Tíminn - 06.01.1996, Blaðsíða 14

14
Laugardagur 6. janúar 1996
Hagvrbinqaþáttur
Furður og feluleikir. Limrur og ljóð í sama dúr, er hin
ágætasta bók sem góðlimruskáldið Jónas Árnason setti
saman. Þar eru limrur um allt milli himins og jarðar og
limrur um vistina í himnaríki sem og í híbýlum þess í
neðra. En svona flýgur skáldfákur Jónasar víða.
Þátturinn tekur sér bessaleyfi til að birta sýnishorn af
orðlist Jónasar Árnasonar með ósk um að vísnavinir
forvitnist um fleira í þeirri góðu bók, ef hún er þá ekki
löngu uppseld.
Náttúrufræbi
Skáldkonan Hallgerður Heiðfjörð
er vergjörn og bústin og breiðgjörð.
Er til Himna hún fer
þá hugsar hún sér
að sofa hjá Sigurði Breiðfjörð.
Víkingaaldarfrétt
Margir kappar, sem vopnum best valda,
til Valhallar tannlausir halda.
Og það ketnur til afþví
hve ákaft þeir bíta í
illharðar skjaldarrendur.
Reutersfrétt úr Himnaríki
Sú tiltekt frökk var talin
þegar Intemasjónalinn
var sunginn ve í oe
afengli 1. maí.
Sá engill var snarvitlaus talinn.
Fáein minningarorö
Það varð engum við það hverft
er andaðist Andrés vert.
Menn álitu yfirleitt
að aldrei hefði hann neitt
um ævina þarfara gert.
Af ástsælum presti
Menn sögðu hann séra Barða
vera bindindishetju harða.
Og fáir sig furðuðu á því
hve oft hann féll gröfina í
er hann sóknarböm sín var að jarða.
Yfirvofandi stórdansleikur í Logalandi
Flykkist að með öl og vín
ungmennanna glœsta fjöld.
Blessuð sértu sveitin mín,
sérstaklega nú í kvöld.
Og þættinum ljúkum við svo með snargeggjuðum
hugleiðingum Búa, sem yrkir eins og engill þótt efnis-
tökin séu einstaklega jarðbundin.
Óafruglaðar bullhendur
Hjá Garðskagavita ég siðprúður sit
í sólskini, hita og mollu.
Kjaftæði rita með kolsvörtum lit
um kíghóstasmitaða rollu.
Ljósið slokknar lífs á kveik,
landið sokkna veður reyk.
Að þessu loknu þigg ég steik,
þvílíkt rokna dmllumeik!
Botnar og vísur sendist til Tímans
Brautarholti 1
105 Reykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILEGA
Tímamælar, stööutákn
og sýndarmennska
Mörg er tískan og langt frá því
að vera einskorðuð við fatnað.
Tískuhönnuðir fást við sitthvað
annað en kjóla, hatta, yfirhafn-
ir og allt þetta sem skapar
manninn, að því að sagt er. Eitt
af því, sem hönnuðir tísku
leggja nöfn sín við og er mis-
jafnlega fínt, eru úr. Þau fást í
öllum gerðum, stærðum og
verðflokkum og eru tískufyrir-
bæri eins og margt annað. Til
að mynda eru gömul arm-
bandsúr af réttum geröum og
árgöngum mjög eftirsóttur og
dýr varningur í Bandaríkjun-
um. Fermingarúrið frá þriðja og
fjórða áratugnum getur verið
munaður, sem aðeins þeir efn-
uðu geta leyft sér að láta sjá sig
með í óperunni.
Úrsmiðir og aðrir þeir, sem
fylgjast með klukkutískunni,
vita að margir eiga úr til skipt-
anna nú til dags og staðfest
dæmi er um ágæta konu sem á
ellefu úr, sitt af hverri gerðinni,
en öll dýr og flott.
Og nú er komið að Heiðari að
svara hvort það sé nauðsynlegt
að fylgja einhverri úratísku eba
hvort úrasöfnun sé hégóma-
skapurinn einber.
