Tíminn - 22.06.1996, Blaðsíða 15

Laugardagur 22. júní 1996
15
Allt í einu var maburinn, sem átti ab passa börnin,
horfinn. Aöeins blóbi drifinn stóllinn var eftir.
Nýja áriö hafbi byrjab
degi ábur og sumir voru
enn ab skemmta sér.
Kona ein í Las Vegas, sem hafbi
sagt skilib vib kærasta sinn í
desember, naut nú frelsisins.
Aö kvöldi 2. janúar 1987 ákvað
hún að fara á krá eina í nágrenninu,
sem margir vinir hennar stunduðu.
Hún spurði tvo vini sína, hjón,
hvort hún gæti skilið þrjú ung börn
sín eftir hjá þeim meðan hún
skryppi út á lífið.
Hjónin sögðu ekkert því til fyrir-
stöðu. Hjónin höfðu barnfóstra,
sem bjó hjá þeim. Hann hét Bmce
Stivers og var fremur nýr í borginni.
Þegar konan kom með börnin heim
til vinafólks síns, tók Stivers á móti
henni og sagðist mundu gæta barn-
anna meö ánægju. Hann heföi
hvort eö er verið ráðinn sem bam-
fóstri hjá hjónunum, svo hann
munaði ekkert um að gæta þriggja
barna í viðbót þetta kvöld.
Erilsöm nótt
En hjónin ætluðu samt að vera
heima þetta kvöld. Konan var að-
eins lauslega kunnug Stivers, en
hún vorkenndi honum, þar sem
hann var nýr á svæðinu og ókunn-
ugur. Hún bauö honum með sér á
krána, þar sem hjónin ætluðu ekki
út og gátu passað börnin. Hún sagð-
ist myndu kynna Stivers fyrir
nokkmm vinkvenna sinna.
Stivers sneri sér að húsbændun-
um, sem brostu og sögðu honum að
skemmta sér vel.
Síðan héldu þau konan á krána.
Þar var margt um manninn. Konan
kynnti Stivers fyrir vinum sínum og
þau drukku öll og spjölluðu langt
fram á nótt. Núna var kominn 3.
janúar og enn stóð gleðskapurinn
yfir. Um kl. 3.30 e.m. var Stivers far-
inn að þreytast og hann fór að ýja
að því við fylgikonu sína að réttast
væri að halla sér heim á leið.
Konan var enn í banastuði, en
féllst þó á að yfirgefa krána með
honum. Þegar þau vom komin að
heimili hennar, sagðist hún vilja fá
börnin sín heim með sér. Stivers
sagði að með tilliti til þess hve
framorbið var, væri betra að þau
svæfu alla nóttina heima hjá hjón-
unum.
Konan tók það ekki í mál. Hún
benti á að hús hjónanna væri ekki
langt í burtu og þau væm enga
stund að sækja litlu skinnin. Stivers
féllst því á að fara með henni.
Andlitiö undir rúminu
Eftir að þau höfðu farib með
börnin heim og háttað þau aftur
niður í róm, sátu Stivers og konan
inni í stofu og spjölluðu saman
nokkra stund. Konan sagði ab sig
langaði aftur út til að skemmta sér
svolítið meira. Klukkan var nú um
4.30 e.m. og Stivers var orðinn úr-
vinda. Hann sagöi henni að fara aft-
ur á krána ef hana langaði til og
hann myndi vera hjá börnum
hennar.
En rétt í því sem konan var að
tygja sig til brottferðar, kom eitt
barnanna æpandi út úr svefnher-
berginu og sagðist hafa séð skeggjaö
mannsandlit undir rúminu sínu.
Báðir hinir fullorðnu reyndu að
segja henni að hana hefði bara ver-
ið að dreyma illa og hún ætti að
fara aftur að sofa og gleyma þessu
öllu. En barniö tók slíkt ekki í mál.
Hún stóð á því fastar en fótunum
að það væri skeggjað andlit undir
rúminu hennar.
Til þess að sefa stúlkuna féllust
þau loks á að fara inn í svefnher-
bergið og gá undir rúmið. Þar var
ekkert. Barnið bað þau þá um ab gá
inn í skápinn. Þau sögðu ab nú væri
nóg komið. Henni var sagt að
gleyma vonda draumnum og fara
aftur aö sofa.
