Tíminn - 16.03.1996, Síða 10

10

Laugardagur 16. mars 1996
Haqyrðinqaþáttur
Hagyrðingar segja nýjustu fréttir í dag, hver með sín-
um hætti.
Pétur Stefánsson segir það vekja furðu sína að fólk
veikist á spítölum.
Hérria blómstra œ og enn
öfugmœli á fullu:
Sjúkrahúsiö sýkir menn
af salmonelludrullu.
Um aðra furðu yrkir Pétur eftir að hafa frétt hvað þing-
mannaveislan kostaði:
Aldraðir heyja œvistríð
á ölmusunnar fótum.
Alþingi heldur árshátíð
á elli- og sjúkrabótum.
Þá er komið að því sem hæst ber og Pétur yrkir:
Þar stendur orð gegn orði
Við þjóðkirkjunnar fréttafár
flestum pykir bogið.
Þar veit aðeins Herrann hár
hvað er satt og logið.
Og fleiri láta skáldagamminn geisa.
Guðsmanni vilja nú koma á kné
kerlingar þrjár eða fleiri.
Napur er þytur, í nálægð við spé,
af nauðgunar-tilrauna-keyri.
Afhvörmunum seytla nú saknaðartár,
þótt sakleysið áreitni verðist;
þær harma það víst, eftir öll þessi ár,
hvað ósköp var lítið sem gerðist.
Viðsjáll er vegur lasta
Að grafa upp gamlar syndir
oggrugga tærustu lindir,
er varla afgóðum huggert.
Viðsjáll er vegur lasta,
varasamt grjóti að kasta,
þó syndari lítill þú sért.
Grámann
Internet og forsetakosningar
í Intérnetið ýmsir spá,
annars heims og þessa.
Aðrir fátt eitt ærlegt sjá
utan staði Bessa.
Sveinn Kristinsson
Þá rekur gamall þulur fréttir vikunnar:
Við-rekstur
Leikhúsráðið rekur Viðar.
Rekkar háðu oddaklið.
Gleði, náð oggæfu friðar
grimmir bráðum rekum við.
Því dæmist rétt (stærð) vera
Eftir karp og kjaftavaðal
karlar út í Brussuseli
gáfu út sinn góða staðal
um gúmmídót á norðurhveli.
Skák
Norðmenn ógna vítt um vang
voru stolti — því skal
stöðva ykkar yfirgang,
Agðasteinn og Tísdal.
Botnar og vísur sendist til Tímans
Brautarholti 1
105 Reykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILEGA
Hluttekning eöa veislugleði?
Heiðar snyrtir er ekki við eina
fjölina felldur í leiðbeininga-
starfsemi sinni. Auk litgrein-
inga- og snyrtinámskeiða
kennir hann framkomu og tek-
ur að sér veislustjórn og leið-
beinir um samkomuhald. Þótt
umsjón með útförum sé ekki í
hans verkahring, lét hann til
leiðast að svara spurningum
um hvort ekki séu til einhvers
konar reglur um hvernig fóiki
ber ab hegða sér gagnvart hin-
um nánustu og við útför og við
erfidrykkju.
Heiöar: Það eru engar fast-
mótaðar reglur um þessi atriði,
en aftur á móti nokkuð ríkar
hefðir. En þær vilja riblast eins
og annab með breyttum þjóð-
háttum og búsetu.
Það, sem hér fer á eftir, er
mín persónulega reynsla og
skoðanir og megi þær verða
einhverjum til leiðbeiningar,
þá er vel.
Ég var ab missa ungan
frænda minn. Hann var sonur
hálfsystur minnar sem dó frá
sex börnum eftir ab fá ekki
hjarta og lungu í tæka tíb. Það
var fyrir um tveim árum. Móð-
ir okkar dó 24 ára frá okkur
þremur. Móðuramma mín dó
um fertugt úr berklum frá níu
börnum. Allt reynir þetta á.
Skemmtilegar
erfidrykkjur
Sorgin er alltaf stór og alltaf
erfiö. En það, sem vib Islend-
ingar þurfum að minnast, er að
þegar sorgina ber að garði þá er
yfirleitt svo mikið að gera hjá
syrgjendum að sorgin fellur
ekki á okkur strax. Þá höfum
'við sem þjóð þann ósið að vera
mikið í sambandi og vera mik-
ið ab fara í heimsókn og vera
mikið að bjóða fram okkar ab-
stoð við athafnir eins og kistu-
lagningu og jarðarför.
