Tíminn - 17.02.1996, Blaðsíða 4

IMil} AKUREYRI
Laugardagur 17. febrúar 1996
Sólveig og jónas í vinnustofu Sól-
veigar, gamalli smibju Vélsmibj-
unnar Odda þar sem gefur ab líta
grjót, sem í mebförum hennarog
meitilsins tekur á sig ýmsar mynd-
ir. Sólveig er ab undirbúa opnun
sýninga á höggmyndum í Cerbar-
safni í mars og Listasafninu á Ak-
ureyri í maí.
Myndir: RB
Eftir ab hafa stundab
myndlistarnám á Ítalíu
um nokkurra ára
skeib, tóku hjónin Sólveig
Baldursdóttir og Jónas Vibar
ákvörbun um ab flytjast til
Akureyrar til ab starfa þar
ab Iist sinni. Sólveig er
myndhöggvari, en Jónas
heldur sig á slóbum mál-
verksins, auk þess ab sinna
teikningum ab nokkru
marki. Þau hafa bæbi komib
sér upp vinnustofum: Sól-
veig í gamalli vélsmibju á
Oddeyrartanga, þar sem vél-
sagir og logsubutæki áttu
sér heimkynni fyrr á árum,
en hafa nú fært sig um set
vegna hagræbingar í rekstri
atvinnufyrirtækja; Jónas
hefur búib um sig í gamla
mjólkursamlaginu í Gró-
fargili þar sem ostar gerjub-
kynniistagybjunnar méb Hjónin Jónos Viöar og Sólveig Baldursdóttir, myndlistarmenn á Akureyri:
Listasafnib á Akureyri,
vinnustofur og gallerí innan
sinna veggja.
Jónas kvebst kominn á
heimaslób í tvennum skiln-
ingi: hann sé Akureyringur í
húb og hár og hafi auk þess
unnib í ostagerbinni á ung-
lingsárum. „Mér finnst stund-
um ég finna lyktina af ostun-
um," segir hann, þegar hann
gengur meb tíbindamanni
um vinnustofu sína, sem nú
lyktar af málverki og pensla
Ekkert gerist meb því
að sitja í fílabeinstumi
og trönur ber fyrir augu. En er
þab ekki bjartsýni af ungu og
metnaöarfullu listafólki, ný-
lega komnu frá framhalds-
námi í landi listagyöjunnar,
ab ætla ab starfa aö listsköpun
norbur vib Dumbshaf, eins og
Davíb Stefánsson frá Fagra-
skógi kallabi norölenskar
byggöir einhverju sinni?
Búsetan skiptir ekki
öllu máli fyrir lista-
manninn
„Vissulega felst nokkur
bjartsýni og einnig áhætta í
því," segir Jónas og þau viöur-
kenna ab viöbrigbin séu tölu-
verö, boriö saman vib Carrara
á Ítalíu þar sem þau dvöldu í
fjögur ár. „Viö vorum meb
börn og því var ekkert um
annaö aö ræða en að taka þátt
í ítölsku mannlífi af fullum
krafti," segir Sólveig, en eftir
heimkomuna stoppuöum viö
eitt ár í Reykjavík áöur en viö
ákváöum aö prufa þetta," seg-
ir Sólveig, sem kveöst ekki lifa
fyrir hiö hefðbundna og bú-
setan skipti ekki öllu máli fyr-
ir sig sem listamann, heldur
Sólveig og jónas ásamt dóttur
sinni í vinnustofu jónasar í Gró-
fargili.
Samherji hf. fyrirtæki ársins
Samherji hf. hefur verið val-
inn fyrirtæki ársins á Akur-
eyri. Þab er atvinnumála-
nefnd Akur^yrarbæjar sem
stendur ab þeirri tilnefn-
ingu en fyrir nokkru ákvab
nefndin ab veita árlega vib-
urkenningu því fyrirtæki í
bænum sem skarab hefbi
fram úr í atvinnurekstri.
Samherji hf. er fyrsta fyrir-
tækib sem hlýtur þessa vib-
urkenningu. Samherji gerir
nú út 14 skip ásamt dóttur-
fyrirtæki sínu í Þýskalandi
og aflaheimildir þess eru á
18. þúsund tonna.
Samherji hf. var stofnabur
árib 1983 meb kaupum á tog-
aranum Guðsteini GK sem síö-
ar var beitt í frystitogara og
hlaut þá nafnið Akureyrin EA.
Síöar fjölgaði skipum og sam-
anstendur fiskveiðifloti fyrir-
tækisins nú af sex frystitogur-
um sem gerðir eru út frá ís-
landi, tveimur ferskrækjutog-
urum og einu nótaskipi sem
einnig er nýtt til loðnuveiða,
frystiskipi sem gert er út frá
Færeyjum og fjóra frystitogara
sem geröir eru út af dótturfyr-
irtæki Samherja hf. í Þýska-
landi.
Samherji hf. rekur auk út-
geröarinnar Söltunarfélag Dal-
víkur og er eigandi ab helm-
ingi í Strýtu hf. Á síðasta ári
voru um níu þúsund tonn af
rækju unnin hjá Strýtu auk
verulegs magns af grásleppu-
hrognum og síld.
Starfsmenn Samherja hf. og
dótturfyrirtækja í Færeyjum og
í Þýskalandi eru nú á fimmta
hundrað og nam velta fyrir-
tækjanna um fimm milljörð-
um króna á síöasta ári. -ÞI
hvernig hún vinni og komi
verkum sínum á framfæri.
Sólveig er ekki Akureyringur
eins og Jónas, heldur Skagfirö-
ingur sem fluttist til Reykja-
víkur á unglingsárum þar sem
hún stundaði nám á listasviöi
viö Fjölbrautaskólann í Breiö-
holti og viö Myndlista- og
handíöaskólann áöur en hún
hélt til Danmerkur og síðar
Ítalíu.
„Mín leið er hinsvegar önn-
ur og ef til vill dálítiö stílbrot
frá því vanalega, því ég lauk
námi frá Myndlistarskólanum
á Akureyri og fór síðan beint
til framhaldsnáms erlendis.
Eg hljóp yfir Reykjavík í einu
stökki — haföi þar enga við-
komu, sem er öfugt við flesta
myndlistarmenn sem alist
hafa upp á landsbyggðinni,"
segir Jónas.
Sýning í Gerðar-
safni í mars
Sólveig vinnur verk sín í
grjót. Hún heggur með meitli
í stein, en steypir ekki, og hún
kveðst hafa flutt með sér á
annað tonn af grjóti frá Ítalíu
— líklega einhverja þyngstu
búslóö sem komið hafi til
landsins í einu lagi. Hún
kveöst'einnig vinna mikið að
stórum verkum. Glíman viö
þau höfbi til sín, þótt stór
verk þurfi ekki aö vera betri
list en þau minni.
„Grjótiö sjálft höfðar til
mín," segir hún og bendir á
að umhverfið verbi sér hvatn-
ing. „í landslaginu er mikib af
grjóti, en íslenskir listamenn
hafa abeins notfært sér þab í
litlum mæli og flestir skúlp-
túrar eru gerðir úr öörum efn-
um. Sigurjón Ólafsson er í