Tíminn - 25.06.1992, Blaðsíða 4

4 Tíminn
Fimmtudagur 25. apríl 1992
Tíminn
MÁLSVARI FRJÁLSLYHDIS, SAMVINNU OG FÉLAGSHYGGJU
Útgefandi: Tlminn hf.
Framkvæmdastjóri: Hrólfur Ölvisson
Ritstjóri: Jón Kristjánsson ábm.
Aöstoðarritstjóri: Oddur Ólafsson
Fréttastjórar: Birgir Guömundsson
Stefán Ásgrimsson
Auglýsingastjóri: Steingrímur Gislason
Skrifstofur: Lynghálsi 9, 110 Reykjavik Síml: 686300.
Auglýsingasíml: 680001. Kvöldsfmar: Áskrift og dreifing 686300,
ritstjórn, fréttastjórar 686306, Iþróttir 686332, tæknideild 686387.
Setnlng og umbrot: Tæknideild Timans. Prentun: Oddi hf.
Mánaöaráskrift kr. 1200,-, verö I lausasölu kr. 110,-
Grunnverö auglýsinga kr. 725,- pr. dálksentimetri
Póstfax: 68-76-91
Kirkjan í nútíma
samfélagi
Nú stendur yfir prestastefna, þar sem kirkjunnar
menn ræða kirkjuleg málefni.
Sá tími er liðinn þegar pólitískar deilur voru um af-
stöðu til kirkjunnar og trúmála í samfélaginu. Allir
viðurkenna nú að kirkjan er ein af undirstöðum sam-
félagsins, og sú undirstaða verður að vera traust.
Islendingar eru þekktir fyrir margt annað en að
vera opnir og einlægir. Miklu fremur er landinn lokað-
ur um sín persónulegu mál. Ekki síst gildir þetta í trú-
arefnum. Kirkjunnar menn kvarta yfir fálæti um
kirkjuna hversdagslega, þótt þær fyllist á hátíðum og
tyllidögum.
Þrátt fyrir þetta stendur kirkjan íslendingum
nærri. Á mestu gleði- og sorgarstundum lífsins kemur
hún við sögu. Það er ekki lítil sérstaða sem hún hefur
sem stofnun í samfélaginu, að þessu leyti.
Mjög mörgum er þannig farið að þeir vilja hafa
kirkjuna hjá sér, hljóða og trausta, og geta leitað þang-
að til þess að gifta sig, skíra bömin sín og ferma þau,
fara með fjölskyldunni á stórhátíðum í kirkju, og fylgt
samferðamönnum sínum og ástvinum þaðan síðasta
spölinn. Þetta er ærið hlutverk, en verkefni kirkjunn-
ar í samfélaginu eru þó miklu fleiri.
Hún á ekki að berast með tískusveiflum. Það er
áreiðanlega ekki vilji þorra íslendinga. Hins vegar
inniheldur kristin trú háleitan siðferðisboðskap sem á
fullt erindi við fólk í dag, ekki síður en fyrir árþúsund-
um. Sá boðskapur fölnar ekki eða úreldist. Honum
þarf að leitast við að koma út á meðal manna. Það ger-
ist ekki nema með lifandi starfi.
Þó að trúleysi sé ekki lengur á stefnuskrá stjóm-
málahreyfinga, er langt frá því að kirkjari sigli lygnan
sjó í samfélaginu. Kannske er það henni jafngott.
Ymsir spámenn boða lausnir fyrir fólkið, sem á erfitt
með að þola álag nútíma samfélags, bjóða mönnum að
koma til sín.
Kirkjunnar menn verða auðvitað að endurskoða
sína starfshætti og skoða grannt með hverjum hætti
hægt er að ná til fólksins, sérstaklega þeirra sem land-
ið erfa, yngri kynslóðarinnar. Til þess verður kirkjan
að vera umburðarlynd, án þess að missa fótfestuna.
Kirkjan á að hafa á sér blæ staðfestu og styrks, vera
það bjarg sem hægt er að standa á þegar tímamir eru
viðsjárverðir og erfitt er að sjá hvað er framundan.
