Tíminn - 24.04.1996, Blaðsíða 9

Miðvikudagur 24. apríl 1996
9
Alexander Sigursteinsson
Alexander Sigursteinsson fæddist í Vest-
mannaeyjum 22. maí 1917. Hann lést í
landspítaianum 15. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru Sigursteinn Þor-
steinsson, f. 2. júní 1893, d. 26. júní
1966, skósmiður í Vestmannaeyjum og
síðan skósmiður, kaupmaður og bóndi í
Djúpadal í Hvolhreppi. Kona hans var
Ingibjörg Guðrún Vigfúsdóttir, f. 7. júlí
1879, d. 14. september 1942. Systkini
Alexanders vom Sigríður Sigursteinsdótt-
ir, f. 15. október 1915, d. 21. maí 1994,
tvíburabrœðumir Vigfús og Þorsteinn
Sigursteinssynir, f. 1. nóvember 1918, d.
2. nóvember 1918.
Hinn 24. september 1942 kvœntist
Alexander eftirlifandi eiginkonu sinni
Guðn'mu Helgadóttur, f. 26. maí 1920,
frá Forsæti í V.- Landeyjum. Foreldrar
henríar vom Helgi Bjamason bóndi á
Forsceti, f. 12. júlí 1888, d. 30. apríl
1959, ogMaría jónsdóttir, f. 21. október
1895, d. 18 júní 1972. Börn Alexanders
og Guðrúmar eru Gunnar og Hafdís.
Gunnar, f. 17. desember 1941, er
kvæntur Katrínu Óskarsdóttur, f. 1.
september 1944. Böm þeirra em Guðrún
Sandra, f. 26. maí 1965, gift Kristni Al-
bertssyni, f. 6. júlí 1965, böm þeirra em
Andri Már, f. 4. október 1991, ogFann-
dís, f. 7. október 1993. Sigursteinn, f.
18. janúar 1968, og Lovísa Ósk, f. 30.
nóvember 1978.
Hafdís, f. 15. mars 1949, ergift Gísla
]. Friðjónssyni, f. 26. apríl 1947. Dœtur
þeirra em Guðrún, f. 9. nóvember 1973,
ogKoIbrún Edda, f. 17. desember 1978.
Alexander var bóndi í Djúpadal og
stundaði jafnframt verslunarstörf hjá
Kaupfélagi Rangœinga til ársins 1962,
þá flutti fjölskyldan til Reykjavíkur og
starfaði hann hjá Byggingavömverslun
Sambandsins þar til hann lét afstörfum
vegna aldurs.
Útfór Alexanders fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin klukk-
an 13.30.
Á sólríkri strönd Kanaríeyja varö
skyndilega myrkur, er viö fengum
andlátsfregn míns elskulega tengda-
fööur Alexanders Sigursteinssonar.
Hann ók okkur út á flugvöll í byrjun
ferðar, glaður og hress eins og ávallt.
Vildi ekki skyggja á ánægju okkar þó
hann gengi ekki heill til skógar. Hann
sagði þó þegar við kvöddumst: „Þetta
verður langur hálfur mánuður." Þaö
var okkur ómetanlegt að það skyldi
hafa verið einmitt hann, sem kvaddi
okkur seinast og sefaði það sorgina og
stytti biðina að komast heim til fjöl-
skyldunnar.
Minningarnar streyma. Fyrstu
kynni mín af honum Alex frá Djúpa-
dal var handtakið hans. Þegar hann
heilsaði mér fyrst tók hann hendi
mína í báðar sínar, sagði ekki mikið
en þrýsti innilega. Eftir að ég varð
tengdadóttir hans varð umhyggja
hans við mig einstök og ekki síst þeg-
ar ég gekk með barnabörnin. Þá mátti
ég helst ekkert gera nema hugsa um
lífið sem ég bar.
Svo komu sólargeislarnir inn í lífið
hans, barnabörnin. Hann gaf þeim
hverju og einu við fæðingu sérstök
nöfn fyrir sig. Sú fyrsta var „Gullið
hans afa og blómið hennar ömmu"
(Gubrún Sandra). Þá kom „Vinurinn
eini" (Sigursteinn). Þá var þab „Alltaf
best af öllum" (Guðrún Gísla). Síöan
komu „Ungarnir hans afa" (Lovísa
Ósk og Kolbrún Edda) með sautján
daga millibili. Það var mikil gleði og
stolt fyrir hann að fá að kynnast
barnabörnum sínum. Vib vorum allt-
af að gera tengdaforeldrum mínum
greiða þegar vib báðum bau ab gæta
þeirra.
