Tíminn - 16.03.1996, Qupperneq 19
Laugardagur 16. mars 1996
19
Agnes Kristín Eiríksdóttir
frá Egilsstöbum
Agnes Kristín Eiríksdóttir var
fœdd á Egilsstöðum í Villinga-
holtshreppi 13. september 1940.
Hún lést aðfaranótt 9. mars sl.
Eftirlifandi eiginmaður Agnes-
ar er Óli Jörundsson frá Mið-
hrauni, fœddur 23. maí 1933,
mjólkurbílstjóri. Dœtur þeirra
eru tvœr: Kristbjörg Óladóttir,
gift Gesti Haraldssyni og eiga
þau þrjár dœtur: Agnesi Krist-
ínu, Karenu og Elínu; María
Óladóttir, gift Svani Ingvarssyni
og er sonur þeirra Ari Steinar.
Foreldrar Agnesar: Gunnbjörg
Sesselja Sigurðardóttir, dáin
1985, og Eiríkur Júlíus Guð-
mundsson. Seinni kona Eiríks
og stjúþmóðir Agnesar: Margrét
Benediktsdóttir.
Agnes Kristín verður jarðsung-
in frá Selfosskirkju í dag kl.
16.30.
Kvebja til Öddu ömmu
Elsku Adda amma. Okkur lang-
ar aö minnast þín og þakka þér
fyrir samverustundirnar á okkar
fyrsta æviskeiöi og lýsa okkar
hug til þín með þessum erind-
um:
Fædd 24. ágúst 1894
Dáin 4. mars 1996
Hádegisfjallið heima
horfið er fyrir löngu.
Leggst ég í mjúkan mosann,
tnaður þreyttur afgöngu.
Undan myrkrinu mjakast
mosans deyjandi slikja.
Örœfi á alla vegu
um mig þegjandi lykja.
Sál mín, útlagans andi,
einskis vœntir né biður.
Tár mitt, hart eins og haglið,
hrýtur í mosann niður.
(Jóhannes úr Kötlum)
Mig langar að minnast elsku
Gunnu ömmu minnar, eða þeirr-
ar einu sem ég haföi af að segja.
Ég var svo lánsöm að hún var í
tvíbýli með foreldrum mínum,
en Gísli maður hennar ól pabba
minn upp, en Gísli var þá búinn
að missa fyrri konu sína.
Þeim fækkar nú óöum sem
unnu að mótekju og þurrkuðu
tað og hreyktu til eldsneytis eins
og hún gerði, og það alla tíð til
ársins 1968, en þá flutti hún frá
Lambastöðum að Litla- Vatns-
horni til Ásu dóttur sinnar og
Lauga manns hennar, en þá voru
þau búin að stofna saman bú.
Ég man hana fyrst þegar verið
var aö blása hana eftir að hún
kom frá Vífilsstöðum, þar sem
hún var á annað ár, víst mikið
veik, en Gísli, Ása og Jóhannes
bróðir hennar báðu heitt til Guðs
um bata henni til handa og fleiri
vinir og kunningjar.
Svo man ég eftir þegar Jóhann-
es bróðir hennar úr Kötlum og
Jói Ásgeirs komu í heimsókn. I>á
var nú kátt í kotinu, bæði hjá
henni og okkur krökkunum og
Jóhannes bróðir hennar stríddi
henni þá svo oft með því að hún
væri bíldótt, en hún gekk oftast
meö klút um höfuðið og komu
þá litaskil þegar hún tók hann af
sér.
Hún Gunna amma mín gekk
að öllum verkum, sló með orfi og
ljá, rakaöi, batt í sátur eins og
t MINNING
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá
umbunar þess, er við hlutum
ávallt þinni liendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum
eins og þegar sólin hlý
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartkœr amma, far í friði
fóðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlum vinum frá.
Vertu sœl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Þín ömmubörn,
Agnes Kristín, Karen,
Ari Steinar og Elín
Ég kynntist Agnesi eða Öddu
eins og hún var kölluð, þegar viö
unnum saman um tíma á sauma-
stofu fyrir rúmum 20 árum.
Adda var góð saumakona, lagin
t MINNING
karlmaður, stakk út úr fjárhúsum
og hirti búpening eins og þurfti.
Gunna amma mín var kær-
leiksrík og haföi læknishendur
bæði fyrir menn og málleysingja.
Ég veit með vissu að hún tók á
móti þremur börnum, sem öll
eru á lífi og eiga börn og barna-
börn. Hún var kona sem vann
sín störf meö hægð og án fums.
Hún var kona stálminnug allt
fram á það síðasta, vel gefin og
vel lesin.
