Alþýðublaðið - 04.10.1922, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
Maður.
Hitíðin á Árbe var stð fjara
áí Fólkið var bdið að sjá flug*
eldana og var nú bara að hugsa
um að komast heim, neosa táp-
mesta fólkið, sem enn steig dans-
inn á paliinnm.
Bifieiðarnar komu titt, og sneru
við jafnhraðan, fuiiar af fóiki.
Eg kocn mlnum vandamöanum
i Steindórsbifreið, og hélt svo á
ská yfir melana til E iiðaárvogar.
Eg setlaði ekki til Reykjavlkur
um kvöldlð Eg átti bát austan
við voginn, og i honum ætlaðl
eg að —koti.
Það var otðið nokkuð dimt.
Það var á tólfta tfmannm 2. ágúst,
og loftið var s' yjið
Nokkuð til vinstri handar við
mig gengu fjórar eða fimm mann
eikjur; fy’gdl þeim huudur. í
fyrstu skildi eg ekki hvert fólk
þetta var að fara, en þegar eg
kom á Mosfelhsveitarveginn sá
eg, að það var bara að stytta
sér lelð niður að Etiiðaárbrúnum.
Eg hafði tekið skakka stefnu eins
og Naddoddur forðum, haldið of
mikið tii vinstri, sem reyndar mun
ðfugt við víkinginn gamia; hann
fór sennilega of langt tll hægri,
eða norðan við Færeyjar, þegar
hann misti þelrra, og fann Suae-
land.
Þegar fóikið þetta var næst
mér, kom hundarinn til mfn. Hon
nm hafði dottið i hug að gá að
því þwf hver væri nú hér á ferð
Eg talaði vingjarniega til hunds
ins; og hann tók að stökkva
fram og aftur fyrir framan mig
og fiaðra upp á mig. Eg hélt
áfram að tala vingjarnlega til
hans, en khppaði honum ekki
Mér var mjög ungum skýrt frá
orsökum sullaveikinnar. og gætni
við hundn prentaðist óútmáanlega
í meðvitund mfna.
Eg fjariægðist nú fólklð og
hætti að tala við huudinn. Eg héit
það ætti hann, og vildi að hann
færi með þvi. En hann skitti sér
ekkert af þvf, og eg sá brátt að
hann mnndi vera því óviðkomandi.
Hann hafði bara verið að skemta
sér á Árbæ eina og vlð hin, og
slegist svona l förina með fólk
inu, eins og hann nú slóst i för
með mér, af því honum fanst eg
vera ekki svo afleitur náungii
Þegar við Hundur komum fram
undir sjó, vorum við alt i eiau
komnir i krfuvarp, sem er þar
dálitið. Eg hefi aidrei heyrt krfu
garga i varpi i myrkri Þær fijúga
þegjandi og slá vængjunum mjög
tltt, en standa nær kyrrar f ioft-
inu Heyiist þá nokkur vængja
þytur, sem anaars ekki heyrist
fyrir gargi Ekki veit eg hvort
Hundur hefir kooiið áður i kríu
varp, en vlat er, að honum var
meinllla við þetta, sem flsug yfir
höfðinu á okkur, og hélt aig svo
nærri naér, að hann næstum þvæld-
ist fyrir mér.
Krfurnar fylgdu okkur ekki
langt Ea hamingjan má vlta
hvernig þeim hefir gengið að
finaa aftur ungana sína i myrkr
inu og eggln, ef eitthvað hefir
verið óútuagað Vfð Hundur fórum
nlður af melunum, uidur að vog-
inum og héldum svo út með hon
um. Melarnir þarna munu vera
gamall frambarður úr Elliðaáro,
frá þeim tíma er sjórinn stóð
hærra við iandið en nú, og sams
konar myndun og Hófðinn við
Akureyri, melarnir npp af Sauðár
króki, Kolkós og viðar.
Á eyrinni við lltia lækinn, þar
sem melarnir enda, sat nokkuð af
æðarfugli. Eg héit að Hundur
mundi þjóta i þá, en svo var
ekki. Eg tel þó víst að hann hafi
séð þá, eins og eg þykist vita að
honum hafi verið ókunnugt um
að þeir væru fiiðaðir, þó hundar
sem eiga heima á varpjörðum viti
það ósköp vel. Sennilega hefir
hann ennþá verið hálfsmeikur frá
því kríurnar gerðu vængjaþytinn
að okkur, eða þá að hann var
nógu skynsamur til þess að vita
að það þýddi iftið að elta fuglinn
fljúgandi. Eg hélt að æðarfugiinn
ætlaði að sitja kyr, en svo var
ekkl. Þegar vlð vorum komnir
alveg á hlið við hann, og ekki
nema nokkra faðma frá honum,
flaug heiœingurinn, en settist á
sjóinn þar skamt frá Hinn helm
ingutinu fór sér rólega; óð í hægð
um sfnum út ( sjó og synti rétt
út fyrir landssteinana.
Við Hundur héidum nú út með
standbjörgunum. Eg ætlaði að
sjá hvernig honum yrði við þeg
ar hann sæi bitinn, en hann var
þí svo laúgt á andan mér að eg
sá það ekki,
Það var fallið svo mikið að,
að sjórinn var sðeins meter cða
svo fyrir aftan batiun. Báturinn
stóð á átuunm, og fjaran var
brött, svo það var auðvelt að
koma honum út; þsð var ekki
annað en að skorða hann laus-
iega á réttum kjöl, og svo ganga
íraman á hann, hrökk hann þá
svo að segja fram, þv< hann er
iéttur.
Eg fór nú upp I bátinn og
kallaði á Hund En hann gekk
fram og aftur ( fjörunni, dinglaði
rófunni og lét vinaiega en þotðl
ekki með nokkru móti að koma ná-
lægt bátnum. (Frh)
NAttkruskoðarinn.
€rlenð simskeyti.
Khöfn,- 2. okt.
Samningar Tið Tyrki.
Sfmað er frá Paris, að erind-
reki, sem franska stjójnin hafl sent
á fund stjórnar Tyrkja f Angora,
hafl náð samkomulagi við Kemai
pasha, um einhvern grundvöll fyr-
ir samningnm milli hans og banda-
manna.
Konstantfn konnngnr
er nú, að þvi er hermt er frá
Paris, kominn til ítaiiu.
Bylting 1 Serbín.
Sá orðrómnr hefir borist hing-
að fr'á Beriin, að byiting sé gos-
in upp í Belgrad (Jugoslavfu) og
Alexander konungur myrtur.
Hlntnbréf Landmandabankans
ganga kaupum og söium manna
á milli fyrtr 15 kr. þúsundið (en
eru ekki verðiögð i kauphöllinni).
Elnar JochnmsBOn vinnur nú
með miklum krafti að þvi að snúa
Reykvikingum ttl betra liíernis.
Hefir hann nú tekið sér fyrir
hendur að snúa ritstjóra Bjarma
og skorar þvi á Atpýðubiaðið að
birta cftirfarandi vísu:
Evu bsrnið Áitvaldur,
út sem .Bjarma* gefur,
iætður vel og lauuaður,
Ijósan sannleik grefur.
Etnar Jockumsson.