Tíminn - 04.05.1996, Blaðsíða 10
10
Laugardagur 4. maí 1996
Hagvrðingaþáttur
Það er mál manna að hálfgert öngþveiti ríki í herbúð-
um Alþýðubandalagsins eftir að í ljós kom að per-
sónufylgi forsetaframbjóðandans Ólafs Ragnars
Grímssonar er ríflega tvöfalt meira en fylgi Alþýðu-
bandalagsins. Þá mun það heldur ekki vera til að
kæta Svavarsarminn að flokkurinn mælist með til-
tölulega lítið fylgi þrátt fyrir að vera í stjórnarand-
stöðu, á meðan Jón Baldvin og Alþýðuflokkurinn
bæta sig. En þetta var formáli að mikilli ólukku.
Hann Kári okkar Arnórsson varð fyrir því að detta af
baki hests síns. Árni Gunnarsson orti þá þessa limru í
orðastað vinar síns og fyrrum vinnufélaga:
Illa er akurinn sprottinn.
Það er erfitt að skilja þig, Drottinn.
Karlinn í brúnni
hann kastaði trúnni
og Kári er afbaki dottinn.
Jafnan höfum við Mörlandar viljað tolla í tískunni og
apa eftir frændum okkar Dönum, að ekki sé talað um
Breta og Kana. Látum ekki deigan síga í því efni, seg-
ir Búi og sendir frá sér þetta:
Tíðarandi breyskur brenglar
bandittanna hjólasveit.
Viti firrtir Vítisenglar
vaða fram í dönskum reit.
Okkur vantar vissulega
vitlaus mótorhjólafrík.
Apaketti allra vega,
ekki síst í Reykjavík.
Svo að mœlir metist fullur,
máttu líka flytja inn
djöflarokk og boltabullur
og brennuvarga — Kölski minn.
Bóndi einn í Skálholtsvík í Hrútafirði, Jón Þórðarson,
átti það einstaka sinnum til að fá sér neðan í því inni
á Borðeyri fyrr á öldinni, og kom þá kátur heim. Jón
átti gott með að setja saman bögur og gagnrýndi þá
sjálfan sig, enda þótt hann væri hinn mesti sóma-
maður. Þessi varð fleyg:
Þarna ríður þessi Jón,
þekktur í Hrútafirði.
Stundum maður, stundum flón,
stundum einskis virði.
Sonardóttir Jóns, Sigríður Jóhannesdóttir, sem býr í
Reykjavík, hefur lagt gjörva hönd á margt um langa
ævi. Henni kippir í kyniö og á létt með vísnagerð.
Einhverju sinni þegar hún var að dreifa Þjóðviljan-
um, sem hún hafði í miklum metum, varð henni að
orði:
Til kaupendanna flýti fór,
fáum mun éggleyma.
Þeir borga mér með bros á vör,
bara ef þeir eru heima.
Og ritstjóri þessa ágæta blaðs, Jón Kristjánsson, fær
senda eftirfarandi pillu:
Jón Kr. er með kjaftinn fyrir neðan nefið,
kveður vísurpm allt og alla.
En upp á síðkastið hefur mér ekkert verið um hann gefið,
hann talar bara um fjárlagahalla.
Botnar og vísur sendist til Tímans
Brautarholti 1
105 Reykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILEGA
Ánœgjulegt aö megrunarœöiö skuli ekki alveg hafa tröllriöiö þjóö-
inni, en:
Ottast þessa gífurlega
auknu gosdrykkjaneyslu
Aö íslendingar, bæði ungir og
miöaldra og bæöi karlar og kon-
ur, hafi jafnaðarlega þyngst um
3 til 5 kíló á umliðnum áratug
(1983-1993) var meðal þess sem
vakti athygli í niðurstöðum
Monika-rannsóknar Hjarta-
verndar um áhættuþætti krans-
æðasjúkdóma. Þessi niðurstaða
kom m.a. á óvart í ljósi þeirrar
gífurlegu áherslu sem lögð hef-
ur verið á alls konar líkamsrækt,
leikfimi og fitubrennslu, undra-
kúra, fitu- og sykurskertar mat-
vörur og drykki. Og kannski síð-
ast en ekki síst tísku sem gert
hefur óvenju miklar kröfur um
granna líkama. En sá sem þyng-
ist um 3-5 kíló þarf t.d. að fá sér
númeri stærri föt en áður. Ýms-
um þykir forvitnilegt að heyra
hvort Heiðari snyrti þyki þetta
ekki hroðaleg þróun?
