Tíminn - 16.03.1996, Blaðsíða 18

'18

Laugardagur 16. mars 1996
Þorsteinn Ágúst Bragason
Vatnsleysu
Mikill harmur ásótti hug okkar
og hjarta þegar fréttir bárust af
andláti frænda okkar og vinar,
Þorsteins Ágústar Bragasonar frá
Vatnsleysu. Okkur langar til að
minnast hans með fáum orðum.
Þegar Þorsteinn Ágúst kom í
heiminn 16. desember 1967, bjó
í austurbænnm á Vatnsleysu í
tvílyftu húsi samheldin stórfjöl-
skylda. Á efri hæöinni bjuggu
foreldrar Þorsteins, Halla Bjarna-
dóttir og Bragi Þorsteinsson, með
börnin sín tvö, Ingu Birnu og
Ragnheiði, en á neðri hæðinni
bjuggu afi og amma, Þorsteinn
Sigurðsson og Ágústa Jónsdóttir.
Þetta umhverfi var hollt litlu
barni að alast upp í. Og það bar
snemma á hæfileikum Þorsteins
til að nýta sér þá möguleika, sem
lítil börn geta notfært sér til
framdráttar í faömi stórfjölskyld-
unnar. Ef maturinn hjá mömmu
var ekki eins spennandi og það
sem kraumaði í pottunum hjá
ömmu, var einfalt fyrir barna-
barnið að ganga niður stigann og
setjast að boröum með gömlu
hjónunum.
Þorsteinn Ágúst hændist fljótt
að Ágústu ömmu sinni, sem tal-
aði við hann eins og fullorðinn
mann. Þegar Þorsteinn afi féll
frá, fékk „litli sólargeislinn" að
sofa inni hjá ömmu sinni, sem
var þá líka besta vinkona hans.
Samband þeirra var mjög náið og
kunni amma margar sögur af
einlægni og hnyttnum tilsvörum
barnsins. Þegar amma fór með
bænirnar meö Þorsteini Ágústi á
kvöldin og hann var syfjaður og
þreyttur, þá sagði hann oft:
„Æ, amma mín, getum við ekki
bara haft bænirnar í styttra lagi í
kvöld?"
Þessi litli glókollur var auga-
steinn allra á bænum, hafði
mikla persónutöfra og svo fallegt
bros að erfitt var að skamma
hann fyrir sín barnslegu uppá-
tæki. Hann var bráðgáfaður og
fljótur að skilja samhengi hlut-
anna og orðaforði barnsins gerði
fólk orðlaust af undrun.
Eitt sinn sem oftar er amma að
baka, þegar Þorsteinn Ágúst læð-
ist inn í eldhús, teygir sig í kard-
imommudropa á eldhúsborðinu
og teygar til botns. Þegar amma
sér þetta, rífur hún af honum
glasið með þeim orðum að svona
megi lítil börn alls ekki gera. Þor-
steinn Ágúst lítur þá upp til
ömmu sinnar alvarlegur í bragði
og segir:
„En amma, þú veist ósköp vel
að ég er óviti."
Þorsteinn Ágúst átti dásamlega
barnæsku á Vatnsleysu. Ég veit
þetta af því að ég var svo lánsam-
ur að fá að dvelja í æsku minni
sumrin löng á Vatnsleysu. Þetta
er og var kærleiksheimili. í vest-
urbænum og austur á Heiði bjó
frændfólk og krakkaskari sem lék
sér saman. Allt um kring blasti
við ævintýraheimur. Álfar, nykur
og aðrir vættir voru skammt
undan og íslensk bannhelgi og
álög voru í heiðri höfð. Óþrjót-
andi sagnabrunnar Höllu og
ömmu gerðu mann gapandi af
undrun yfir hinum ósýnilegu
leyndardómum tilverunnar.
Æskuveröld krakkanna á
Vatnsleysu var í menningarlegu
umhverfi — alislenskur veruleiki
á fallegum stab í blómlegri sveit
— og þetta var heimur sem Þor-
steinn Ágúst elskaði af öllu sínu
hjarta og skildi til fullnustu. Mik-
ill systkinakærleikur var á Vatns-
leysu og þau yngstu, Þorsteinn
og Kristrún, urðu mjög samrýnd
þegar fram libu stundir.