Margt hefur verið gert til þess að auka fjölbreytni í
kirkjulegu starfi. Þar ber hæst æskulýðsstarfið, en þar
hefur verið unnið afar mikilvægt uppeldisstarf, sem á
áreiðanlega eftir að skila sér í trúarlegu starfi þegar
fram í sækir.
Það er auðvitað nauðsynlegt fyrir kirkjunnar menn
að ræða veraldlega hluti, eins og peningamál stofnun-
arinnar í heild og launamál þeirra sem innan hennar
starfa. Það er fagnaðarefni að biskup skuli nú vilja
berjast fyrir breytingu á þeim þjónustugjöldum sem
em innan kirkjunnar. Hér skal tekið undir það að
sameiginlegur sjóður, myndaður af sóknar- og kirkju-
garðsgjöldum, standi undir því starfi og þjónustu sem
prestar landsins veita almenningi þessa lands.
T íðindalaust
á Digranesi
Hafl er fyrir satt að Getfysburgar-
ávarpi Abrahams Lincoln hafi
verið fálega tekið, þegar hann
fiutti það á blóði drifnum vígvelli
þar sem bræður börðust og felldu
hverjir aðra. Það var ekki fyrr en
síðar að menn lásu hina stuttu og
gagnorðu ræðu forsetans að ljóst
varð hvílík snilld hún var, og enn
lengri tími Ieið þar til það lá í aug-
um uppi að ávarpið var vegvísir í
stjómmálahugsun og lýðræðis-
þróun.
Þeir, sem hlustuðu á Lincoln
flytja ávarpið, skildu einfaldlega
ekki mikilvægi þess á þeim stað á
þeirri stundu. Þegar hann hafði
lokið máli sínu og settist biðu
áheyrendur opinmynntir eftir
framhaldinu, því þeir héldu sig
aðeins hafa heyrt inngang ræð-
unnar, enda vanir flestu
öðru en stuttum og skor-
inorðum ræðum.
Ekki var búist við mikl-
um tíðindum af völlunum
við Gettysburg, þegar þar
var haldin eins konar
minningarathöfn um látna eftir
borgarastríðið. Því bjóst enginn
við að heyra þar stórbrotnar og
stefnumarkandi pólitískar yfirlýs-
ingar, og því tók enginn eftir þeg-
ar Abraham Lincoln flutti þær af
öllu sínu látleysi.
Brambolt
Öllu þessu var öfugt farið, þegar
kratar héldu flokksþing sitt fyrir
nokkru. Vikum saman var blásið í
herlúðra og stórtíðindum um inn-
anflokksátök og miklar sviptingar
á þinginu var lekið í fréttamenn,
sem matreiddu góðgætið að sín-
um hætti. Óspart var vitnað í
„áreiðanlegar heimildir", sem
sögðu að fylgismenn Jóhönnu
væru að ná undirtökunum í valda-
baráttunni og að það væri borin
von að Jón Baldvin næði kjöri í
formannssætið.
Þá voru fylgismenn Guðmund-
ar Árna einnig á góðri leið að bola
formanni frá, og svo voru sameig-
inlegar fylkingar Jóhönnukrata og
GuðmundarÁrnakrata þess albún-
ar að taka völdin í flokknum.
Ungkratar voru með mikla rót-
tækni í fréttunum, meðal annars
þá að leggja til að íslendingar
sæktu um fulla aðild aö Evrópu-
bandalagi, án millilendingar í
EES, og svo vildu þeir hætta sam-
vinnu við Sjálfstæðisflokkinn og
gott ef ekki Alþýðuflokkinn líka.
Gusugangurinn í fjölmiðlum
var kryddaður með viðtölum við
óánægjukrata. Þeir voru látnir
vitna hver gegn öðrum og varð af
öllu saman ótrúlegt sjónarspil og
fyrir suma hverja ljúft eyrnakon-
fekt, svo notað sé eitt hið viðbjóðs-
legasta orð sem fjölmiðlagengið
gubbar út úr sér.
