Tíminn - 12.11.1994, Blaðsíða 18

18
Laugardagur 12. nóvember 1994
Gunnar Björgvinsson
verkstjóri
Fæddur 8. apríl 1916
Dáinn 16. október 1994
Þegar aldurhniginn maður,
sjúkur og þreyttur, kveður þenn-
an heim er slíkt ekki tilefni sorg-
ar. Eftir þrautir erfiðrar sjúk-
dómslegu kemur dauðinn frekar
sem kærkomin lausn.
Þó okkur finnist ef til vill að
það sé ekki á réttu augnabliki
sem stundaglas jarðlífsins renn-
ur út, verða endalok okkar slík,
fyrr eða síðar. „Um daginn eða
stundina gefst svo fáum val,"
segir í þekktu ljóði. Allt frá fæð-
ingu er vissan um endalokin fyr-
ir hendi sem staðreynd sem eng-
inn fær umflúið. Því vil ég nú,
þegar Gunnar frændi minn hef-
ur lokið vegferð sinni meðal
okkar, minnast hans í ljósi þeirra
góöu samskipta sem við áttum
um langan aldur.
Hann hét Gunnar Björgvins-
son og fæddist á Hlíðarenda í
Breiödal, 8. apríl 1916, sonur
hjónanna þar, Sigurbjargar Er-
lendsdóttur og Björgvins Jónas-
sonar. 14. ágúst sama ár hlýtur
hann skírn samkvæmt prests-
þjónustubók Eydalaprestakalls,
en svo hét fæðingarsókn hans til
skamms tíma. Þar óx hann úr
grasi. Lífsskilyrði æskuáranna
meitluðu þá reynslu inn í hug-
ann, að nýtni, dugnaður, nægju-
semi, ásamt samviskusemi og
þrautseigju, væru þær dyggöir
sem best væru fallnar til farsæls
veganestis á lífsbrautinni.
Vægðarlaus lífsbarátta æsku-
áranna var harður skóli, sem
mótaöi viðhorfin til tilveru full-
orðinsáranna síðar.
Þeim Sigurbjörgu og Björgvini
á Hlíðarenda varö 10 barna auð-
ið. 8 þeirra náðu fulloröinsaldri.
Hlutskipti bræðranna, allra
nema Gunnars, varð búskapur í
sveit, svo og systranna tveggja.
Rósa reisti bú á Sunnuholti viö
Seyðisfjörö ásamt manni sínum
Siguröi. Hún er nú látin. Jó-
hanna Petra móðir mín bjó um
skeið á Gilsá í Breiðdal ásamt
Páli fööur mínum. Þau slitu sam-
vistum. Þá fluttumst við hún og
fjórir ungir bræður að Hlíðar-
enda til Sigurbjargar ömmu. Þar
voru þá fyrir Gísli Friðjón,
kvæntur Sigurbjörgu frá Vetur-
húsum, Herbjörn, Gunnar og Er-
t MINNING
lendur bræður móður okkar.
Ragnar bróðir þeirra bjó lengst af
í Víkurgerði við Fáskrúðsfjörð
ásamt Elínu konu sinni frá Dísa-
staðaseli. Hann er nú látinn.
Einn bróðirinn, Guðlaugur, ólst
upp á Gilsárstekk í Breiðdal hjá
Gublaugu og Guömundi. Hann
fann sér lífsförunaut, Laufeyju,
stúlku úr Borgarfirði eystra.
Þangaö flutti hann og býr þar
enn. Herbjörn var um árabil
bóndi á Hlíbarenda. Hann er nú
búsettur á Breiðdalsvík. Erlendur
býr í Fellsási ásamt konu sinni
Fribjörgu, sem er frá Færeyjum.
Petra móðir mín flutti með Er-
lendi í Fellsás frá Hlíbarenda sem
bústýra og lifir þar nú í hárri elli.
Gunnar frændi, eins og við
bræðurnir systursynir hans köli-
ubum hann, hlaut það hlutskipti
ab stunda alla almenna vinnu
þess tíma til sjós og lands á yngri
árum. Hann vann mebal annars
við brúarsmíð, hafnargerö, vega-
bætur og jarðvinnslu. Öll ný
tækni heillaði hann, og þegar
fyrstu jarðýturnar komu lærði
hann notkun slíkra véla.
