Alþýðublaðið - 05.10.1922, Síða 2
AL*f©08láÐtB
■
mun það sýaa sig, að það verð-
nr jafnaðaritefnan tin, sem verð*
nr f«r nm að rétta vlð landbún-
aðinn. E. E.
Maður.
---- (Frh)
„Komdu núl Komdn nú Hund-
nr minn!"
Eg fór upp í fjöruna aftur, en
þá lagðist Hundur niður. Það var
auðvelt fyrir hann að hlaupa und
an, en hann reyndi það ekki, held-
nr lagðist bara niður.
Það var auðvelt að skilja hvað
hann melnti; athæfi hans var átak
anleg bæn um að vægja sér við
að fara upp f þetta óþekta, sem
var báturinn, jafnframt sem hann
nndirkaitaði slg algeriega vilja
þessa nýja vinar sfns, sem hann
fullvel skildi að stóð svo langt
yfir honum; i hlutfalli við hans
skilning eintkonar æðri vera.
Þetta þegjandi tal Hunds, gerði
að eg yfirvann óbeitina á því að
snerta á hundj, sem stafaði af
snemma innprentaðri hræðsla við
sulliveiki Eg tók þvi til að klappa
Hundi og klóra, jafnframt þvi sem
eg skrafaði vingjarniega við hann.
Þegar eg hættí, dansaði hann af
kæti i kringum mig, en út i bát-
inn vildi haun ekki fara. Eg fór
þvi upp í bátinn aftur og ítti frá,
réri svo hægt með landinu. Hund-
ur fylgdist með á landi, en sök-
um myrkursins sá eg hann ekki
nema við og við.
Það var biiðasta logn, og þó
hiiuinn væri skýjaður fanst mér
veðrið eins og um fegurstu Snæ
lands vornótt. Eg naut fegurðar-
innar ‘ hugsunarlaust, meðan eg
réri þarna i hægðum mfnum, og
tók þó jafnframt vel eftir Ijóaa-
gangi bifreiðan?a fyrir botni vog
arins, buslinu i ufsatorfumím, sem
eg við og við réri i gegnum, og
einstökum fuglahljóðum, sem rufu
kyrð næturinnar.
Svo kom eg að Djúpavogi,
sem vanalega er nefndur Grafar*
vögur. Þar hiaut að skilja með
Hundi og mér. Lindið er hátt al-
ataðar þarna fram að sjónum, og
Hundur stóð þar sem hann bar
við Himininn, Eg sá hann greini-
lega þó dimt væri.
Eg iagði nú að landi og ték
að kalU á hinn.
Hann færði slg eltthvað tii, og
eg miiti tjónar af honum. En
hvernig sem eg kallaði, þá kom
hann ekki, svo eg gafst upp við
hann. Eg hélt þvf áfram eins og
leið mfn lá yfir voginn.
En þegar Huudur aá að eg
fjarlægðiit, án þess hann ætti feost
á að fylgja eftir á landi, tók hann
að emja og veina, og svo aum-
lega bar hann sig, að eg stóðst
ekki mátið, en snéri við aftur til
lands, til þess að taka hann með
mér. Eg kallaði tii haeis aokkrum
sinnum og hann svaraði mér. En
er hann sá að eg var að koma
til lands aftur hætti hann að veina,
og þegar eg var kominn f land,
var hann hættur að svara mér.
Hvernig sem eg kallaði og tai-
aði bllðlega til hans, svaraði hann
engu, svo eg hafði ekki hugmynd
um hvar eg átti að leita hans
þarna f stórgiýtinu.
í annað sinn lagði eg af stað
út á voginn. Fór þá alveg á sama
veg og fyr, að Handur tók að
ýlfra og veina og brátt varð þetta
að reglnlegu spingóli.
Nú er venja svona f daglegu
tali, að kalia spangól, þau hljóð,
sem ámátleg eru. Þeir sem ekki
þekkja hunda, gera tér þvf
ranga hugmynd um hvernig span
gól er. Það er langt frá þvf að
spangói sé altaf ámátlegt; það
er meira að 'segja oftar að það
er það ekki. Góiið er söngur hund-
anna, en það er aðeins sorgin,
sem fær þá til þess að syngja.
Gieðin kemur þeim til þess að
veifa rófunni, eða hoppa og stökkva,
ef meira er. Annari er spangól
hunda mjög misjafnt. Þeir hafa
misjafnlega faliega rödd, og svo
eru þeir líka misjafnlega miklir
tilfinninga-, eg verð liklega að
ssgja, hundar.
Hvað þessum fjórfættum vini
viðvék, þá var víit, að eg hafði
aldrei heyrt hund láta f ijóii sökn-
uð sinn jafn átakanlega, og mér
fanst það kosta mig svo lítið, að
snúa við f annað sinn, að eg gerði
það. (Frh)
Náttúruskoðarinn.
Bæjarstjörnarfandur f dag
kl. 5.
Afgreidsila
blaðsins er í Alþýðuhúsinu viQ
Ingólfistræti og Hverfisgötu.
Sími 988.
Auglýsingum sé skilað þangað
eða f Gutenberg, í sfðasta IagS<
kl. 10 árdegis þann dag sem þær
eiga að koma i blaðið.
Áskriftagjald ein kr. á mánuði.
Auglýsingaverð kr. 1,50 cm. eind.
Útsölumenn beðnir að gera sklt
til afgreiðslunnar, að minsta kostt
ársfjórðungslega.
psnxiiivanSrsðin.
í mörg undanfarin ár hefir ver-
ið kvartað undan hárri húsaleign
og hútnæðisleysi. Hvorutveggja
hefir átt sér stað og það f stór*
um stli.
Húsaleigulögin, sem búin voru
til, til þess að vernda ieigendur
fyrir yfirgangi húseigenda hafa
gert mikið gaga; sérstaklega hvað
það snertlr að kotna f veg fyrir
það að fólk sé hrakið að ástæðu-
lausu út úr Ibúðum Ea húialeigu-
iögin hafa engan veginn komiÉ
f veg fyrir þá miklu hækkun sem.
Qiðlð hefir á húsaleigu á strfðs*
árunum, og siðan stiíðið hættl
iufir húsalelgan fremur stigið en
lækkað. Astæðan til þess að húsa-
leiguiögin hafa ekki haft uægileg
áhrif á leiguna er sú, að þó fólk
hafi orðið að búa við altof háa.
húaaleigu hefir það ekki kvartað.
vegna þess að það hefir verið
hrætt við þá óvináttu og úifúð,
sem það hefir vanalega bikað
leigendum þegar húialeigan hefir
verið iækkuð á móti vilja hús-
eigenda. Það aem hefði verið nauð-
synlegt, var að seta nefnd til þess
að meta til leigu aliar fbúðir £
bænum. Þó ýmsir húseigendur
heföa orðið óánægðir yfir þesiari
ráðstöfun, hefðu þeir ekki getað
látið bitna á leigendunum.
Það er aillangt slðan farið var
að ræðs þetta mál í bæjarstjórn-
inni, en ekkert hefir orðið úr fram-
kvæmdum ennþá og er það illa
farið, því þetta mal er þannig vax-
ið að það þolir helzt enga bið.
Þó einkenniiegt megi virðast,
hafa húsnæðisvandræðin nær al-
drei verið jafnmikil og einmitt nú.
Hefir það jafuvti gengið svo Iangt