa augunum á léttklæddar Reykja-
víkurdætur án þess að það verði
áberandi. Stundum kemur hann
auga á krakka sem hann þekkir. Þá
flautar hann og veifar.
Loksins kemst Hemmi niður á
Lækjargötuna. Hann leggur bílnum
upp á gangstétt við hliðina á sæl-
gætissölunni Skalla og hendir tveim
stórum lakkrískössum af hinum
vinsæla hamingju-Iakkrís þangað
inn. Flýtir sér svo út aftur svo að
lögreglan sekti hann ekki.
Þá er hann búinn að koma öllu af
sér — eða hvað? Lítur inn um aftur-
gluggann og sér þá að þar liggur
einn kassi enn á gó u bak við bíl-
stjórasætið. Snarast inn í bílinn og
les á nótuna sem er límd við kass-
ann:
Steingrímssjoppa, Álfhólsvegi,
Kópavogi.
Hann kannast ekki við þessa
sjoppu. Minnist þess ekki að hafa
komið þangað með pantanir áður.
Kannski er þetta nýtt nafn á gamalli
sjoppu? Eigendaskipti eru algeng í
seinni tíð.
Hann ekur af stað. Stefnan er tekin
á Kópavog. Hann er svo sem feginn
því að þurfa ekki að fara í heildsöl-
una strax í þessu góða veðri. Aldrei
að vita nema hann verði látinn sinna
einhverju innanhúss.
Hemmi finnur sjoppuna auðveld-
lega. Ekur alveg upp að dyrum. Eins
og hann hafði grunað var þetta gam-
alkunn sjoppa með nýtt nafn.
Hann fer í hendingsstökki inn í
hana með lakkrísinn eftirsótta.
Hann hálfblindast þegar inn kemur
eftir að hafa verið í sterku sólskini.
Hann verður að taka af sér gleraug-
un til að sjá eitthvað.
— Steingrímssjoppa! Tíu tonn af
hamingju-lakkrís, hálfgalar hann.
Tilvalinn til að auka hamingju
Kópavogsbúa.
Hann leggur sendinguna á af-
greiðsluborðið.
Afgreiðslustúlkan er ein í sjopp-
unni. Hún snýr baki í hann. Hann
mælir hana út í hvelli. Fallegar lín-
ur. Gæti verið á aldur við hann.
Það er eins og stelpan skynji star-
andi augnaráð hans og snýr sér
snöggt við.
— Hvað var það? spyr hún og bros-
ir til hans.
Augun ætla út úr höfðinu á hon-
um.
— Höfum við ekki sést áður?
Þetta var þá hún, þessi sæta og dul-
arfulla sem hann sá fýrir viku í
Laugarásbíói. Hvílík tilviljun, hvílík
heppni!
Hún verður vandræðaleg; brosið
stirðnar.
— Getur það verið?
Spurningin veldur honum von-
brigðum. Hann hefur þá ekki verið
minnisstæðari en þetta?
— Jú, sáumst við ekki í Laugarás-
bíói, manstu? Þú varst þar með vin-
konu þinni og ég með Helga, vini
mínum.
Hún hugsar sig um andartak en
kveikir svo á perunni.
— Alveg rétt, nú man ég. Brosir
aftur fallega brosinu sínu og verður
svolítið rjóð í vöngum.
— Þetta var betra, hugsar hann.
En svo kemur þögn eins og hvor-
ugt þeirra viti hvað eigi að segja.
Orðin standa föst í honum. Hann
átti ekki von á að hitta hana þarna.
Til að bjarga sér út úr þessu vand-
ræðalega andrúmslofti ýtir hann
hamingju-lakkrísnum í átt að
henni.
— Kvitta, takk! segir hann og rétt-
ir henni nótuna.
Hún teygir sig í penna sem liggur
við hliðina á peningakassanum.
Hann virðir hana vel fyrir sér þegar
hún skrifar stórum fallegum stöf-
um: Móttekið, Edda.
Hann langar tii að biðja hana um
að skrifa símanúmerið sitt líka — en
þorir það ekki. Hann veit ekki
hvernig hún brygðist við. Tekur
enga áhættu.
— Hvernig fannst þér myndin?
spyr hann þegar hún réttir honum
afritið af nótunni.
— Hún var alveg frábær. Hún var
svo spennandi að ég kleip Agnesi
nokkrum sinnum í handlegginn.
Hún er með marbletti undan mér.
En hvernig fannst þér hún?
— Frábær — eins og þér. Ég gæti
hugsað mér að sjá hana aftur.
— Ég líka.
Hann brýtur saman afritið í róleg-
heitunum. Er ekkert að flýta sér.
— Hefurðu unnið hérna lengi?
spyr hann.
— Ég byrjaði strax og skóla lauk í
vor.
Hann ákveður að ganga á lagið.
— í hvaða skóla varstu?
— Hjallaskóla. En þú?
Það gleður hann að hún skuli sýna
honum áhuga á móti.
— Ég var ekki í neinum skóla.
Ákvað að hvíla mig einn vetur og
hugsa málið. Ég vinn í heildsölu
pabba míns. Það er ágætt. En hvað
ætlar þú að gera næsta vetur?
— Ég er óákveðin. Sótti samt um í
Menntaskólanum í Kópavogi til að
hafa eitthvað í bakhöndinni ef mér
dytti ekki neitt betra í hug. Ég veit
ekki hvað verður.
Skyndilega kemur hópur af krökk-
um inn í sjoppuna. Friðurinn er úti.
Hemmi blótar þeim í huganum.
Hann veltir fyrir sér að bíða á meðan
hún afgreiðir þá til að geta spjallað
meira við hana — en kann ekki við
það. Það yrði svo asnalega vand-
ræðalegt; hann gæti orkað uppá-
þrengjandi.
— Jæja, segir hann og lítur stress-
aður á úrið eins og allur heimurinn
bíði eftir því að hann færi honum
meiri lakkrís. Ég verð að þjóta. Allt
vitlaust að gera!
— Tákk fyrir sendinguna, segir hún
og brosir enn þessu dularfulla og
fallega brosi sem greyptist í huga
hans fyrir viku.
Hann setur upp sólgleraugun, snýr
sér við í dyrunum og segir:
— Við eigum kannski eftir að sjást
aftur. Hann langar til að bæta við: í
partíi eða bíói — til að halda henni
volgri — en kann ekki við að vera of
framhleypinn. Ekki í fýrstu lotu!
— Við eigum áreiðanlega eftir að
gera það. Lakkrísinn er mjög vin-
sæll. Ég á eftir að panta meira af
honum.
Svo snýr hún sér að krökkunum en
hann tekur undir sig stökk að bíln-
um.
Hann strengir með sjálfum sér það
heit að hann skuli hitta hana aftur!
Jafnvel þó að hann verði að skríða á
fjórum fótum inn í Kópavog með
næstu sendingu af hamingjulakkr-
ísnum.