í hans uppvexti byrjubu börn
strax „að létta undir" á heimil-
um svo fljótt sem þroskinn
leyfði, annab þekktist ekki. Öll-
um var talið hollast að læra sem
fyrst til verka. Fólk varb fyrr
sjálfbjarga og slíkt var nauðsyn.
Allir urðu aö leggja sitt af mörk-
um til að heimilib kæmist af og
fjölskyldan leystist ekki upp.
Sjórinn og fiskurinn heilluðu
Gunnar ungan, þó ekki yrði sjó-
mennskan ævistarfið, en til
hinstu stundar var áhuginn
bundinn aflabrögðum og at-
höfnum okkar á hafinu. Hann
var á vertíðum fyrrum. Þegar
hann kom heim í vertíðarlokin
var hann óþreytandi ab segja
okkur litlu frændunum frá lífinu
í verstööinni og á sjónum. Vib
vorum þakklátir áheyrendur og
spurningum okkar var svarað að
bragði.
Hann talaði til okkar eins og
fullorðinna manna. Hann var
sérlega barngóður, en átti ekki
börn sjálfur. Börn skynja slíkt
best og smáfólkiö hændist ab
honum og sýndi honum traust
og einlæga vináttu. Ekki var
hans háttur aö bera tilfinningar
sínar á torg við þá eldri, en sam-
vistir við einlæg börnin voru
honum lífsfylling. Hann varð
því einstakur í okkar augum.
Hann sem hafbi séð og gert svo
margt sem okkur langaði til að
leika eftir seinna, þegar þroski og
geta leyfðu. Hann varð okkur
fyrirmynd og hann átti líka allt-
af tíma handa okkur litlu frænd-
um sínum.
Aðstobar hans var leitaö til að
framkvæma hluti sem í okkar
augum voru stórmerkilegir. Þá
oftast vib smíbi á einhverju sem
okkur langaði í. Þar naut hann
sín. Margir lítilsmetnir hlutir
fengu nýtt hlutverk, nýja þýö-
ingu, nýtt gildi. Oftast voru þaö
leikföng sem búin voru til, leik-
föng sem í okkar augum slógu
allt annað út. Aðkeypt leikföng
voru ekki til á okkar heimili. En
bogar, örvar, valslöngur og
teygjubyssur í miklu úrvali, auk
fugla úr ýsubeini og kvistum.
Allt var þetta óviðjafnanlegt, og
heimasmíðaðir taflmenn voru
dýrgripir. Vib bræbur gleymum
aldrei „línubyssunni", sem smíð-
uð var úr leifum vatnsfötu og
gúmmíslöngu og skaut smá-
steinum lengra og hærra en ábur
hafði sést. Ög ekki má gleyma
bátunum sem siglt var þrotlaust
á lækjum og pollum, svo og bíl-
um og vinnutækjum. Undir
hans leibsögn varð til vatnsdrif-
ib spabahjól í lækjarsprænu. Lík-
legt er, að öll sú umfjöllun sem
bátar, skip og sjór fengu á okkar
æskuheimili, þar sem Gunnar
frændi var okkar viskubrunnur,
hafi orðið til þess að leið okkar
bræðranna lá snemma úr sveit til
sjávar. Þrír okkar urðu skip-
stjórnarmenn að ævistarfi, en
einn hlaut ungur legstað í haf-
inu.
Starf sæfarans heillaði, svo
ljóslifandi ævintýr voru frásagn-
ir Gunnars okkur ungum. Hann
gaf okkur bækur í jólagjafir, vildi
að við læsum og fræddumst.
Sjálfur hlaut hann minni skóla-
göngu en vilji stóð til. Á einstak-
an hátt var Gunnari frænda
veiðiebli í blóð borib. Hann var
listaskytta og laginn með veiði-
stöng.
Hann innrætti okkur virbingu
fyrir bráðinni. „Hún á sinn rétt,
það eiga allir rétt til lífsins, ekk-
ert kvikindi er svo aumt."
Að aflífa dýr snöggt og fum-
laust, aldrei taka meira en þörf
var fyrir. Hann fór aldrei til
veiöa með byssu á helgum degi,
taldi lágmark ab dýrin ættu sinn
frídag eins og mannfólkiö.