Heiöar: í rauninni jú og í
rauninni nei. Málið er það, að
orsakirnar fyrir þessu eru þær að
við borðum of mikið og að við
borðum að mörgu leyti þann
sama mat og við neyttum þegar
við hreyfðum okkur meira og
þurftum að hafa meira fyrir líf-
inu. Þannig að það gefur vitan-
lega augaleið, að þegar fólk
breytir ekki mataræði sínu í takt
viö það hóglífi, sem það hefur
tamið sér í stöðugt vaxandi
mæli, þá er ekkert skrýtið þótt
það þyngist í því pundið.
Mér finnst aftur á móti
ánægjulegt að þetta megrunar-
æði hafi ekki tröllriðið þjóðinni
verr en svo, að hún þyngist
þrátt fyrir það. Mér finnst það
raunar ljósi punkturinn.
Eins og hjarta okkar
uni illa hóglífinu
En heilsufarslega er aftur á
móti eins og hjartað svari ekki
vel þessu hóglífi. Það virðist
ekki fá þá þjálfun sem þessi
vöðvi nauðsynlega þarfnast.
Það er eins og fólk þoli minna
og finni fyrr fyrir hjartanu. Og
ég held að það hljóti að vera
sambland af því að fólk reynir
minna á sig samhliða því að það
borðar meiri og óhollari mat,
sem það brennir svo síður en
áður.
Við erum þannig að mörgu
leyti það sem við látum ofan í
okkur, þó að ekki vilji ég nú
Heiöar
Jónsson,
snyrtir
svarar
spurningum
lesenda
segja að það sé algilt. Auðvitað
hljótum við einnig að vera það
sem við lesum og lærum.
Þamba gosdrykki í
lítratali yfir daginn
En ég held samt að íslending-
ar þurfi alvarlega að fara að at-
huga betur sinn gang með það
hvað þeir láta ofan í sig. Ekki
hvað síst er ég afar hræddur um
áhrif hinnar stórauknu gos-
drykkjaneyslu, með því gífur-
lega sykurmagni sem þeir
drykkir innihalda. Hér labbar
um ungt og fagurt fólk út um
allar götur, sem virðist margt
hvert passa sig að borða hollan
og góðan mat, en drekkur síðan
gosdrykki í lítratali yfir daginn.
Það hlýtur að hafa áhrif á holda-
farið — ekki síður en þótt það
hámaði í sig hvalspik í tvo-þrjá
mata á dag — að hlaða á sig
þessum gegndarlausa sykri og
óhollustu.
Þessum hugsunarhætti þarf
fólk að breyta. Maður sér þetta
alls staðar, einnig á stöðum sem
selja hollan og góðan mat. Þar
situr fólk með holla og góða
grænmetisrétti fyrir framan sig,
en síðan gríðarstórt gosglas fullt
af sykurleðju við hliðina. Þetta
er hlutur sem fólk þarf ab hugsa
betur út í, bæði gagnvart hjart-
anu sínu og útliti sínu.
Ekki hugsa of mikib
um kílóin, heldur
hvar og hvernig
þau sitja
Persónulega predika ég það
aftur á móti fyrir fólki að hugsa
ekki of mikið um kílóin, heldur
að rækta líkamann og stunda
líkamsrækt — og þar verður
hver og einn að velja hvers kon-
ar líkamsrækt þab er — til þess
að kílóin séu nokkuð þétt og
sitji á réttum stöðum á líkaman-
um. Ég held að það sé kannski
ekkert óskaplega óhollt þótt
maður þyngist um 3-4 kíló, ef
þessi kíló eru á réttum stöðum
og í góðri þjálfun.
Því þótt ég sé enginn heilsu-
sérfræðingur, þá tel ég það
liggja í augum uppi að hjartað
okkar er vöðvi, sem þarf hreyf-
ingu og áreynslu eins og aörir
vöðvar, til að verða ekki slappt
og ónýtt. Það hlýtur því að
veikja hjartað ab lifa í hóglífi,
hreyfa sig lítið, reyna ekkert á
sig, anda ekki að sér frísku lofti,
hlaupa aldrei og lyfta aldrei
neinu. Slíkt hlýtur að veikja
hjartavöðvann eins og aðra
vöðva líkamans; og þá er vob-