Núna voru hin börnin vöknuð og
hræösla greip um sig meðal þeirra.
Stivers sagði fylgikonu sinni að fara
aftur út að djamma ef hana langaði
til og hann mundi láta börnin sofa
á dívaninum í stofunni. Hann
mundi sjálfur hreiðra um sig í stóra
hægindastólnum. Börnin féllust á
að reyna ab sofna aftur, ef þau
fengju að vera í stofunni. Móðir
þeirra spurði Stivers hvort hann
væri viss um að þab væri ekkert
ómak fyrir hann að vera hjá þeim.
Hann sagbi henni að fara og
skemmta sér.
Horfinn
Hún fór og börnin liðu smám
saman útaf á dívaninum. Stivers
reyndi að hafa gætur á þeim, en
hann var mjög þreyttur sjálfur.
Augnalok hans þyngdust með
hverri mínútu. Börnin voru nú
sofnuð og Stivers var alveg í þann
veginn að sofna líka.
Rétt eftir kl. 5 vaknaði eitt barn-
anna og var fljótlega búið að vekja
hin. Öll þrjú gláptu á hægindastól-
inn sem Stivers hafði setið í. Hann
Samuel Cooper.
Skeggkarlinn
undir rúminu
stóð auður, svo hvar var bamfóstri
þeirra? Þau skyggndust um eftir
honum. Eitt þeirra áræddi jafnvel
að fara inn í herbergið þar sem hib
dularfulla skeggjaða andlit hafði
sést gægjast undan rúminu.
Bruce Stivers fannst hvergi.
Börnin fóm aftur fram í stofuna
og litu betur á hægindastólinn. Á
honum var nokkurt blóð. Eitt bam-
anna leit út um gluggann og sá
mann hinum megin götunnar, sem
hélt á stómm og fyrirferðarmiklum
hlut. Vegna þess að enn var dimmt
úti var ómögulegt fyrir barnið að sjá
hver maðurinn var eða greina and-
litsdrætti hans.
Nokkmm mínútum seinna leit
annab barnanna út um gluggann
og sá mann nálgast. Hin litu út og
sáu að þar var Sam Cooper, fyrmm
kærasti móbur þeirra. Cooper hafði
tekið því illa, þegar hún sagði hon-
um upp í desember.
Börnin töldu hann ennþá fjöl-
skylduvin, svo þau hleyptu honum
inn. Hann sá að þau vom miður sín
og spurði þau af hverju. Þau sögðu
honum að barnfóstri þeirra hefði
horfið meðan þau sváfu á dívanin-
um.
Cooper brosti og bað þau engu ab
kvíða. Hann sagbi aö Stivers hefði
orbið illt á meðan þau sváfu og
hefði farið heim, en hitt hann (þ.e.
Cooper) á leiðinni og beðið hann
um að gæta barnanna fyrir sig.
Cooper var með hanska á hönd-
um, þótt veður væri milt. Hann tók
þá ekki af sér og sagði börnunum að
fara aftur að sofa. Síðan gekk hann
að hægindastólnum, leit á blóðið
og byTjaði að þurrka það burt meb
handklæði.
Klukkan var næstum 6 þegar
móðirin kom heim. Þegar hún kom
að Cooper hjá börnum hennar,
skipaði hún honum að fara, en
hann neitabi. Hún vissi að hann var
henni langtum meiri að burðum,
en hún heimtaði samt ab hann
færi. Enn neitaði hann, svo hún
sagöi einu barna sinna ab hringja í
lögregluna og biðja þá að senda
menn til að fjarlægja Cooper úr
SAKAMAL
húsinu.
„Þú meinar það ekki," sagbi Coo-
per.
„Jú, ég meina þab," svaraði kon-
an.
Cooper sá að henni var alvara.
Hann yppti öxlum, horfði á hana
löngunaraugum og — enn með
hanskana á höndunum — gekk
hægt út um dyrnar.
Þegar hann var loksins farinn,
sögðu börnin móður sinni frá því
hvernig Stivers hafði sent Cooper
til að gæta þeirra fyrir sig. Henni brá
heldur í brún. Hún hélt ekki að Sti-
vers og Cooper hefðu neitt þekkst.
