Tíminn - 30.05.1996, Blaðsíða 10

10
Firrufltudagur- 30. maí 199.6,
Olafur Arnason
Fæddur 23. maí 1915
Dáinn 19. maí 1996
Ólafur var sonur Áma Ámason-
ar búfrœðings frá Hörgsholti og
Elínar Steindórsdóttur Briem frá
Hmna. Þau bjuggu í Oddgeirs-
hólum. Böm þeirra Elínar og
Áma vom níu, tvö dóu í fmm-
bemsku en sjö komust til fullorð-
insára. Þau em: Sigríður Ka-
milla, giftist Guðmundi Krist-
jánssyni frá Amarbœli. Hann
andaðist fyrir nokkmm ámm.
Steindór, hann dó 29 ára. Katr-
ín, gift Steinari Pálssyni. Þau
búa í Hlíð í Gnúpverjahreppi.
Guðmundur, giftur Ilse Wall-
man Ámason. Þau búa í Odd-
geirshólum II. Ólöf, gift Jóni Ól-
afssyni, fyrmm bankastjóra á
Selfossi og Vík. Þau búa á Sel-
fossi. Jóhann, ókvæntur, býr nú
á Selfossi. Ólafur heitinn kvœnt-
ist Guðmundu Jóhannsdóttur.
Þau eignuðust dóttur, Kristínu,
sem er gift Kristjáni Jónssyni.
Þau eiga tvö böm: Eyrúnu Briem,
f. 15. mars 1991, og Hákon
Fannar, f. 2. desember 1994.
Þau búa á Heiðarmörk 29 í
Hveragerði. Þar reka þau Garð-
plöntusöluna Snœfell. Uppeldis-
synir: Hörður Ragnarsson tölvu-
verkfrceðingur, er giftur Guðrúnu
Jónsdóttur. Hann á þrjú böm.
Þau búa í Danmörku. Heiðar
Ragnarsson, hótelstjóri á Hótel
Selfoss, ókvæntur og bamlaus.
Ölafur var jarðsunginn frá Sel-
fosskirkju miðvikudaginn 29.
maí sl. kl. 13.30 og var lagður
til hinstu hvílu í Selfosskirkju-
garði.
Tíminn líður ár við ár,
ellin sýnir litinn:
döpur augu, hrímgað hár,
höndin kreppt og slitin.
Ekki virðist leiðin löng,
lítil þörfað kvíða,
þegar ótal unaðsfóng
eftir manni bíða.
(Gunnlaugur P, Sigurbjörnsson,
Daggir II)
Nú hefur gangverk lífs-
klukku merks dugnaðar- og
stórbónda í Hraungerðis-
hreppi slegið sinn síðasta slátt,
manns sem var borinn og
barnfæddur Árnesingur. Ólaf-
ur sýndi fljótt hvað í honum
bjó, því 21 árs tók hann við
búi í Oddgeirshólum. Árni
faðir hans hafði átt við van-
heilsu að stríða og andaðist
vorið 1936, rúmlega 50 ára að
aldri. Sigríður var elst systkina
Ólafs, hún var þá um þrítugt,
með kennaramenntun og
kenndi í Vestmannaeyjum.
Steindór var 27 ára, mikill
sjúklingur vegna hvítblæðis
og varð aðeins tæpt ár á milli
þeirra feðga. Katrín var 26 ára
t MINNING
og var þá þegar farin að vinna
með gæði og möguleika ís-
lensku ullarinnar. Ólafur var
21 árs, eins og áður er sagt,
Guðmundur ári yngri, hann
hafði verið á íþróttaskóla á
Geysi, Jóhann var þremur ár-
um yngri, stundaði síðar sjó-
mennsku á veturna. Yngst var
Ólöf, 16 ára. Hún nam síðar
við Samvinnuskólann. Jóhann
og Ólöf voru enn í heimahús-
um þegar undirrituð kom á
heimilið.
