Tíminn - 30.01.1993, Síða 18

18 Tíminn
Laugardagur 30. janúar 1993
w
FELAG JÁRNIÐNAÐARMANNA
Allsherjaratkvæðagreiðsla
Ákveðið hefur verið að viðhafa allsherjaratkvæðagreiðslu
við kjör stjórnar og trúnaðarmannaráðs Félags járniðnað-
armanna fyrir næsta starfsár.
Tillögum um skipan stjórnar og trúnaðarmannaráðs fé-
lagsins skal skila til kjörstjórnar félagsins, á skrifstofu
þess að Suðurlandsbraut 30, 4. hæð, ásamt meðmælum
a.m.k. 75 fullgildra félagsmanna.
Tillögur eiga að vera um 7 menn í stjórn félagsins og auk
þess tillögur um 14 menn til viðbótar í trúnaðarmannaráð
og 7 varamenn þeirra.
Frestur til að skila tillögum um skipan stjórnar og trúnað-
armannaráös rennur út kl. 18.00 mánudaginn 8. febrúar
1993.
Stjórn Félags járniðnaðarmanna.
I
k! !
Innkaupastofnun Reykjavíkurborgar, f.h. Vatnsveitu Reykjavikur,
óskar eftir tilboöum i 4.200 m af 0 800 mm „ductile iron“ pipum
og tilheyrandi fittings.
Útboösgögn veröa afhent á skrifstofu vorri, Fríkirkjuvegi 3,
Reykjavik.
Tilboöin veröa opnuö á sama staö þriöjudaginn 2. mars 1993,
kl. 11,00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Fríkirkjuvegi 3 - Símí 25800
Innkaupastofnun Reykjavikurborgar, f.h. byggingadeildar borg-
arverkfræðings, óskar eftir tilboöum i vinylgólfdúka meö frauð-
botni.
Heildarmagn er 4.300 m2 og afhendingartimi á næstu tveimur
árum.
Útboðsgögn veröa afhent á skrifstofu vorri, Fríkirkjuvegi 3,
Reykjavík.
Tilboðin verða opnuö á sama staö þriöjudaginn 23. febrúar
1993, kl. 14,00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Fríkirkjuvegi 3 - Sími 25800
1f
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu ok.;ur samúö
og hjartahlýju viö andlát og útför sonar mins,
stjúpsonar og bróöur
Guðmundar Grímssonar
læknis
Lovísa Loftsdóttir
Edda Björgmundsdóttir
Einar Andrés Einarsson
Bragi Björgmundsson
1}
J
-\
Frú
Jakobína S. Pétursdóttir
Marargötu 4, Reykjavik
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni þriöjudaginn 2. febrúar kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hennar, enj beönir aö láta Félag velunnara Borg-
arspitalans njóta þess.
Guðmundur Guðmundsson
Dóra Hafsteinsdóttir
Pétur Vatnar Hafsteinsson
Ingjaldur Hafsteinsson
Anna Guörún Hafsteinsdóttir
Jarþrúður Hafstelnsdóttir
Jón D. Þorsteinsson
Dagný Jónsdóttir
Bengta N. Þorláksdóttlr
Grétar Guönl Guömundsson
Blll Södermark
___________________________/
Fæddur 15. september 1902
Dáinn 24. janúar 1993
Nú, þegar komið er að kveðjustund,
langar okkur systkinin að minnast
pabba með örfáum orðum. Hann var
fæddur í Kolviðamesi þann 15. sept-
ember 1902, yngstur bama þeirra
hjóna Margrétar Hannesdóttur og
Guðmundar Þórarinssonar. Pabbi
ólst þar upp og tók við búi að föður
sínum látnum, og rak það ásamt
móður sinni.
Árið 1941 kvæntist hann mömmu,
Margréti Guðjónsdóttur frá Kvísl-
höfða í Álftaneshreppi. Amma bjó hjá
þeim þar til hún andaðist í hárri elli.