Börnin bentu á blóðib á hæginda-
stólnum og móbir þeirra hringdi á
lögregluna.
Hún tjáði lögreglunni að barn-
fóstri hjá henni væri horfinn, sagði
þeim frá blóðuga stólnum og kvaðst
ekki vita hvað til bragðs skyldi taka.
Lögreglan sendi einkennisbúna
menn og einnig rannsóknarlög-
reglumennina Mike Geary og Norm
Ziola.
Nú var farið ab birta í Las Vegas
dalnum. Konan lýsti rás viðburð-
anna fyrir rannsóknarlögreglu-
mönnunum. Um leið og hún talaði,
leituðu lögreglumennirnir af sér all-
an grun innandyra. Þeir fundu ekk-
ert grunsamlegt. Ekkert meira blóð
fannst.
Þá afréðu lögreglumennirnir að
svipast um úti fyrir. Þeir fundu ekk-
ert óvenjulegt fyrr en þeir voru
komnir bak við húsib. Þar fundu
þeir blóbslóð sem lá ab litlum skúr.
Þeir litu inn og fundu þar tveggja
sæta sófa. Undir sófanum sást blób
— stórar slettur. Þeir drógu sófann
út og fundu lík af karlmanni.
Lögreglumennirnir drógu líkið út
og lögbu það á jörðina. Höfuðið var
gegnsósa af blóði. Konan og böm
hennar biðu inni meöan lögreglan
leitaði á svæðinu fyrir utan. Hún
komst aðeins nógu nálægt líkinu til
að geta séð það. Hún kinkaði kolli
og sagði þýðum rómi að hinn látni
væri Bmce Eric Stivers, 26 ára og
nýlega kominn til Las Vegas.
Annar spæjarinn fór inn til að
hringja í aðalstöðvarnar. Svo virtist
sem Stivers heföi verið stunginn í
höfuðið.
Rannsóknarmennirnir báðu kon-
una og börn hennar að fara aftur yf-
ir hvert skref og hverja athöfn nótt-
ina áður. Börnin byrjuðu á skeggj-
aða andlitinu undir rúminu og
héldu svo áfram.
Um leið og yfirheyrslan hélt
áfram, rannsökuðu abrir lögreglu-
menn skúrinn. Greinilegt var að
morðinginn hafði lagt sófann ofan
á líkið og þeir vonuðust til að geta
náð fingraförum.
Eftir rúmlega klukkustundar yfir-
heyrslu yfir konunni og börnum
hennar, sneru spæjararnir aftur á
skrifstofu sína. Komið var fram
undir hádegi þegar þeir höfðu sam-
band við rannsóknarstofuna um
það hvort eitthvað miðaði áfram
með sófann. Þeim var tjáð að engin
fingraför hefðu fundist, en nokkur
för eftir fataefni hefðu náðst.
Ziola lyfti brún og leit á Geary.
Höfðu börnin ekki nefnt það að
Sam Cooper hefði verið með
hanska allan tímann sem hann var
hjá þeim? Og hafði ekki móðir
þeirra líka tekib eftir hönskunum
hans, þegar hún reyndi að vísa hon-
um brott af heimili hennar?
Spæjararnir spurðu hvort efnis-
förin gætu verið eftir mann með
hanska á höndunum. Svarið var já,
förin virtust vera eftir fingur í
hönskum.
Spæjararnir fóru aftur heim til
konunnar. Hún var ennþá heima
hjá börnum sínum og reyndi að róa
þau eftir atburði morgunsins. Þau
voru aftur spurb um hanskana sem
Sam Cooper hafði verið með. Þau
voru alveg með það á hreinu. Þau
höfðu öll séð hanskana og þau
mundu öll eftir þeim, vegna þess að
þeim hafði fundist það skrítið að
hann skyldi vera með þá innan-
dyra.
Spæjararnir bábu um lýsingu á
Cooper. Konan byrjaði á að segja að
hann væri með alskegg.
