Alþýðublaðið - 04.10.1922, Page 4
4
ALÞVÐUBt áðið
I Skíjatsaiur. |
Vandaðastur,
| beztur,
| ódýrastur. j
I SYeinbjörn Árnason |
Brunabótatryggingar
á húsum (einnig húsum i smíðum), innanhúsmunum, verzlunarvörum
og allskottar lausafé annast Slghvatiip Bjapnasoil banka
stjóri, Amtmannsstig 2 — Skrifstohitími kl. 10—12 og 5—6.
Va t n i 3.
Frá fimtudegi og framvegis verður fokað fyrir vatni frá kl 9—11
í h nema í Skólavörðaholtinu
Reykjavik, 4 okt. 1922
. Bœjarverkfrœðingiirinn.
Með .IsismdS“, sem kom 24
þ m, fengum við meira og
fjölbíeyttara úrvsl af
lönvpum og Ijósakrórtum
en við bö?um nokkru
sinni áðor haft,
GsymiS iainp*kaup yðar, þar til
þér hafið séð úrval okksr
Hf. Rafmf. Siti & Ljé*
Laugaveg 20 B Sfmi 830
Stofuborð til iölu Tsekí-
fæ isverð. Laugaveg 26
Svið e u sviðin á óðlns
götu 23, sömul Njílsgötu 32 B,
og Þingholtsstr. 8 B
Stofa með húsgögnum tii
leigu Fæði fæit á saraa atað.
A. v á
Rítstjóri og ábyrgðam'aBar
Olafur Friðriksstn
PmutsmiSjan Gmenbera
Litla kaffihúsið
Liaugaveg O
selur hafragratst með
sykri og mjólk fyrir 50 aura
srr.u*t brauð . 150 —
kaffi með kökurn . 70 —
roolakaffi , 30 —
Og ýanislegt fæst þar fleira.
v Munið að kalfið et brzt bjá
Lltla kafflhúslnn
\
Laugaveg 6
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
svartar síðurnar með skottinu. Það rak upp öskur —
hræðilegt öskur hungraðs Ijóns i vigahug.
„Hnífinn“, sagði Tarzao við stúlkuna og rétti fram
bendina. Hún fekk honum hann. Um leið og Tarzan
greip um hann, ýtti hann stúlkunni aftur fyrir sig.
„Farðu eins hart og þú kemst aftur til eyðimerkurinnar.
Ef þú heyrir mig kalla, gengur alt vel, og þú mátt
snúa við.“
„Það er þarfiaust*, sagði hún ákveðin. „Þetta er
bráður bani okkar."
„Gerðu eins og eg segi“, skipaði hann. „Fljóttl Ljón-
ið er að stökkva.“ Stúlkan gekk nokkur skref aftur
á bak, og beið þess að sjá þá hræðilegu sjón, sem hún
vissi að bera mundi fyrir augu hennar.
Ljónið nálgaðist Tarzan hægt, með nefið niður við
jörð, og skottið beint aftur undan sér og dillaði því
oíurlítið.
Apamaðurinn stóð álútur með hinn langa arabahníf
i hendinni. Bak við haiin stóð stúíkan, grafkyr eins og
llkneski. Hún hallaði sér dálítið áfram méð opinn
munn og starandi augu. Hún dáðist að hugrekki þessa
manns, sem þorði að mæta konunginum með stóra
hausinn, með hnlfkuta einan að vopni. Ættmaður henn-
ar hefði kropið í bæn og farist fyrir hinum ógurlega
kjafti mótstö^ulaust. Úrsiitin hlutu að vera þau sömu
í báðum föllum; en hún gat ekki varist aðdáunar, er
hún horfði á þennan stælta mann fyrir framan sig.
Enginn vöðvi sást titra — látbragð hanns alt og fram-
ferði sem líkast el adrea.
Ljónið var rétt hjá honum — örfá skrif á milli —
það dró sig í kufung, og með ógurlegu öskri stökk það.
XI. KAFLI.
John Caldwell, Lnndúnnm.
Þegar Núma el adrea stökk með útspentar klær og
opinn kjaft, bjóst hann við að bafa í fullu tré við bráð
slna, eins og ætfð áður. Honum þótti maðurinn klunna-
legt, hægfara, varnarlaust dýr — hann þar litla virðingu
fyrir honum.
En í þetta sinn fann hann, að andstæðingurinn var
engu ófimari en hann. Þegar skrokkur hans skall þar
niður er maðurinn hafði staðið, var hann þar ekki
léngur.
Stúlkan var sem steini lostin af undrun yfir því, hve
léttilega Tarzan vék sér undan. Og nú — ó, AUahl
Hann hafði stokkið milli herða el ddrea, jafnvel áður
en dýrið gat snúið sér við, og gripið í makka þess.
Ljónið prjónaði framfótunum eins og hestur. — Tarzan
vissi að það mundi gera þetta, og var við því búinn.
Heljarsterkur armur luktist um háls Ijósins, og hvað
eftir annað sökk hnlfurinn á kaf 1 svartröndótta sfðu
þess, vinstra megin.
Hamslaus voru stökk Núma — ógurleg sársauka- og
reiðiöskur hans — en tröllið á baki hans hélt fast og
ómögulegt var að ná því með tönnunum eða klónum,
á þeim stutta tíma sem konunguripn með stóra haus-
inn átti eftir ólifað. Hann var steindauður þegar Tárzan
apabróðir slepti taki sínu og stóð á fætur. Þá varð
dóttir eyðimerkurinnar vitni þess, sem skelfdi hana
jalnvel meira en el adrea. Maðurinn sté fæti á hræið,
léit upp 1 tunglið, og rak upp svo ógurlegt .öskur, að
hún hafði aldrei heyrt annað eins.
Hútí hrökk frá honum með óttaópi — hún hélt að
hann hefði brjálast í viðureigninni. Þegar síðasti hljórn-
urinn dó út í fjarlægð, leit maðurinn niður fjrrir sig og
sá stúlkuna.