Heibar: Fyrir mér var það allt-
af þannig að úr á hendi er núm-
er eitt til að vita hvað klukkan
er og geta fylgst meb hvenær
maöur á að vera mættur á þess-
um og þessum stað. Úr er nauð-
synjahlutur.
Úr til skiptanna
En sú þróun er orðin að gagn-
vart stórum hópi fólks er úr
ekki síður stöðutákn en tíma-
mælir og hefur hins vegar
breyst í skartgrip. Þannig er það
að allmargar konur eiga slatta af
úrum, eins og kona sem gengur
með gleraugu þarf ab eiga
nokkrar gerðir umgerða til
skiptanna.
Vel klædd kona má gjarnan
eiga úr sem passar við þessa
dragt eða þennan kjól. Úr sem
passar að vera með í sporti og
þar fram eftir götunum. Hún
stílar kannski á vissa liti, þann-
ig ab ef hún er í svarta jakkan-
um er hún meb úrið með svörtu
ólinni og ef hún er með mikið
af gullskartgripum er hún meb
úrið með gullinu á. Og ef hún
er vel efnuö og fer í selskap, er
hún gjarnan með úrib sem
skreytt er með perlum og dem-
öntum.
Það er dálítið um það að fyrir-
tækin sem búa til dýra skart-
gripi, bæði þessa rándýru og
svo líka tískuhúsin, þeir fram-
leiða gjarnan úr í stíl við eyrna-
lokka og hálsmen, en ekki bara
armband eöa ól meb klukku á.
Aögát skal höfb í
nærveru stööu-
tákna
Síðan er það stöðutáknið. Það
eru merkin. TAG Heuer er voða
mikið „in" í dag. Hér á íslandi
hefur Raymond Weil náð góðri
stöbu. Rolex er alltaf Rolex, eins
og Cartier er alltaf Cartier, sem
er það tískufyrirtæki sem einna
lengst hefur léð úrum nafn sitt.
Sumir gera í því að eiga þessar
tegundir og sumir gera í því ab
eiga þær til skiptanna. Ab geta
flassað því á fundi sem stöðu-
Heiðar
Jónsson,
snyrtir,
svarar
spurningum
lesenda
Hvernig
áégab
vera?
Cartierúr detta niður undan
ermalíningunni í búð, þá fái
maöur betri þjónustu. En þab
getur líka virkað kjánalega.
Það má ekki fara út í öfgar
þarna, fremur en á öðrum svið-
um. Það getur allt eins gert lítið
úr manni eins og hitt.
Þab er nú einu sinni þannig
að það er ekkert fínt fyrir blank-
an mann, sem allir vita að er
stórskuldugur, að flagga rán-
dýru Rolex bara til að sýnast.
Vönduö vara er góð
eign
En hinu skulum vib ekki
gleyma að dýru úrin eru, ef þau
eru ósvikin, mjög vönduð og
eru góð eign. Dýru merkjaúrin
eru fínar fimmtugsafmælisgjaf-
ir og allt í lagi með það. Og geta
eigendurnir borið þau kinn-
roðalaust, því vandaðar vörur
eru ekki endilega kjánaleg
stöðutákn, langt frá því.
Flestir stærstu og grónustu
tískuhönnuðir í Evrópu eru
með sín eigin úr og fer þeim
fjölgandi sem bæta þeirri vöru-
tegund í markaðslínu sína.
Eins og fyrr kom fram, eru
armbandsúrin fyrst og frenrst til
þess ætluð að eigendur þeirra
geti fylgst meb tímanum. En
ekki sakar að þau séu vönduð
og falleg; skellótt úr og snjáðar
ólar eru engum til prýði. ■
tákni, við skulum segja tveggja
daga fundi, heima eða erlendis,
að annan daginn er maður með
Rolexúrið sitt og hinn daginn
með Cartierúrið sitt til þess ab
sýna sína stöðu.
Þarna þurfum við íslendingar
að skoða okkar hug, vegna þess
að okkur hættir alltaf til að vera
svolítiö nýrík og berast um of á.
Það þarf að fara svolítið varlega
í þessa sýndarmennsku. Hún
þarf að vera trúverðug. Það má
vel segja ab ef maður lætur