Tíminn - 20.12.1990, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ 1990
Tíminn 15
skerpingamanninum, veita okk-
ur þá tilfmningu að við séum
tengd hinum lifandi heimi
handan eldhússins, þar sem ekk-
ert er að sjá nema himinn, sem
stendur í stað.
Nú skrjáfar laufvana grein á
fíkjutré við gluggann. Eldhúsið
er tómt, kökurnar eru farnar. í
gær ókum við þeirri síðustu á
pósthúsið og þar urðum við að
snúa buddunni úthverfri til þess
að eiga fyrir frímerkjunum. Við
erum allslaus. Það gerir mig dá-
lítið dapran, en vinkona mín
krefst að við efnum til hátíðar-
halda — með tveimur þumlung-
um af viskí, sem eftir eru í flösk-
unni frá Haha. Queenie fær mat-
skeiðarfylli í kaffíbolla (hún vill
helst hafa kaffið rótarbrunt og
sterkt). Afganginum deilum við
jafnt í tvær sultukrukkur. Við
fyllumst bæði óttablandinni
lotningu við tilhugsunina um að
drekka óblandað viskí. Bragðið
fær okkur til að gretta okkur og
við hryllum okkur við beiskju
þess. En smátt og smátt byrjum
við að syngja og við syngjum sitt
hvort lagið samtímis. Eg kann
ekki textann við mitt lag, en
syng bara: „Come on along,
come on along, to the dark-town
strutters ball.“ Ég get dansað: ég
ætla líka að verða steppdansari í
kvikmyndum. Skugginn af mér
vaggar aftur og fram á veggnum
meðan ég dansa. Það glamrar í
leirtauinu við sköllin í okkur.
Við flissum, eins og ósýnilegar
hendur væru að kitla okkur.
Queenie veltir sér um hrygg og
loppurnar á henni fálma út í
loftið og eitthvað sem líkist brosi
teygir á svörtu vörunum á
henni. Ég er heitur og gnestandi
hið innra með mér, eins og ko-
landi brennilurkarnir þarna,
áhyggjulaus eins og vindgnauð-
ið í strompinum. Vinkona mín
stígur vals í kringum ofninn og
heldur faldinum á slitna baðm-
ullarpilsinu milli fingra sér, eins
og það væri samkvæmiskjóll:
„Show me the way to go home,“
syngur hún og það ískrar ftenn-
isskónum á gólfínu. „Show me
the way to go home.“
Inn ganga: tveir af ættingjun-
um. Mjög reiðir. Vald þeirra lýsir
sér í ásökunaraugum og röddum
sem skammast. Hlustið á hvað
þeir hafa að segja, orðin fara
hamförum í heiftartóni: „Sjö ára
barn! Það er viskíþefur fram úr
honum! Ertu viti þínu fjær?
Fyllirðu sjö ára barn? Þú hlýtur
að vera geggjuð! Þetta er glötun-
arvegur! Manstu eftir Kötu
frænku okkar? Kalla frænda?
Eða þá mági hans Kalla? Þú átt
að fyrirverða þig. Hneyksli! Van-
virða! Krjúptu og biddu, biddu
til Guðs!“
Queenie laumast undir ofninn.
Vinkona mín starir niður á
skóna sína, hakan skelfur, hún
lyftir pilsfaldinum og snýtir sér
og hleypur til herbergis síns.
Löngu eftir að bærinn er geng-
inn til náða og kyrrð er komin á
í húsinu fyrir utan klukkuslátt
og snark í deyjandi eldglæðum,
liggur hún og grætur í koddann,
sem þegar er orðinn jafn votur
og vasaklútur ekkjunnar.
„Gráttu ekki,“ segi ég þar sem
ég sit til fóta á rúminu hennar
og skelf þrátt fyrir að ég sé í flón-
elsnáttsloppnum mínum, sem
lyktar af hósasaft frá vetrinum í
fýrra. „Gráttu ekki,“ bið ég og
fitla við tærnar á henni og kitla á
henni iljarnar. „Þú ert of gömul
til þess.“
„Það er vegna þess,“ snöktir
hún, „að ég er of gömul. Gömul
og hlægileg."
