Tíminn - 15.12.1990, Blaðsíða 6
16
HELGIN
Laugardagur 15. desember 1990
Þótt Þórarinn
Tyrfingsson væri
farinn aö drekka
fimm daga
í viku, datt
honum ekki
í hug að hann
ætti við vanda-
mál að stríða.
Hann missti
bílprófið í þrjú
ár eftir að hafa
verið tekinn
undir stýri með
3,8 prómill
áfengis
í blóðinu.
Daginn sem
hann fékk prófið
aftur velti hann
bílnum ofurölvi.
Hjónin Þórarinn Tyrfingsson og Hildur Guöný Bjömsdóttir eru mikiir áhugamenn um stangveiði og hampa hér afrakstri einnar veiðHerðarinnar.
FYRIR OG EFTIR fyllirí
Þórarins IVrfingssonar
„Það hálfa væri nóg" er heiti lífs-
sögu Þórarins TVrfingssonar, yfir-
læknis á Vogi og formanns SÁÁ. Út-
gefandi er Örn og Örlygur. í bókinni
rekur Þórarinn lífsferil sinn, sem
segja má að skiptist í tvennt: árin
sem hann drakk og árin eftir það.
Þórarinn lýsir lífi alkóhólistans
sem aldrei áttaði sig á að drykkjan
væri vandamálið. Hann segir einnig
frá handboltanum, en Þórarinn lék
Iengi með ÍR og var í landsliðinu. Þá
segir hann einnig frá námsárunum
og læknisstarfinu á Hvammstanga,
þar sem hann drakk sig út úr starfi.
Eftir meðferð hjá SÁÁ árið 1978
hófst nýtt líf hjá Þórarni og hann
hefur síðan starfað að meðferðar-
málum hjá SÁÁ.
í eftirfarandi útdráttum er fyrst
gripið niður í sögu Þórarins þar sem
hann segir frá lífinu á námsárum
sínum, síðan segir hann frá léttum
stundum í meðferðarstarfinu og að
lokum frá valdabaráttu innan SÁÁ í
fyrra.
„Hvað drekkurðu oft
í viku, Þórarinn?“
Þegar ég fór að vinna á Kleppi á
námsárunum sá ég marga alkóhól-
ista og hafði mikla samúð með
þeim. En það hvarflaði ekki að mér
að ég væri alkóhólisti. Ég drakk með
bestu samvisku þrátt fyrir kynni
mín af ógæfu þessa fólks. Alkóhól-
ismi er merkiíegur sjúkdómur og
byggist meðal annars á því að maður
hefur ekki hugmynd um hvað er að
gerast. Hverjum og einum er nauð-
synlegt að finnast hann einhvers
virði. Það að vera drykkfelldur er
óþægileg vitneskja og þess vegna
bælir maður hana niður og hættir
loks að sjá hvernig komið er. Þegar
ég var í miðhluta læknisnámsins var
ég oft spurður: „Hvað drekkurðu
mörgum sinnum í viku, Þórarinn?"
Ég svaraði því til að ég drykki tvisv-
ar í viku. En þegar ég fór að merkja
inn á almanakið öll skiptin sem ég
drakk þá sá ég að ég drakk þrisvar í
viku og bætti stundum fjórða degin-
um við, ef ég tók frídag. Þegar mér
varð þetta Ijóst hætti ég bara að
merkja inn á almanakið.
Á háskólaárum mínum vandist af
mér öll dómharka. Fram að því hafði
ég oft verið að dæma fólk, eins og
mönnum er títt. Dómharkan vand-
ist ekki af mér af því að mér fyndist
ég ekki hafa efni á að dæma vegna
lífernis míns. Allt sem ég kynntist í
sambandi við læknisfræðina breytti
afstöðu minni í þessum efnum. í
tengslum við læknisfræðina sér
maður svo margt að það rennur upp
fyrir manni sá einfaldi sannleikur að
menn eiga ekki að dæma aðra. Ég
hef síðan verið blessunarlega laus
við dómhörku og hneykslunargirni,
og það hefur komið sér vel í því
starfi sem ég gegni.
