Tíminn - 13.07.1996, Blaðsíða 14

14
Laugardagur 1B. júlí 1996
Jónína H j artardóttir
Jónína Hjartardóttir fœddist á Flateyri
3. febrúar 1930. Hún lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsi ísafjarðarbœjar þann 5.
júlí 1996. Foreldrar hennar voru hjón-
in Friðfinnur Hjörtur Hinriksson og
Guðríður Þorsteinsdóttir, er bjuggu á
Flateyri. Faðir Jónínu drukknaði er
hún var aðeins tveggja ára gömul og
ólst hún síðan upp, ásamt eldri systur
sinni, Rögnu H. Hjartar, fœddri 3. júlí
1927, hjá móðursinni og fóðurafa og -
ömmu, þeim Hinrik B. Þorlákssyni og
Kristrímu Friðriksdóttur á Flateyri.
Jónína stundaði nám við Héraðs-
skólann að Laugarvatni og síðar við
Húsmœðraskólann á Akureyri. Þann
29. júní 1955 giftist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Kristjáni Hálfdans-
syni skrifstofumanni, en þau höfðu þá
búið saman um nokkurt skeið og
bjuggu eftir það á Flateyri, að undan-
skildum átta árum er þau störfuðu við
Héraðsskólann að Núpi í Dýrafirði.
Þau hjón eignuðust sjö böm, en stúlku-
bam dó við fœðingu. Börn þeirra hjóna
em:
Guðmundur Helgi skipstjóri, f.
20.10. 1952. Maki: Bergþóra Kr. Ás-
geirsdóttir.
Hinrik framkvœmdastjóri, f. 18.03.
1954. Maki: Ingibjörg Kristjánsdóttir.
Hálfdan sjómaður, f. 06.02. 1956.
Maki: Hugborg Linda Gunnarsdóttir.
Kristjana húsmóðir, f. 14.01. 1958.
Maki: Birgir Laxdal.
Ragnar Hjörtur fisktæknir, f. 15.09.
1959. Maki: Þónmn ísfeld Jónsdóttir.
Guðríður Rúna húsmóðir, f. 21.10.
1965. Maki: Mattliías A. Matthíasson.
Jónína eignaðist sautján bamaböm,
sem öll eni við bestu heilsu, en sjálf
hefur hún átt við langvarandi veikindi
að stríða allt frá árinu 1978.
Útför Jónínu verður gerð frá Flateyr-
arkirkju í dag, laugardaginn 13. júlí, og
hefsthún kl. 14.00.
Elskuleg systir mín er látin.
Vib vorum bara tvær og áttum
því hvor abra enn frekar en al-
mennt er. Líf okkar var alla tíb mjög
samtvinnab, þótt fjöll, dalir og firb-
ir skildu ab búsetu okkar síbustu 34
árin.
Fabir okkar drukknabi á afmælis-
daginn sinn, þegar hann varb 28
ára, og móbir okkar varb brábkvödd
abeins 47 ára gömul.
Föburforeldrar okkar ásamt
mömmu gengu okkur í foreldra
stab og áttum vib þeim allt aö
þakka. Vib systurnar vorum þvi
þakklátar ab geta haft afa og ömmu
í nærveru okkar síöustu æviár
þeirra. Allt þetta hnýtti okkur frá
barnæsku órjúfandi traustum vin-
áttuböndum. Viö vorum meira en
systur, einnig vinir, trúnaöarvinir,
t MINNING
sem gott var ab eiga og leita til þeg-
ar næöingar lífsins ógnuöu. Þau
koma í huga minn núna sannleiks-
oröin úr Oröskviöum Salómons:
„Mörg eru áformin í mannshjart-
anu, en ráösályktun Drottins stend-
ur".
Heimili Ninnu og Kristjáns eigin-
manns hennar ber vitni um frábæra
smekkvísi og hvarvetna blasa vib
verkin hennar, listræn og vel unn-
in, því hún var mikil hannyröa-
kona. Stærsta gleöin hennar voru
börnin þeirra sex og barnabörnin,
öll myndarleg, mannvænleg og
gób, enda bar hún mikla umhyggju
fyrir þeim öllum.
Ninna mín var búin ab ganga í
gegnum mikil veikindi og erfiöleika
á undanförnum árum, en alltaf
sýndi hún sama kjarkinn, dugnaö-
inn og lífsviljann. Ég er Guöi þakk-
lát fyrir aö ég skyldi komast vestur
til hennar og fá aö vera hjá henni
síöustu stundirnar ásamt ástvinum
hennar.
Einn sona hennar sagbi vib mig,
þegar hún var látin: „Þab eru þrjú
orb, sem lýsa henni mömmu best,
þau eru trú, von og kærleikur."
Undir þetta get ég tekiö heilshugar.
Trúin á Guös handleibslu var henni
leiöarljós og bænina mátti aldrei
bresta.