Þorsteinn Ágúst fór í Bænda-
skólann á Hvanneyri og kom
heim að námi loknu. Þá hóf
hann búskap með foreldrum sín-
um og bjó þar þar til hann féll
frá. Þorsteinn var góður búmað-
ur, unni skepnum sínum mikið
og hafði einstakt lag á þeim.
Þorsteinn Ágúst var vel lesinn,
var hafsjór af fróðleik og gat rætt
um allt milli himins og jarðar af
t MINNING
mikilli list og þekkingu. Hvort
sem um var að ræða tilgátur um
afdrif Neanderdalsmanna í Evr-
ópu eða arfgengt mjaðmalos í ís-
lenskum fjárhundum, þá kom
maður sjaldan að tómum kofun-
um hjá Þorsteini. Hann var líka
hlédrægur og flíkaöi ekki visku
sinni að fyrra bragöi, en þegar
hann opnaði sig þá var virkilega
gaman að eiga við hann orða-
stað. Oft var hann þá gamansam-
ur eins og pabbi hans. Þorsteinn
hafði fallegt bros, sem í rúmaðist
mikil hlýja, en á bak við það
leyndist viska og hógværð.
Elsku Þorsteinn, það var gott
að vera í návist þinni. Bros þitt
var svo smitandi að þegar þú
brostir þá ljómuðu allir í kring-
um þig. Og þannig munum vib
ávallt minnast þín, frændi: viö
bústörfin eða við eldhúsborðið á
Vatnsleysu, uppi á Brún gamla
með smalahundinn Tinna þér
við hlið eða í réttunum í gleði og
söng, geislandi af persónutöfr-
um.
Þorfmnur, Bryndís
og Tlielma Guðrún
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Biskupstungur eru blómleg
sveit og gjöful, smjör drýpur af
hverju strái eins og sagt er. Blóm-
legast af öllu er þó unga fólkið,
sem á að erfa sveitina og taka við
af fullorðna fólkinu. Unga fólkið
sem á að erfa landið. Því er það
mikill harmur og söknubur fyrir
byggbarlagið, hvað þá fyrir for-
eldra og systur, þegar ungur mað-
ur fellur frá í blóma lífsins.
Þorsteinn Ágúst lést aöeins
tuttugu og átta ára gamall. Hann
haföi fyrir nokkru lokið búfræði-
námi frá Hvanneyri. Skömmu
eftir námiö kom hann heim og
hóf búskap með foreldrum sín-
um. Innan tíðar voru allar dyr
opnar fyrir hann að taka við bú-
skap, fara að búa sjálfstæðu búi
með hjálp foreldra og systur.
Þegar fólk fer að fullorðnast, er
ekkert ákjósanlegra en að fá
börnin til sín og að þau taki við
búi af frjálsum vilja. Foreldrar
geta lagt lib við búskap og miðl-
að af sinni lífsreynslu.
Þorsteinn Ágúst var afar ljúfur
og góður drengur, vinnusamur
og reglusamur. Hann tranaði sér
hvergi fram, lagði gott til mál-
anna með stuttum og hnitmið-
uðum setningum. Vatnsleysu-
torfan, eins og við segjum stund-
um, er fátækari eftir þetta þunga
högg. Aldrei kastabist í kekki í
sambýli við Þorstein. Ungu
frændurnir tveir, sem eftir sitja á
torfunni, sakna hans á góðum
stundum, í fjallferðum og oftar.
Frændi og vinur er kvaddur
hinstu kveðju með söknuði,
genginn á vit feðra sinna, lagður
við hlið ömmu og afa frá Vatns-
leysu. Ævisól hans er til viðar
gengin. Bráðum vor í nánd, inn-
an tíöar blóm og grös að lifna, en
dauðinn er ganga inn til nýs lífs í
vorsins ríki.
Allt frændfólk frá Heibi þakkar
samveruna. Eriður sé með þér,
kæri vinur.
Sigurður Þorsteinsson
Öllu er afmörkuð stund og sérhver
hlutur undir himninum liefur sinn
tíma.
(Prédikarinn, 3.k. l.v.)
Enn ein greinin er fallin af ætt-
artrénu góða á Vatnsleysu. Nú
var það ekki gömul og feyskin
grein sem féll, þvert á móti var
hún ung og æskuþrungin og
manni fannst að hún ætti alla
möguleika á að vaxa, þroskast og
dafna.
