Tíminn - 22.06.1996, Blaðsíða 14

14
Laugardagur 22. júní 1996
Ólafur Ólafsson
veggfóbrari, Leifsgötu 19, Reykjavík
Á morgun, 23. júní, á Jóns-
messu, verður ágætur veiöifé-
lagi okkar og vinur sjötugur. Ól-
afur Ólafsson veggfóðrari, Leifs-
götu hér í borg, er maðurinn sá,
og viljum við félagar senda
honum hugheilar árnaðaróskir
á þessum tímamótum. Það er af-
ar fjarri lagi að Ólafi líkaði að frá
okkur kæmu skrif um hól og lof
eða slegna gullhamra, því hann
er í eðli sínu mjög svo hlédræg-
ur og af hjarta lítillátur. Það er
þó næsta ógerlegt að senda
honum línu án þess að þakka
allar ágætar stundir í þá mörgu
áratugi, sem við höfum stundað
veiðar saman og allt er við höf-
um-bjástrað.
Ólafur er fæddur og uppalinn
í Reykjavík og sleit barnsskón-
um við Laugaveg og Hlíðar-
enda, en eftir að hann stofnar
sitt eigið heimili hefur hann bú-
ið lengst af við Leifsgötu.
Eftir venjulegt grunnskóla-
nám fór Ólafur í Iðnskólann í
Reykjavík og lauk þaðan prófi
ÁRNAÐ HEILLA
árið 1946, en í þá daga var það
talinn ágætur kostur fyrir unga
duglega menn að ljúka prófi úr
þeim skóla. Þá var verknám í
heiðri haft.
Veggfóðrun, dúk- og teppa-
lagning varð hans ævistarf. Á
þessari iðngrein sinni náði
hann ótrúlega góðum tökum,
og höfum við það fyrir satt að
snilli hans, hraði og verklag allt
sé eitt hið besta sem hér þekkist.
Við félagar höfum oft haft það í
flimtingum að hann sé búinn
að skríða fyrir stórmenni þessa
lands í hálfa öld, og sé enn við
sama heygarðshornið. Sam-
viskusamur er hann og bóngóð-
ur með eindæmum, og leysir
vandamál allra er til hans leita
eftir bestu getu. Reglusamur er
hann í hvívetna.
Ólafur hefur valist til margra
trúnaðarstarfa í áranna rás.
Hann var lengi í stjórn Félags
veggfóðrarameistara og formað-
ur þess í mörg ár, sat lengi í
stjórn Stangaveiðifélags Reykja-
víkur og í árnefndum þess, í
stjórn Sjóstangaveiðifélags
Reykjavíkur, rak um tíma versl-
un með öðrum og svo mætti
áfram telja. Aðaláhugamál hans
utan vinnu sinnar eru veiðar
meö stöng, hvort heldur er á sjó
eða við vötnin ströng, árnar
okkar sem hann hefur mikið
yndi af að sækja heim. Hann er
veiðimaöur frábær og stundar
íþrótt sína af kappi miklu, en
um leið af forsjálni og gengur
aldrei á hlut annarra við veið-
arnar, heldur sýnir öllu í um-
hverfinu fyllstu tillitssemi að
hætti náttúruunnandans.
Það er ótrúlega gott að um-
gangast mann sem Ólaf, ein-
staklega geðprúðan, traustan,
reglusaman sómamann sem
eigi má vamm sitt vita. Honum
mislíkar örugglega þessi upp-
talning orða okkar, en sönn eru
Ólafur meö einn 23 punda.
þau. Vinátta okkar hefur haldist
í tugi ára og aldrei fallið skuggi
þar á. Hún hefur styrkst og eflst
eftir því sem árin líða. Sá er vin-
ur sem í raun reynist, og það
þekkja allir. Sterk vináttubönd
og tryggö er farsælasta vega-
nestið til æðstu gæða, slík bönd
taka til alls sem manninum
finnst ómaksins vert aö sækjast
eftir í lífinu. Séu þessi vináttu-
bönd fyrir hendi, erum við sæl
með lífið; ef þau skortir, erum
við vansæl. Áherslu ber því aö
leggja á þaö að velja vini af kost-
gæfni.
Ólafur okkar valdi sér lífsföru-
naut og vin, er hann gekk að
eiga Valgerði Hannesdóttur árið
1955, hina ágætustu konu sem
búiö hefur þeim afar fallegt og
gott heimili, þar sem gott er að
koma og njóta gestrisni í ríkum
mæli. Börn þeirra hjóna eru
þrjú, öll hin mannvænlegustu:
Hannes, Björg og Valgerður.