Vonin var vinur hennar og
verndarskjól og viljinn til aö sjá allt
í bjartara og betra ljósi. Kærleikur-
inn var samt mestur. Hún átti svo
mikinn kærleika, sem hún miölaöi
óspart til ástvina sinna og reyndar
til allra, sem hún umgekkst, því
ekkert aumt mátti hún sjá. Hún
vildi alls staðar rétta hjálparhönd
og sætta og gleöja. Mér finnst því
þetta litla ljóö lýsa lífsviðhorfi
hennar vel:
Eins og stjaman
lýsir í myrku
himinhvolfinu
lýsir trúin í myrkri angistar okkar.
Eins og frœið
liggur í moldinni
og vaknar að vori
lifir vonin í djúpi sálar okkar.
Eins ogglóðin
lifir í öskunni
og kveikir bálið
vermir kœrleikurinn hjörtu okkar.
Missum ekki tríma
vonina og
kœrleikann
leyfum þeim að lýsa upp lífokkar.
(Kristjana E. Guömundsdóttir)
Það síðasta, sem hún systir mín
gaf mér og sonum mínum, voru hlý
og falleg minningarorð, sem hún
skrifaði, en vildi ekki láta birta, um
nýlátinn eiginmann minn, Jón F.
Hjartar, en þau voru góðir vinir.
Það var góð gjöf, sem ég mun
geyma og gæta vel. Guð blessi syst-
ur mína.
Ég biö góðan Guð að styrkja og
styðja Kristján mág minn, börnin
hans og fjölskyldur þeirra.
Ragna H. Hjartar
Guömundur Jóhannesson
fyrrum bóndi Króki, Grafningi
Guðmundur Jóhannesson, fynum
bóndi íKróki í Grafningi, fceddist íEy-
vík í Grímsnesi 12. október 1897.
Hann lést á Landspítalanum 6. júní
s.l. og fór útfór hans fram frá Lang-
holtskirkju 13. júní s.l. Jarðsett var í
Úlfljótsvatnskirkjugarði.
Á hjartað sinn eigin áfellisrétt,
er andinn bcer að rengja sig sjálfan?
Nei! Lífið á vé þar skal leita að frétt.
Ljósmynd vors hugar þarfskuggann
hálfan.
Með efa oggmn er stofnað vort stríð.
í stundlegri tni er þess sigur og friður.
Sjálfdcemi á engin œvi né tíð.
í eilífð sín leikslok á maður og siður.
Þetta erindi úr kvæöi Einars
Benediktssonar kom mér í hug við
andlát heiðursmannsins, bænda-
höfðingjans og frænda míns, Guð-
mundar Jóhannessonar. Þar sem ör-
uggt er aö hann hefur frá unga aldri
kunnað þetta risavaxna kvæði
skáldsins, sem orðið hefur honum
inngefið og áhrif þess sungið í sál
hans.
Áriö 1832 hófu búskap í Gelti í
Grímsnesi hjónin Sigurður Einars-
son frá Bryðjuholti í Ytri-Hrepp og
kona hans, Ingunn Bjarnadóttir frá
Seli í Grímsnesi. Börn þeirra urðu
Mig langar með örfáum oröum að
kveöja minn kæra vin, Magnús
Snorrason, en hann lést 4. júlí síð-
astliðinn, þá nýorðinn 98 ára.
Magnúsi kynntist ég á Dvalar-
heimili aldraðra í Borgarnesi þar
sem hann var vistmaður og ég vann
við sumarafleysingar í mörg sumur.
Allt frá fyrsta degi sýndi hann mér
einstaka hlýju og uröum við strax
góðir vinir. Við höfðum alltaf um
nóg að tala þegar við hittumst.
Hann sagði mér frá lífinu í sveitinni
forðum og samferðafólki sínu. Okk-
ur var einnig ljúft að tala um söng-
sjö sem upp komust, elst af þeim
var Guðrún (eldri). Maöur hennar
hét Einar Jónsson bóndi í Eyvík í
Grímsnesi, en hún var amma Guð-
mundar frá Króki, sem hér er um
rætt. Sá fjórbi í röð þeirra systkina
var Sigurður, afi undirritaðs, fyrrum
bóndi í Grímsnesi, en síðar kennd-
ur við Bræðraborg í Reykjavík.
Guðrún Sigurðardóttir hóf bú-
skap í Eyvík 1856, en missti mann
sinn 1878. Eftir það bjó hún ekkja í
Eyvík til 1890. Það ár fékk hún
heiðursverðlaun úr sjóði Kristjáns
konungs IX. Var talið að hún hafi
verið eina konan í landinu sem
fengiö hefði slík verölaun. Jafn-
framt frábærum dugnabi var hún
einnig bókhneigð og ljóðelsk. Var
bjargvættur sinnar sveitar.
Fellisvorið mikla 1882 tók hún
marga hesta í fóbur, hjálpaði auk
þess um hey á 20 bæi í sveitinni.
Eyru hennar ávallt opin fyrir kvein-
stöfum þurfalinga sem að garði bar.
Hún dó 4. ágúst 1901. Guðmundur
mundi aðeins eftir svörtu kistunni
hennar.