Ég, sem þessar línur rita, vaf
svo gæfusöm að vera eitt af
þeim mörgu börnum sem Elín
Briem húsfreyja tók í fóstur í
lengri eða skemmri tíma. Ég
kom að Oddgeirshólum sex
ára gömul, rúmum mánubi
eftir fráfall Árna manns henn-
ar. Áður höfðu þau Árni og
mamma (Elín) tekið nokkurra
mánaða bróðurson Árna í fóst-
ur. Hann hét Haukur Magnús-
son og ólst upp hjá þeim til
fullorðinsára. Hann lærði
byggingaverkfræöi í Dan-
mörku. Hann veiktist og and-
aðist árið 1957, aðeins 32 ára
gamall. Nú var Óli orðinn elst-
ur af bræðrunum. Þegar ég
man fyrst eftir mér var Öli allt-
af húsbóndinn. Hann hugsaði
alla tíð um kýrnar, það var
hans stolt að hafa mjólkina
fyrsta flokks, mjólkurílátin
urbu að vera vel þvegin, bæði
að innan og utan og mjólkin
vel kæld. Bústörfin voru auð-
vitab mikið öðruvísi í þá daga.
í fyrstu var ekki rakstrarvél eða
sláttuvél og allt snúið í hönd-
um. Heyiö var bundib í bagga
og reitt heim á hestum á
klakk. Aubvitab engar mjalta-
vélar og allt handmjólkað. Ól-
afur hafði mikið verksvit og
hafbi næmt auga fyTir því sem
betur mátti fara í allri verkhag-
ræbingu. Einnig voru hrútarn-
ir hans stolt, enda fengu bræb-
urnir verðlaun fyrir sína hrúta
og gott fé. Ég minnist er ég var
ab trítla í kringum Óla í fjós-
inu að þá var heyið leyst úr
heystakki í hlöðunni og hann
bar fang sem hver kýr átti að
fá. Þá átti hann til að segja:
Komdu nú ab kveöast á, kapp-
inn ef þú getur o.s.frv., og ef
mig vantaði botn eða vísu var
ekki vandi að hlaupa til systr-
anna eba bræðranna, allir gátu
búið til vísu. Á þessum tíma
var mér gefin lambgimbur og
skýrði ég hana Gjöf. Að sjálf-
sögðu kom heill Ijóðabálkur
um þetta atvik. Svona liðu
dagar í leik og starfi, mikib
kveðið og gert að gamni sínu.
Árið 1955 hætti mamma ab
búa með drengjunum sínum,
Óla, Gumma og Jóa, og bjó
eftir það til skiptis hjá dætrum
sínum, Ólöfu á Selfossi og
Katrínu í Hlíð. Þá kom ráðs-
kona ab Oddgeirshólum, Guð-
munda Jóhannsdóttur, og
hafði með sér tvo litla drengi
sem hún átti, Heiðar 2 ára og
Hörð 7 ára. Heiðar er nú hótel-
stjóri að Hótel Selfossi og rek-
ur það með miklum myndar-
skap. Hörður er tölvutækni-
fræðingur, giftur Guðrúnu
Jónsdóttur. Þau eiga þrjú börn
og búa nú í Danmörku.
Munda og Óli felldu hugi
saman og giftust. Þau eignub-
ust litla stúlku árið 1962, sem
skírð var Kristín. Óli reyndist
drengjum Mundu, sem og öll-
um börnum sem dvöldu ab
Oddgeirshólum í lengri eða
skemmri tíma, sem besti faðir
og er undirrituð þar ekki und-
anskilin. Kristín dóttir þeirra
hjóna óx úr grasi, myndar-
stúlka og dugleg eins og hún á
kyn til. Kristín hefur unnið af
miklum krafti í Ungmennafé-
laginu Baldri í Hraungerðis-
hreppi og var mikið í íþróttum
og vann að íþróttamálum.
Hugur hennar beindist að
gróðurrækt og reka þau Kristín
og Kristján Gróðurstöðina
Snæfell að Heiðmörk 29 í
Hveragerði af miklum mynd-
arbrag og er vaknað snemma
til starfa þar á bæ! Afabörnin
tvö, Eyrún og Hákon Fannar,
voru miklir augasteinar afa
síns og stolt.
Óli hélt sinni andlegu reisn
fram á síðustu stund. Kristín
kom með afabörnin upp á
spítala til að kveðja. Það var
stoltur afi sem hélt sína síb-
ustu afkvæmasýningu, eins og
hann ávallt orðaði það! Ólafur
var meðalmaður á hæð, dökk-
hærður og skarpeygður. Hann
var miklum gáfum gæddur, las
mikið, var ljóðelskur og átti
margt góðra bóka og vitnaði
oft í fornbókmenntirnar.