Litla samfélagib í austurbæn-
um á Vatnsleysu er harmi slegið
yfir fráfalli einkasonarins og
bróður þriggja systra, hans Þor-
steins Ágústs Bragasonar.
Hann hafði verið stoð og stytta
foreldra sinna við búskapinn,
enda hafði hann lagt grunninn
að því að feta í fótspor feðranna,
sem mann fram af manni höfðu
verið bændur. Þar á meðal afi
hans og nafni, Þorsteinn Sigurðs-
son, einn glæsilegasti foringi sem
bændastéttin hefur átt.
Þorsteinn var náttúrubarn,
góður og snyrtilegur skepnuhirð-
ir. Eins og aðrir unglingar, sem
alast upp í sveit, verða heillaðir
af sjónarspili sköpunarverksins
og þeim undramætti sem moldin
hefur, kaus hann að kynna sér
sem best allt sem laut aö land-
búnaði. Bændaskólinn að
Hvanneyri varð fyrir valinu.
Hann sagði mér að skólavistin
hefði veriö góö og gagnleg, sam-
veran með skólafélögunum hefði
verið sá fjársjóbur um vináttu og
velvilja, sem alltaf hefði verið í
öndvegi. Þetta gaf skólaverunni
ótvírætt aukið gildi. Þar eignaðist
hann suma af sínum bestu vin-
um.
Bjarta brosið hans Þorsteins
gleymist ekki. Hlýleg framkoma,
látleysi og eðlislæg hlédrægni var
honum í blóð borin.
Lífið er svo margslungið. Á
slíkum stundum vakna upp fjöl-
margar spurningar um tilgang
þess og markmiö. Oftast fást eng-
in svör. Víst er um það að vegir
Guðs eru órannsakanlegir.
Elsku Halla, Bragi, Inga Birna,
Ragnheiður, Kristrún, Eymundur,
Bragi Steinn og Bjarni afi sem nú
liggur á sjúkrahúsi.
Senn fer aö bjarma af páskasól-
inni. Ég bið þess aö hún megi
lýsa í gegnum sorgarmyrkrið,
hug ykkar og hjörtu og baði ljós-
geislurn sínum yfir minninguna
um elskulega drenginn ykkar.
Huggun er það og styrkur að
hugsa til þess í öruggri vissu, að
einmitt í dauðanum eygjum viö
von um nýtt og betra líf. Innileg-
ar samúðarkveðjur. Þorstein vin
okkar og frænda kveðjum við
hinstu kveöju. Með þökk fyrir
samfylgdina.
Björn Erlendsson
Framsóknarflokkurinn
Selfoss — Framsóknarvist
Spilum félagsvist aö Eyrarvegi 15, Selfossi, þrjá naestu þriöjudaga þann 19. og 26.
mars og 2. apríl kl. 20.30. ^
Kvöldverölaun og heildarverölaun.
Allir velkomnir. Framsóknarfélag Selfoss
FUF í Reykjavík —
stjórnarfundir
Stjórnarfundir Félags ungra framsóknarmanna í Reykjavík eru opnir og viljum viö
hvetja félagsmenn til aö mæta á þá og taka þátt í starfinu. Fundirnir eru haldnir á
fimmtudögum kl. 19.30 í Hafnarstræti 20, 3. hæö. Allir velkomnir.
Stjórn FUF í Reykjavík
Félagsmálanámskeiö
Félag ungra framsóknarmanna í Reykjavik, ásamt FUF í Kópavogi, FUF í Hafnarfiröi
og FUF á Seltjarnarnesi, veröur meö félagsmálanámskeiö ílok mars, þ.e. 26. mars,
27. mars og 29. mars. Námskeiöiö hefst kl. 20.00 og lýkur um 23.00 alla dagana.
Leiöbeinendur veröa þeir Páll Magnússon og Pétur Óskarsson. Áhugasamir hafi
samband viö Ingibjörgu Daviös, í síma 560- 5548.
Allir velkomnir.
Félag framsóknarkvenna í
Reykjavík
Aöalfundur félagsins veröur haldinn þriöjudaginn 19. mars kl. 20.30 á flokkskrif-
stofunni viö Lækjartorg.