Fyrst var ríkidæmi hans fullkomn-
að þegar langafabörnin komu og þau
kallaði hann „Gullmolana sína"
(Andri Már og Fanndís). Ég hef ekki
séð stoltari né hamingjusamari mann
en hann Alex þegar hann fór meö
langafadrenginn sinn á jólaball um
síðustu jól. Þeir fóru tveir einir og áttu
hvor annan.
Fjölskyldan var það mikilvægasta í
lífi hans og hann unni henni allri.
Hann vildi hafa hana sem oftast hjá
sér og var þá hrókur alls fagnaðar.
Lyfti stundum glasi á góðri stundu og
sagði þá: „Skál, Alex minn" eins og
honum einum var lagib.
Við erum rík af minningum og það
eru auðæfi sem aldrei verða tekin frá
okkur. Alex kenndi mér að meta lífið
og að þab dýrmætasta í því væru
börnin okkar. Oft sagði hann ab þab
væri ekki hægt ab vera of góður vib
börnin sín.
Móðir hans var einstök kona og
þeirra samband var mjög náið. Hann
hélt minningu hennar lifandi og tal-
abi svo oft um hana, að mér fannst ég
þekkja hana vel.
Nú er komið að kveðjustund. Fjöl-
skylduhöfðinginn okkar er kvaddur,
en hann verður áfram á mebal okkar í
minningunni. Vib munum kynna
hann fyrir okkar afkomendum, líkt og
hann kynnti móður sína fyrir okkur.
Elsku Gunna mín, þín sorg og sökn-
uður er mestur. Hann annaðist þig í
veikindum þínum af þeirri ást og
fórnfúsa kærleika sem við þekkjum
öll svo vel. Megi Guð styrkja þig og
vera með þér þar til þið hittist á ný.
Alex minn, ég bib góban Gub að
geyma þig og hafbu þökk fyrir allt og
allt.
Þín tengdadóttir,
Katrín Óskarsdóttir
Hann elsku afi okkar er dáinn. Sorgin
hefur knúið að dyrum og söknuður-
inn tekið völdin. Við bíðum stöðugt
eftir því að hann gangi brosandi inn
með augun sín blíðu og arminn út-
breiddan. En bibin verður löng og það
er sárt að hugsa til þess að stundirnar
með honum afa verði ekki fleiri í
þessu lífi. Við höfum misst svo mikib
og það skarð, sem hann skilur eftir
sig, fær ekkert uppfyllt. En yndislegar
minningar um hann ylja hjörtu okkar
og sefa sorgina á þessum erfibu tím-
um.
Hann afi okkar var alveg einstakur
og átti risastórt hjarta úr skíragulli.
Hann var alltaf svo blíður og góður og
skipti aldrei um skap. Við barnabörn-
in vorum hvert um sig svo sérstök í
augum hans og lét hann okkur óspart
finna hve heitt hann unni okkur, það
var ekkert of gott fyrir börnin hans.
Hann var einstaklega barngóður og
urðum við að sætta okkur við það,
þegar fleiri kölluðu hann afa.
Hann afi var svo mikill vinur okkar.
Ef eitthvað bjátaði á, þá var afi sá
fyrsti sem kom upp í huga okkar og
hann var fljótur til, hvort sem vanda-
málið var að taka inn „vont" meðal
eða sendast með okkur bæinn á enda,
allt var svo sjálfsagt. Á skólagöngu
okkar gátum við leitað til hans með
margt. Hann var svo fróður og víðles-
inn. Sjaldan kom maður að tómum
kofanum.
Fastir libir í tilverunni með afa voru
margir, þar má nefna aliar sumarbú-
stabaferðirnar, réttirnar á haustin og
jólaböllin. Alltaf vildi afi fara einn
meb barnabörnin sín á jólaböllin, því
þannig naut hann sín best. Eftir ab
við vorum orbin of gömul til ab fara
var hann svo lánsamur ab eignast tvö
barnabarnabörn tii að viðhalda venj-
unni. Það er „Gullinu hans afa" mjög
minnisstætt og mikils virði á þessari
kveðjustundu að hafa gert hann að
langafa. Það var mikil glebistund í lífi
hans að eignast „Gullmolana sína",
þau Andra Má og Fanndísi. Hann var
þeim jafn yndislegur og okkur barna-
börnunum.