Árið 1948 keyptu þau jörðina Dals-
mynni, þar sem þau komu okkur
upp, ellefu systkinum. Þau byggðu
upp jörðina af miklum stórhug. Sem
dæmi má nefna að þau virkjuðu
Núpá upp úr 1950, það var mikið
stórvirki í þá daga.
Það vom mikil forréttindi að fá að
alast upp saman í svona stórri fjöl-
skyldu. Pabbi átti stóran þátt í þeirri
einingu sem ríkti á heimilinu. Þegar
við lítum til baka, undrumst við oft
yfir þeirri þolinmæði og natni sem
hann sýndi okkur krökkunum. Hann
gaf sér alltaf tíma, þó mikið væri að
gera, til þess að skreppa með okkur á
hestbak, fara í stórfiskaleik eða aðra
hópleiki. Sjaldan settist hann svo
niður að hann væri ekki kominn með
eitt eða tvö börn í fangið, og þá var
nú oft kveðin staka.
Pabbi las með okkur bænimar á
kvöldin og signdi okkur á morgnana.
Aldrei heyrðum við blótsyrði af hans
vörum og hann lagði ríka áherslu á
að við segðum ekki ljót orð og lifðum
heilbrigðu lífi. Pabbi var heilsu-
hraustur allt sitt líf, nema hvað sjón
og heyrn vom farin að daprast síð-
ustu árin. Það kom þó ekki í veg fyrir
að hann færi á hestbak svo til á hverj-
um degi fram undir það síðasta. And-
legri heilsu hélt pabbi óskertri og
fylgdist grannt með öllum sínum af-
komendum, sem em þó að nálgast
sjötta tuginn. Síðastliðið haust héldu
pabbi og mamma upp á gullbrúð-
kaup sitt og níræðisafmæli hans. Þar
var pabbi hrókur alls fagnaðar. Meðal
annars eyddi hann drjúgum tíma
með bamabömunum þegar hann var
að kenna þeim að kveða.
Það var einkennandi fyrir pabba hve
hann var boðinn og búinn, allt sitt
líf, til að aðstoða nýtt fólk sem var að
hefja búskap í sveitinni. Hann hafði
sjálfur svo mikinn áhuga á búskap að
honum var það kappsmál að fólk
næði tökum á búskapnum strax í
byrjun, og hann lagði ótrauður sitt af
mörkum til að svo mætti verða, og
skipti þá ekki máli hver í hlut átti.
Elsku pabbi. Með góðu og reglu-
sömu líferni náðir þú ótrúlega háum
aldri, þrátt fyrir mikla vinnu og fáa
frídaga alla þína ævi. Nú síðustu árin
mátti oft sjá þig, milli sjö og átta á
morgnana, á hestbaki í löngum reið-
túmm. Fáir munu leika það eftir þér
að temja hesta eins og þú gerðir und-
ir það síðasta. Fólk er venjulega
komið í kör um nírætt. Við, börn
okkar og barnaböm, þekktum þig að-
eins sem hraustan og heilbrigðan
mann, sem aldrei bognaði hvað sem
á gekk í lífinu, heldur harðnaði við
hverja raun.
Það voru erfiðir tímar hjá þér þegar
mamma veiktist alvarlega fyrir
nokkrum ámm, en með guðs bless-
un komst hún yfir það. Trúlega hefúr
enginn beðið heitar fyrir henni en
þú.
Nú er skarð fyrir skildi í litlu sveit-
inni okkar, þar sem þú fæddist og
undir svo vel alla þína ævi. Það er
hinn trúi, dyggi þjónn sem drottinn
tekur til sín eftir svo langa vegferð.
Elsku pabbi. Börnin okkar sakna afa
sem tók þau á hnéð og kvað við þau,
fór með þeim í útreiðartúra eða tefldi
og spilaði við þau. Hún er björt og
falleg minningin um þig, sem endist
okkur öllum til æviloka.
Hafðu okkar bestu þökk fyrir allt og
allt.