Dagskrá:
1. Venjuleg aöalfundarstörf
2. Önnur mál Stjórnin
Hallgrímur Pálsson
frá Ásvelli
Hallgrímur Pálsson var fæddur
á Kirkjulæk í Fljótshlíö 10. apríl
1913. Foreldrar hans voru Páll
Jónsson, bóndi á Kirkjulæk, f.
5.9. 1889 á Kirkjulæk, og kona
hans Ingibjörg Þórðardóttir frá
Lambalæk, fædd 21.8. 1886 í
Háamúla í Fljótshlíð, dáin 12.6.
1972. Páll maður hennar
drukknaði við Landeyjasand 5.
febrúar 1919. Börn þeirra hjóna
voru þrjú: Jón, f. 10.10. 1911,
d. 16.4. 1951, Hallgrímur, sem
hér er kvaddur, og Ingibjörg, f.
14.10. 1915, lengi húsfreyja í
Borgarkoti á Skeiðum. Öll voru
börnin fædd á Kirkjulæk.
Eftir lát Páls stóð Ingibjörg
ein uppi með börnin sín þrjú á
Kirkjulæk, en lét svo af búskap
þarvorið 1920.
Hallgrímur fór ungur frá
móður sinni til vandalausra,
var um árabil í Teigi hjá þeim
ágætu hjónum Jóhanni Jens-
syni og Margréti Albertsdóttur
og tók þar þátt í öllum algeng-
um bústörfum. Hann var ágæt-
ur verkmaður, enda kominn af
miklu dugnaðarfólki, og hafbi
ungur áhuga á ab stunda bú-
skap í sveit. Árib 1937 fékk
hann ábúð á hálfri jörbinni
Deild í Fljótshlíð og gerðist
Ingibjörg systir hans þá bústýra
t MINNING
hjá honum. Árið 1945 fékk
hann svo alla jörðina til ábúðar
og bjó þar áfram til ársins 1955.
Það ár flutti hann frá Deild að
Fljótsdal, innsta bæ sveitarinn-
ar, og kom þá Ingibjörg móðir
hans til hans sem bústýra. í
Fljótsdal bjó Hallgrímur til
1966.
Fljótsdalur er landmikil jörð,
sem liggur að afrétti og er talin
með bestu fjárjörðum í Fljóts-
hlíö. Mun hún hafa verið
ákjósanlegt býli fyrir Hallgrím,
sem var mikill áhugamaður um
fjárrækt, mjög glöggur og góð-
ur fjármabur og hafði yndi af
smalamennsku og fjallaferðum,
átti góban fjárstofn og hesta.
Öll umgengni hjá Hallgrími var
til fyrirmyndar og þess jafnan
gætt að hafa nógan vetrarforöa
fyrir búféð, enda fóðrun öll í
besta lagi.
Fjárgæsla var nokkuð mikil í
Fljótsdal og Hallgrímur ólatur
ab sinna fénu. Kom svo lokum
ab því ab hann fór ab finna fyr-
ir bilun í fótum og ákvað því að
flytja þaðan árið 1966. Árið
1967 fékk hann jörðina Ásvöll í
Fljótshlíö til ábúðar, sem er
hæg jörð og flatlend. Þar bjó
hann svo áfram með móður
sinni og síöast með bústýru,
Þrúði Jónsdóttur. Árib 1988
hætti Hallgrímur búskap og
flutti á dvalarheimili aldraöra,
Kirkjuhvol í Hvolsvelli, og
hafði þá verið bóndi í 51 ár.
Hallgrímur var meðalmaður á
hæð, prúður í framgöngu, ljós-
laærður og bjartur yfirlitum.
Snyrtilegur í klæðaburði,
greindur og gat verið fastur fyr-
ir þegar hann hafði tekið af-
stöðu til mála. Jákvæður félags-
hyggjumaður, greiðugur og
góður nágranni og skemmtileg-
ur í allri viðkynningu og gest-
risinn. Ég held að allir sem
kynntust honum hafi metið
hann mikils og þaö að verðleik-
um.
Hér er nú kvaddur einn af
góðbændum Fljótshlíðar, mað-
ur sem allir munu sakna sem
kynntust honum. Hann lést 6.
mars 1996 í Reykjavík.
Ab lokum vil ég og kona mín
Guðfinna þakka honum vin-
áttu frá fyrstu tíb. Eftirlifandi
systur hans og öðrum aðstand-
endum vottum við okkar inni-
legustu samúb.
Oddgeir Guðjónsson