Elsku besti afi okkar. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið okkur. Við vitum
ab þú hefur haft miklar áhyggjur af
elsku ömmu, en við munum hugsa
vel um hana, þó enginn geti komið í
þinn stað. Við biðjum guð að styrkja
hana ömmu á þessum erfiðu tímum,
því missir hennar er svo mikill, og ab-
stoða okkur öll í þessari miklu sorg.
Þínar,
Gullið hans afa, Guðrún Sandra.
Alltafbest aföllum, Guðrím Gísla.
Og Ungamir hans afa, Lovísa Ósk og
Kolbrún Edda.
Hann afi í Goð, eins og við kölluðum
hann, er dáinn. Það er með miklum
t MINNING
söknuði sem ég kveð hann í þessum
fáu orðum. Við vorum alla tíb, frá því
ég man eftir mér, miklir vinir og átt-
um ófáar gleðistundirnar saman.
Hann reyndist mér einnig vel þegar á
bjátaði og alla tíð hafði hann þolin-
mæbi sem engri er lík. Þegar ég hugsa
til baka og minnist allra samveru-
stundanna með honum, hlýnar mér
um hjartarætur.
Við Guðrún systir mín sváfum
ósjaldan hjá afa og ömmu i Goðheim-
unum þegar við vorum lítil. Það var
oft brallað margt og ósjaldan bros á
vör á þessum stundum. Þar lærðum
við að spila vist ung að árum og við
afi spiluðum alltaf saman á móti
ömmu og Gubrúnu Söndru. Ástæðan
fyrir því var einföld, við vorum svo
skyldir af því við vorum báðir karlar.
Á tímabili stóð ég fast á því að ég væri
skyldari afa en mömmu minni og
sýnir það hversu nánir við vorum. Afi
vann hjá Sambandinu og fór ég þang-
að daglega um langt skeið með Guð-
rúnu og mömmu sem vann við ræst-
ingar í næsta húsi. Þar kynnti afi mig
fyrir öilum körlunum sem hann vann
með og ég fékk að sitja vib skrifborðið
hjá honum og vinna með honum.
Þetta var stórmál fyrir lítinn strák eins
og mig, sem þarna fékk að vinna með
afa sínum. Þetta var allt svo spenn-
andi, öll blöðin, nóturnar, samstarfs-
félagarnir og reiknivélarnar sem voru
sérstaklega vinsælar hjá smápatta.
Afi og amma eignuðust sumarbú-
stab í Miöfellslandi og var þab mikil
fjölskylduparadís. Þarna hittist fjöl-
skyldan á sumrin og var ávallt veisla á
þeim bæ. Ég fór ósjaldan meb afa og
ömmu þangað og við afi fómm einn-
ig oft einir. Þá helst til að hirða garð-
inn eða huga að húsinu. Þetta voru
miklar glebiferðir og ég veit ekki
hvort ég gerbi mikið gagn í þeim, en
það var víst að það var gaman. Við
fórum einnig saman í bústaðinn til
þess að dvelja í lengri tíma, þegar afi
átti sumarfrí. Þá kom Guðrún systir
oft með og síðar Gubrún frænka
Gísladóttir. Ég heid að ég halli ekki á
neinn þegar ég segi ab samband okkar
afa og Gubrúnar frænku hafi alla tíð
verið sérstakt. Við náðum einhvern
veginn svo vel saman, það var eitt-
hvað sem tengdi okkur á sérstakan
hátt.
Afi átti alla tíð, frá því að ég man
eftir mér, bíla frá Sambandinu og ég
gleymi aldrei þegar hann leyfði mér
að keyra í fyrsta skipti stóran Chevro-
letinn utan vega. Veibiferðirnar voru
ófáar meb ömmu og afa. Veiðiáhug-
inn hjá þeim var mikill og smitaði út
frá sér. Við renndum oft fyrir murt-
una í Þingvallavatni og ég fór margar
ferðirnar með þeim og foreldrum
mínum í Rangárnar. í þessum ferðum
gafst okkur afa tækifæri á því að bralla
eitthvab og oftast nær keyra saman
smáspotta á bílnum.