En þetta er einmitt sá tími
þegar syrgjandinn hefur nóg
um að hugsa og þarf ekki nema
þá utanaðkomandi hjálp sem
hann biöur um.
Síðan förum við í jarðarför-
ina og vottum syrgjendum
hluttekningu. Svo er kaffi og
þar er hlegið og er voða gaman.
Síöan látum við ekki heyra í
okkur í marga mánuði vegna
þess að þab er svo mikið hjá
okkur að gera. En þá kemur
tómarúmið hjá nánustu ást-
vinum hins látna.
Þá þurfa syrgjendur að vita
hverjir eru vinir og þá þurfa
þeir oft að tala og tjá sig og
vera ekki einir. Því þá byrjar
tómarúmið.
Ab því kemur ab fólk þarf að
hefja iífib aftur og takast á við
hlutina. En þá eru þeir sem
missa svo afskaplega einir, því
kunningjarnir eru að vinna svo
mikið að sínu eins og skiljan-
legt er.
Heiðar
Jónsson,
snyrtir
svarar
spurningum
lesenda
Hvernig
áégað
vera?
Þegar flatkökurnar
klárast
Þab, sem ég vil reyna að
koma á, er að við reynum ab
breyta þessu. Að við leyfum
syrgjendum ab sinna sínum
látnu ættingjum í fribi fyrstu
dagana, þannig að athafnir fari
fallega og friðsamlega fram.
Til dæmis ab byrja aldrei að
þiggja veitingar í erfidrykkju
fyrr en þeir sem fara í garðinn
eru komnir til baka. Kaldir oft
og hraktir. Því þá eru flatkök-
urnar með hangikjötinu oft
búnar.
Það er mjög algengt að ekki
fari allir út í garð þegar jarbsett
er. Þá fara margir í erfidrykkj-
una sem bobib er til og eru
búnir að sitja lengi að snæð-
ingi og klára hitt og þetta, þeg-
ar fólkið sem fylgir kistunni í
garðinn kemur til veislunnar.
Mér finnst sjálfsagt að sýna
þeim nánustu þá ræktarsemi
að hefja ekki kaffidrykkju né
þær veitingar, sem eru á boð-
stólum, fyrr en þeir eru komnir
frá greftruninni og geta sest
niður meö gestum sínum.
Látið veisluna bíöa
Þessi siður að hefja erfi-
drykkju jafnvel áður en hinn
látni er Iátinn síga í gröf sína
og hans nánustu eru komnir
frá þeirri athöfn er eitthvert
hugsunarleysi. Það er vel hægt
að tilkynna að bobið sé upp á
veitingar að greftrun lokinni.
En þetta á yfirleitt við um
Reykjavík og nágrannabyggðir
þar sem langur vegur er oft á
milli kirkjugarðs og veislustað-
ar. Úti á landi er miklu algeng-
ara að þeir sem fara í kirkju
fylgja einnig til grafar. Þá er
líka sjálfgefið að allir sem fylgja
verða hinum nánustu sam-
ferba í erfidrykkjuna eftir
greftrunina.
Þetta er hinn gamli íslenski
siður, ab þab fylgdu allir kistu
og urðu síðan samferba til erfi-
drykkju.
En þótt aðstæður hafi breyst,
finnst mér sjálfsagt að þeir sem
fara beint í veisluhús eftir at-
höfn í kirkjunni bíði með að
þiggja vott eða þurrt fyrr en
þeir sem fara í kirkjugarð koma
til baka. Það er alveg sama þótt
bíba verði lengi.
Það er líka spurning hvort
þeir, sem ekki hafa tíma til ab
fylgja í kirkjugarðinn, hafi
tíma til að fara að háma í sig
þann mat sem boðið er upp á.
Þá má spyrja hvort erfi-
drykkjur séu ekki orðnar óþarf-
lega íburðarmiklar. En þar
dregur hver dám af öðrum og
enginn vill sýnast nískari en
hinn.
Afskiptasemi
Hitt er svo annað aö útfarar-
siðir eru yfirleitt í föstum
skorðum og verður ekki vart
viö annað en að fólk kunni þá.
Allir klæða sig sómasamlega
eins og vera ber og er saknaðar-
og virðuleikablær yfir athöfn-
unum.
En vel má ítreka, að óþarfa
afskiptasemi og átroöningur
við nánustu syrgjendur
skömmu eftir andlát og fram
yfir útför ætti að takmarka. En
nokkru síöar er hluttekning og
vinsamlegt samband oftast vel
þegið. ■