Við félagarnir viljum hér með
óska þeim hjónum innilega til
hamingju á þessum tímamót-
um, um leið og við sendum
börnum þeirra, tengdabörnum,
barnabörnum og öðru vensla-
fólki öllu, okkar ágætustu kveðj-
ur, með innilegri þökk fyrir allt
gamalt og gott á liðnum árum.
Ólafur býður til veislu á af-
mælisdaginn, eins og honum er
einum lagið, að höfðingjasið í
húsi Læknafélags íslands, Hlíöa-
smára 8.
Kæri vinur! Innilegustu af-
mælisóskir færum við þér með
þessum fátæklegu orðum á þess-
um merka degi. Lifðu heill um
ókomna framtíð, og njóttu í rík-
um mæli útivistar með stöng í
hönd við vötnin ströng.
Þess óska þér af alhug:
Jóhann Guðmundsson
Halldór Þórðarson
Friðleifur Stefánsson
Kjartan Zophaníasson
Herdís Jónsdóttir
Fædd 3. júlí 1910
Dáin 12. júní 1996
Ótal minningar leita á hug-
ann er ég reyni með fátækleg-
um orðum að minnast elsku-
legrar vinkonu minnar, Her-
dísar Jónsdóttur ljósmóður. Ég
tel mér það ómetanlegt að
hafa frá því að ég var barn að
aldri átt vináttu þessarar konu,
sem ég gat ævinlega leitað til.
Skilningur hennar og hjarta-
hlýja umvafði mig.
Herdís átti sér þann draum
frá barnæsku að læra læknis-
eða hjúkrunarfræði, en forlög-
in höguðu því svo að af því gat
ekki orðiö. Föður sinn missti
hún aðeins átta ára gömul og
systur sína Kornelíu um svip-
að leyti. Bæði þessi sorgaráföll
t MINNING
skiptu sköpum í lífi hennar.
Þegar hún svo fluttist með
móður sinni og stjúpföður að
Barðastöðum í Staðarsveit
tæplega tvítug, var þar orðið
ljósmóðurlaust. Man ég að for-
eldrum mínum, sem bjuggu á
næsta bæ við Barðastaði, leist
strax þannig á þessa ungu
stúlku að hún myndi vel til
starfsins fallin. Fyrir Staðar-
sveit fór hún síðan í Ljós-
mæðraskólann og þjónaði því
umdæmi í 25 ár.
Herdís dvaldist á heimili for-
eldra minna sinn fyrsta starfs-
vetur, þá að nýloknu prófi frá
Ljósmæðraskólanum 30. sept.
1932. í Ljósmæðrablaðinu
1980 lýsir hún í grein, sem
hún kallar Minningabrot,
fyrstu fæðingu sem hún hafði
í Staðarsveitarumdæmi, en
það var 5. janúar 1933. Hafði
hún þá ekki enn fengið ljós-
móðurtöskuna, aðeins nauð-
synlegustu meðul, bómull og
skæri, en allt fór samt vel. Mig
langar að setja hér orð Herdís-
ar sjálfrar:
„Þetta var sannarlega stór
stund í lífi okkar beggja, mínu
og móðurinnar ungu. Þegar ég
var búin að ganga frá móður
og barni eftir föngum og kon-
an sofnuð, gaf ég mér loks
tíma til aö hugsa og þakka fyr-
ir hvað allt hafði gengið vel. Já
— en hvað var framundan?
Þeirri spurningu fékk ég ekki
svar viö, það varð allt að koma
á sínum tíma í ljós og því yrði
að taka sem áð höndum bæri.
Ég eyði ekki orðum að þeim
tilfinningum, sem bærðust í
•huga mínum þessa hljóðu og
kyrru vetrarnótt, en stefin sem
urðu til þessa nótt og sem æ
síðan hafa komið í huga minn
við hverja fæðingu sem ég hef
haft, set ég hér:
Liðin er stundin stranga.
Stend ég með bam undir vanga.
Móðirin blundar á beði.
Bjart er í mínu geði.
Ég treysta má örugg Hans orðum,
öllu sem lofaði Hann forðum.
Árin mín fel ég þér faðir,
framvindu starfs míns og kvaðir."
Mikil gæfa fylgdi henni í
starfi. Ekki aðeins var hún af-
burða ljósmóðir, heldur líka
mikill læknir. Mörgu lífi, bæði
barna og mæðra, bjargaði
hún. Nærveru hennar fylgdi
svo mikið öryggi, hlýja og
traust. Þegar Herdís var kom-
in, fylltist hugur gleði og
áhyggjuleysi — nú var öllu
borgið. Samviskusami hennar
og skyldurækni brást aldrei,
hversu erfiðar sem hennar eig-
in ástæöur voru. Hún varð fyr-
ir þeirri miklu raun að missa
þrjú fyrstu börnin sín, sem öll
dóu á fyrsta ári, og einnig síð-
asta barn sitt af átta, sem
fæddist ófullburða og dó sama
dag.