Þegar amma flutti að Litla-
Vatnshorni var Ása búin að eiga
eitt barn sem dó í fæðingu, en
börn Ásu eru fimm á lífi; öll
fæddust þau með stuttu millibili.
Svo það geta nú allir séð að hún
var lengi í hlutverki uppalandans
og ekki síst eftir að Asa missti
manninn sinn þegar yngsta
barnið var í vöggu, en þá voru
ömmurnar sterkari en nokkru
sinni fyrr við að hjálpa til, sem
þeim tókst svo yndislega vel. Þær
bökuðu og prjónuðu, en nú eru
prjónarnir hennar þagnaðir, en
þeir gengu fram yfir síðastliðin
áramót.
Fjölskyldan flutti inn að Horn-
stöðum árið 1984 og þar var
elsku amma síðustu ár ævi sinn-
ar, en tæpa viku var hún á
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi.
Hún var ekki munaðarkona, en
eitt veitti hún sér og þab var að
fá sér korn í nefið og eftir að hún
flutti að Litla-Vatnshorni mun
hún hafa fengið sér staup af sérríi
ábur en hún fór ab sofa. Þegar ég
var á ferðinni fyrir vestan, var
eins sjálfsagt að koma til Gunnu
og Ásu eins og að koma til pabba
og mömmu.
Og nú er þessi góða kona farin
yfir til Guðs. Nú, þegar jörð fer
ab gróa og blóm að lifna, veit ég
líka að hún tekur á móti sól og
sumri þarna uppi.
Ég get víst aldrei þakkab eins
og vert væri henni elsku ömmu
fyrir allt sem hún kenndi mér og
það ætla ég að reyna aö varb-
veita.
og þolinmóð og vannst vel. Hún
var ekki allra, eins og sagt er, en
þegar búið var að kynnast henni
og ná vináttu hennar var hún
sannur vinur vina sinna, traust,
trú, hlý og góð. Hún var mynd-
arleg húsmóbir, það var sama
hvað hún gerði heima fyrir, eld-
abi, bakaði, prjónaði, saumaði
eba heklaði.
Öddu langaði í listnám þegar
hún var ung stúlka. Hún hafði
hæfileika í þá átt, sem hana lang-
aði til að þroska, en ekkert varö
úr því. Þö fékkst hún töluvert við
að mála á tréplatta og hafði gam-
an af. Eitt sinn kom hún færandi
hendi til mín og færði mér einn
slíkan. Ég man hve brosandi og
glöð hún var þá, hreykin yfir vel
unnum hlut, því bara það besta
tók hún og færði ættingjum og
vinum. Þennan platta geymi ég
nú til minningar um hana og hef
til skrauts á heimili mínu.
Adda var afar trúub kona. Oft
ræddum við um trúmál og ég
vissi hve oft og mikið hún bað til
Guðs síns og æðri máttarvalda
um betri heilsu. Allt var reynt í
þeim efnum þegar henni leib
illa.
Ég og fjölskylda mín biðjum
góban Guð að varðveita hana og
styrkja Ásu, börnin og barna-
börnin hennar og okkur öll í sorg
og söknuði.
Blessuð sé minning þín, elsku
Gunna amma. Við kveðjum þig
með þessum orðum:
Þökk fyrir langa trú og tryggð
og tár og strit og raun.
Þökk fyrir langa dáö og dyggð
og Drottinn sé þín laun.
Kristín og fjölskylda
Kallið er komið,
komin er nú stundin.
Gamla Dalakonan okkar, Guð-
rún frá Lambastöðum, er dáin.
Þessi orð voru mér sögö í stuttu
símtali einn morguninn. Mér
kom þessi frétt ekki á óvart, því
ég vissi að hún var orðin lúin og
þreytt kona. Guðrún átti líka
langa ævi. Mig setti samt hljóða
um stund, því ég þekkti Guðrúnu
vel frá því ég fæddist.
Okkar leiðir hafa alltaf verið
góður vinarhugur, hvar sem við
höfum verið. Ekki verða línur
mínar langar um hana. Guðrún
var mér og mínum góð. Sam-
band okkar hefur alltaf veriö
beint og hreint. Hvernig okkur
leið og hjálp mín að henni hef ég
alltaf verib til staðar.
Mér er þaö efst í minni, þegar
ég var einu sinni beðin af dóttur
hennar ab heimsækja gömlu
konuna á sjúkrahúsib. Þegar ég
kom þá þekkti hún mig um leið.
Það kemur alltaf söknuður að
manni þegar gamlir sveitungar
deyja. Þetta var kona sem ég átti
oft stundir með. Guðrún fræddi
mig á mörgu og maður kunni
líka margt frá hennar verkum að
segja. En nú verða þetta allt
gamlar minningar, sem betur
verba geymdar innst inni í
manni. Ég á henni Gubrúnu svo
margt að þakka. Ekki verða línur
mínar margar um okkar góbu
stundir sagðar hér. En það er eitt
sem Guðrún gat verið stolt af.
