Tíminn - 29.06.1996, Blaðsíða 12

12

Laugardagur 29. júní 1996
Skáldaþáttur
Gunnar Dal:
Og Nakos gamli sagöi
um forsetakosningar
á íslandi 1996
i
í dag, sagði Nakos gamli,
mun ég hefjast handa
og hlaða veggi.
Byggja uppistöðulónið mikla.
í dag mun ég hlaða stíflugarða
þar sem fljót sannleikans
á upptök sín.
Og stöðva fljótið.
í dag mun ég virkja sannleikann
og breyta honum
eftir mínum þörfum.
II
Það er enginn veruleiki til,
sagði Nakos gamli,
nema það skipulag,
sem við búum til
og samþykkjum að kalla veruleika.
Og við sjáum ekki inn í framtíðina.
Við sköpum hana!
III
Það er ekki til neitt skipulag,
sagði Nakos gamli,
annað en skipulag mannsins.
Og hið helga gral þitt
er tómt.
Það er ekki til neinn tilgangur,
nema sá sem maðurinn setur sér.
Og endanlegur tilgangur er ekki til,
því hver ykkar þykistgeta stýrt tímanum
inn í eilífðina?
IV
Þetta er þér nytsöm þekking,
sagði Nakos gamli,
efþú þarft að hafa einhver afskipti
af stjómmálum:
Að meta rétt styrkleika öldunnar.
Farðu aldrei á móti þeim stóm.
Þœr brotna ekki á þér, heldur fœra þig í kaf.
Drekkja þér.
Lœrðu að ríða öldufáknum
eins og ólmum gœðingi
og láttu hann skila þér að landi.
Botnar og vísur sendist til Tímans
Brautarholti 1
105 Reykjavík P.s. SKRIFIÐ GREINILEGA
/ minningu hjónanna á Strönd:
Dagrúnar Jónsdóttur
og Þórarins Ámasonar
Frábærir grannar okkar Guö-
rúnar, þegar viö bjuggum í
Vallanesi í nokkur ár fyrir meir
en aldarfjóröungi, og ævinlegir
vinir, eru nú horfnir af víösýnu
heimahlaöinu á Strönd á Völl-
um. Þórarinn Árnason lést
hinn 12. júní sl. og haföi búiö
á Strönd í hálfa öld, en kona
hans, Dagrún Jónsdóttir, var
þar upp alin og átti alla ævi
heima á Strönd. Hún var fædd
hinn 10. janúar 1922 og
kvaddi 17. mars 1995. Baná-
mein þeirra beggja var krabba-
mein. — Að hryggjast og gleðj-
ast. Aö heilsast og kveðjast. Sú
er lífsins saga.
Voru foreldrar Dagrúnar
hjónin í Stóra-Sandfelli í Skriö-
dal, Jón Einarsson og Guöbjörg
Hermannsdóttir frá Krossi í
Fellum, er bjuggu í nær 40 ár í
Stóra-Sandfelli, en voru þar svo
áfram hjá börnum sínum og
náðu hæstri elli. Jón var al-
blindur mörg hin síðustu árin
og lá í kör, friðsælt gamal-
menni og rakti ýmis minni
sumars í sveitum og fjörðum.
Hann var af hinni alkunnu vef-
araætt eystra, en afi hans, síra
Jón Jónsson, lengst prestur á
Klyppsstaö í Loðmundarfirði.
Listfengi og hagleik þeirra
kynsmanna var viö brugðið og
erföi Dagrún á Strönd fágæt-
lega fallega og mikla söngrödd,
en hún bar lengi uppi kirkju-
sönginn í Vallaneskirkju,
„svarthæröi sópraninn", eins
og erlend tónlistarkona, sem
stundum var hjá okkur eystra,
kallaði hana, og dáöi raddfeg-
urð Dagrúnar. Á ég henni
skuld að gjalda fyrir hverja há-
tíðarstundu í Vallaneskirkju á
ungu árum mínum eystra.
Margrét frá Skógargerði lék á
orgelið og stýrði stórum, sam-
hentum og styrkum kirkju-
kórnum. Þá voru hjónin á
Strönd svo góð, hlý og nærfær-
in við litlu systkinin í Valla-
nesi, Lárus og Maríu, að
ógleymt verður alla daga. Eða
hin margvíslega hjálpsemi
Dagrúnar við Guðrúnu, t.d.
nær allan heimilisþvott, en
bæði vélarlaust útfrá lengi
t MINNING
fyrst, svo vatnslaust tvisvar fast
að misseri í senn. — Símstöðin
fyrir Norður-Velli og upp í Haf-
ursá í Skógum var á Strönd og
var þolinmæði og lipurð hjón-
anna við brugðið í símaþjón-
ustunni.