Skólaganga hans var ekki
löng, í þá tíð var farkennsla í
sveitinni og var hann gjarnan
fenginn til að leiðbeina skóla-
félögum í lestri og reikningi,
jafnvel þótt þeir væru eldri en
hann sjálfur. Það var sama
hvað maður spurði Óla um,
maður fékk alltaf svar, annað
hvort í bundnu eða óbundnu
máli. Mér fannst Oddgeirs-
hólasystkinin vita allt best.
Ég leyfi mér að vitna í af-
mælisgrein Hjalta Gestssonar
um Ólaf bónda fyrir ári. Hjalti
segir í grein sinni: „Haldið var
áfram að bæta jörðina og bú-
skaparaðstööuna í Oddgeirs-
hólum. Árið 1958 var byggt
vandað fjós fyrir 40 nautgripi
og næstu árin voru endur-
byggðar allar heygeymslur,
byggt verkfærahús, skemma,
hesthús, geldneytafjós og fjár-
hús yfir 300 fjár. Árið 1950
tóku svo bræðurnir þrír form-
lega við rekstri búsins." Og
áfram segir Hjalti í grein sinni:
„Meb frábærri skarpskyggni í
fjárvali og skynsamlegri með-
ferð hefur þeim bræbrum tek-
ist að rækta einn kostamesta
fjárstofn á landinu, og á 20 ára
starfsafmæli Sauðfjársæðing-
arstöðvarinnar var þeim út-
hlutað heibursskjali með eftir-
farandi áletrun: „í tilefni 20
ára starfrækslu Sf. Sæðingar-
stöbvarinnar í Laugardælum
hafa samtök sunnlendra sauð-
fjárbænda ákveðið að veita
þeim bræörum Guðmundi og
Ólafi Árnasonum í Oddgeirs-
hólum viðurkenningu fyrir
frábært kynbótastarf í sauð-
fjárrækt á undanförnum ár-
um." „Aðeins á einu sviði tók
Ólafur ab sér ab starfa að fé-
lagslegum verkefnum í sveit-
inni, en þab var þegar hann
tók að sér að vera formaður
nauðgriparæktarfélagsins, en
því starfi gegndi hann með fá-
dæma dugnaði og framsýni í
12 ár, frá 1942 til 1954. Eftir
sýningarnar 1951 hlaut Ólafur
eftirfarandi viðurkenningu af
aðaldómara sýninganna: „Sá
maður sem hefur haft mest að
segja í Nautgriparæktarfélagi
Hraungerðishrepps er formað-
ur þess, Ólafur Árnason, bóndi
í Oddgeirshólum. Hann er
einhver allra áhugasamasti
kynbótafrömuður í nautgripa-
rækt, og fylgist með öllum
nýjungum í nautgriparækt af
stökustu árvekni. Honum má
þakka fyrstum manna hve
langt menn í Hraungerðis-
hreppi hafa komist í kynbót-
um síðasta áratug."
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé loffyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Óli var ákaflega gestrisinn og
gjafmildur, glaður heirrr að
sækja, það sannaðist um hann,
„þar sem hjartarými er nóg, er
alltaf nóg húspláss". Bræðurnir
bjuggu saman í Oddgeirshólum
í hartnær 50 ár. Fyrir hartnær
11 árum, eða árið 1985, fluttu
þau hjón Óli og Munda með
Kristínu dóttur sína á Selfoss, að
Suðurengi 14. Óli og Munda
hafa ekki setið auðum höndum
frekar en fyrri daginn, lagað
húsið og lóðina. Óli var með
hesthús á Selfossi og hafði
mikla ánægju af, átti alltaf góba
hesta, enda var hestastofn
þeirra bræbra einnig talinn góð-
ur.
Þar jeg kýs að eiga byggð og bú,
blómgan völl og prúða hjörð í
haga,
þar sem jeg hefást og tryggð og trú
tállausastri kynnst um mína daga.
(Gunnlaugur Sigurbjörnsson,
Daggir II)
Að leiðarlokum vil ég þakka
Óla mínum bróður fyrir þau
orð, er hann sagði er ég hringdi
austur og tilkynnti honum og
Oddgeirshólaheimilinu að son-
ur minn, Haukur, hefði farist í
bruna í skipi sínu ásamt tveim-
ur öðmm ungum mönnum á
hafi úti. Þá varð Ólafi bónda að
orði: „Eitt getum við veriö viss
um, að það er hrein og fögur
minning sem við höfum um
þennan unga mann." Þetta
voru ekki mörg orð og þó ég
vissi þetta, þá var svo gott að
heyra hann segja það og hafa
þessi orð hughreyst mig síðan.