Ziola minntist þess að stúlku-
barnið, sem hafði séð andlitið und-
ir rúminu, hafði sagt að það væri
skeggjað. Hann sneri sér að telp-
unni og spurði hvort hún hefði bor-
ið kennsl á andlitið. Hún kvabst
ekki hafa þekkt það, því sér hefði
brugðið svo mikið við að sjá það og
hún hefði strax hlaupið út úr her-
berginu.
Spæjararnir spurðu börnin um
manninn sem þau höfðu séð bera
stóran hlut. Þau sögðu að hann
hefði verib of langt í burtu og það
hefði verið of dimmt til aö þau
gætu borið kennsl á hann.
Rannsóknarmennimir snem sér
þá ab því sem Cooper hafði sagt
börnunum. Börnin endurtóku að
Cooper hefði sagt þeim að Stivers
hefði orðið illt og hann hefði farið
heim, en beðið Cooper um að passa
þau fyrir hann.
Ziola og Geary óku þessu næst
heim til Coopers og hittu hann
heima. Hann var fyrst undrandi á
svip, en þegar þeir sögðust vilja
spyrja hann út í dauða Bmce Sti-
vers, kom áhyggjusvipur á andlit
hans.
Lífstíbarfangelsi
Þegar hann notfærði sér rétt sinn
til að þegja, tóku þeir hann fastan
og óku með hann til fangelsisins í
Clark County, þar sem moröákæra
var bókfærð gegn honum.
Daginn eftir þinguðu spæjararnir
með Mel Harmon aðstoðarsaksókn-
ara, sem yrði falið að sækja málið.
Hann tók undir það með þeim aö
rökrétt væri að gmna Cooper, en
þab gæti reynst vandasamt að
sanna á hann sakir. Sjónarvottar
vom engir og barnið, sem hafði séð
andlitið undir rúminu, gat ekki full-
yrt að þab hefði verið Cooper.
En Harmon blandaðist þó ekki
hugur um, og ekki spæjurunum
heldur, ab felumaðurinn undir
rúminu hefði verið Sam Cooper.
Og það vakti upp aðra spurningu.
Eftir hverjum var Cooper að bíða,
kæmstu sinni fyrrverandi eða Sti-
vers? Svo gæti verið að Cooper
hefði séð Stivers úti að skemmta sér
með fyrmm kæmstu hans, hefði
fyllst afbrýðisemi og drepið hann.
Eða þá ab hinn forsmáði elskhugi
hefði ekki þolað við lengur og hald-
ið sig geta linað angur sitt með því
að ráða konuna af dögum, en svo
drepið Stivers í hennar stað.
Þar sem engin vitni vom og eng-
in skýr ástæða, batt Harmon vonir
sínar við hanska Coopers og efnis-
förin á sófanum. Hann varð líka ab
treysta á meint orðaskipti Coopers
við fórnarlambið.
Hinn gmnaði hafði sagt vib börn-
in að hann hefði talaö við Stivers;
þó virtist slíkt samtal útilokað nema
þá að Cooper hefði talað við draug.
Stivers var dáinn og lá inni í skúrn-
um á þeim tíma sem Cooper kvaðst
hafa verið að tala við hann.
Þegar Samuel Cooper kom fyrir
rétt í október, reyndi verjandi hans
að vekja efasemdir með kviðdóm-
endum með því að gefa í skyn að
einhver annar hefði banað Stivers.
Hann gaf í skyn að þessi einhver
kynni jafnvel að hafa verið fyrrum
kærasta Coopers.
Harmon sagði hinsvegar að þetta
væri „út í hött" og „verulega góð til-
raun til æmmeiðingar".
Kviðdómurinn tók sér eina nótt
til íhugunar, en fann Cooper síðan
sekan. Hæfilega refsingu fyrir morb-
ingjann, sem hafbi stungið Stivers
tvisvar í höfuðið, taldi kviðdómur-
inn vera ævilangt fangelsi með
enga möguleika á sakamppgjöf. Eitt
stungusárið náði nærri níu sentím-
etra inn í heila fórnarlambsins.
Þar sem Harmon hafði gefið til
kynna beitingu banvæns vopns við
afbrot, mundi lífstíðardómurinn
tvöfaldast sjálfkrafa. Samuel Cooper
verður aldrei aftur frjáls maður. ■