Þegar unglingsárin komu yfir mig
var oft erfitt að vera tií. Ég veit að ég
var oft á tíðum erfiður, eins og ung-
lingar geta verið, en afi skildi mig allt-
af. Samverustundunum fækkaöi, en
ég gat alltaf talað við afa.
Eg þroskaðist og samband okkar afa
gerði þab líka, en það var alitaf stutt í
glensið og grínið. Við áttum alltaf föst
sæti við veisluborð fjölskyldunnar og
það var ósjaldan sem við tókumst á
undir borbi án þess ab nokkur tæki
eftir því. Þetta voru fastir liðir hjá fjöl-
skyldunni og fáir sem kipptu sér upp
vib þab, nema kannski amma sem
sagði ósjaldan: Alex minn.
Afi fyigdist vel með mér bæði í
skóla og í vinnu. Hann hafði alltaf
ótal spurningar ab leggja fyrir mig
þegar við hittumst. Hann var vel ab
sér og oftast nær var hann búinn að
tengja sig vib einhverja sem ég vann
með. Það var annað hvort í gegnum
vinnu sína eða ættfræði, en þar var
hann á heimavelli.
Fjölskylda okkar er ekki stór, en við
hittumst þeim mun oftar og var það
nokkuö sem afi lagði mikib upp úr.
Nú, þegar hann er dáinn, renna í
gegnum huga minn þau augnablik
sem afi átti svo föst með okkur. Gaml-
árskvöld var alltaf sérstakt, en þá
fengum við okkur alltaf stóran og
góban vindil, þrátt fyrir að hann
hefði hætt að reykja fyrir mörgum ár-
um. Hann spurði alltaf hvort ekki
væri örugglega til vindill þegar leið á
kvöldiö. Þetta voru hlutir sem urbu að
vera á hreinu og síöan sagði hann:
„Skál, Alexander" og lyfti glasi.
Hann afi var alltaf glaður og hress
við okkur barnabömin og barna-
barnabörnin. Brosið og hláturinn var
sjaldan langt undan og þannig mun
minningin um hann lifa meb okkur
um ókomin ár.
í dag verður afi borinn til grafar og
við munum kveðja hann með mikl-
um söknuði. Hann fór á undan okkur,
en þab var hans ósk að þurfa ekki að
horfa á eftir börnunum sínum á und-
an sér.
Elsku amma, ég vona ab Guð styrki
þig í sorg þinni, en ég veit ab afi mun
alltaf vera með okkur í huganum.
Vinurinn eini.
Sigursteinn Gunnarsson
Við vitum lítið um dauðann, en samt
vitum við að langafi kemur aldrei aft-
ur. Á fallega hvíta bílnum sínum, til
að sækja okkur á leikskólann eða fara
með okkur á jólaballið um næstu jól.
Þá ætluðum við að passa hann svo
vel. Minningarnar eigum við svo gób-
ar. Þab var svo gott að sofna hjá þér,
við dillandi göngulag þitt. Elsku lang-
afi, við þökkum þér alla blíbuna sem
þú gafst okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Bless elsku langafi.
Gullmolamir þínir,
Andri Már og Fanndís
Við áttum því láni að fagna ab hafa
Alexander og frú Guðrúnu fyrir
granna síðustu fjögur árin. Nú er Al-
exander horfinn yfir móðuna miklu.
Við viljum segja um hann þetta:
Hann var hógvær maður og hjarta-
hlýr. Hann var umburðarlyndur og
virti okkur og börnum okkar ævinlega
allt til besta vegar. Svo var hann
spaugsamur og glaðsinna, en æðru-
laus þegar á móti blés. í fari hans
fundum við margt fagurt og ýmislegt
til eftirbreytni. Þess vegna erum við
þakklát fyrir að hafa kynnst honum
og stofnab til vinfengis við hann og
ágæta eiginkonu hans, Guðrúnu.
Megi Guð blessa hana og styrkja og
megi ættingjar hans una sér við
minninguna um grandvaran og góð-
an mann.
Guðbrandur Gíslason,
Halla Magnúsdóttir
Það er margs að minnast þegar Alex-
ander Sigursteinsson er kvaddur.
