Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 18

18
Réttur.
Þegar Hrafna-Flóki kemur lil sögunnar á hann meira sam-
an við náhúruna að sælda hjer, en þeir, sem fundu landið á
undan honum. Hann varð brátt þess var, að ár, lækir og
stöðuvötn voru full af fiskum, og krökt af selum og hvölum
; hverjum firði og flóa. Fyrsta sumarið, sem hahn dvaldi
hjer, sökti hann sjer niður í veiðiskapinn og gætti einkis
annars. Hann byrjaði ekki á því að rækta landið og afla
heyjanna handa búfjenu, svo það drapst úr hor og hungri
um veturinn. Skóginn Ijet hann hýsa og fóðra búpeninginn,
en fiskinn og selinn fæða s'g og fjelaga sína. Svo þrátt fyrir
þessar óvistlegu móttökur frá náttúrunnar héndi varð einn
fjelagi Flóka til að bera landinu þann vitnisburð, að þar
»drypi smjör af hverju strái.«
Hrafna-Flóki og fjelagar hans voru fyrstu mennirn'r, er sögur
fara af, sem glímdu við h:na íslensku náttúru. Þeir láta
stjórnast af veiði og ránfýsi og hugsa um það eitt að kló-
festa sem mest af náttúruauð landsins. En við það missa
þeir alveg sjónar af aðal takmarkinu — ræktuninni, sem er
aðal undirstaðan undir líkamlegri vellíðun og veisæld mann-
anna.
Pannig fer hverjum, sem ekki vill blóta, sagði Ingólfur
Arnarson, er hann stóð yfir Hjörleifi dauðum. Og svo mun
fara fyrir öllum, sem ásælast náttúrugæði landsins úr hófi
fram, án þess að rækta þau jafnhamt. Þeir munu að lokum
standa sem öre'gamenn á því skerinu, sein þeir rúðu allar
nytjarnar af. Fví að sá, sem lifir á því að ræna níttúruna,
bíður að lokum ósigur í baráttunni við hana.
Hver kynslóðin á fætur annari, á þessu landi, heflr farið
að dæmi Hrafna-Flóka, og varpað áhyggjunum upp á lands-
kost na, ruplað og rænt náttúrugæðunum, meðan gnægð var
til af þeini í landinu. En þegar auðsæld landsins þraut,
sakir gengdailausrar gróðurníðslu og drápgirni manna, dóu
menn og skepnur úr hungri, þúsundum saman á fyrri öldum,
en á seinni áruni fluttu mer.n burtu af landinu — burtu frá
harðindum og gróðurspel'unum og settnst að í fjarlægum
Iöndum, og kendu náttúrunni um ófarirnar eins og Hrafna-