Hún nábi því meti ab verða há-
öldruð og með á öllu fram á sína
Það er sagt að Guð leggi ekki
meira á hvern einstakling en
hann getur þolað eða umborið,
en þessi kenning stenst ekki allt-
af. Það er svo misjafnt hvernig
fólk kemst frá lífshlaupi sínu.
Sumir virðast sleppa betur en
abrir. Kannski erum við mislangt
komin á þroskabrautinni og
verðum þess vegna að taka á
okkur misstóran skammt af erfið-
leikum, en allir fá samt eitthvað.
síðustu viku áður en hún dó,
hundrað og eins árs gömul,
heima hjá dóttur sinni. Alltaf
voru þær mæðgur saman nær öll
þeirra ár. Hún vissi líka um alla
sína fjölskyldu. En mínar stundir
og líðan vissi hún um og alltaf
þekkti hún mig.
En það er samt svo ótal mörgu
af að taka. En eigum þaö bara í
góðum minningum frá hennar
liðna tíma. Þakka þér allt meb
þessum fátæku orðum mínum.
Bið Guð að styrkja alla þína nán-
ustu ættingja, sem standa í sorg-
ar missi.
Erla Þórðar
Síöast þegar ég talaði viö
Öddu, harmaði hún hve lítið
hún gæti haft barnabörnin hjá
sér sökum lélegrar heilsu, en þau
sóttu mikið til þeirra hjóna; sér-
staklega var Karen litla mikil
ömmu- og afastelpa.
Ung að árum kynntist Adda
eftirlifandi manni sínum, Óla
Jörundssyni. Betri mann hefði
hún ekki getab fengið. Óli hefur
verið hennar stoð og stytta í öll
þau ár sem þau hafa verið sam-
an. Ég hef oft dáöst að því æbru-
leysi og þolinmæði sem hann
haföi ti) aö bera. Þeirri miklu
umhyggju, ást og tillitssemi sem
hann sýndi henni. Oft, ef ekki
alltaf, hringdi hann heim úr
vinnunni, einu sinni tvisvar á
dag, til að vita hvernig konan
hefði það. Allt vildi hann fyrir
hana gera. Hvatti hana ef hana
langaði til aö fara eitthvað, eða
fá sér ný föt, því Adda hafði
gaman af því að klæðast falleg-
um fötum og var alltaf vel og
snyrtilega til fara.
Þau Oli og Adda eignuðust
tvær dætur, Kristbjörgu og Mar-
íu, og eru barnabörnin orðin
fjögur.
Þetta eru fátækleg orð um góþa
vinkonu, en ég veit að hún Adda
mín hefði ekki ætlast til að skrif-
abar væru miklar og langar
greinar um hana. Ég vil að lok-
um þakka henni okkar samveru-
stundir og þá vináttu og traust
sem hún bar til mín. Eg kveð
hana með þessum versum:
Þinn andi, Guð, til Jesú Krists mig
kalli
Og komi mér á hina réttu leið,
Svo œtíð ég að brjósti hans mér
halli
íhverri freisting, efa, sorg og neyð.
Þinn andi, Guð minn, upp mig
sífellt lýsi
Með orði þínu, Ijósi sannleikans,
í lífi' og dauða það mér veginn vísi
Til vors hins þráða, fyrirheitna
lands.
(Vald. Briem)
ÓIi minn og fjölskylda, ég og
fjölskylda mín vottum ykkur
okkar dýpstu samúð, en minn-
ingin um góöa konu mun lifa.
Guð veri með ykkur öllum og
styrki.
Gróa K. Bjarnadóttir
Húsverndarsjóður
í apríl verbur úthlutað lánum úr Húsverndarsjóöi
Reykjavíl<ur. Hlutverk sjóbsins er ab veita lán til vib-
gerba og endurgerbar á húsnæbi í Reykjavík sem
hefur sérstakt varbveislugildi af sögulegum eba
byggingarsögulegum ástæbum.
Umsóknum um lán úr sjóbnum skulu fylgja verk-
lýsingar á fyrirhugubum framkvæmdum, kostnab-
aráætlun, teikningar og umsögn Árbæjarsafns.
Umsóknarfrestur er til 26. mars 1996 og skal um-
sóknum stíluðum á Umhverfismálaráð Reykjavíkur
komið á skrifstofu Garöyrkjustjóra, Skúlatúni 2,
105 Reykjavík.
úftit (toltc
iSmux
ctn
yUMFERÐAR
RÁÐ
Guðrún Sigurlaug Jónasdóttir