Börain
bóndi í Dalsmynni
Langri og farsælli ævi er nú lokið
þegar Guðmundur Guðmundsson,
bóndi í Dalsmynni í Eyjarhreppi, er
kvaddur frá Rauðamelskirkju. Ellefú
börnum var komið á legg og miklu
starfi skilað á jörðinni. Orð og athöfn
ætíð með kurteisi og hlýju, viðmót
einkenndist af skilningi og ljúf-
mennsku.
Margar myndir koma upp í hugann.
Lítill drengur lætur sér leiðast,
kroppar hélu af glugga. Veðrið það
slæmt að mamma leyfir ekki að hann
fari einn upp í fjárhús í dag. „Skyldi
hann koma ríðandi til gegninga í
dag? Á Skugga? Vonandi kemur hann
í kaffi til okkar á eftir, en það er bara
svo langt þangað til.“ Glittir ekki í
eitthvað í sortanum? í klakabrynju
stendur hann á tröppunum. „Mér
datt í hug að koma við áður en ég
færi í húsin, ef strákurinn hefði ætl-
að að gefa á garðann með mér.“
Stoltur pjakkur tvímennir með vini
sínum til gegninga þennan dag.
Jarm heyrist úr klettaskoru um
miðjan sauðburð. Skriðið niður á
milli steina og lambið fundið, fast.
Ærin með markinu hans Guðmund-
ar reikandi um og getur ekki annað
en veinað; pabbi sóttur og lambið
losað. í annríki sauðburðar er ekki
staldrað neitt sérstaklega við þennan
atburð, hefði sjálfsagt gleymst með
öðru og ekki talist til tíðinda. Næst
þegar farið er til kirkju á Rauðamel
og Guðmundur hefur sem meðhjálp-
ari í messulok farið með þakkarbæn,
tekur hann lítinn dreng afsíðis. „Ég
frétti að þú hefðir bjargað fyrir mig
lambi í vor.“ Fjólublár 25 krónu seð-
ill er lagður í lítinn lófa.
Pjaskað á litla hjólinu upp í Dals-
mynni, þar er alltaf eitthvað að ger-
ast. Ekki aðeins heimakrakkamir úti
við, heldur einnig nokkrir að sunnan
í sveit. Slegist í hóp þeirra yngri og
aðkomukrakkanna, Guðmundur að
bústörfum með eldri strákunum.
Ekkert sjálfsagðara en að bæta ein-
um gutta við borðið. Margrét allt í
öllu, jafnt í matseld og garðyrkju.
Guðmundur spyr frétta, létt grín frá
eldri strákunum, þotið í leikinn aftur
með Tryggva.
Hjálpað til að venja undir lamb í
fjárhúsunum heima, staðið fyrir í
kró þegar hundur er látinn gelta að
ánni, fát og hræðsla og ærin sleppur.
„Ógnar skussi ertu, strákur." Guð-
mundur hleypur út, fyrir ána og nær
henni inn. Heimurinn samt að farast
lengi á eftir, að láta hann Guðmund
þurfa að skamma sig svona.
Mörgum ámm seinna er komið í
heimsókn í Dalsmynni og stoltur
pabbinn sýnir frumburðinn. Mildur
hlátur, allt þetta stóra andlit sam-
fagnar og er að springa af gleði,
strokið um litla kollinn. Enn líða
nokkur ár og farið er á hestamanna-
mót. Guðmundur þar og hlær við
tveim litlum hnoðrum sem fá að fara
á bak. Farið með vísu um afastelpuna
sína og hestinn hennar, orta af Svani.
Eins og tíminn standi í stað.
Síðastliðið sumar kemur hann,
tæplega níræður, gestur á ættarmót
burtfluttra sveitunga, glæsilegur á
velli eins og alltaf. Glettni og hlýja.
„Ég mátti til með að líta aðeins á
gömlu kærustumar mínar frá Stóra-
Hrauni." Eftir fagnaðarfund kveður
hann með reisn þegar leikurinn
stendur sem hæst.