Oll þau ár, sem hún átti
heima í Staðarsveit, bjó hún
við sára fátækt og erfiðleika
sem í dag vona ég að hvergi
þekkist lengur. En hennar ríka
stolt breiddi þögnina yfir það
allt, enginn skyldi um það
vita. Fyrir sitt einlæga trúnað-
artraust á Guð og kraft bænar-
innar reis hún upp úr sorginni
til þess að vera öðrum gleði-
gjafi. Til mannanna leitaði
hún ekki. Heimili hennar stóð
öllum opið sem hjálparþurfi
voru. Það var eins og hún
hefði alltaf svo mikið að gefa.
Börnin hennar fjögur sem
lifðu bera sannarlega sinni
góðu og hæfileikaríku móður
fagurt vitni.
Herdís var af merku gáfu-
fólki komin í báðar ættir. Sjálf
var hún stórvel gefin, hagorð
og með afbrigðum minnug.
Það var gaman að hlýða á frá-
sagnir hennar, lifandi og
myndrænar, og þá naut sín vel
hin ríka kímnigáfa hennar.
Ættfræði var henni einkar
hugstæð og drögum að sinni
eigin ættartölu hygg ég að
hún hafi ab mestu lokið áður
en sjón hennar bilaöi, svo ab
hún gat ekki Iengur Iesið.
Herdís var mjög dulræn og
fátt kom henni á óvart. Um
þetta var hún fáorb og hljóð.
Þeir, sem vissu og leituðu til
hennar, máttu ekki skýra frá
því hvaðan hjálpin kom.
Gamalt fólk tók hún inn á
heimili sitt og unglingar, sem
hjá henni dvöldu, fóru þaðan
ríkari af þekkingu og skilningi
á lífinu, enda var hún einstak-
ur leiðbeinandi. Móður sína
og einnig gamlan frænda sinn
annaðist hún inni á heimili
sínu meban þeim entist aldur.
Hún átti ávallt visku og kær-
leika að miðla þeim sem bágt
áttu, gefa von og gleði og nýja
lífssýn.
Hún var mikil húsmóbir og
elskuð móbir og amma. Aldrei
féll henni verk úr hendi. Hún
var sannkallaður völundur við
alla handavinnu og afköstin
ótrúleg. Stofan hennar í
Varmahlíð 2 var eins og lista-
safn og var þar þó fátt eitt af
verkum hennar. Strax og hún
kom til Hveragerðis hóf hún
að koma sér upp skrúðgarði
við húsið. Þar varð brátt mikil
fjölbreytni fagurra blóma og
trjáa og sumra fágætra, en litlu
íslensku blómin undu sér vel í
steinhæðinni. Trén, sem hún
gróðursetti fyrir næstum 40 ár-
um, mynda nú laufskálagöng
heim að húsinu. Þarna átti
hún margar ánægjustundir, en
líka ómælda vinnu.
Herdís var falleg kona, svip-
urinn bjartur og hreinn og frá
henni geislaði góðvild og
hlýju. Allir sem henni kynnt-
ust elskuðu hana og virtu.
Ragnheiður mágkona mín bað
mig fyrir hjartans þakkir fyrir
ógleymanleg kynni og elsku-
semi, en Herdís var ljósa
tveggja fyrstu barnanna okkar,
þegar við Ragnheiður bjugg-
um bábar á Búðum.
Öll líknarverk þessarar ynd-
islegu konu voru unnin í kær-
leika og á þann hljóðláta hátt
sem einskis endurgjalds krefst.
Henni fæ ég aldrei fullþakkað
allan kærleika og tryggð, sem
hún sýndi mínu fólki og þá
sérstaklega Dóróteu móður
minni. Eg þakka henni af
hjarta alla hennar kærleiksríku
umhyggju mér til handa og
allan þann andlega styrk, sem
hún veitti mér svo ríkulega af.
Ég votta börnum hennar og
afkomendum mína dýpstu
samúð.
Björg Þorleifsdóttir
frá Hólkoti
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi
Björn Guðmundsson
forstjóri
Lálandi 1 Reykjavík
lést á gjörgæsludeild Sjúkrahúss Reykjavíkur, Fossvogi, 20. júní síöastlið-
inn.
Ólafta Ásbjarnardóttir
Ásbjörn Björnsson
Ásta Friörika Björnsdóttir
Guðmundur Karl Björnsson
Gunnlaugur Rafn Björnsson
Ólafur Björn Björnsson
og barnabörn.
Helga Einarsdóttir
Linda Björk ingadóttir

Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi
Guðlaugur Torfason
Hvammi, Hvítársíðu
lést 1 3. júní sl.
jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum af alhug hlýjar samúðarkveðjur.
Steinunn Anna Guðmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn
i