Elsku Munda, ég votta þér,
börnum, barnabörnum og okk-
ur gömlu Oddgeirshólasystkin-
um og niðjum mínar dýpstu
samúðarkveðjur. Ég sendi
hjúkmnarfólki á Sjúkrahúsi Sel-
foss og Landspítalanum mínar
besm þakkir fyrir frábæra hjúkr-
un.
Óli minn, vertu kært kvadd-
ur, Guði á hendur falinn. Ég
þakka Guði enn einu sinni fyrir
þá gæfu að fá að alast upp í
faðmi móður okkar og með þér
og undir þinni umsjá. Guð
blessi þig.
Ég lýk þessum kveðjuorðum á
litlum sálmi eftir afa þinn, sem
mamma hafði miklar mætur á.
Ég þekki veg.
Hann viss ogglöggur er,
ei villist neinn
sem eftir honum fer.
En þymar vaxa þessum vegi á,
hann þraungur er,
en samt hann rata má.
Hann leiðir oss í frið, í frið,
og flytur oss
að Drottins hægri hlið.
(Séra Steindór Briem)
Jónína Bjömsdóttir
frá Oddgeirshólum
Móðurbróðir minn og nafni var
mikill sóma- og heiðursmaður.
Við, sem vorum svo lánsöm að
fá ab dveljast á heimili hans og
eftirlifandi eiginkonu, Guð-
mundu Jóhannsdóttur, sem
börn og unglingar, fengum
meiri og betri undirbúning til
að takast á við verkefni lífsins
en sumir okkar jafnaldra. Odd-
geirshólaheimilin voru og eru
þekkt fyrir fyrirmyndarbúskap
og gestrisni eins og best þekkist
í sveitum þessa lands. Nafni
minn var greindur maður og
fróður um margt. Hann var _
hreinlyndur, hreinskiptinn og
einstaklega hjálpsamur og
greiðvikinn maður. Hann var
ræktunarmaður í víðtækustu
merkingu þess orðs. Grámosi
varð að grænum túnum. Skepn-
ur umgekkst hann af alúð og
nærgætni. Hann var einstaklega
barngóður og hlýr og samband
hans við frændur og vini var
einlægt og náið.
Ég var í Oddgeirshólum um
mánaðartíma á vorin þegar
sauðburður stóð sem hæst frá
því ég man eftir mér og til 16
ára aldurs. Sama dag og síðasta
prófi lauk var ég kominn að
Oddgeirshólum. Eftirvæntingin
og tilhlökkunin var slík að ég
var aldrei við skólaslit barna- og
unglingaskóla.
Þegar ég hafði fundið borna á,
sem ég ekkr þekkti með nafni,
reyndi ég af bestu getu að gefa
greinargóða lýsingu á skepn-
unni, því þeim Ólafi og Guð-
mundi nægðu ekki upplýsingar
um hvort lömbin voru, hrútar
eða gimbrar, stór eða smá. Allt
var skráð í ættbækur.
Ekki var natnin minni*við
kúabúskapinn sem var að mestu
í umsjá Ólafs.
Nafni minn hafði gaman af
að spila bridge. Ég minnist þess
þegar ég sem unglingur fékk að
fara með að Oddgeirshólum
þegar afi minn Ólafur í Fagradal
var í heimsókn. Komið var við á
Litlu-Reykjum og Páll Árnason
tekinn með. Þau Munda og Óli
töluðu oft um þá miklu gleði
sem ríki þegar gömlu mennirnir
komu í heimsókn. Þá var mikið
lagt á spilin.
Meb þessum fáu orðum vil ég
kveðja nafna minn og frænda.
Við Guðrún vottum þér, Munda
mín, sonum þínum Herði og
Heiðari, Kristínu dóttur ykkar,
tengdabörnum og barnabörn-
um okkar dýpstu samúð.
Ólafur Jónsson

Þökkum aubsýnda samúö og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móöur okkar, tengdamóbur og ömmu
Valgerbar Magnúsdóttur
Reykjum í Lundarreykjadal
Sérstakar þakkir færum viö starfsfólki Dvalarheimilis aldrabra í Borgar-
nesi og Sjúkrahúss Akraness.
Siguröur Ásgeirsson
Ásgeir Sigurbsson
Björg Sigurbardóttir Sveinn j. Sveinsson -
Freysteinn Sigurbsson ingibjörg S. Sveinsdóttir
Ingi Sigurbsson
Magnús Sigurbsson
og barnabörn