Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 14

14
Rétíur.
menn detta niður úr logandi ioftförum eða farast úti á
rúmsjó, þegar fólkið er tætt í sundur, eða hlaðið í val-
kesti með ólyfjan og eiturbyrlun. Erum við annars
ménskir menn?
Við höfum notað höfuðskepnurnar: eld, loft vatn og
jörð til aðstoðar morðtólunnm, en það nægði ekki, þá
var bætt við eiturbyrlun og sulti. Pjóðirnar brjóta heil-
ann, uppgötva og reikna út ný hernaðarbrögð, ofbeldis-
veik og morðtilraunir. Sjö miljónir manna eiu fallnir.
Á 500 dögum hefir ofsaleg vitfirring látið dauðann sjö
miljón sinnum svelgja líf saklausra æskumanna, og við
hvert mannvíg hefir hann einnig níst hjörtu elskenda
þeirra og vandamanna. Fatlaða menn, blinda, vitskerta og
veika verður ekki unt að telja. Peir fara um löndin og vitna
á móti okkur. Krossarnir standa ömurlegir á vígvöllun-
um; eyddir “skógar ota feysknum greinum út í loftið;
hrufótt jarðskorpan og borgarrústirnar stara á okkur
brostnum augum og vitna líka á móti okkur.
Og þrátt fyrir alt eru mennirnir ekki illviljaðir eða
heimskir; þeir eru blindaðir og viti sínu fjær. Þjóðirnar
sitja hver um aðra í vígahug, og meðan sú hugsun ríkir,
verður ekki komist hjá stríði. En ef að nokkur hugsar
sjer að halda áfram stríðinu degi lengur en sjáhstæði
föðurlandsins, friðhelgi og kjör heimta, þá mundi hann
gagnvart guði og mönnum bera ábyrgð á hörmungum
miljóna sálna; og þá væri honum betra, að hann hefði
ekki fæðst.
Fjandmenn og frændur, tækifærið er komið! Það er
að vísu fremur seint, og hver mínúta sem líður er kvelj-
andi bið. Enn þá drepa þeir livorir aðra á vígvellinum
í barnslegri trúgirni — í trúnni á drápgirni hvor annars.
Vera má, að það sje í rauninni rjett, að með hverri þjóð
sje einhver flokkur manna, sem vill að fólkið sje drepið,
sem heimtar hástöfum heftid. Ef til vill eru til stjórn-
málamenn, sem deyfa tilfinningar sínar með þeirii hugs-
un, að stríðið muni smám saman taka þeirri breytingu,