Minningar frá Djúpadal þar sem
Eystri-Rangá liðast vib túnfótinn.
Minningar frá heimsóknum í vistleg
heimkynni Alexar og konu hans Guð-
rúnar Helgadóttur í Goðheimum 21.
Heimili Alexar og Gunnu stóð opið
gestum og gangandi á þessum tveim-
ur stöðum alla þeirra búskapartíb. Og
nú stöndum við eftir og söknum Al-
exar, sem veitti gleði til samferða-
mannanna af gnægð hjartans.
Svifinn er svanur afengi.
Sá hafði fjölskyldu lengi
skýlt undir skjólgóðum væng.
Á veginn til hæðanna venti,
hjá vötnunum eilífú lenti,
hvar þreyttum er þægileg sæng.
Gott var hann gjaman að finna,
gestum hann kunni að sinna
og hlýju í hjartanu bar.
Var glaður á góðvina fúndum.
Gætinn á alvómstundum.
Höfðingi hvar sem Iwnn var.
Vinsæll og virtur í starfi,
verslunarmáðurinn þarfi.
Hinn trúi, er traust okkar vann.
Frískúr og fljótur að verki.
Við fúndum að samvinnumerki
bar enginn betur en hann.
Hér er nú skarð fyrir skildi.
Skaparinn söknuðinn mildi
öllum, sem elskuðu hann,
okkur, sem götuna göngum,
greitt eða hægt eftir föngum
og dáðum þann drengskapannann.
(Bj.H.)
Já, þaö er margs að minnast og margt
að þakka.
Fagran júnímorgun er stefnan, sem
oftar, tekin á Þingvöll. Það stendur til
að heimsækja Alex og Gunnu í sum-
arbústaðinn. Á leibinni upp með Ing-
ólfsfjalli og upp Grímsnes er hugur-
inn fullur abdáunar á fegurb náttúr-
unnar. Þegar komið er í sumarhúsa-
byggðina sunnan við Miðfell má sjá
að fáni blaktir á verönd við gulan
sumarbústað. Alex er búinn ab flagga.
Þau standa saman á veröndinni og
veifa þegar ekið er í hlaö. Gestum er
fagnað opnum örmum.
Aspirnar eru vaxnar langt upp fyrir
víðihekkið. Þær spjara sig, þær ilma,
enda hefur veriö hlúð að þeim. Gras-
bletturinn við húsið er rennisléttur og
rótin þétt. Þessi blettur hefur verið
notabur vel. Á hann máttu allir stíga.
Börnin léku sér þar eins og þau vildu.
Þab var engin hætta á því að Alex
kæmi að skamma þau, því enginn var
börnum betri en hann. Því meiri glebi
og hlátur, því ánægðari var Alex, því
hann var maður lífsins og gleðinnar.
Hann var mjög liötækur í eldhúsi og
léttstígur þegar hann var að bera
kræsingarnar á borðið meb Gunnu.
Þau unnu saman og þar var ekki skor-
ið við nögl. Loginn flökti í kamínunni
og á henni var heitt vatn í stórum
potti. Lágt suð kamínunnar skapaði
notalega stemmningu. Úr stofuglugg-
anum sást út á Þingvallavatn og reyk-
irnir á Nesjavöllum liðuðust upp í
loftið handan vatnsins. Það var spjall-
að og hlegið. Nóttin var björt. Þetta
var sumarparadísin hjá Alex og
Gunnu.
Enginn bjóst við því síðastliöið
haust, að Alex væri að loka bústaðn-
um þeirra í síðasta sinn. En svona er
lífið.
Voriö er að koma og gróðurinn við
sumarbústaðinn á Þingvöllum fer ab
taka við sér í vorregni og sól. Alex
hefði farið að hugsa til hreyfings upp
í bústað, en stefnunni var breytt.
Kahlil Gibran segir í Spámannin-
um: „Hvab er þab að deyja annab en
standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið?" Og var ekki á nýliðn-
um páskum talab um upprisusól frels-
arans? Við gætum ekki óskab Alex
öllu betra hlutskiptis en þess, að
mamma hans stæbi með opinn faðm-
inn í sólskininu og tæki á móti hon-
um, eins og þegar hann var lítill
drengur í Vestmannaeyjum forðum
daga. Hann ætti þab skilið.
Bjami og Margrét