Æviatriði þessa sérstæða merkis-
manns hafa þegar af aðstandendum
verið rakin hér áður með þeim
ágætum að hér er litlu við að bæta.
Þess vegna verður sú saga lítt rakin
t MINNING
inn, hann haföi unun af söng og
hafði einnig ákveðnar skoðanir á
hvab var góbur söngur og hvað
ekki. Magnús sat ekki auðum hönd-
um á Dvalarheimilinu. Hann tók
virkan þátt í handavinnu og ber þá
vefnaðinn hæst. Hann óf mottur
sem uröu geysivinsælar og prýða
þær mörg heimilin. Forspár var
Magnús og gat oft sagt manni
hvernig veðurfar yrði á sumrin og
t MINNING
hér, en þar sem hann tók sér fyrir
hendur að heimsækja og kynnast
þessum ókunna frænda sínum, sem
orð þessi festir á blað, skal þeim
samskiptum hér lýst ab nokkru, ef
þau gætu varpað nýju ljósi eða víkk-
að þá mynd hans sem fram hefur
komið.
Það mun hafa verið 1981 að kom-
in var á stað umræða um ættarmót
og ættarrit, sem síðar hlaut nafniö
veturna. Þegar ég kom til hans til að
segja honum að ég ætti von á barni,
sagðist hann vita þab. „Þaö er
stelpa," sagöi hann. „Mig dreymdi
það." Hann hafði mikið yndi af
börnum og alltaf ljómaði hann þeg-
ar við komum með dóttur okkar til
hans og naut hann þess að fá að
halda á henni.
Vib, ég og fjölskylda mín, viljum
þakka Magnúsi fyrir allar góbu sam-
verustundirnar og alla hans góð-
vild, hlýju og vinskap í okkar garb.
Blessuö sé minning hans.
Theodóra
Galtarætt. Vegna þess að upphafið
var frá mér komið fékk ég heimsókn
að Hvítárholti. Þar voru komin
Guðmundur Jóhannesson, fyrrum
bóndi í Króki í Grafningi, ásamt Sæ-
unni dóttur sinni. Hann var þá að
verða hálfníræður, vann þá í timbri
og nærri áratug eftir þab. Við það að
líta manninn kom mér í hug að
mörg handtökin lægju eftir þennan
stóra og stæðilega mann allt frá
æsku til elliára. Hann vissi vel um
ætt sína og uppruna og af hvaba
dugandi fólki hann var kominn.
Ferðasögu þá, sem rakin var áður af
tengdasyni hans, sagði hann mér
alla. Þeir bræður hann og Jóhann í
Króki voru svo athafnasamir í fram-
kvæmdum að fágætt var á þeim
tímum.
Guðmundur var ekki þeirrar
gerðar ab láta erfiðleika beygja sig.
En þegar Jóhann bróðir hans, harð-
duglegur og gáfaður maður, veiktist
og dó allt í einu, sagði hann að sér
hafi þótt sem þrek sitt væri búið og
ekkert nema uppgjöf framundan,
Fæddur 9. desember 1934
Dáinn 2. júlí 1996
Genginn ertu guðs á vald,
gullinn þar sem bíður
fyrir handan huliðstjald
heimur undrafríður.
Drottinn góður gefi þér
giftu þar að starfa
eins og fyrr í heimi hér
harla margt til þarfa.
Það er margt, sem þakka ber
þér að liðnum degi.
Sárt nú þinnar saknað er
samfylgdar á vegi.
Sannur vinur varstu þar,
vannst í félagsanda,
glöggsýni og góðvildar,
greiddir margan vanda.
Er það víst, að aldrei dvín
ylur góðra kynna,
mun því lifa minning þín
meðal vina þinna.
Guðmundur Arnfinnsson
þegar Jóhanna dóttir hans var skírð
á kistunni vib útför Jóhanns.
En þeir bræður voru meira en
miklir vinnumenn. í tómstundum
ræddu þeir um fornbókmenntir,
Biblíuna og ýmisleg hinstu rök lífs
og dauða. Við heimsóttum hvor
annan nokkrum sinnum til ab
treysta frændsemi og vináttubönd.
Hann kom til mín og sonur hans
stuttu áður en hann var allur. Hann
kom þá, þessi nær tíræði öldungur,
hár og teinréttur með lífsreynslu
heillar aldar á herðum sér. Hann lék
á als oddi og kveikti líf og fjör út frá
sér. En eins og fyrr segir var hann
ljóöavinur, kunni heila kvæða-
bálka, hafði næman og skarpan
skilning á bókmenntum í ræðu og
riti, svo að mál hans hrundi í stuðla
ef að svo bar undir. Og á síðustu
kveðjustund rann upp fyrir mér, að
þar færi einn af hinum síðustu full-
trúum íslenskrar bændamenningar
í gegnum alla sögu til þessa dags.
Sigurður Sigurmundsson
frá Hvítárholti
t MINNING
Magnús Snorrason
Bragi Hallgrímsson
Holti í Fellum