Nú, þegar heimurinn er orðinn Iít-
ill, er leitt að vera fjarri og geta ekki
kvatt Guðmund Guðmundsson frá
Dalsmynni öðm vísi en með þessum
fátæklegu orðum. Megi minningin
um þennan góða dreng lifa hjá
Margréti, afkomendunum og öllum
sem hann þekktu.
Þórólfur Árnason
Afi er dáinn.
Hann mun aldrei aftur taka okkur á
hnén, kveða vísur fyrir okkur eða
fara með okkur til hestanna sinna og
leyfa okkur á hestbak. Afi á aldrei eft-
ir að koma í heimsókn til okkar, né
til hans Afastjarna, sem hann gaf
okkur í fyrra.
Við sitjum og hugsum og hugsum.
Samt vitum við vel að afi var orðinn
níutíu ára og hann vildi bara vera
heima hjá sér og hugsa um dýrin sín.
Okkur finnst það svo gott hvað afi var
hraustur og þurfti ekki að liggja
lengi á spítala.
Litli bróðir okkar, Guðmundur
Grétar þriggja ára, sagði: „Ég set bara
glugga á himininn og sé afa.“ Þó það
sé ekki gluggi á himninum, þá vitum
við að afi fylgist með okkur öllum.
Guð geymi afa.
Baraabörain á Kálfárvöllum
Afi í Dalsmynni er dáinn.
Þegar ég fékk fregnina um að afi í
Dalsmynni væri dáinn, fannst mér
allar undirstöður lífsins vera að
hrynja, eins og ég héngi í lausu lofti.
Þá fyrst gerði ég mér fulla grein fyrir
því að allt er hverfúlt í þessum heimi.
Afi var fastur punktur í tilverunni.
Hann var alltaf eins, hægur, hlýr,
traustur og lét sér svo annt um allt líf
í kringum sig.
Ég á yndislegar minningar frá því ég
var krakki hjá afa og ömmu í Dals-
mynni. Þar var alltaf líf og fjör og
húsið fullt af bömum sem voru þeim
ýmist skyld eða óskyld. Það virtist
alltaf vera hægt að bæta einum við.
Amma lagði okkur lífsreglumar með
dæmisögum og ljóðalestri, en afi fór
með okkur á hestbak, kenndi okkur
að umgangast dýrin af alúð og að tala
ekki ljótt. Það var alveg sama hvað á
gekk í kringum hann. Aldrei haggað-
ist afi, heldur brosti kankvís á svip.
Á morgnana, þegar afi var búinn að
fara út í dyr og signa sig, fómm við
stelpumar í röð til að láta hann flétta
okkur. Hann var svo blíður og nær-
gætinn og gætti þess vel að hvergi
togaðist í hárið. Þannig var það um
allt sem afi gerði, hann passaði upp á
að það kæmi ekki illa við neinn og
aldrei heyrði ég hann segja styggðar-
yrði við nokkum mann.
Þegar manni varð kalt var svo gott
að stinga höndunum í st'ra, heita
lófana á afa og oft tók hann okkur á
hnéð og kvað við okkur vísur. Svona
hefur hann verið frá því ég man eftir
mér og manni fannst að svona yrði
hann alltaf. Eins og klettur í hafinu
sem ekkert vinnur á. Hann myndi
koma til dyra í Dalsmynni, rólegur
með glettnislegt bros á vömm og
rétta manni stóra, hlýja hönd.
En það er víst þannig að það líf sem
guð gefur, tekur hann til sín aftur. Afi
var orðinn rúmlega níræður, hafði
alla tíð verið hraustur og glaður og
fékk að deyja drottni sínum á sárs-
aukalausan hátt, sæll með lífshlaup
sitt. Hann gat verið heima við leiki og
störf fram undir það síðasta og þann-
ig vildi hann hafa það.
Ég þakka fyrir þær stundir sem ég
fékk að vera með afa. Það gefur lífinu
aukið gildi að kynnast mönnum eins
og honum.
Elsku amma, þú átt margt eftir
ógert. Guð geymi þig, alla afkomend-
ur, ættingja og tengdafólk um ókom-
in ár.
Ykkar dótturdóttir,
Margrét Björk