í miðhlutanum í læknisfræðinni
var ég farinn að rétta mig af og var
orðinn mikill barmaður. Þá sat ég á
hádegisbörum og drakk en foreldrar
mínir héldu heimilinu uppi. Auðvit-
að fékk ég námslán en peningarnir
eru fljótir að fara þegar mikið er
drukkið. Munurinn á mér og ýms-
um félögum mínum var sá að stund-
um þegar þeir voru að skemmta sér
voru þeir fullir. Ég var hins vegar
fjarskalega oft fullur en það vildi
stundum til að ég skemmti mér
samtímis því. Auðvitað var þetta
ekki allt tómt eymdarstríð. Það
komu oft tímabil í námi og hjóna-
bandi sem voru skemmtileg. Við fór-
um oft út saman við Hildur og
skemmtum okkur vel. Þetta var
hreint ekki alltaf neinn táradalur
þótt drykkjuvandi minn ylli miklum
vandræðum. Og námið stundaði ég,
þótt það gengi skrykkjótt. Konan
mín segir stundum að ég hefði aldr-
ei náð læknisprófi ef ég hefði ekki
drukkið svona mikið. Ég tók oft
góða spretti í náminu eftir fyllirí og
slæmar uppákomur.
Handboltinn hélt mér líka talsvert
frá víni. Ég drakk ekki fyrir keppni,
ég vissi að það þýddi ekki. En strax
að loknum leiknum fórum við út að
drekka. Við geymdum gjarnan
flösku neðst í íþróttatöskunni þegar
haldið var til leiks. Svo drukkum við
alla helgina og bættum stundum
mánudeginum við. Ólafur Tómas-
son, vinur minn, sagði stundum:
„Það er alltaf verið að segja að áfengi
og íþróttir fari ekki saman, en hugs-
aðu þér bara, Þórarinn minn, hvern-
ig maður væri ef maður bara
drykki." Það var ekki nóg með að við
drykkjum, við svældum líka allir
mikið nema Geiri undrabarn, hann
reykti minna en við. í hálfleik var
aðal „kikkið" að kveikja í camelsíg-
arettu og láta hana ganga á milli all-
an hringinn.
„Ósköp er þetta nú
gult hjá þér“
Þótt afvötnun áfengissjúklinga sé í
eðli sínu alvörumál hefur hún
stundum sínar spaugilegu hliðar. í
hópi drykkjumanna er að finna allar
manntegundir sem fyrirfinnast í
þessu þjóðfélagi og þar eiga prakkar-
arnir líka sína fulltrúa. Eitt sinn átti
einn slíkur að skila þvagglasi fullu af
þvagi inni á Vogi. Hann rétti glasið
að hjúkrunarkonunni sem varð að
orði þegar hún virti glasið fyrir sér:
„Ósköp er þetta nú gult hjá þér.“
Maðurinn bar glasið upp að ljósinu
og segir: „Já, það er rétt, það er ansi
gult. Ætli það sé ekki rétt að hella
því aftur í gegn.“ Og bar svo glasið
að vörunum og drakk úr því í einum
teyg. Hjúkrunarkonan var miður sín
þar til hún frétti að hann hafði hellt
úr djúsglasinu sínu í þvagglasið af
því að hann nennti ekki að pissa í
það.
Þegar amfetamínbylgjan náði há-
marki fyrir nokkrum árum urðum
við einu sinni varir við það að ungar
og fallegar stúlkur í sjúklingahópn-
um voru undarlega hvítar um nefið
Áriega eru haldin Staðarfellsmót á endurhæfingarstöð SÁÁ. Myndin er tekin á mótinu síðastliðið sumar. Frá
vinstri: Þórarinn, Kristín Jóhannsdóttir, Jónína Helgadóttir, Sigurbjörg Símonardóttir og Sigurður Júiíusson.