Rjúpnaveiði hans sýndi ab þar
fór afburðaskytta. Veiddi oft
með litlum riffli sem tók eitt
skot. Hann smíðabi sjálfur mið-
in á vopnið.
„Eitt skot, einn fugl," sagði
hann. Þó voru oft færðar heim
50 til 70 rjúpur ab kvöldi, og
haustveiöi vel á annað þúsund
fugla þekktist.
Viö Gunnar skrifuðumst á,
fram eftir árum. Þannig fylgd-
umst við hvor meö öörum þó
langt væri á milli. Árið 1953 hóf
hann störf á vegum Hamilton á
Keflavíkurflugvelli. í sendibréf-
um fæ ég strákur í sveit að fylgj-
ast meb stórframkvæmdum við
flugbrautir og efnistöku í Stapa-
felli. Stórvirkustu tækjum lands-
ins er beitt.
Hann lýsir aðbúnaði, mat-
föngum, svefnskálum, klæba-
burði og umgengni við þá út-
lendu, „Kanana". Svo hefur
hann störf hjá íslenskum Aðal-
verktökum sem verkstjóri. Þar
lauk hann sinni starfsævi.
Sá tími var ab hans sögn bestu
æviárin. „Mér leið hvergi betur."
Varnarlibib:
Tölvunarfræ&ingur/
Kerfisfræ&ingur
Stofnun verklegra framkvæmda Varnarliðsins á Keflavíkurflugvelli
óskar að ráða tölvunar- eba kerfisfræöing til starfa tímabundib til
sex mánaða.
Starfib felst í vibbótar-uppsetningu tölvubúnaðar, ab gera tillögur
um breytingar ásamt því ab annast daglegan rekstur þeirra tölvu-
kerfa er undir starfið heyra. Um er að ræða Novell-nettengd kerfi.
Einnig ab annast kennslu og þjónustu við starfsfólk eftir því sem
vib á. Forritun og greining er einnig hluti starfsins.
Kröfur:
Umsækjendur séu tölvunar- eða kerfisfræðingar meb sem víðtæk-
asta reynslu á svibi vél- og hugbúnaðar.
Þeir þurfa ab geta unnið sjálfstætt og að eiga gott með samskipti
við annað fólk auk þess ab hafa góða ablögunarhæfni.
Mjög góbrar enskukunnáttu er krafist, bæbi á talab mál og skrifab.
Umsóknir skulu berast til ráðningardeildar varnarmálaskrifstofu,
Brekkustíg 39, Njarðvík, sími: 92-11973, ekki síbar en 18. nóv-
ember n.k.
Starfslýsingar liggja þar frammi til aflestrar fyrir umsækjendur og
er þeim bent á að lesa þær, þar sem í auglýsingunni er aðeins tæpt
á því helsta.
Umsóknareybublöb fást einnig á sama stab.
UMSÓKNUM SÉ SKILAÐ Á ENSKU.
FÉLAGSMÁLARÁÐUNEYTIÐ
Starfsmennta-
sjóöur
Félagsmálarábuneytib auglýsir hér meb opinn fund starfs-
menntarábs, sem haldinn verbur þann 14. nóvember nk.,
kl. 17.00, í Borgartúni 6.
Á fundinum verbur fjallab um úthlutun styrkja úr starfs-
menntasjóbi vegna starfsmenntunar í atvinnulífinu skv.
lögum nr. 19/1992.
Félagsmálarábuneytib, 10. nóvember 1994.
D*
Innilegar þakkir til allra er sýndu okkur samúð og hlýju viö andlát og út-
för móöur minnar, tengdamóður og ömmu
Gu&rúnar Au&unsdóttur
frá Stóru-Mörk
Sérstakar þakkir til starfsfólks á Kirkjuhvoli og Sjúkrahúsi Suburlands, Sel-
fossi, fyrir góba umönnun.
Áslaug Ólafsdóttir
Ólafur Auðunsson
Guðrún Ólafsdóttir Aubur Ólafsdóttir
Ólafur Haukur Ólafsson Þorri Ólafsson
Betri húsbændur og betri vinnu-
félagar voru ekki til ab hans
mati. Þetta var samhentur hópur
góbra drengja, samtaka á vinnu-
stað og eyddu frítíma saman.