„Ekki hlægileg. Skemmtileg.
Skemmtilegri en nokkur annar.
Heyrðu. Ef þú hættir ekki að
gráta núna verður þú svo þreytt
á morgun að að við getum ekki
farið að höggva okkur jólatré.“
Hún sest upp. Queenie stekkur
upp á rúmið (en það má Queenie
ekki gera) og sleikir á henni
kinnarnar. „Eg veit hvar við
finnum mjög falleg tré, Buddy.
Og kristþyrni líka. Berin á hon-
um eru jafn stór augunum í þér.
Hann er langt inni i skógi.
Lengra en við höfum nokkurn
tíma farið áður. Pabbi var vanur
að koma með jólatré handa okk-
ur þaðan — bar þau á öxlinni.
Það var fyrir fimmtíu árum. Nú
jæja. Ég get varla beðið til morg-
uns.“
Morgunn. Hrím blikar á grasi;
sólin er kringlótt eins og appels-
ína og appelsfnugul á litinn, eins
og tungl á heitum degi. Hún
vegur salt á sjóndeildarhringn-
um og gljáfægir silfraðan vetrar-
skóginn. Villikalkún heyrist
gala. Alisvín, sem hlaupist hefur
að heiman, rýtir í kjarri. Fyrr en
varir verðum að skilja kerruna
eftir hjá hnédjúpri, straum-
harðri vatnslænu. Queenie legg-
ur fyrst út í elginn, svamlar yfir
með gelti sem í felst kvörtun yfir
straumþunganum og kuldan-
um, sem gæti fengið henni
lungnabólgu. Við fylgjum á eftir
og höldum skónum okkar og
áhöldunum (lítilli öxi, striga-
poka) yfir höfðum okkar. Míla í
viðbót: refsiglaðir þymar, hnú-
skar og villirunnar rífa í fötin
okkar. Ryðrauðar greninálar
skarta furðulegum sveppum og
fjöðrum sem fuglarnir hafa fellt.
Hér og þar bregður fyrir skugga-
leiftri, örum vængjaslætti og
ákaft garg kveður við, sem
minnir okkur á að ekki eru allir
fuglarnir flognir suður. Sífellt
steðjar stígurinn inn í heiðgula
sólarpolla og þaðan inn í bik-
svört trjágöng. Enn er yfir læk
að fara: ráðvilltur floti dröf-
nóttra silunga lætur vatnsborðið
freyða umhverfis okkur og
froskar á stærð við undirskálar
æfa sig í magalendingum. Bygg-
ingarflokkur bjóra er að störfum
við stíflugerð. Queenie hristir
sig á bakkanum handan við og
skelfur. Vinkona mín skelfur
líka, en ekki af kulda heldur af
spenningi. Ein trosnuðu rós-
anna á hattinum hennar fellir
blað, þegar hún lítur til himins
og andar að sér þungum greni-
ilminum í loftinu. „Við erum
næstum komin; finnurðu það
ekki á lyktinni, Buddy?" segir
hún, eins og við værum að nálg-
ast úthafið.
Og eiginlega er þetta nokkurs
konar úthaf. Angandi ekrur af
jólatrjám, kristþyrni með odd-
hvössum blöðum. Rauð ber, sem
ljóma eins og bjöllur í austrænu
hofi: svartar krákur steypa sér
skrækjandi niður yfir þau. Þegar
við höfum troðið í strigapokann
af svo miklu af grænu og eld-
rauðu að það mundi nægja til að
skreyta heila tylft glugga, bú-
umst við til að velja okkur tré.
„Það ætti að vera helmingi
hærra en smádrengur," segir
vinkona mín íhugandi, „svo
smádrengurinn geti ekki hnupl-
® OG FARSÆLT KOMANDI ÁR
MEÐ ÞÖKK FYRIR
ÁNÆGJULEG SAMSKIPTI ÁÁRINU

KAUPFÉLAG EYFIRÐINGA
AKUREYRI