Dagrún bar nafn Dags Gunn-
arssonar, er bjó á Strönd 1915-
1946, eftir tengdaforeldra sína,
en hún ólst upp með Degi og
konu hans, Sigurbjörgu Sigurð-
ardóttur. Voru húsakynni mik-
il og góð, er tvílyft steinhús á
kjallara var reist 1926. Hér var
heimili Dagrúnar og horfir vítt
yfir Lagarfljót og inn til Fljóts-
dals og Snæfells, og er bæjar-
stæðiö mjög fagurt. — Norðan
Fljótsins blasa Fellin við, fæð-
ingarsveit og átthagar Þórarins,
en Ormarsstaðir í Fellum, þar
sem hann var fæddur hinn 25.
janúar 1920, tveimur bæjar-
leiðum utar, en þvert um Fljót-
ið horfir milli Hofs og Ásklifs-
ins af hlaðinu á Strönd.
Fósturforeldrar Dagrúnar
dóu með skömmu bili 1946 og
tóku þau Þórarinn þá við jörð
og búi. Varð þeim tveggja
barna auðið. Sigurbjörg er hús-
freyja á Egilsstöðum, en Árni,
sem ungur hugðist taka við bú-
skapnum heima og reisti vand-
að og gott íbúðarhús í túninu
1973-74, hætti við búskapar-
áform og settist að í þéttbýlinu
úti á Egilsstööum. En systkinin
bæði fjölskyldufólk og eru
barnabörn Dagrúnar og Þórar-
ins 6.
Ásamt búskap á Strönd lagði
Þórarinn gjörva hönd á margt,
lengi vörubílaakstur, sem raun-
ar var hans aðalatvinna allt frá
1944. Hvers konar vélavinna
lék í höndum hans, en aðstaða
hin besta, áhöld og tæki, auk
þess sem hann var rafvirki og
starfaði mjög aö nýlögnum og
viðgerðum, einkum eftir að
Grímsárvirkjun var risin 1958.
Og nú hin síðari árin hafði Þór-
arinn ærinn starfa uppi á Hall-
ormsstað við ýmsar viðgeröir
og viðhaldsþjónustu, en bú-
skap höfðu þau Dagrún hætt
a.m.l. fyrir mörgum árum og
afhent Skógrækt ríkisins hluta
landsins á Strönd, með Fljót-
inu.
Með Dagrúnu og Þórarni eru
gengnir einhverjir hinir allra
bestu grannar og hugstæðustu
góðvinir okkar Guðrúnar. Var
mannval mikið í sveitum og
Héraðsbyggð. Mun svo enn og
áfram í niðjum og nýrri kyn-
slóð eystra. En við, sem áður
áttum þar vist og veru, æ oftar
á það minnt, sem Páll J. Árdal
sagði: Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga — að heilsast
og kveðjast, það er lífsins saga.
Ágúst Sigurðssoti
Jón F. Hjartar
Bindindishreyfingin, eins og
önnur félagssamtök, hafa átt og
eiga sínar styrkustu stoðir. Einn
úr þeim hópi var Jón F. Hjartar,
sem lést 31. maí s.l. á 80. aldurs-
ári.
Jón Hjartar var nær alla ævi
félagi í samtökum okkar templ-
ara, þar sem hann hafði á unga
aldri gerst félagi í barnastúk-
unni á Suðureyri. Hann var
mjög virkur félagi og sinnti
starfi bæði í þágu yngri og eldri
félaga í hreyfingunni. Hann var
m.a. á sínum tíma gæslumaður í
Æskunni í Reykjavík og síðar
kjölfestan í stúkunni Einingu
sem æöstitemplar og síðar um-
boðsmaður stórtemplars þar um
árabil. í þakklætisskyni fyrir
störfin var Jón kjörinn heiðurs-
félagi Æskunnar og í Einingu.
Hann hafði öll stig reglunnar.
Jón var ákaflega traustur fé-
lagi, sem bjó yfir þeim kostum
sem bestu félaga mega prýða.
Hann lagði af mörkum mikið og
t MINNING
gott starf, ekki bara með nota-
legri nærveru sinni í félags-
hópnum, því hann var fjölhæf-
ur maður sem gat jöfnum hönd-
um miðlað af drjúgum fróð-
leiksbrunni, sem hann átti, með
töluðu orði og söng. Auk þess
kunni hann vel þá íþrótt að geta
fellt hugsanir sínar í bundið
mál, enda ljóðelskur með af-
brigðum. Hann fór létt með aö
mæla af munni fram ljóð góð-
skálda til að krydda mál sitt og
gefa því dýpt þegar svo bar und-
ir, enda vel máli farinn að ööru
leyti.
Viö félagar í Einingu kveðjum
því einstaklega góðan félaga þar
sem Jón F. Hjartar var, og þökk-
um honum fyrir mikið og gott
framlag og tryggð og samstarf,
allt í þágu bindindismálsins.
Um leið færum við Rögnu, hans
ágætu konu, innilegar samúðar-
kveðjur sem og öörum ástvin-
um hans.
BÍessuð sé minning Jóns F.
Hjartar.
Einar Hannesson