Voru eins og ein stór fjölskylda.
Þegar frændi lá banaleguna
heimsóttu þessir góðu drengir
vininn sinn á sjúkrabeðinn, og
hann sagði okkur frá því að þeir
hefbu komið, og þá glaðnaði yfir
honum. Traust var vinátta
Gunnars við margan góðan
dreng. Hann var vinsæll af því
fólki sem hann kynntist. Sérstak-
lega vil ég nefna áratuga vinskap
hans og aldavinar hans Þorsteins
Hermannssonar. Hafi hann og
allir aðrir ónafngreindir vinir og
vinkonur ævarandi þökk fyrir
vináttu sína um langan aldur.
Frændi kom til mín ab áliðnu
sumri, sagðist þurfa að skjótast
inn á spítala í nokkra daga í
rannsókn. Hann hugði á ferða-
lög þegar hann kæmi aftur. Þær
ferðir verða aldrei farnar. Hann
trúði því til endaloka, að bati
væri nærri. „Þeir geta svo margt
læknarnir núorðiö," sagði hann
eitt sinn. „Sjáðu bara hann
Brynjólf vin minn, hann var nú
hálfblindur fyrir löngu, nú sér
hann eins og köttur! Já, þeir geta
nú ýmislegt."
Þegar ég var í námi forbum,
bjó ég um tíma hjá honum í
íbúð hans að Mánagötu 5. Þetta
var eitt herbergi, frekar Iítið, en
okkur leið vel. Allt það besta stób
mér til boba. Betur gerir enginn.
Hafðu þökk fyrir, frændi.
Norðurmýrin í Reykjavík var
hans heimaslóö og unaðsreitur.
„Þar er svo fallegt á vorin," sagði
frændi. Eftir áratuga búsetu þar,
fyrst á Vífilsgötu 15 og langan
tíma á Mánagötu 5, keypti hann
íbúð á Mánagötu 22 og þar bjó
hann til æviloka. Honum var
gamli miðbærinn og hafnar-
svæöib kært. Gekk þar mikiö um
á seinni árum.
Gunnar var glaðsinna og mik-
ill húmoristi. Hann var höfðingi
heim að sækja, og þótti gaman
aö lyfta glasi á vinafundum ef
svo bar undir, en lagði slíkt af
með aldrinum. „Ég er búinn
með kvótann," sagði hann kank-
vís. Hann fyrirleit sýndar-
mennsku. Hann fylgdist með
störfum Alþingis, oft af þingpöll-
um, og fannst mikið skorta á
ráðdeild og hyggindi í lands-
stjórninni og gaf sig hvergi í
slíkri umræðu.
Eftir 41 árs búsetu í Reykjavík
var hann mjög vinamargur.
Smáfólkið nágrannar hans á ekki
lengur von á einhverju góbgæti
og það spyr eftir vini sem er
horfinn. Lítilmagninn átti ávallt
traustan málsvara í Gunnari
Björgvinssyni.
Síðustu vikurnar naut hann
sérlega innilegrar umönnunar
Sigþórs frænda síns og Þóreyjar
Þórarinsdóttur konu hans. Hún
heimsótti hann og dvaldi með
honum daglega meðan hann lá
banaleguna. Sigþór sat við beð
frænda síns og hélt í hönd hans
þegar kalliö kom. Gunnar frændi
fékk hægt og friösælt andlát. Há-
degisblundurinn varð upphafið
ab svefninum eilífa. Ég var á leið
til hans í heimsókn, en hann var
farinn fyrir hálfri stundu þegar
ég kom. Yfir honum hvíldi þá
fribur og ró þess manns sem lok-
ið hefur góðu dagsverki og fer í
friöi, sáttur vib guð og menn.
Hann var alla tíð ókvæntur og
átti ekki afkomendur. Ættingjar
ákváöu honum legstað í sinni
fæðingarsókn, þar var hann jarð-
settur 29. okt. s.l.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
þig, frændi. Haföu þökk fyrir allt
sem þú varst okkur. Umhyggja
þín gleymist ekki, þín er saknab.
Hvíl í friði.
Akranesi, 3. nóv. 1994,
Stefán Lárus Pálsson