í sturtum
í fyllingu tímans hófst flokks-
þingið og helstu tíðindin af því
voru, að loka átti fréttamenn úti
þegar dagskrárliðurinn almennar
umræöur fór fram. Þetta varð
mesta hitamál þingsins og engu af
því, sem þar fór fram, voru gerð
eins góð skil í fjölmiðlunum. Þeg-
ar svo að gerð var gagnsamþykkt
um að allir mættu hlýða á al-
mennu umræðurnar, voru sagðar
miklar fréttir af því.
Hins vegar bar ekkert frétt-
næmt á góma í sjálfum umræðun-
um og veit enginn hvað þar var
sagt og kemur heldur engum við.
Klíkufundir toppkrata í sturtu-
klefanum í Digranesskóla þóttu
mjög forvitnilegir og þykja jafnvel
enn. Ekkert kvisast um hvað þar
fór fram. Það vita þeir einir sem
innvígðir voru í sturtuna.
Flokksþinginu lauk með því að
allir voru endurkjörnir í öll emb-
ætti — nema Ólína, sem nú verm-
ir 15. varasætið í flokksstjórninni
og er loksins farin að hlusta með
athygli og tilhlýðilegri virðingu á
sína góðu framsóknarmóður, eins
og ágætur vitnisburður í Mogga er
sönnun um.
Skoðanamergð
Á flokksþinginu skeði sem sagt
ekki neitt nema brambolt.
Eftir þingið er verið að reyna að
gera sér grein fyrir til hvers það
var haldið og hvað þar var afrekað.
Alþýðublaðið segir dag eftir dag að
jafnaðarstefna framtíðar hafi
komið í leitirnar í Digranesskóla
og höfundur Reykjavíkurbréfs
Mogga fagnar því að Álþýðuflokk-
urinn sé kominn með mikla
breidd eins og Sjálfstæðisflokkur-
inn, og að þar rúmist margar
skoðanir. Samkvæmt þessu eru
kratar að verða eins og íhaldið:
laustengd hagsmunasamtök þar
sem allir straumar og stefnur
hringsnúast hvert um annað.
Fulltrúar Nýs vettvangs botna
ekkert í því að Alþýðuflokkurinn
er Alþýðuflokkur og eru hissa upp
á margar síður í Morgunblaðinu.
Eini kratinn, sem komið hefur
auga á hvað flokksþingið afrekaði,
er Ámundi Ámundason. Hann
skrifar snöfurmannlega grein í
Mogga um að ef Jóhanna ráðherra
og varaformaður skilur
ekki að hún eigi að halda
kjafti, hlýða og vera góð,
eins og stendur í heilræða-
vísunni, geti hún hypjað
sig úr flokknum. Guð-
mundur Árni, atkvæða-
veiðari í Hafnarfirði, er einnota
pólitíkus og því útjaskaður og bú-
inn að vera. Og Ólína er eins og
útblásin blaðra, sem á það eitt fyr-
ir höndum að hverfa út í himin-
blámann og springa.
Þetta er það fólk, sem fjölmiðla-
gengið var búið að ákveða að gerði
byltingu á flokksþinginu og skol-
aði fortíðarkrötunum niður í
klóakið í Digranesskóla. En svo
kemur Ámundi og vísar því út í
ystu myrkur eftir flokksþing sem
var algjörlega tíðindalaust.
Andskotar Ámunda telja grein
hans ritaða af mikilli snilli, og því
sé borin von að hann hafi verið þar
einn að verki. Láta þau að því
liggja að þau viti svosem úr hvaða
snilldarpenna frómar óskir í
þeirra garð hafi dropið, og eru
innanflokksmálin orðin hin und-
irfurðulegustu.
Þótt í rauninni hafi ekkert það
skeð, sem máli skiptir fyrir flokks-
þing, á þinginu eða eftir það, má
vera að einhvers staðar leynist
pólitískt gullkorn í öllu fimulfam-
binu, sem einhverju máli skiptir.
En varla á maður von á því. Það
er á allra vitorði að aldrei var því
um Álftanes spáð að veröldin frels-
aðist þar. Það á áreiðanlega við um
Digranesið líka.
OÓ